Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Epic

Έχω από την προηγούμενη Δευτέρα το αυτοκίνητο μου στο συνεργείο και μετά από απανωτές καθυστερήσεις και λάθη του συνεργείου για 10 μέρες, επιτέλους από χθες βρίσκομαι με αυτοκίνητο αντικατάστασης. Τώρα αυτοκίνητο; Ευφημισμός! Δηλαδή, έχει τέσσερις ρόδες και κινείται, ίσως στα νιάτα του να ήταν αυτοκίνητο, αλλά εντάξει, πρέπει-δεν πρέπει να έχει 10 ίππους πια. Ο συμπλέκτης πιάνει αργά, μαρσάρει χωρίς λόγο, ανεβάζει στροφές, γενικά έχει προσωπικότητα. Μμμμμ με δυσκολεύει λιγάκι, για αυτό το λόγο το οδηγώ με προσοχή. Και μιας και έπιασε βροχή το μεσημέρι, σκέφτηκα να περιμένω να κοπάσει και μετά να φύγω από το γραφείο. Οι συνάδελφοι πιο τολμηρές φύγανε, εγώ περίμενα, περίμενα, περίμενα, η βροχή δυνάμωνε, το ίδιο και η ανυπομονησία μου. Άντε λέω, τί έχω να πάθω; Το πολύ πολύ να βραχώ. Μου αρέσει εξάλλου η βροχή. Δεν πα να έβρεχε καρέκλες και να κατέβαζε ποτάμια, έφτασα στο αυτοκίνητο χωρίς να βραχούν τα πάνινα παπούτσια μου! Το λες και τύχη αυτό! 





Ο σταθμός του ραδιοφώνου είναι ένας με εύπεπτα τραγούδια από το 1980 μέχρι και σήμερα και έτσι δεν ψάχνω μέσα στη βροχή σε ξένο ραδιόφωνο να βρίσκω σταθμούς, ξεκινάω, αρχίζω να διασχίζω τα ποτάμια, βγαίνω από το νοσοκομείο, και άλλα ποτάμια, μεγαλύτερα αυτή τη φορά, κόβω ταχύτητα, ανεβάζει το αυτοκίνητο στροφές, δεν το κατηγορώ, τόσο μπορεί. Γλυκά και μαλακά περνάω μέσα από λίμπες που γίνονται όλο και μεγαλύτερες, μέχρι που πλέον δεν έχουν τέλος. Α, κοίτα, ένα αυτοκίνητο σταματημένο με alarm μέσα στο ποτάμι!

Τώρα τί κάνω; Σταματάω να βοηθήσω; Και έστω ότι σταματάω. Πού; Μέσα στο ποτάμι; Και πώς να βοηθήσω; Συνεχίζω... 

Αστραπές και βροντές που συνήθως μου αρέσουν, αλλά τώρα δεν τους δίνω καν σημασία. Προέχει η επιβίωση. Βρίσκομαι στον πάτο μιας κεκλιμένης περιοχής που είναι θάλασσα και θέλω να ανέβω την ανηφόρα που είναι ποτάμι. Δεν είναι αμελητέα ανηφόρα, είναι γύρω στο ενάμισι χιλιόμετρο. Στα ηχεία ακούγεται Μαντόνα. Καθώς οδηγώ μέσα στα βαθιά νερά δημιουργούνται πίδακες. Το αυτοκινητάκι προσπαθεί, βογγάει, προς στιγμή φοβάμαι ότι ίσως μείνω και εγώ! Ντε και ντέι! Πάμε! Αποφασίζω ότι αν δεν μου σβήσει, δεν πρόκειται να πανικοβληθώ.

Και με το που στρίβω αριστερά και αρχίζω να ανηφορίζω, αλλάζει τραγούδι και δεν πολυ-ταιριάζει με το προφίλ του σταθμού, αλλά εδώ καράβια χάνονται σιγά μην κάτσω να σκάσω με τη συνέπεια της μουσικής παραγωγού. Ακούγεται μια ελπιδοφόρα μουσική σαν σε διαφήμιση πολιτικού κόμματος (του- τουουουν, τς, τς, τς, τς τς, τ-τ-τ). Είναι το chariots of fire του Βαγγέλη Παπαθανασίου (ταρα ρα ρα ΡΑ ρα, γκλιν-γκλιν). Αριστερά-δεξιά σταματημένα αυτοκίνητα με alarm! (τα ρα ρα ρααααααν, γκλιν-γκλιν) Προσπαθώ να μαντέψω πού βρίσκονται τα αβαθή για να πάω από εκεί. Μη φοβάσαι, γίνεται, λέω στον οδηγό (που είμαι εγώ). Πίδακες ο μπροστινός, πίδακες ο πάρα-μπροστινός, πίδακες και εγώ. Η επική μουσική συνεχίζεται. Παίρνω δύναμη. Φαντάζομαι ότι δίπλα από το αυτοκίνητο καλπάζουν ξωτικά πάνω σε μονόκερους! Ανεβαίνουμε αργά και σταθερά την ανηφόρα, έι-ώπ, έι-ώπ, (τα ρά ρα ρα ραν, βζίν, βζίιιιιν). Περνάω το πρώτο φανάρι, την πλατεία, το δεύτερο φανάρι, συνεχίζω σταθερά. Το τραγούδι κορυφώνεται! Στο τρίτο φανάρι αναγκαστικά σταματάω. Πνευστά παιανίζουν. Νιώθω μια ελπίδα σαν να σκοπεύω να πάω να ψηφίσω Γκόρτσο για μια Ελλάδα νέα! 


Η καταιγίδα μαίνεται απτόητη. Απτόητη ανεβαίνω σιγά σιγά την πλαγιά (ταρα ρα ρα ράν). Ουφ, τα κατάφερα μέχρι την κορυφή... Βαθιά εκπνοή. Ίσως και να μην ανέπνεα τόση ώρα, δεν είμαι σίγουρη. 

Το τραγούδι αλλάζει, fairytale gone bad διατείνονται οι sunrise avenue, συνεπείς με το μουσικό προφίλ του σταθμού. Σίγουρα ανέβηκα, ήδη πλησιάζω στο σπίτι, πάρκαρα κιόλας μπροστά. Μήπως το φαντάστηκα το τραγούδι;


Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Η προσευχή του τελώνη

Η κοινωνία έχει σοκαριστεί. Η αθώα, η αγνή, η άσπιλη κοινωνία. Οι αγαθοί οικογενειάρχες φτύνουν τον κόρφο τους και στεναχωριούνται για την "μικρή Άννυ" που την τεμάχισε και την έβρασε ο πα-τέρας της. Η κοινωνία φρίττει. Εκπομπές, άρθρα, αναλύσεις, κατακραυγή. Πάνω από όλα κατακραυγή. 


Και όταν μαζεύεται σπίτι της η κοινωνία, γονατίζει και προσεύχεται "Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους,  ή σαν και αυτόν τον τελώνη". 

Βέβαια. Δεν είμαι σαν το τέρας. Είπα προχτές στο παιδί μου "καλά είσαι βλάκας;" Ναι, εγώ δεν το έβρασα, αλλά το έφαγα ζωντανό. Που τον παίζω στο youporn, αλλά την γυναίκα μου την πηδάω ιεραποστολικά μια φορά τον μήνα. Είναι μη-τέρα των παιδιών μου και δεν πρέπει να το ευχαριστιέται. Είμαι ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Της κοινωνίας που κρύβει πίσω από τον πουριτανισμό της όλα της τα κόμπλεξ και τα απωθημένα. 



Εμείς που κλείνουμε την πόρτα μας και κάνουμε το σταυρό μας γιατί δεν είμαστε σαν τους μετανάστες. Δεν τους βουλιάξαμε τη βάρκα, αλλά τους βομβαρδίσαμε το σπίτι. Δεν κάναμε καψόνι στο φοιτητή -μεταξύ μας ήταν και τοιούτος, πω πω τη μάνα του λυπάμαι-, αλλά είπαμε φάλαινα την κυρία που ανέβηκε ιδρωμένη στο λεωφορείο, φορτωμένη σακούλες. Που διατυμπανίζουμε την διαφορετικότητά μας και το "δικαίωμα" να κάνουμε χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, αλλά δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στους άλλους να επιλέγουν τις μεταφυσικές τους ανησυχίες, το λέμε σκοταδισμό. Που θέλουμε το παιδί μας να είναι στέλεχος και να έχει μια καλοπληρωμένη δουλειά σε μια εταιρεία, αλλά δεν μας νοιάζει που ο εργάτης μετάλλου που ψήνεται στον φούρνο παίρνει 3,80€ την ώρα. Που ότι δεν ταιριάζει με την (αυθαίρετη) ηθική μας, είναι κατακριτέο. Μας χαλάει τη σούπα.



Εμείς είμαστε οι ηθικοί. Εμείς είμαστε εντάξει. Σύμφωνοι κοινωνία; Με παραδέχεσαι;
Με παραδέχεται.

Γεμίσαμε αγίους. 

Έκλεισε η πόρτα. Ωραία. Τώρα έμεινα μόνη εγώ, το τέρας μου. Εγώ που κατά βάθος ξέρω ότι είμαι όλα όσα κατακρίνω. Είμαι και επιθετική, και εγωΐστρια, και λαμόγιο, και τελώνης. Θα βάλω όμως φερετζέ και θα φαίνομαι καλή. Κανένας άλλος δεν θα το ξέρει, μόνο εγώ. Και σιγά σιγά θα πιστέψω ότι είμαι καλή και ηθική. Ένας καλός, ηθικός, Φαρισαίος.








Όχι κοινωνία! Την υποκρισία σου και την ηθική σου να την βάλεις στον κώλο σου! Μην τολμάς να κρίνεις όποιον δεν χωράει στα κουτάκια σου. Αυτόν που δεν πήρε πτυχίο στην ώρα του, που δεν έκανε παιδιά επειδή δεν ερωτεύτηκε, που δεν είναι καλό και χρήσιμο μέλος σου. Ξέρω ότι γουστάρεις κανιβαλισμό. Και το ξέρω από την αγορά, γιατί ο κανιβαλισμός πουλάει. Τα βιβλία για την κατασκευή παγοπέδιλων ας πούμε είναι στα αζήτητα. 

Να σε σπάσω θέλω και να σε κάνω κομματάκια.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο που οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι, έχουν τις ανάγκες τους καλυμμένες, που μπορούν να ασχολούνται με τα πράγματα που τους παθιάζουν. Που ονειρεύονται. Που αγαπάνε τον εαυτό τους για αυτό που είναι, όχι για αυτό που μπορεί να γίνει. Που όλα τα σχολεία είναι τα καλύτερα. Που δεν με νοιάζει τί κάνεις, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ από εσένα. Που νιώθω τις αδυναμίες μου, που παίρνω απόλαυση από το σώμα μου, που δεν νιώθω ανώτερος από κανένα. Που δεν με κρίνεις. Είσαι ο καλύτερος εσύ, και είμαι η καλύτερη εγώ και δουλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο και μεταξύ μας δεν υπάρχει ανταγωνισμός, μόνο συνεργασία και σεβασμός.

Αμήν!




λίγο αυτο-τρολάρισμα


Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Στη χάση

Λιγώθηκα χτες το βράδυ. Το φεγγαρόφωτο, οι νεραντζιές, οι αγγελικές, το φρέσκο χορτάρι. Καθόμουν σαν χάνος να κοιτάω τον ουρανό, με τα σάλια να μου τρέχουν. Είναι ανατολικό το παράθυρό μου και βλέπω τη σελήνη με το που σκάει πάνω από το βουνό. Μέχρι να ανέβει ψηλά, έχω γεμίσει πληγές. Πολύ ομορφιά έχει ο κόσμος. Πονάει