Ποιος θυμάται τη βροχή

Ξεκλείδωσα και μπήκα σπίτι πάνω στην ώρα για να προλάβω την πρώτη σταγόνα της βροχής στην βεράντα και όχι στο κεφάλι μου στον δρόμο, κάτι που όπως είπε και ένας φίλος μου, οφείλεται στην τύχη και την προνοητικότητά μου. Τύχη γιατί δεν με πέτυχε η βροχή στο κέντρο χωρίς ομπρέλα, προνοητικότητα γιατί όταν κατάλαβα ότι αν περιμένω το λεωφορείο θα γίνω παπί, πήρα ταξί. Όχι ότι θα με πείραζε να βραχώ στον δρόμο, απλά ήθελα να απολαύσω την πρώτη βροχή του φθινοπώρου με την ησυχία μου στο σπίτι. Και έτσι να’μαι στην βεράντα με την Ακρόπολη στο βάθος  και την θάλασσα χαμένη στην βροχή.

Όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μου άρεσε η βροχή. Μου άρεσε πολύ! Έβγαζα τα παπούτσια μου και έτρεχα ξυπόλητη στις πρασινάδες της αυλής, περνούσα κάτω από τα λούκια επίτηδες για να μουσκευτώ και έτρεχε η μάνα μου να με μαζεύει.  Μέχρι που πολύ πρόσφατα μπόρεσα να ανακαλέσω την ανάμνηση του γεγονότος που υπήρξε η απαρχή αυτής της λατρείας προς την βροχή. Τώρα θα σας εισάγω σε ένα προσωπικό άβατο, για αυτό χειριστείτε το με σεβασμό. Ένα καλοκαίρι, πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών, ή πέντε, είχαμε πάει με τους γονείς μου ελεύθερο κάμπινγκ με την τροχοσκηνή. (Για όσους δεν ξέρουν τί εστί τροχοσκηνή, ιδού! Η δική μας είναι μικρότερη από αυτή στο βίντεο, αλλά μοιάζει πολύ).   

Είχαμε στήσει σε μία εκπληκτική μικρή παραλία με πεύκα, πέντε μέτρα από την θάλασσα, και εκεί μας πέτυχε μία καλοκαιρινή βροχή, από εκείνες που ξεσπούν ξαφνικά, με ένταση και γεμίζουν τις χωμάτινες ρωγμές νερό και τον αέρα ηλεκτρισμό.  Άμα ξεκίνησε η νεροποντή μας μάζεψε η μάνα μου εμένα και τον αδερφό μου μέσα στον χώρο του καθιστικού της σκηνής, ο ένας στην αγκαλιά της μαμάς, η άλλη στην αγκαλιά του μπαμπά και μείναμε να κοιτάζουμε τις σταγονίτσες πάνω στα πλαστικά παράθυρα και να κάνουμε διαγωνισμό ποιανού η σταγόνα θα φτάσει πρώτη κάτω. Η βροχή που έπεφτε δυνατά ακουγόταν πάνω στο ύφασμα της σκηνής, όπως στις τέντες της βεράντας και από το χώμα αναδυόταν μυρωδιά βρεγμένου. Μυρωδιά ευτυχίας!

Το απόγευμα συνεχίστηκε, δεν έσταξε ούτε σταγόνα μέσα στο ασφαλές μας καταφύγιο, με ιστορίες από την ελληνική μυθολογία για τον Δευκαλίωνα και την Πύρα, τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και την ανακάλυψη του ηλεκτρισμού και την εξήγηση γιατί πρώτα βλέπουμε την αστραπή και μετά ακούμε την βροντή. Και κατέληξε όταν πια βράδυασε με παιχνίδια με τις σκιές από την λάμπα πετρελαίου. Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά, δεν είχαμε ειδικό εξοπλισμό, αλλά η λάμπα πετρελαίου υπήρχε στο σπίτι, καθώς οι διακοπές ρεύματος τον χειμώνα στο μικρό χωριουδάκι που μεγάλωσα ήταν συχνό φαινόμενο.   Είναι να μην μου αρέσουν οι αστραπές οι βροντές και οι αγκαλίτσες μετά από αυτό;

Creedence Clearwater Revival - Have you ever seen the rain

Το τραγούδι είναι επίσης σχετικό με την ανάμνηση. Στο αυτοκίνητο των γονιών μου, ένα Renault 14, χρώματος πορτοκαλί, το αγόρασαν τέλη της δεκαετίας του 70, τα παραισθησιογόνα ήταν στο φόρτε τους, υπήρχε ένα μαγνητόφωνο που έπαιρνε κάτι μεγάλες τετράγωνες κασσέτες και αυτό το τραγούδι ήταν μέσα στην μοναδική κασσέτα με «Ξένα» τραγούδια πάνω την οποία είχα ζωγραφίσει με κόκκινο στυλό ένα κοριτσάκι. Τραγουδάγαμε με τον αδερφό μου, ότι μας κατέβαινε, χωρίς να καταλαβαίνουμε γρί, μιμούμενοι τους ήχους, όχι και τόσο πετυχημένα οφείλω να ομολογήσω. Αμαμαμά – Μά Μπέκε – τουγκέδερ δε φά! Αυτό είτε θέλετε να το πιστέψετε ή όχι, είναι το My baker. Η κασσέτα είχε BONEYM, Abba, CCR και ήταν μακράν η αγαπημένη εμάς των παιδιών γιατί όλες οι υπόλοιπες είχαν Βέμπο, Λύντα – Χιώτη, Γιώργο Ζωγράφο (μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, μικρό παιδί), Αρλέτα και Καίτη Χωματά. Το νέο κύμα έδινε και έπαιρνε και η ζωή προμηνύονταν συναρπαστική και χειμαρώδης όπως οι ξαφνικές καταιγίδες.