Δεν ζήτησα Πυγμαλίωνα, Δευκαλίωνα ζήτησα!

Σαν μικρό, αθώο, ρομαντικό και πάνω από όλα ονειροπόλο ψάρι έψαχνα τον καλλιεργημένο, σοφιστικέ και έξυπνο άνδρα/Πυγμαλίωνα* που όταν γνώριζα και ερωτευόμουν θα με μάθαινε τα μυστικά του, θα με διαφώτιζε και θα με βοηθούσε να αναδείξω τις πολυσχιδείς πλευρές της προσωπικότητάς μου και να λάμψω σαν διαμαντάκι. Θα έπαιρνε την tabula rasa Γαλάτεια/Νάντια και θα την έστελνε στα αστέρια της νόησης πρωτίστως και της σωματικής έκστασης αμέσως μετά. Ξανά και ξανά! Και φυσικά θα αλλάζαμε τον κόσμο. Μόλις σταματήσετε να γελάτε, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. 

Pygmalion and Galatea 
NEIZVESTNY Ernst Isopovich, *1925 (Russia)

Τελικά διαβάζοντας αναλυτικότερα τον μύθο κατάλαβα πόσο χαλβάς ήταν, τρομάρα του, ο Πυγμαλίωνας που τα ήθελε όλα έτοιμα στο πιάτο και ξενέρωσα. Ήθελε γυναίκα άγαλμα; Το ρετιρέ ακατοίκητο;  Πάει ο Πυγμαλίωνας, απορρίπτεται! Ο πρίγκηπας ίσως; 

Διπλές, τυφλές, τυχαιοποιημένες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο γοητευτικός πρίγκηπας του παραμυθιού πάσχει από ανυπαρξία. Δόξα τω Θεώ! Κατ’αρχάς, τί δουλειά έχει ένας όμορφος και πλούσιος νέος να κάνει βόλτες μόνος του στο δάσος. Τάσεις φυγής μυρίζομαι, ανοίγει ο πρώτος λάκος στην φάβα. Είναι έξυπνος, (δεν το λένε αυτό τα παραμύθια, αλλά είναι απαραίτητη δική μου προσθήκη) είναι γενναίος, έτοιμος να βγάλει την αγαπημένη του από το αδιέξοδο, είναι δυνατός, ηγετικός και εμπνέει στους συντρόφους του εμπιστοσύνη και πίστη και πάνω απ’ όλα ευαίσθητος. Apellia, τί άλλο να ζητήσεις; 

The tale of brave sir Robin 

Μόνο που συνήθως ο περί ού ο λόγος μορφονιός θα τύχει (comm’on, really?) να πέσει πάνω σε ένα πεντάμορφο, πλην όμως άβουλο πλάσμα, που αφού θα έχει περιμένει υπομονετικά στον πύργο/αργαλειό της για την ημέρα που θα εμφανιστεί αυτός που περιμένει να έρθει από τα αστέρια, δεν θα ΄ν΄τα δυο του χέρια γεμάτα χώματα, να την βγάλει από εκεί και να της αντικαταστήσει μία μιζέρια με μία άλλη. Και όπως το πρότυπο της βασιλοπούλας διαιωνίζεται από την μία γενιά γυναικών στην άλλη, έτσι και ο μύθος του πρίγκηπα φαίνεται να στοιχειώνει τα όνειρά μας στον ύπνο και, δυστυχώς, στο ξύπνιο μας. Και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν είναι του φουκαρά του πρίγκηπα, του οποίου το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι ότι δεν υπάρχει. Η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της χαζοβιόλας της βασιλοπούλας, που ΥΠΑΡΧΕΙ! Χτίζει πύργους και πάει να κλειστεί οικειοθελώς και μένει εκεί εγκλωβισμένη μέχρι να την σώσει η αγάπη του τζιτζιφιόγκου. Πρώτο συστημικό λάθος: Πας και κλείνεσαι φυλακή, αντί να ζήσεις και να ευχαριστηθείς την ζωή σου. Δεύτερο λάθος: Εναποθέτουμε την σωτηρία μας στην αγάπη ενός άλλου γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε και να σώσουμε τον εαυτό μας. Γιατί αν αποτύχω να σώσω τον εαυτό μου, η ευθύνη είναι δική μου και μόνο δική μου και θέλει κότσια! Ενώ αν αποτύχει να με σώσει ο πρίγκηπας, φταίνε οι συνθήκες, η τύχη, ο χαλβάς που δεν τόλμησε να ανέβει στον πύργο – σιγά πια και το ύψος – ο ανάδρομος Ερμής, αλλά πάντως όχι εγώ. Ευτυχώς η Νάντια δεν ήταν ποτέ Ραπουνζέλ, οπότε δεν λαχτάρισε ποτέ πρίγκηπα.

Και ερχόμαστε στον Δευκαλίωνα** που χρησιμοποίησε τις διαθέσιμες πληροφορίες και τους πόρους για να σώσει το τομάρι του και την γυναίκα του από τον κατακλυσμό. Γατόνι ο Δευκαλίωνας! Γιός του μέγιστου επαναστάτη Προμηθέα που αντιστάθηκε στην καθεστηκυία τάξη των Θεών και του φάγαν τα σκώτια, του φάγανε! Ο ίδιος ο Δευκαλίωνας συγκέντρωσε ότι χρειάστηκε για την επιβίωση και Ι-ΣΟ-ΤΙ-ΜΑ με την Πύρρα πάλεψαν, επιβίωσαν και όταν έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους δημιούργησαν ολόκληρο γένος και δη των Ελλήνων. Γύριζαν τον κόσμο με το ιστιοπλοϊκό, ανέβαιναν στα βουνά και δεν κάθονταν στον καναπέ να σερβίρουν χαμομήλι σε λουλουδάτα φλυτζάνια πάνω σε τραπεζάκι με κοφτό σεμεδάκι, όπως η ξενέρωτη Χιονάτη. 

Και ο φουκαράς ο Πυγμαλίωνας τί να απέγινε; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν βρήκε άλλη γυναίκα σε όλόκληρο βασίλειο για να αγαπήσει, παρά μόνο ένα κρύο και άψυχο άγαλμα. Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να ήταν! Και κοτζαμάν θεά του έρωτα αντί να του πεί να ξεστραβωθεί να βρει μια πραγματική γυναίκα, του ζωντάνεψε την Γαλάτεια. Δεν θα την πετύχω πουθενά αυτή την Αφροδίτη; Θα τα πούμε ένα χεράκι!

the Smiths - Last night I dreamt that somebody loved me

--------------

*Πυγμαλίων: 

Η γνωστή ιστορία για τον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα (το «Πυγμαλίων» πιθανολογείται ως εξελληνισμένη μορφή του φοινικικού βασιλικού ονόματος Πουµιάθων, (Pumayyaton)) είναι ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν τελικά από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε η Πάφος, μητέρα του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου. 

Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα. 

**Δευκαλίων: 

Στην ελληνική μυθολογία ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας: ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Ήταν γιος του Προμηθέα και της Πανδώρας ή της Κελαινούς ή της Κλυμένης τουΩκεανού κατά τον Διονύσιο της Αλικαρνασσού. 

Κατά τον Αυγουστίνο Ιππώνος, ο Δευκαλίων και ο Προμηθέας ήταν σύγχρονοι του Μωυσή.[3]

Ο αστεροειδής 53311 Δευκαλίων έχει ονομαστεί προς τιμήν αυτού του ήρωα της ελληνικής μυθολογίας. 

Εκτός από τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν, η Πύρρα και ο Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα[1][4], την Πρωτογένεια[1], τη Μελανθώ, τον Πρόνοο, τονΜαραθώνιο, την Πανδώρα τη νεότερη[5] και τη Νύμφη Θυία[5]. 

Ετυμολογία: Κατά μια εκδοχή, το όνομά του προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων "δεύκος", παραλλαγή του "γλεύκος", που σημαίνει γλυκός, και "ἁλιεύς", ψαράς. Κατά μια άλλη άποψη προέρχεται από το "Δευς" <Ζευς και το "καλίων" δηλαδή αυτός που έχει το κάλλος του Διός. 

Ἠ ἐτυμολογία ἡ ὁποία ἐξηγεῖ τί ἔκανε τὸ πρόσωπο αὐτὸ εἶναι ἡ ἐξής: 

ΔΕΥΩ=μουσκεύω μέ νερό, ἐξ'ού καί ἀρδεύω ἐΚΑΛήφθη ΙΩΝ=αυτός που πορεύεται, ἐκ τοῦ εἶμι=πορεύομαι(ὄχι το εἰμι=εἶμαι), ἡ μετοχή του ἰών 

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών. 

Την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένoι. Ο Δευκαλίωνας λοιπόν πληροφορήθηκε από τον πατέρα του, Προμηθέα, για την επερχόμενη καταστροφή, κατασκεύασε ένα πλοίο, συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. 

Όταν οι βροχές που έστειλε ο Δίας σταμάτησαν, το πλοίο του Δευκαλίωνα προσάραξε πάνω στην κορφή του Παρνασσού (ή στο όρος Αίτνα ή στον Άθω της Χαλκιδικής ή στο όρος Όθρυς στηΘεσσαλία κατά τον Ελλάνικο) και ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία. Προκειμένου να αναγεννηθεί το ανθρώπινο γένος, άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους: οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. 

Από την πρώτη πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες (αρχαία ελληνικά: λας=πέτρα). 

O Στράβων αναφέρει ότι στην ακτή της Φθιώτιδας υπήρχαν δυο μικρά νησιά που είχαν πάρει το όνομά τους από το Δευκαλίωνα και την Πύρρα. 

Στον περίβολο του ναού του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα υπήρχε στα αρχαία χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ένας τάφος, όπου σύμφωνα με την παράδοση ήταν θαμμένος ο Δευκαλίωνας.