Ήθελα από μέρες να γράψω για όλα τα πράγματα που με τσατίζουν. Αλλά σήμερα άλλαξα γνώμη γιατί είδα έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Τον είδα μέσα στο Μετρό το απόγευμα και με ξάφνιασε. Γύρω στα τριανταπέντε πρέπει να ήταν. Ήμουν λίγο πιο πίσω και μπορούσα να τον παρατηρώ, χωρίς να γίνομαι αγενής. Ήταν χαλαρός, και χαμογελαστός. Φορούσε ένα σκούρο πράσινο πουκάμισο, τζίν παντελόνι, μαύρη πλεκτή ζακέτα και γκρι πάνινα παπούτσια. Είχε μία τσάντα περασμένη διαγώνια στον λαιμό του και ήταν χαμογελαστός. Μου έκανε εντύπωση πόσο χαμογελαστός ήταν, χωρίς να είναι χαρούμενος. Όχι γιατί δεν έχω ξαναδεί χαμογελαστούς ανθρώπους, απλά πολλοί άνθρωποι σήμερα τείνουν να χαμογελούν γιατί το επιτάσσουν τα people skills. Εκείνο το χαμόγελο ήταν αυθεντικό. Χαμογελούσαν τα μάτια του, όχι μόνο τα χείλη του. Ήταν χαλαρός. Προσοχή, δεν το έπαιζε χαλαρός, ήταν πραγματικά χαλαρός. Κοιτούσε τον συνομιλητή του στα μάτια και απαντούσε στις ερωτήσεις αυθεντικά και με απλότητα. Η φωνή του ήταν απαλή και αβίαστη. Το παρατήρησα γιατί έχω πιάσει την φωνή μου τις τελευταίες μέρες να έχει κάπως ανεβασμένη συχνότητα. Όταν τσιτώνομαι, ανεβάζω Herz και ταχύτητα. Το βλέμμα του δεν περιφερόταν γύρω γύρω, ήταν αφοσιωμένος στην κουβέντα, που δεν ήταν και καμία τρελή φιλοσοφία, τον πέτυχε μία γνωστή του θείτσα που μετά βίας τον αναγνώρισε γιατί είχε να τον δεί πολλά χρόνια και τον ρωτούσε τί κάνει, αυτός, τα αδέρφια του, οι γονείς του, ο σκύλος, το καναρίνι κλπ κλπ. Και αυτός απαντούσε για τις σπουδές, την δουλειά, το καναβούρι, τόσο αυθεντικά... Δεν προσπαθούσε να αποδείξει τίποτα. Δεν επεδίωκε την αποδοχή, ούτε την επιβράβευση, ούτε τον θαυμασμό. Ήταν ένας άνθρωπος που τα είχε καλά με τον εαυτό του και ήταν τόσο γεμάτος με την ζωή του που δεν τον ένοιαζε η γνώμη των άλλων. (Παρένθεση: έχω γνωρίσει ανθρώπους που σου τρίβουν στην μούρη ότι δεν τους νοιάζει η γνώμη σου, μόνο και μόνο για να επαληθεύσουν με τον τρανότερο τρόπο, ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για το κέντρο του σύμπαντος, δηλαδή αυτούς). Ε, αυτός ενδιαφερόταν για τον συνομιλητή του, αλλά όχι για την γνώμη που είχε ο συνομιλητής του για το πρόσωπό του. Αυτό κατά την γνώμη μου απαντά στο ερώτημα που έχω από την πρώτη λυκείου για το τί είναι σεβασμός σε κάποιον. Σεβασμός είναι αυτό που είδα σήμερα από αυτόν τον άγνωστο και το ζήλεψα.
Δεν ξέρω ποιες είναι οι συνθήκες τις ζωής του, τί προσωπικό αγώνα έχει κάνει, ποιά λαμπερή λιακάδα φωτίζει με την παρουσία της την ζωή του, αλλά η μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω σε αυτή την ακομπλεξάριστη συμπεριφορά είναι ότι πρόκειται για έναν ευτυχισμένο άνθρωπο με τον οποίο είχα την ευτυχή συγκυρία να διασταυρωθώ επί 3 στάσεις, δηλαδή πόσο; 7 λεπτά;
