Συνειδητότητα και ελευθερία σκέψης

Έχω σταματήσει εδώ και μέρες να γράφω, γιατί διαβάζω. Στην παρούσα φάση μου φαίνεται πολυτέλεια η ενασχόληση με ελαφριά και εύπεπτα θεματάκια που μου αρέσουν και με χαλαρώνουν μεν, με αποσπούν από άλλα σοβαρά δε. Με ώθηση την απόφαση που πρέπει να λάβω εν όψει εκλογών διαβάζω, ακούω, ενημερώνομαι για ότι περισσότερο μπορώ. Και επειδή έχω πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης, προσπαθώ να απαλλαγώ, όσο αυτό είναι δυνατόν, από περιορισμούς της σκέψης που μου εισάγει αναπόφευκτα η προσωπική μου οπτική και θεώρηση της ζωής. Η αντικειμενικότητα δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται και όποιος λέει το αντίθετο ψεύδεται ασυστόλως. Με την παραδοχή λοιπόν της υποκειμενικής αντίληψης των πραγμάτων περιδιαβαίνω σκέψεις και ιδέες άλλων ανθρώπων προσπαθώντας να βρώ... Η σκέψη και οι προβληματισμοί είναι πολύ ωραία διαδικασία, εμένα μου φαίνεται ότι όλοι οι άνθρωποι ασχολούνται με αυτή, αλλά μάλλον κάνω λάθος. Όλοι έχουν την δυνατότητα να ασχοληθούν με αυτή. Αναλογιστείτε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφθήκατε πραγματικά;

Έχουμε πολύ λιγότερο χρόνο από ότι νομίζουμε. Ο κλοιός σφίγγει γύρω μας, μέτρα καταστολής, παρακολούθησης, εισβολής προσωπική μας ζωή, παραβίασης της προσωπικότητάς μας, γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, απαγόρευση χρήσης γης για καλλιέργεια μή «πιστοποιημένων» ποικιλιών, υποχρεωτική φύτευση μόνο των υβριδίων που έχουν παραχθεί από τις μεγάλες εταιρείες και άρα έλεγχος του πληθυσμού και ποιός ξέρει, των διαθέσεών του; Της σκέψης του; Μία πολύ μεγάλη εταιρεία βιογεωργίας διακυρήσει ότι σκοπός της είναι η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Πόσες εταιρείες χρησιμοποιούν αυτό το σλόγκαν και ποιός είναι πραγματικά ο σκοπός τους; Το πάω μακριά; Μπορεί. Έχω πολύ μεγάλη φαντασία, δυστυχώς. Μπορεί το μέλλον να μην είναι τόσο ζοφερό και τόσο κοντά, αλλά ο μόνος τρόπος να το αποτρέψουμε είναι να ενημερωθούμε και να δράσουμε. Πρώτο βήμα οι εκλογές σε δύο εβδομάδες.

Πόσο συνειδητοί είμαστε απέναντι στην άσκηση του δημοκρατικού μας δικαιώματος; Τόσα χρόνια η κυβέρνηση κάνει ό,τι θέλει. Πόση νομιμοποίηση θα παράσχουμε στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής; Ή μήπως θα ταμπουρωθούμε πίσω από το «Τους έχω σιχαθεί όλους, να πάνε να κόψουν το λαιμό τους, δεν ψηφίζω!» και θα το χρησιμοποιήσουμε σαν άλλοθι στην τεμπελιά μας να βάλουμε λιγάκι το νιονιό μας να δουλέψει; Μήπως τελικά όλα είναι θέμα τεμπελιάς; Ακόμα και το δήθεν επαναστατικό «θα τους δείξω εγώ, θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή, να ψάχνονται» είναι η απόλυτη άρνηση να σκεφτούμε πώς θα χρησιμοποιήσουμε το «απόλυτο όπλο» μας, λέγε με ψήφο, για να βελτιώσουμε τον κόσμο που ζούμε; Ναι, ξέρω κυκλοφορεί το σλόγκαν: «Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες» αλλά για μία φορά, μόνο μία φορούλα, στην ιστορία του έρμου τούτου τόπου ίσως να μπορούμε να αιφνιδιάσουμε το σύστημα που περιμένει ότι θα ψηφίσουμε όπως συνήθως. (Καλά, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολύ που μπορούν πια να ψηφίσουν για να τακτοποιηθούν αυτοί ή τα παιδιά τους, είναι μια παραμύθα τόσο χοντρή που ούτε η 9χρονη βαφτιστήρα μου δεν την χάφτει, όχι μεγάλοι νοήμονες άνθρωποι). Ίσως για πρώτη φορά να προλάβουμε να τους χαλάσουμε την συνταγή πρίν προλάβουν να ανασυνταχθούν. Είναι τόσο καλή ευκαιρία... Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Και μετά με σφίγγει η ευθύνη. Εδώ σε θέλω μανδάμ! Τί θα ψηφίσουμε; Και ακούω τη φωνή του Λάμπρου Κωσταντάρα «το νού σας ρεμάλια!»

Επειδή ακόμα δεν έχω κατασταλάξει, το ψάχνω. Το ψάχνω αρειμανίως. Γιατί δεν βλέπω να υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα η απόλυτη λύση, ή αυτό που με εκφράζει πλήρως. Από την άλλη... (γαμώτο σταματάω, κοιτάζω το βουνό και κάνω σκέψεις και συνειρμούς και όταν φτάσω σε κάτι που μου αρέσει δεν ξέρω πως να γυρίσω πίσω για να σας το γράψω).  Δεν χρειάζεται να εστιάζουμε σε αυτά που διαφέρουμε. Ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε σε όλα. Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να τα πράξουμε για το κοινό συμφέρον. Και κάτι άλλο που θέλω να πω είναι ότι μην προσπαθείτε να βρείτε έτοιμες μασημένες σκέψεις. Κάντε τις δικές σας. Οι οποίες φυσικά δεν θα είναι απολύτως δικές σας, αλλά επηρεασμένες από αυτά που διαβάσατε, ακούσατε, σας είπαν οι φίλοι σας στις συζητήσεις σας. Αλλά αυτή είναι η μαγεία του ανθρώπινου νού. Να αναλύει αυτά που προσλαμβάνει και να συνθέτει δικά του. Στέκομαι με δέος μπροστά σε αυτό το θαύμα. Του άπιστου Θωμά σήμερα. Ο άπιστος Θωμάς είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι δεν πίστευε ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί και τελικώς προσκλήθηκε να αγγίξει το Αναστημένο Σώμα. (*Ακόμα και αν δεν είστε «της εκκλησίας» μην κατεβάζετε ρολά στο άκουσμα Βιβλικών παραπομών. Ένας ειλικρινής αναζητητής δεν απορρίπτει ένα παράδειγμα που προέρχεται από την Βίβλο, όπως δεν θα απέρριπτε έναν μύθο του Αισώπου. Δεν λέω ότι για μένα αυτά τα δύο έχουν την ίδια βαρύτητα, αυτό που λέω είναι ότι μπορούμε να διδαχθούμε από παντού). Πολύ με εκφράζει αυτή η βιβλική προσωπικότητα. Δεν μπορώ να πιστέψω εύκολα, θέλω αποδείξεις και τις ψάχνω.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, είναι σκούρα. Μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε και να δρούμε με έναν τρόπο και θέλει αφύπνιση και προσπάθεια να βγούμε από εκεί. «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Και μετά έρχεσαι αντιμέτωπος με ακόμα πιο δύσκολα θέματα, όπως η προσωπική δράση, η ευθύνη απένταντι σε αυτόν που δεν έχει ακόμα αφυπνισθεί και το οδυνηρό βίωμα της ύπαρξης μέσα σε έναν κόσμο σκλαβιάς.

Welcome to the world of real!

Και αν έχετε κουράγιο και όρεξη

----------

"Εσύ θ'  αγωνιστείς για ν' αλλάξεις τη ζωή, εσύ θ' αγωνιστείς για να σβήσεις το κοπριασμένο στίγμα απ' το χάρτη, εσύ χωρίς άλλο θ' αγωνιστείς για να λείψει το αίσχος..." Πάμπλο Νερούδα, "Εσύ θα παλέψεις"

Η τυραννία του φόβου

Όταν ξύπνησα ήταν κιόλας σούρουπο και το μαξιλάρι μου είχε δύο λεκέδες, ένα από το κραγιόν μου και έναν από τα σάλια. Όπως έπεσα, δεν κουνήθηκα καθόλου. Ο γιατρός μου λέει ότι είναι εαρινή κόπωση. Τρέξιμο, δουλειά, μέρα με την μέρα, με την μέρα, και οι μέρες περνάνε, ίδιες στην σειρά. Και έφτασε Πάσχα και ο καιρός να πάρουμε το τελευταίο δώρο, (σκέφτομαι να αγοράσω ποδήλατο, έτσι για να το θυμάμαι) και όλοι στο γραφείο το έχουμε αποδεχτεί όπως το γεγονός ότι ο ήλιος θα ανατείλει το πρωί, με μοιρολατρεία και στωικότητα. Πέφτει και η αναγκαία εκτόνωση με τον Λαζόπουλο και την ελληνοφρένεια και μετά μέσα τα κεφάλια, στο νταμάρι της καθημερινότητας, να δουλεύουμε κασμά, να πληρώνουμε τα χαράτσια. (Εδώ ανοίγω παρένθεση, δεν έχω πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ και τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα μου κόψουνε το ρεύμα και τζάμπα τα λεφτά που έδωσα για να αλλάξω τα ηλεκτρολογικά, καλώδια και διακόπτες. Θα μπορούσα απλά να πω στον σοβατζή να βουλώσει τις τρύπες από τα ηλεκτρολογικά κουτιά και τους διακόπτες και να γλιτώσω τον Κωνσταντακάτο. Θα άναβα διαρκώς κεράκια, να μου φέγγουν και να γλιστράω. Επίσης φοβόμουνα ότι η οφειλή του χαρατσιού θα πάει στην εφορία και θα μου κόψουνε το πωπουδέλι).

Δεν μπορώ, ρε γαμώτο, να κινείται η ζωή μου συνέχεια από τον φόβο. Φοβάμαι, αλλά το χαράτσι δεν το πληρώνω. Και αν μαζί με μένα δεν το είχαν πληρώσει όλοι αυτοί που το κάνανε με ματωμένη την καρδιά, στερώντας από τις οικογένιές τους αυτά τα χρήματα, και αυτοί από φόβο ότι θα τους κόψουν το ρεύμα, θα χρεωκοπήσουμε, θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας κλπ κλπ,  αν δεν το είχε πληρώσει κανένας, τότε αντί να φοβόμαστε εμείς, θα φοβόταν το σύστημα. Θα ήξερε ότι δεν μπορεί να τα βάλει εύκολα μαζί μας. Τώρα όποιο πείραμα και αν έχει γίνει εναντίον μας έχει πετύχει. Sad but true. Πρώτα ήταν τα δώρα του δημοσίου, μετά το χαράτσι, μετά οι περικοπές, μετά τα δώρα των ιδιωτικών υπαλλήλων, μετά οι εκλογές που όλο τις ακούμε και όλο δεν έρχονται και δεν ανοίγει ρουθούνι. Έχουν έρθει τα πάνω – κάτω και δεν κουνιέται ούτε πούστης!

Υπάρχει ένα ψυχολογικό πείραμα που λέγεται η εκπαίδευση του ψύλλου. Οι ψύλλοι όταν δεν τσιμπάνε, πηδάνε. Πηδάνε ψηλά. Μπορείς όμως να τους εκπαιδεύσεις με ένα τηγάνι. Αν καθώς ο ψύλλος πηδάει βάλεις από πάνω το τηγάνι, όταν θα χτυπήσει επανελημένα πάνω του, το αίσθημα του πόνου θα τον αναγκάσει να τροποποιήσει την συμπεριφορά τους για να μην χτυπάει στο τηγάνι, δηλαδή θα αρχίσει να πηδάει χαμηλότερα. Κατεβάζοντας και άλλο το τηγάνι, πηδάει ακόμα χαμηλότερα, μέχρι που αν το κατεβάσεις αρκετά, σταματάει να πηδάει εντελώς, γιατί έχει συνδέσει την δράση του πηδήματος με το αντανακλαστικό του πόνου. Το τραγικό είναι ότι ο ψύλλος δεν ξαναπηδάει ακόμα και αν το τηγάνι απομακρυνθεί... Εμείς έχουμε εκπαιδευτεί στο ότι έτσι και κάνουμε πως κουνιόμαστε, πάμε πχ σε καμία πορεία, κάνουμε καμία απεργία, θα φάμε ξύλο, θα καεί η Αθήνα/το πελεκούδι και γενικά κακά πράγματα θα συμβούν σε καλούς ανθρώπους. Και το τηγάνι συνεχίζει και κατεβαίνει. Τα δώρα καταργούνται, οι μισθοί μειώνονται, τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο εργασιακά και εμείς λουφάζουμε όλο και περισσότερο. Φτύνουμε στον κόρφο μας που έχουμε ακόμα δουλειά και κάθε φορά που μειώνονται οι μισθοί όλο και περισσότερο γυρίζουμε σπίτι με βαριά καρδιά και συζητάμε στα οικογενειακά τραπέζια κάθε Κυριακή με το γιουβετσάκι για το πόσο καθάρματα είναι, τς τς τς, πού θα πάει ρε παιδάκι μου αυτό το πράγμα, ρίχνουμε και το μανταρινάκι από πάνω για την χώνεψη και μετά από ένα ελαφρύ ρέψιμο η συζήτηση έχει τελειώσει, αλλά το βάρος που μένει δεν οφείλεται μόνο στο γιουβετσάκι. Οφείλεται στο ότι έχουμε χάσει πια κάθε ελπίδα να σηκώσουμε κεφάλι.

Εάν ο καθένας αρχίσει να σκέφτεται εκτός σχεδίου του συστήματος, τότε δεν θα υπάρχουν αρκετά χέρια, μέθοδοι και κανόνες για να μας τιμωρήσουν όλους.