Till a' the seas gang dry

O, my luve's like a red, red rose, 

That's newly sprung in June. 

O, my luve's like the melodie, 

That's sweetly play'd in tune. 

As fair art thou, my bonie lass, 

So deep in luve am I, 

And I will luve thee still, my Dear, 

Till a' the seas gang dry. 

Till a' the seas gang dry, my Dear, 

And the rocks melt wi' the sun! 

O I will luve thee still, my Dear, 

While the sands o' life shall run. 

And fare thee weel, my only Luve, 

And fare thee weel a while! 

And I will come again, my Luve, 

Tho' it were ten thousand mile!

                                    A red, red rose - Robert Burns

Αυταπάτες

Πω, πω! Είναι κάτι μέρες που νομίζεις ότι τα καταφέρνεις, ότι τα βγάζεις πέρα, ότι δεν τρέχει δα και τίποτα σοβαρό και μετά έχεις την ευκαιρία να έχεις πέντε λεπτά ησυχίας στο σκιερό σου δωμάτιο και ξυπνάς δύο ώρες αργότερα νομίζοντας ότι γύρισες από τον άλλο κόσμο.  Μετά από τέτοιον ύπνο/αποσύνδεση από τα εγκόσμια και ένα δροσερό ντουσάκι, έπεται παγωμένος φραπές (long live ο εφευρέτης του φραπέ, ή αν δεν live, να συγχωρεθούν τα πεθαμένα του!) Αλλά με τόση ζέστη, όταν ξυπνάς από τον λήθαργο, για λίγη ώρα, έχεις διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας από ότι συνήθως. Νομίζεις ότι έχεις αυταπάτες, παραισθήσεις...

Αυτές τις μέρες και λόγω εκλογών ο κόσμος είναι πιο επιρρεπής στις αυταπάτες. Όταν είσαι δύο χρόνια με το παλούκι καθέδρας ελπίζεις ότι κάποιος θα έρθει να σε απαλλάξει από αυτό. Απόλυτα φυσιολογικό μου φαίνεται. Είμαι σίγουρη ότι και ο Σίσυφος θα έλπιζε ότι η κάθε φορά που ανέβαζε την πέτρα στην πλαγιά, αυτή θα ήταν και η τελευταία. Έτσι έλπισε ο κόσμος το ’81 στην αλλαγή, το ’89 στην κάθαρση, το ’96 (την χρονιά των Ιμίων) στην ΟΝΕ and goes saying, επιλέγοντας τον διχρωματισμό. Στην παρούσα φάση, αφού είδαμε τα καζάντια των πρασινοβένετων, έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας ως κοινωνία σε μία αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Δεν θα πω ότι δεν καταλαβαίνω τις ελπίδες και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων, θέλω και εγώ να αποπαλουκοποιηθούμε, αλλά βλέπω με μεγάλο σκεπτικισμό την φετινή αυταπάτη. Κατ’ αρχάς με τον μηχανισμό είσπραξης φόρων να είναι σε safe mode και τα χρήματα να μην έρχονται από τα δάνεια (άκουσα κανέναν να μιλάει για μονομερή αθέτηση της δανειακής σύμβασης από την Τρόικα; Everybody in the house say: yeah!) το σίγουρο είναι ότι στα ταμεία δεν υπάρχει δεκαράκι τσακιστό.

Σενάριο Α: Αν την Δευτέρα κυβέρνηση είναι η ΝΔ μετά του ΠΑΣΟΚεως θα μας πουν ότι για να πάρουμε τα λεφτά θα συνάψουμε νέα σύμβαση που θα μας την πλασάρουν ως «επαναδιαπραγμάτευση», αλλά στην πραγματικότητα θα είναι πιο σκληρή, γιατί μετά από το καψόνι που κάναμε στην Ευρώπη και κοντέψαμε να την τινάξουμε στον αέρα, ΠΡΕΠΕΙ να τιμωρηθούμε για παραδειγματισμό. Ώρες είναι να ζητάει η Ισπανία και η Ιρλανδία καλύτερους όρους. Θεός φυλάξοι! (Που στο τέλος η Ευρώπη θα τιναχτεί, γιατί έχει γίνει φέουδο και εμείς υποτακτικοί, αλλά αυτό είναι μια άααααλλη κουβέντα)

Σενάριο Β: Αν την Δευτέρα κυβέρνηση είναι το ΣΥΡΙΖΑ, με Ανεξάρτητους Έλληνες και ολίγη από Κουβέλη, με πολύ καλές προθέσεις θα προσπαθήσουν την κατάργηση του μνημονίου, αλλά επειδή όπως είπαμε τα ταμεία είνα μεία, η οικονομία θα έχει καταρεύσει μέχρι το τέλος του μήνα, ο Πρετεντέρης θα τρίβει τα χέρια του, και κάτω από την κοινωνική πίεση θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές, ώστε να πραγματοποιηθεί το σενάριο Α.

Θέλω να γίνει αντιμνημονιακή κυβέρνηση και να πετύχει; Σαν τρελή! Αποπαλουκοποίηση εδώ και τώρα λέμε! Απλά θεωρώ ότι το πρόβλημα θέλει διαφορετική αντιμετώπιση. Συστημική. Όταν ο υπολογιστής σου κολλάει συνέχεια με τα Windows, πρέπει να του αλλάξεις λειτουργικό. Δεν μπορείς να σκέφεσαι ότι το ίδιο λειτουργικό κολλάει μέν στους υπολογιστές των «φίλων» σου, αλλά δουλεύει τσάτρα-πάτρα ακόμα, οπότε να έχεις την παράλογη ελπίδα ότι μπορεί ξαφνικά όλα να διορθωθούν μαγικά και στον δικό σου. Άλλαξέ το το ρημάδι! Θα μου πείς ότι αυτός που πουλάει το Ubuntu είναι σαν ανάποδο γαμώτο και μιλάει ακαταλαβίστικα. Πώς να τον εμπιστευτείς; Σωστός! Από την άλλη εγώ αναρωτήθηκα μήπως τον βλέπω έτσι γιατί τον βλέπω και τον ακούω μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ, αν δεν τον αφήνουν να σταυρώσει κουβέντα, πώς να βγάλω εγώ νόημα και συμπεράσματα; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Αν σε ενδιαφέρει κυρά Νάντια να τραφείς με κάτι άλλο από τα εμέσματα του Καψή και της Τρέμη, πρέπει να ψάξεις αλλού την πληροφορία. Και επίσης αναρωτήθηκα αν με νοιάζει στο κάτω κάτω το πως φαίνεται, ή αν με ενδιαφέρουν περισσότερο αν εφαρμόζονται αυτά που λέει στην ζωή μου. Χμμ... Βρε λες;

Με ρωτούσε η μάνα μου τί θα ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Λες και επειδή αποφάσισε αυτή να αλλάξει, πρέπει να το κάνουμε όλοι μας. Αν πω ότι δεν με γοητεύει η ιδέα της αριστερής, αντιμνημονιακής κυβέρνησης, θα πω ψέματα. Τελικά όμως αποφάσισα να παραμείνω στην αρχική μου επιλογή, κυρίως γιατί δεν έχουν αλλάξει οι λόγοι για τους οποίους την έκανα αρχικά. Έριξα πολύ σκέψη, κατανάλωσα αρκετή φαιά ουσία και  χρόνο σε παραγωγικές συζητήσεις, δεν πρόκειται να τα αφήσω να πάνε χαμένα. Εννοείται ότι δεν συμφωνώ σε όλα (not even close), εξάλλου για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται (αν αυταπατώμαι) χρειάζεται δουλειά, κυρίως νοητική και αλλαγή τρόπου σκέψης – από εκεί έχω μόλις αρχίσει – είπαμε είναι άλλο λειτουργικό σύστημα.  Έχει bugs; Ουούού, αμέ! Στην παρούσα φάση δεν τα ξέρω και ούτε θέλω να τα μάθω, το παλούκι μου γάρ με απασχολεί περισσότερο. 

Εν κατακλείδι η αυταπάτη που έχω επιλέξει είναι πιο ιδεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστική από όλες τις άλλες αυταπάτες που κυκλοφορούν στην πιάτσα/κάλπη. Τουλάχιστον έχει τους πιο καλοπροαίρετους συναυταπατώμενους.  


--
Εσύ θ'  αγωνιστείς για ν' αλλάξεις τη ζωή, εσύ θ' αγωνιστείς για να σβήσεις το κοπριασμένο στίγμα απ' το χάρτη, εσύ χωρίς άλλο θ' αγωνιστείς για να λείψει το αίσχος...

Do we escape from reality? Ε; Ε;

Όταν δεν είμαι καυστική και σαρκαστική, φιλοσοφώ. Φιλοσοφώ, ονειρεύομαι, ποτέιτο, ποτάτο, πές το όπως θες. Υπάρχει καλύτερος κόσμος, δεν μπορεί! Πού είναι η ευτυχία που μου τάξανε; Τί μπορώ να κάνω για να γίνει καλύτερος, τί θέλω να κάνω, τί είμαι διατεθιμένη να θυσιάσω για να πάρω αυτό το καλύτερο. Δεν ξέρω αν σας το είπανε αλλά no pain, no gain, αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρια δεν τρώς, το συνάφι μου θα το έλεγε 1^ο νόμο της Θερμοδυναμικής, ή για να το πω λιανά η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν και δεν μπορεί να καταστραφεί, δεν χάνεται. Μπορεί να αλλάζει μόνο μορφή. Δίνω κάτι, για να πάρω κάτι άλλο. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ και πάει λέγοντας.

Φαντασία - Εμής της ιδίας, 1995

Και καλώς ή κακώς υπάρχει κάτι που λέγεται πραγματικότητα. Εγώ εκ φύσεως με την πραγματικότητα δεν έχω και πολλά πολλά. Είμαι αναγκασμένη να ζω μέσα σε αυτή, την γνωρίζω καλά και παίζω με τους κανόνες της, αλλά δεν την παραδέχομαι και (τώρα να το αποκαλύψω αυτό;) καμιά φορά καταφεύγω σε έναν κόσμο «έξω» από αυτή. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα ότι συμβαίνει, καμιά φορά μπαίνω και σε αυτή. Μιας και άρχισα να μιλάω, ας πάει και το παλιάμπελο... Κάτσε να το πιάσουμε από την αρχή. Ας ορίσουμε λοιπόν τον κόσμο μου και την σχέση του με την πραγματικότητα. Singularity-land είναι ένας χώρος με όλα τα χαρακτηριστικά του κόσμου που βιώνουμε, αλλά με παράλληλες διαστάσεις (δεν ξέρω αν θα ήταν δόκιμος ο όρος "Σχετικιστικό Κινούμενο Φωτοσύστημα", συνελόντι ειπείν ΣΚΦ, αλλά το γράφω για να σας ψαρώσω!) και διαφορετικό σύστημα μέτρων και σταθμών. Διαφορετικά είναι επίσης και τα κριτήρια που αφορούν ανθρώπους και προτεραιότητες. Όλοι οι άνθρωποι κατ’ εμένα είναι καλοί. Όλοι είναι καλοί, ή τουλάχιστον έχουν την πρόθεση/ικανότητα να φερθούν καλά, ή τουλάχιστον όταν δεν το κάνουν δεν είναι επίτηδες, αλλά εξ’ αιτίας κάποιων συνθηκών, άγνωστων σε μένα, στην ζωή τους που δεν τους επιτρέπει να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν. Δεν θα τους κρίνω για αυτό, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω. Αξία στον κόσμο μου έχουν η αλληλεγγύη. Δεν είναι δυνατόν φίλος μου να τραβάει ζόρι και να μην πάω να βοηθήσω. Α, και να μην ξεχάσω. Δεν είναι δυνατόν να σε συμπαθώ και να μην το ξέρεις. Ο κόσμος μου θέλω να είναι δίκαιος, οι άνθρωποι ειλικρινείς, δημιουργικοί, ιδεολόγοι και αυθεντικοί. Τα σύκα σημαίνουν σύκα, και η σκάφη, σκάφη. Αυτάαα

Λακωνικά σήμερα. Δεν έχω και πολύ όρεξη... Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός, αλλά αυτός είναι ο κόσμος μου. Και για μένα είναι πιο πραγματικός από οποιονδήποτε άλλο...

λεπτομέρεια από το Singularitοψυγείο

Μόνο για τρελούς

Όποιος έχει γευτεί τις άλλες μέρες, τις κακές, τις μέρες με τις κρίσεις αρθρίτιδας ή έκείνες με τον φριχτό πονοκέφαλο που ριζώνει πίσω από τις κόρες των ματιών και σε κάνει να καταριέσαι φρικτά κάθε κίνηση του ματιού και του αυτιού από απλή ευχαρίστηση στον πόνο, ή εκείνες που πεθαίνει η ψυχή, εκείνες τις οδυνηρές μέρες του εσωτερικού κενού και της απελπισίας, όταν στη μέση μιας κατεστραμμένης και από ανώνυμες εταιρείες στραγγισμένης γης, ο κόσμος των ανθρώπων και η δήθεν κουλτούρα μας χαμογελάει χαιρέκακα, πίσω από κάθε βήμα, σαν εμετικό μέσα στο ψεύτικο και άδικο και τσίγκινο παζάρι της, σπρωγμένη στα όρια της αντοχής μέσα στο ίδιο άρρωστο Εγώ της – όποιος λοιπόν γεύτηκε αυτές τις μέρες της κόλασης, είναι ευχαριστημένος με μέρες κοινές σαν τη σημερινή, και γεμάτος ευγνωμοσύνη κάθεται δίπλα στην ζεστή σόμπα, γεμάτος ευγνωμοσύνη ανακαλύπτει διαβάζοντας την πρωινή εφημερίδα ότι και σήμερα πάλι δεν ξέσπασε κανένας καινούργιος πόλεμος ή δικτατορία, δεν ξεσκεπάστηκε κανένα ιδιαίτερα μεγάλο σκάνδαλο πολιτικής και οικονομίας, γεμάτος ευγνωμοσύνη κουρδίζει τις χορδές της σκουριασμένης του λύρας για να παίξει ένα μέτριο, υποφερτά χαρούμενο, σχεδόν διασκεδαστικό ψαλμό ευχαριστίας, με τον οποίο κάνει τον σιωπηλό, απαλό και κάπως ναρκωμένο θεό της ικανοποίησης να πλήττει και, μέσα στην χλιαρή, πηχτή ατμόσφαιρα αυτής της πλήξης και την άξια ευχαριστίας αναλγησία, αυτοί οι δύο, ο έρημος, μισοκοιμισμένος ημίθεος και ο ημι-άνθρωπος, που λέει τον υποτονικό ψαλμό του, μοιάζουν μεταξύ τους σαν δίδυμοι.

Είναι όμορφη η ικανοποίηση, η έλλειψη πόνου, είναι όμορφες αυτές οι υποφερτές σκυφτές ημέρες, όπου ούτε ο πόνος ούτε η επιθυμία τολμούν να φωνάξουν, όπου όλα ψιθυρίζουν μονάχα και κινούνται στις μύτες των ποδιών. Μόνο που εγώ, δυστυχώς, δεν αντέχω καθόλου αυτή την ικανοποίηση, μετά από λίγο την μισώ απέραντα και μ’ αηδιάζει, και γεμάτος απελπισία πρέπει να ψάχνω την φυγή σε άλλες θερμοκρασίες, ίσως στους δρόμους της ηδονής ή και στους δρόμους του πόνου. Όταν μείνω για λίγο χωρίς ηδονή και πόνο, κι αναπνέω τον χλιαρό, πληκτικό αέρα των δήθεν καλών ημερών, τότε γεμίζει η παιδιάστικη ψυχή μου τόση οδύνη και αθλιότητα, που πιάνω τη σκουριασμένη λύρα της ευχαριτίας και την πετάω στο ικανοποιημένο πρόσωπο του υπναλέου θεού της ικανοποίησης και προτιμώ να νιώθω μέσα μου ένα διαβολικό πόνο να με καίει, παρά αυτή την ευκολοχώνευτη θερμοκρασία δωματίου. Τότε ανάβει μέσα μου ένας άγριος πόθος για δυνατές συγκινήσεις, για κάτι εντυπωσιακό, με πιάνει μιά μανία για αυτή την άτονη, επίπεδη, κανονισμένη και αποστειρωμένη ζωή και μιά τρελή επιθυμία να καταστρέψω κάτι, ένα κατάστημα ίσως έναν καθεδρικό ναό ή και μένο τον ίδιο, να κάνω ανόητες τρέλες, να μαδήσω τις περούκες μερικών αξιοσέβαστων ειδώλων, να εφοδιάσω με το πολυπόθητο εισιτήριο για το Αμβούργο μερικούς επαναστατημένους μαθητές, να διαφθείρω ένα μικρό κορίτσι ή να σπάσω το κεφάλι μερικών εκπροσώπων της αστικής τάξης. Γιατί αυτό ήταν που μισούσα, απεχθανόμουν και καταριόμουν απ’ όλα πιό πολύ: αυτή την ικανοποίηση, αυτή την υγεία, την άνεση, αυτή τη φροντισμένη αισιοδοξία του αστού, αυτή την πλούσια καλλιέργεια του μέτριου, του κανονικού, του μέσου όρου...

   

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο λύκος της σπέπας». Έρμαν Έσσε