Nuestra tierra, ancha tierra*

*ο τόπος μας, μεγάλη γη

Είναι κάποιες μικρές, πολύτιμες στιγμές στην ζωή σου, που σου συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις, γκρεμίζουν τα στερεότυπά σου και διαρηγνύουν τα στεγανά σου. Μόνο που η απώλεια των στεγανών αντί να σε αφήσει ευάλωτη και πληγωμένη όπως φοβόσουν όταν τα έχτιζες, σε κάνει πλουσιότερη, δυνατότερη και καλύτερη.  Μια από αυτές τις στιγμές ήταν για μένα η 6^η Σεπτεμβρίου 2001. Εκείνη τη μέρα, ως μέλος της Μεικτής Χορωδίας του Δήμου Αθηνών συμμετείχα στο Canto General του Μ. Θεοδωράκη και ούτε καν είδα αυτή την στιγμή να μου έρχεται! Όλα τα ωραία πράγματα στην ζωή μου έγιναν χωρίς να το περιμένω...  Ίσα ίσα την ημέρα της συναυλίας ήμουν αρκετά υπεροπτική και υπεράνω του γεγονότος, το θεωρούσα μία απλή διεκπεραίωση.

Είχαν προηγηθεί δύο μήνες προβών καλοκαιριάτικα. Να κάνεις κάθε μέρα πρόβες Ιούλιο και Αύγουστο όταν είσαι 22 χρονών δεν είναι το τυπικό και το σύνηθες. Ήταν όμως έργο που είχε αναλάβει να υποστηρίξει η χορωδία και έτσι θέλοντας και μη το ρίξαμε στην μελέτη. Το έργο δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο μουσικά, έχει όμως πολλά μέρη και είναι απαιτητικό ρυθμικά. Και μην ξεχάσω ότι είναι στα Ισπανικά. Ο ρόλος της χορωδίας εκτός από το να πλαισιώνει μελωδικά τους σολίστες είναι και αυτός των κρουστών.  Σε κάποιο σημείο τραγουδάμε γρήγορα και κοφτά νε-νε-νε-νε-νε-νε-νε-νε-νε και σκοπός είναι να ακουστεί σαν drum roll. Πρέπει να είναι ακριβές και μετρημένο. Ο μαέστρος δουλεύει αρχικά το μέρος της κάθε φωνής ξεχωριστά και μετά τραγουδάμε όλοι μαζί. Όταν μελετάνε το μέρος τους οι τενόροι, οι υπόλοιποι κάνουμε tacet, ελληνιστί τουμπεκί. Όταν όμως είσαι 22 οτιδήποτε σου φαίνεται αστείο και άξιο ειρωνίας και σαρκασμού. Μελετάνε οι ανδρικές φωνές το Los Libertadores που αρχίζει πολύ δυναμικά και επαναστατικά σαν εμβατήριο. El arbol del pueblo, el arbol de la tormenta. Μιλάει για το δέντρο, το δέντρο του λαού, το δέντρο της καταιγίδας. Εγώ κάνω χωνί τις παρτιτούρες μου για να αποκτήσει η φωνή μου ηχόχρωμα τηλεβόα και λέω στις υπόλοιπες σοπράνες: «Αύριο Τετάρτη, ΟΛΟΙ στην πλατεία Κάνιγγος! θα μιλήσει η γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα!» και σκάμε όλοι στα γέλια. Γαμώτο, μπορώ να γίνω πολύ κωλόπαιδο, άν θέλω.

Έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με το Canto General. Θεόστραβα! Κατ’ αρχάς θεωρούσα τον Θεοδωράκη υπερεκτιμημένο, άσε που αν έχεις κάνει διπλές φούγκες του Μπάχ, οι απλές μελωδικές γραμμές σου φαίνονται οδοντόκρεμες χωρίς fluoride. Ευτυχώς δεν μένουμε για πάντα τόσο νέοι και άμυαλοι! Μεγαλώνουμε και πήζει το μυαλό μας. Οι πρόβες του Ιουλίου ήταν μόνο με τις φωνές, τίποτα ιδιαίτερο μουσικά, όταν όμως τον Αύγουστο ξεκινήσαμε πρόβες με την ορχήστρα, τότε είδα τα πράγματα με άλλο μάτι. Μπήκε και η ενορχήστρωση στο παιχνίδι. Τώρα μάλιστα! Αυτό που εμένα μου φαινόταν ένα βαρετό ιιιιι, ήταν κομμάτι ενός πολύπλοκου συνόλου. Και όταν μπήκανε και τα κρουστά στο παιχνίδι, έμεινα μαλάκας! Καλός ο Μπάχ, ο Χαίντελ και ο Μότσαρτ, αλλά το περισσότερο κρουστό που είχα συναντήσει μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν στο Hallelujah του Haendel, τα τύμπανα να παίζουν la-la-re-la, la-la-re-la. Δύο σελίδες παρτιτούρα όλες και όλες. Το Canto General όμως είναι βασισμένο στα κρουστά. Χάλκινα τύμπανα, στρατιωτικά τύμπανα, μαράκες, τριγωνάκια, καλίμπες, ξυλόφωνα, ντέφια, πές το και έγινε!  Τώρα πια όταν δεν ήταν να τραγουδάει η φωνή μου, δεν έκανα κρύα αστεία. Κοίταζα τα κρουστά με ανοιχτό το στόμα! Εντάξει, δεν λέω την πλήρη αλήθεια, που και πού (πολύ σπάνια όμως) κοροϊδεύαμε τον μαέστρο της ορχήστρας που – ίσως για να δώσει έμφαση – χοροπήδαγε αρκετά. Μπροστά είχε καράφλα και πίσω πολύ μακρύ κατσαρό μαλλί και όπως χοροπήδαγε στο "y Jehova repartió el mundo a Coca-Cola Inc., Anaconda, Ford Motors, y otras entidades"* κουνιόταν περίεργα. (* ο Θεός μοίρασε τον κόσμο στην Coca Cola Inc. Anaconda, Ford Motors, και σε άλλες). Δεν φταίω εγώ ρε παιδιά, ήταν αστείος!

Εν τω μεταξύ άρχισα να προσέχω τους στίχους. Ω...! Και τότε, άρχισε ένας έρωτας που κρατάει άσβηστος μέχρι σήμερα! Είναι η ποίηση του P. Neruda. Τόσο λυρική, τόσο μεθυστική, τόσο ωμή, τόσο παθιασμένη, τόσο πραγματική! Όταν καμιά φορά το βράδυ, την ελάχιστη στιγμή πριν κοιμηθώ, τότε που δεν ακούω ήχους από το κεφάλι μου, αυτό το πάθος ακούω να κυλάει στις φλέβες μου...   

"Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,

απο τέκνα αβάφτιστα, απο μαραγκούς,
απο κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες απο εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ' το λαό.
Σήμερα θα βγεις μες απ' το κάρβουνο και τη δρόσι.
Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες
με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια
ψυχής που περισώθηκε, με δέσμες
από βλέμματα που ο θάνατος δεν έσβησε:
εργαλεία φοβερά
κάτω απ' τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη"

America Insurrecta, "Ξεσηκωμένη Αμερική", Κάντο Χενεράλ). 

Ο Νερούδα μιλάει για την πατρίδα του την Χιλή, για τις ομορφιές, τον πλούτο της, τις μεγάλες ξένες εταιρείες που τον αρπάζουν και εκμεταλεύονται τον λαό. Καταπώς φαίνεται η αδικία και η καταπίεση είναι παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο...

Στην προγενική και τη γενική πρόβα στο θέατρο του Λυκαβητού είχε δυνατό αέρα και ψύχρα. Ο αέρας έφερνε μία άσχημη μυρωδιά. «Ρε παιδιά τί βρωμάει έτσι;» ρωτάει ο μαέστρος. «Εμείς μαέστρο» απαντάω εγώ, «έχουμε ψοφήσει από το κρύο!» Το βράδυ της συναυλίας όμως ενώ πήγα στο θέατρο με διεκπαιρεωτική διάθεση, στα καμαρίνια άλλαξα γνώμη. Το κοινό ήταν πολύ θερμό, χειροκροτούσε αφειδώς. Την Φαραντούρη, τον Πανδή, αλλά και την χορωδία. Αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε και εμείς, να θέλουμε να δώσουμε περισσότερα. Ώσπου στο διάλειμμα...

...εμφανίστηκε ο Θεοδωράκης! Τον είδαμε στα καμαρίνια και μας έφυγε η μαγκιά! Έχει ένα εκτόπισμα και μία τέτοια προσωπικότητα που καταλαμβάνει όλο τον χώρο, ακόμα και τον αέρα, και έτσι χωρίς να μπορείς να το προσδιορίσεις, ή να το ελέγξεις, αναπνέεις Θεοδωράκη. Βγήκε στο δεύτερο μέρος εν μέσω φρενήρους χειροκροτήματος από το κοινό και κάθησε στην πρώτη σειρά και μετά τα φώτα έσβησαν και το στερεότυπο μου έγινε κομματάκια... Τώρα, έπρεπε να τα δώσουμε όλα! Ήταν τέτοιος ο παλμός από το κοινό, που τον παίρναμε οι μουσικοί και τον κάναμε δύναμη! Δεν έχω τραγουδήσει πιο παθιασμένα στην ζωή μου! Δεν ήταν μόνο τραγούδι, ήταν αναπνοή, ήταν ζωή, ήταν μία διαχρονική και αέναη αναζήτηση μίας ψυχής που ζητάει έναν καλύτερο κόσμο. Και εκεί που νόμιζα ότι δεν πάει άλλο, στο τελευταίο κομμάτι πριν το τέλος, ανέβηκε να διευθύνει ο Θεοδωράκης... Πόσο απροετοίμαστη ήμουν για αυτό που επρόκειτο να συμβεί!

Σήκωσε τα χέρια του και ήταν ένας γίγαντας! Δεν διήυθυνε την ορχήστρα με τους κλασικούς κανόνες διεύθυνσης, αλλά ποιός τους χέζει τους κανόνες! Έτσι και αλλιώς ξέραμε την παρτιτούρα απ΄ έξω, δεν μας χρειάζονταν οι κανόνες. Θέλαμε αγνή έμπνευση. Και την είχαμε! Όλη μου η ζωή, όλη μου η ύπαρξη, ήταν αυτές οι λέξεις: nuestra tierra, ancha tierra, soledades... Η ψυχή μου κρατιόταν με το ζόρι στην άκρη των κοντών μου μαλλιών!

---

Την Τρίτη 17/7/2012 έχει το Canto General στο Ηρώδειο. Στις κερκίδες του Ηρωδείου, στην ζέστη που αναβλύζει από το δικό μας  la machacó en morteros indomables*. Και εκεί πάνω, πάλι τα βλέματα, εργαλεία φοβερά, κάτω από τα κουρέλια, έτοιμα για την μάχη...

*το έδαφος σε ένα γουδί αδάμαστο

Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδυα

Σβήνω στην μπανιέρα τ’αναμμένα μου ποδάρια...

Έχω να κοιμηθώ 5 βράδυα. Μένω στον πέμπτο όροφο και η ωραία μας ταράτσα είναι σαν πλάκα σε τοστιέρα. Ακτινοβολεί ανηλεώς θερμότητα. Βέβαια ακτινοβολεί σε 360 μοίρες, αλλά εγώ χέστηκα για τις υπόλοιπες, αυτές που είναι μέσα στο σπίτι μου με νοιάζουν και ανεβάζουν την θερμοκρασία μέσα στο σπίτι πάνω από 32 βαθμούς, ακόμα και το βράδυ. Το μέγιστο συνεχόμενο που έχω καταφέρει να κοιμηθώ ήταν μία ώρα. Ανά μία ώρα ακριβώς, σαν να είμαι κούκος, πετάγομαι πάνω, σέρνω βαριεστημένα τα βήματά μου μέχρι την κουζίνα, όπου πίνω ένα ποτήρι κρύο νερό, και μετά σέρνω τα βήματά μου στο μπάνιο, μπαίνω στην μπανιέρα και ανοίγω το κρύο ντούς βρέχοντας, πόδια, μηρούς και χέρια. Αφήνω στεγνό ότι καλύπτεται από το μπιτζαμάκι μου, βγαίνω από την μπανιέρα, συνήθως χτυπώντας το δεξί μου μετατάρσιο στο έπιπλο του μπάνιου, και στάζοντας πλίτσι πλίτσι, μισοκοιμισμένη ξαναγυρνάω στο κρεβάτι μου και πέφτω μπρούμυτα στο μαξιλάρι. Ενίοτε πρίν πέσω, προσπαθώ να ρυθμίσω την ροή του ανεμιστήρα, ώστε να μου στέλνει ικανό ρεύμα αέρα, αλλά να προσέχοντας μην αρπάξω καμία πούντα. Τρελαίνομαι! Μια παγώνω, μία ζεσταίνομαι! Η ιδανική απόσταση και γωνία του ανεμιστήρα από το κρεβάτι ακόμα αναζητείται. Παρακαλείται όποιος έχει διατριβή στο θέμα, να μου στείλει την τυρβώδη ροή του συστήματος.

Πέφτω μπρούμυτα με τα σάλια να τρέχουν ειδυλλιακά στο μαξιλάρι και τα τζιτζίρια να με νανουρίζουν με το γλυκό τους τζίρι-τζίρι στις 3 το πρωί. Το ίδιο συμβαίνει και όταν γυρίζω το μεσημέρι από την δουλειά. Αν είναι μέρα, αν είναι νύχτα, εγώ δεν ξέρω. Αν κάνει ζέστη, αν κάνει κρύο, ούτε που νιώθω. Για μένα όλα είναι το ίδιο...Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ λιγάκι, λιγουλάκι, τόσο δα! Χτες ξύπνησα με δύσπνοια. Ω, πόσο δεν θέλω να πάω στα επείγοντα του «Σωτηρία» βραδυάτικα! Έτσι έκοβα βόλτες στην βεράντα. Και επειδή η αυπνία, μεταξύ άλλων μου έχει κάνει τα νεύρα τσατάλια, αποφάσισα να βάλω κλιματιστικά, και ας πάει το ενεργειακό μου αποτύπωμα να πνιγεί. Χιτάααατσι, τα ελληνικά, κρητικά κλιματιστικά. Σε κάθε 12.000BTU, δώρο ένα κουτί καλτσούνια.

Αν κάνει ζέστη, αν κάνει κρύο, ούτε που νιώθω

Τώρα θυμήθηκα τις πρώτες διακοπές της ζωής μου, που ήταν την εποχή του τρελού φοιτηταριού στην Κρήτη γιατί οι δυο Ζιώρζηδες της παρέας ήταν Κρητικοί. Επίσης ήταν η εποχή που είχα πάρει τον Καζαντζάκη μονότερμα και διάβαζα μανιωδώς. Είχα περάσει την «Αναφορά στον Γκρέκο» (το αγαπημένο μου), το «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (πόσο κλάμα Θεέ μου) και είχα φτάσει στον Καπετάν Μιχάλη. Διάβαζα και νόμιζα ότι η Κρήτη είναι ένα πράγμα σαν τον παράδεισο, καταπράσινη και δροσερή. Boy, was I wrong! Βγαίνουμε το χάραμα από το καράβι και βλέπω το Ηράκλειο κιτρινιάρικο και μέσα στο συννεφόκαμα και νόμισα ότι έβλεπα την Βυρητό. Αποχαιρέτα την Κρήτη που χάνεις! Για να μην τα πολυλογώ 10 μέρες αργότερα, μετά από ένα απογευματινό ταξίδι Ιεράπετρα – Ηράκλειο σε αυτοκίνητο χωρίς κλιματιστικό, εγώ και άλλο ένα παιδί περάσαμε ένα ολόκληρο βράδυ σε after μπαράκι ER, ήτοι στα επείγοντα του ΠΑΓΝΗ, με θερμοπληξία, ζαλάδες, εμετούς και 39 πυρεττό, και τους γονείς του παιδιού που μας φιλοξενούσε αλαφιασμένους που τους ξεραθήκανε στα χέρια όχι ένα, αλλά δύο ξένα παιδιά! Στα επείγοντα που μας πήγε ο κ. Νίκος, αφού περιμέναμε υπομονετικά από τις 12 ως τις 3πμ, όταν ήρθε η σειρά μου, με έπιασε ένα hyperventilation και μέσα στο εξεταστήριο τάραξα τους γιατρούς στην πάρλα! Ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά μου κάνανε μία ένεση που ΤΟΤΕ νόμισα ότι είναι αντιπυρρετική, αλλά τώρα ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ότι ήταν ηρεμιστική γιατί γύρισα στο ξένο σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο και ξερνοβόλαγα όπως δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου! Ενώ το άλλο το παιδί που δεν έβγαλε «κίχ» στο εξεταστήριο, δεν του κάνανε την ένεση και δεν κοιμήθηκε καθόλου... μόνο ξερνοβόλαγε! Ας πρόσεχε! Την προηγούμενη είχαμε φάει κάτι φύλλα το μεσημέρι (φύλλα= κρητική αργκό για τα ντολμαδάκια) και φαινόντουσαν τα άτιμα στην ακτινογραφία κοιλιακής χώρας που μου κάνανε!!! Από τότε αποφεύγω τον ήλιο σαν ο διάολος το λιβάνι, όσο για τα ντολμαδάκια, τα μασάω με πολύ μεγαλύτερη επιμέλεια.

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό και λάστιχο παθαίνω και βουλκανιζατέρ ζητώ

Λοιπόν τέρμα, είναι επίσημο! Εμείς οι γυναίκες είμαστε παντελώς άσχετες σε μερικά θέματα. Δεν είναι σφάλμα της φύσης, δεν είναι κακό, είναι απλά η πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να αλλάζουμε λάστιχα, δεν είναι στην φύση μας. Μπορούμε όμως να μαγειρεύουμε νόστιμο παστίτσιο και να κάνουμε ωραίες πίτες! Άντε να λύνουμε και καμία διαφορική να σπάει η μονοτονία!

Και φυσικά η ανάγκη να κάνεις τα πράγματα που είναι ενάντια στην φύση σου προκύπτει πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Έχω κοιμηθεί πολύ λίγο γιατί υποσχέθηκα στο αδερφάκι μου να τον πάω στο αεροδρόμιο γιατί πέταγε στις 5.30 το πρωί. Όταν χτυπάει το ξυπνητήρι μπαίνω στον πειρασμό να τον πετάξω τσίφ, φορώντας τις μπιτζάμες μου - ο Θεός με φύλαξε -  και ντύθηκα κανονικά, τζινάκι, μπλουζάκι, μέχρι και πάνινα παπούτσια έβαλα και όχι ένα κομμάτι πετσί με δύο λουράκια. Υπολογίζω το πήγαινε έλα αεροδρόμιο να μου πάρει μιάμιση ώρα το πολύ, και στις 5 να βρίσκομαι και πάλι στο κρεβατάκι μου «...αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων». 

Επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο – ευτυχώς δεν πήρα στο λαιμό μου και τους ανθρώπους που πετάγανε – κινούμενη με τυπική ταχύτητα αττικής οδού, τραγουδώντας μαζί με το ράδιο “it is the end of the world as we know it” ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο, αρχίζει όλο το αυτοκίνητο να τρέμει, να κάνει θόρυβο και δεν με υπακούει. Χέστηκα επάνω μου όμως! Πατάω φρένο προσεχτικά, ελέγχοντας ότι τα φρένα δουλεύουν, οκ καλό αυτό, κάνω δεξιά στην ΛΕΑ με αλάρμ, βγαίνω από το αυτοκίνητο για να διαπιστώσω με ανακούφιση ότι έχω πάθει λάστιχο και ότι δεν έχει ανατιναχτεί εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα όπως φοβήθηκα στην αρχή το κιβώτιο ταχυτήτων/το ψυγείο/το λουρί του ιμάντα του εκεντροφόρου/κάποιο άγνωστο και διαβολικό εξάρτημα της μηχανής σας και ο γιός μου το ανταλλακτικό. Δεν ξέρω ούτε που έχω το τρίγωνο, ώρες είναι να με πάρει σβάρνα κανένα φορτηγό και να με κάνει χαλκομανία στην έξοδο 17.   

Ψυχραιμία κορίτσι μου, λέω στον εαυτό μου. Ο μόνος λόγος που δεν βάζω τα κλάματα είναι γιατί ξέρω ότι λίγο πιο πίσω έρχεται βανάκι της Αττικής Οδού, μια έξοδο πριν το προσπέρασα διάολε. Ευτυχώς ο άνθρωπος σταματάει και αφού διαπιστώνει τί έχω προσφέρεται να μου αλλάξει το λάστιχο! Εντάξει, Θεός υπάρχει! Για εμένα θα ήταν παντελώς αδύνατον να το αλλάξω χωρίς να έχω εκπαιδευτεί σε τεχνικές αντικατασκοπίας! Πρέπει να βρώ ένα εργαλείο, το οποίο τελικά ήταν σε μία καταπακτή κάτω από τα πόδια των πίσω επιβατών (όλα τα έχουν αυτά τα πολυμορφικά). Αφού το βρώ θα έπρεπε να κατσαβιδώσω μία υποδοχή στο πάτωμα του πορτ μπαγκάζ και τελικώς η ρεζέρβα που είναι κάτω (?!) από το αυτοκίνητο, τίγκα στην σκόνη και την βρώμα να πέσει στο οδόστρωμα. Μέσα στην ρεζέρβα, έχει ένα κουτί και μέσα στο κουτί, επίσης τίγκα στην σκόνη και την βρώμα είναι ο γρύλος (άει στο διάολο και εσύ και ο γρύλος σου!), αλλά δεν τον χρειαζόμαστε γιατί ο καλός κύριος της Αττικής Οδού έχει και γρύλο και σταυρό! Μέσα στην καταπακτή είναι επίσης ένα εργαλείο για να ξεβιδώσει κάποιος που μπορεί – προφανώς όχι εγώ – τα μπουλόνια. Αμ πώς! Για να ξεβιδωθεί το τέταρτο μπουλόνι που το λένε ασφαλείας, θέλει ένα άλλο μαραφέτι. Εγώ αγνοώ την ύπαρξή τόσο του μπουλονιού ασφαλείας, όσο και του μαραφετιού all together, αλλά ο καλός κύριος της Αττικής Οδού με ενημερώνει για αυτή. Κοίτα να δείς, όσο ζω μαθαίνω! Τελικά το βρίσκουμε στο ντουλαπάκι του συνοδηγού. Θα ‘θελα να ‘ξερα ποιός σατανικός νούς της KGB σχεδίασε τα ελαστικά! Από εκεί και ύστερα το να ανέβει ο γρύλος, να βγεί η ρόδα, να αλλαχτεί, να ξανασφιχτούν τα μπολόνια, να ξαναμπεί η ρεζέρβα κάτω από το αυτοκίνητο φαντάζουν παιχνιδάκι, αν και πήρε 20 επιπλέον λεπτά. Πολύ καλύτερο από το να αναγκαστώ να πάω στο βουλκανιζατέρ του Τάσου στο Μεταξουργείο! Εγώ όλη αυτή την ώρα καθόμουν, κοίταζα και έφεγγα (και γλίστρησα) με τον φακό του κινητού μου για να βλέπει ο χριστιανός. Κάθε τόσο ρωτούσα από ευγένεια αν μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω, αλλά μόνο από ευγένεια γιατί προφανώς και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, και το ξέραμε και οι δυό μας.

Το βράδυ, στο σπίτι, πριν πέσουμε για ύπνο, όταν συζητούσαμε με το αδέρφι μου για το πότε να ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο, εγώ είπα να φύγουμε νωρίς για να έχουμε περιθώρια, δεν ξέρεις ποτέ τί γίνεται, πες ότι μας τυχαίνει ένα λάστιχο. Συμπέρασμα: Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς! Επίσης πριν φύγουμε σκέφτηκα να μην φορέσω ρούχα, αλλά να μείνω με τις μπιτζάμες. Φαντάζεσαι έκπληξη ο άνθρωπος της Αττικής Οδού όταν θα έβλεπε να τον σταματάει θολή και αλλοπαρμένη η Αστέρω με το νυχτικό; Συμπέρασμα: Πάντα κυκλοφορούμε με ρούχα που δεν θα μας κάνουν να ντραπούμε αν μας δεί ένας καλός/κούκλος κύριος . Εγώ επέμενα να πάρω το όνομά του, κάτι που δεν έχει σχέση με το ότι ήταν κούκλος, εξάλλου με το σόκ που είχα το παρατήρησα μόνο όταν πήγε το λάστιχο στην θέση του, αλλά γιατί ήθελα να στείλω ευχαριστήρια επιστολή στο αφεντικό του. Επιστολή επισυνάπτεται παρακάτω. Και μου το έδωσε μόνο όταν έβγαλα φωτογραφία τις πινακίδες του βαν λέγοντας ότι θα στείλω έτσι και αλλιώς ευχαριστήριο για τον ανώνυμο οδηγό του βαν με αυτές τις πινακίδες. Τελικά τον ευχαρίστησα και έφυγα οδηγώντας ψαρωμένη μέχρι το σπίτι, ακούγοντας στην φαντασία μου συνέχεια θορύβους και νομίζοντας ότι αν πάω πάνω από 80 km/h θα μου φύγει η ρόδα/το κλαπέτο και έπεσα τελικά για ύπνο μετά τις 6.30!

------------

Προς

Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών Αττικής Οδού

Κοινοποίηση: Διευθυντή Προσωπικού Αττικής Οδού

                                                                                                                        Χολαργός, 3 Ιουλίου 2012

Αξιότιμε κύριε διευθυντά,

Με τον παρόν θα ήθελα να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μου για την βοήθεια που μου παρήχε σήμερα τα ξημερώματα 4.35 π.μ. κινητή σας μονάδα και ο υπάλληλος σας κ. …., όταν λόγω απώλειας πίεσης ενός ελαστικού αναγκάστηκα να ακινητοποιήσω το όχημά μου εντός της Αττικής Οδού στο ρεύμα από αεροδρόμιο προς Ελευσίνα στο ύψος της εξόδου 17. Ο κ. …. αφού φρόντισε για την ασφάλεια μας με ειδική σήμανση (φώτα, κορίνα), με προθυμία και ευγένεια μου αντικατέστησε το ελαστικό που θα ήταν παντελώς αδύνατο να αντικαταστήσω μόνη μου, ενώ η κλήση της υπηρεσίας της οδικής μου βοήθειας θα με καθυστερούσε και θα με ανάγκαζε σε μεγάλη αναμονή και ενδεχομένως κινδύνους, καθότι σας θυμίζω ότι ήμουν μόνη μου και η ώρα ήταν 4.30 τα ξημερώματα.  

Ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα του υπαλλήλου σας συνέβαλαν τα μέγιστα στο αίσθημα ασφάλειας κατά το ταξίδι μου εντός της Αττικής Οδού. Θεωρώ ότι οι ευχαριστίες είναι επιβεβλημένες γιατί για εμένα λύθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα, ενώ ο κ. … μου έδωσε με απροθυμία το όνομά του, λέγοντας μου ότι κάνει απλώς την δουλειά του. Το να κάνεις απλώς την δουλειά σου δεν είναι κάτι απλό και δεδομένο, ιδίως όταν έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση του πελάτη. Εκτίμησα με διαφορετικό τρόπο το αντίτιμο των διοδίων για τις υπηρεσίες που μου προσφέρονται, το οποίο σημειωτέον θεωρώ ακριβό και όχι ανάλογο της χρήσης. Όπως οι υπηρεσίες σας είναι υψηλής ποιότητας ελπίζω να είναι ανάλογες και οι ανταμοιβές των υπαλλήλων σας (που είναι και αυτοί που τις παρέχουν στο κάτω κάτω) και να μην μένουν μόνο στις ευχαριστίες και στα δικά μου καλά λόγια. Σας ευχαριστώ και πάλι.

Με εκτίμηση,

Singularity

<Διεύθυνση> 

<τηλέφωνο>

-------------------------
Απλά για την συνέχεια της υπόθεσης παραθέτω την απάντηση της Αττικής Οδού. Μας υποχρεώσανε...