Μπορεί να είναι η πανσέληνος που λάμπει απειλητική, μπορεί να είναι ο Δίας που μου θυμίζει ότι υπάρχουν στον κόσμο και πιο όμορφα πράγματα από τον θάνατο και τους φόρους. Θα ήθελα να κάνω μια ερωτική εξομολόγηση! Εννοώ να έχω το ερέθισμα και την έμπνευση για να την κάνω. Να ψάξω το βάθος της ύπαρξής μου και να εκφράσω σφοδρή επιθυμία. Μπα, σκατά! Με πονάει το δόντι μου και ψάχνω να βρω να παρκάρω. Πεζά πράγματα, καθημερινά. Μου τη δίνει η πεζή πραγματικότητα, με αποσυντονίζει! Θέλω να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, να εμπνέομαι, να δημιουργώ. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα για έναν αθεράπευτα ονειροπόλο, από το να βλέπει τα αστέρια και να μην νιώθει τίποτα εκτός από πονόδοντο. Δεν μπορώ να επιτάξω τα συναισθήματά μου. Δεν παράγονται κατά παραγγελία, ούτε με εισαγγελική εντολή. Πας να τα προσδιορίσεις, να τα πιάσεις και εξανεμίζονται.
Μου φαίνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση με την κρίση, την οικονομική και ιδεολογική τρομοκρατία, (γιατί η τρομοκρατία είναι αποκλειστικά οικονομική και πρωτίστως ιδεολογική, αλλά τίποτα άλλο), με έχει αναγκάσει να με βάλω στο safe mode. Δηλαδή στις ελάχιστες δυνατές απαιτήσεις. Μετά από τα σπασμένα μούτρα και τους ανεκπλήρωτους αγώνες, έχω αρχίσει να μαθαίνω ότι όσο και να αντισταθείς, όσο και να παλέψεις δεν γίνεται τίποτα. Το σύστημα είναι μεγαλύτερο και δυνατότερο από εσένα. Οι «καλοί» δεν νικάνε πια. Οι καλοί δεν νικούσανε ποτέ! Η υποτιθέμενη νίκη των καλών ήταν ένα ευφυολόγημα του συστήματος για να κρατάει τις μάζες υπό έλεγχο. Τώρα μόνο επιβίωση. Κάτω τα κεφάλια. Στο safe mode, με τις ελάχιστες δυνατές λειτουργίες. Τα συναισθήματα δεν υποστηρίζονται από το τρέχον λειτουργικό. Τα όνειρα τρώνε πολλούς πόρους και δεν μπορούν να φορτωθούν. Στο safe mode η πανσέληνος είναι απλά μια απειλή, ένα bug. Κάτι σου θυμίζει. Έχεις την αμυδρή εντύπωση ότι στις παλιές, καλές μέρες όταν ήσουν σε λειτουργία υψηλών επιδόσεων, ο ουρανός πρέπει ενεργοποιούσε κάποια προηγμένη διαδικασία, απλά δεν θυμάσαι ποια μπορούσε να είναι αυτή...
Δήλωση ωραία και με στόμφο! Προ ενδεκαμήνου βέβαια, πριν γενεί πρωθυπουργός και δει τα σκόρδα black. Μόνο που το πρωθυπουργιλίκι είναι σαν το καράτε, θέλει ταχύτητα και αυτοσυγκέντρωση, σαν να προσεύχεσαι. Και προς το παρόν ο πρωθυπουργός, από προσευχές άλλο τίποτα, αλλά από κουκούλες ... στο σπίτι όλοι καλά. Με την ειδοποιό διαφορά ότι ο ΘουΒου προκαλούσε γέλιο, ενώ ο πρωθυπουργός... πάλι στο σπίτι όλοι καλά. Τελικά τις θέτε τις κουκούλες, ή δεν τις θέτε;
Σ' άρεσε;
Και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα με την κουκουλοτρομολαγνεία συμβαίνουν δύο πιθανά τινά. Α) Ή όλοι αυτοί οι καλυπτροφορούντες είναι πραγματικοί τρομοκράτες, γαζώνουν το γραφείο που πρωθυπουργού, ανατινάζουν χύτρες ταχύτητας και αυτοσυγκέντρωσης ανενόχλητοι και κοτζαμάν αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες και υπουργείο προστασίας του σταβλίτη είναι παντελώς ανίκανοι να τους πιάσουν, οπότε ας φορέσουν σορτσάκια και καλτσάκια να τους στείλουμε να φυλάξουν τον επιτάφιο, που κουτσά-στραβά όλο και κάτι θα καταφέρουν, ή Β) οι τρομοκράτες είναι μαϊμούδες/προβοκάτορες, (όπως λένε οι κακιές οι γλώσσες, αλλά εγώ πιστεύω μόνο τον Πρετεντέρη και δεν τα ακούω αυτά) και βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία με σκοπό την καταστολή των ελευθεριών των πολιτών και των μελλοντικών διαδηλωτών. Διαλέγει η κυβέρνηση και παίρνει. Και τα δύο ενδεχόμενα είναι απελπιστικά ανάλογα των ικανοτήτων του ΘουΒου, για γέλια, αλλά κυρίως για κλάματα.
Αμήν, να λέτε εν Σαμαρά ημών αδερφοί! Καθότι ο πρωθυπουργός έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι (ερωτηματικό: η λέξη είναι μουχαμέτι, άρα ψάχνουμε να βρούμε τί σημαίνει ολόκληρο το μουχαμέτι, ή είναι μου (εί)χα μέτι – όπως λέμε μου χε μούτρα – και ψάχνουμε απλά το μέτι;), το έχει βάλει πείσμα βρε αδερφέ να μας καθαγιάσει διαμέσου των μαρτυρίων, των φόρων, της κοροϊδίας, και της αιθαλομίχλης. Έχει μετατρέψει την βασική ανάγκη των ανθρώπων να ζεσταίνονται, σε πολυτέλεια. Την βασική ανάγκη των ανθρώπων για αμειβόμενη εργασία, σε ψυχοθεραπεία.
Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Sachsenhausen
Σήμερα θα επιλέξω να μην αναφερθώ ούτε στις βίλες των καταλήψεων ανά την Αθήνα και τον τεράστιο ντόρο που έχει ξεσπάσει, ούτε για τις επιθέσεις εναντίον εισόδων πολυκατοικιών δημοσιογράφων. Ανακουφίστηκε η φορβάς εν τω άλω! Δεν βλέπω να τρέχει τίποτα στο γύφτικά όταν μαλώνουν μεταξύ τους μαφιόζοι. Τώρα πού είναι η διαφορά; Βέβαια καταλαβαίνω προς τί ο κουρνιαχτός. Πέρασε ο Μάθιου Νίμτς από την χώρα, αλλά εμείς ούτε που το ακούσαμε μέσα στο υστερικό κυνήγι της αποταγής της βίας – απεταξάμην – και άλλα ωραία και γραφικά για να βοσκάνε οι ήμερες των λαών οι αγέλες. Έχει γίνει πικρό αστείο.. Προφανώς είναι βία η «επίθεση» παρακρατικών στα γραφεία της νέας Δημοκρατίας, αλλά όχι βία να μένουν όλοι οι γνωστοί μου σε σπίτια χωρίς θέρμανση. Τσατίζομαι, αλλά τί να κάνω; Το παιχνίδι είναι στημένο και όποιος παίζει το γνωρίζει. Και δεν έχω πάρει ακόμα απόφαση αν θα μπω να παίξω, γνωρίζοντας την έκβαση, ή αν θα γυρίσω πίσω στα αυγά μου (σιχτίρ) μέχρι να φτάσει και σε μένα η παλίρροια και με πάρει στον διάολο. Γιατί, προς το παρόν, δεν είμαι άνεργη, δεν είμαι άστεγη και η πολυκατοικία μου έχει θέρμανση, και έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα και αισθάνομαι ένοχη για αυτό! Μέσα απ’ τα κύματα πιάνω τα σήματα που με φωνάζουν να μπω στο στημένο παιχνίδι και να φάω τα μούτρα μου. Προσπαθώ να ακούσω μέσα μου το Θερμοπυλιώτικο αίμα μου, και προστάζει να δώσω τη μάχη, όσο ανέλπιδη και να είναι και ας φοβάμαι πάνω μου ότι θα καταλήξω επί τας με τα κρεμμυδάκια, αλλά ταυτόχρονα παγώνω γιατί ΞΕΡΩ ότι είμαι μία ανίσχυρη, μηδαμινή μονάδα, ανίκανη να προκαλέσω οποιαδήποτε αλλαγή μέσα στο χάος της βίας "απ' όπου και αν προέρχεται".
«Αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα νοήματα που χάνονται για πάντα
τη στιγμή που εξηγούνται με λέξεις.», Χαρούκι Μουρακάμι, 1Q84
Το παραδέχομαι! Είμαι control freak! Θέλω να έχω έλεγχο πάνω στα πράγματα και τις καταστάσεις που άπτονται της ζωής μου. Στην δουλειά, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στον τρόπο που περιμένει ο κόσμος στην στάση το λεωφορείο, πώς αλλάζουν τα ζευγάρια στο μάθημα χορού, πόση ώρα θα μείνει ανοιχτή η πόρτα του ψυγείου για να μην μεταβληθεί η θερμοκρασία, να είναι ζεσταμένη η κούπα μου πριν βάλω μέσα τον καυτό καφέ μου, ώστε να παραμείνει ζεστός για όλες τις ώρες που θα τον λιβανίζω μέχρι να τον πιω. Το ζέσταμα της κούπας είναι α-πα-ραί-τη-το. Τα στιλό μου και το χαρτί που γράφω, θέλω το χαρτί να είναι ματ και μαλακό, δεν μπορώ με τίποτα το γυαλιστερό γκλόσυ χαρτί, ενώ τα στιλό μου πρέπει να γράφουν στρωτά και μαλακά, ώστε οι σημειώσεις μου να είναι τέλειες! Δεν συμπαθώ τα μαρκαδοράκια γιατί είμαι αριστερόχειρη και μουτζουρώνομαι, αλλά αντίθετα τρελαίνομαι για τα μολύβια και αγοράζω διάφορα περίεργα μολύβια από τα ταξίδια μου και τα διάφορα μουσεία. Έχω ένα μπουκέτο καλοξυσμένα μολύβια στο γραφείο μου για να εμπνέομαι. Παραδόξως δεν έχω καμία απολύτως εμμονή με το ξεσκόνισμα και την τακτοποίηση, ένα δημιουργικό χάος με βοηθάει πάντα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, η εντροπία του σύμπαντος βαίνει αυξανόμενη στη ντουλάπα μου για να εκραγεί εντελώς στο γραφείο μου (φωτογραφία στο δεξί περιθώριο του blog). Θέλω τάξη, απλά όχι την τάξη των άλλων, αλλά την δική μου. Είμαι ανυπόμονη, I want it all and I want it now! Είμαι υπεροπροστατευτική με τον αδερφό ΜΟΥ! Ήταν πάντα ο συνέταιρός μου στις τρέλες και θέλω να είναι ευτυχισμένος και θα τα βάλω ακόμα και με οδοστρωτήρα για το χατήρι του. Και έτσι αφού τα έβαλα κάτω, διαπιστώνω ξαφνιασμένη ότι είμαι τελειομανής! Μπορεί όχι με την τυπική έννοια του όρου, αλλά ναι, όλα αυτά τα δεδομένα καταδυκνύουν την ανελέητη αλήθεια.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου ευχάριστη η ατέρμονη σύγκρουση με όλα τα πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχό μου και που συμβαίνουν αντίθετα με τις προσδοκίες και τις επιθυμίες μου. Έχω συγκρουστεί ξανά και ξανά και δεν φαίνεται να μαθαίνω τίποτα από τις πληγές μου και τα σπασμένα μου μούτρα. Και δεν φτάνει ότι δεν μαθαίνω, αλλά δεν το βουλώνω κιόλας. Συνεχίζω να διαμαρτύρομαι και να φωνάζω και να τσατίζομαι με την άνιση αντιμετώπιση, όταν βλέπω ανθρώπους να κρίνουν και να ενεργούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Και αυτό που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου με τίποτα, με τίποτα όμως, είναι όταν οι άνθρωποι, άλλα λένε, άλλα σκέφτονται και άλλα κάνουνε! ($%#%^$# @*&^%) Μου ανάβει τα λαμπάκια, με βραχυκυκλώνει!
Όταν δεν μπόρεσα να σώσω ένα δεντράκι από την ακατάληπτη μανία ενός γείτονα, έγινα ράκος. Υπάρχει ένα όμορφο, δυνατό πεύκο μπροστά στο παράθυρό μου. Άνοιγα το πρωί τα μάτια μου και να σου ο ήλιος πίσω από το πεύκο και στο βάθος ο Υμηττός. Μία ομορφιά και μια γαλήνη. Εδώ και μία εβδομάδα, έχω απέναντι μόνο το ντουβάρι της διπλανής πολυκατοικίας, γιατί ένα πρωί κάποιος πλάκωσε και έκοψε 4 μέτρα από την κορυφή του, επειδή το ζήτησε η γριά γκιόσα που μένει από κάτω μου και που η αντίληψή της περί πάστρας θεωρεί τις πευκοβελόνες βρωμιά. Βγήκα έξω, φώναξα, έβγαλα φωτογραφίες, πήρα την αστυνομία, (που ήρθε μετά από 45 λεπτά, αφού ο γερανός και το συνεργείο κοπής είχαν φύγει), πήρα τον δήμο, πήρα την πολεοδομία και το δασαρχείο με αγωνία αλλά δεν το σήκωσε ποτέ κανείς. Και μετά, αφού αγωνίστηκα με πάθος και έχασα, κοίταζα τον κατακρεουργημένο κορμό, που τώρα φτάνει μετά βίας έναν όροφο πιο κάτω, να κλαίει με μαύρο ρετσίνι και αισθάνθηκα τόσο αδύναμη, τόσο ανήμπορη. Αισθάνθηκα να αδειάζει μονομιάς η αδρεναλίνη που με είχε κατακλύσει όλη την ώρα της προσπάθειας και της αγωνίας, και να μου μένει αγνή, ατόφια απελπισία. Έκλαψα για το όμορφο, δυνατό πευκάκι. Έκλαψα γιατί το θεωρούσα δεδομένο, το θεωρούσα σίγουρο, αλλά τώρα δεν είναι πια εκεί και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πως νιώθει ένα control freak όπως εγώ όταν χάνει τον έλεγχο. Ακόμα σκέφτομαι ότι αν είχα πει ή κάνει κάτι διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που ήθελα, οπότε καταλήγω να ρίχνω πάλι το φταίξιμο σε μένα.
Πάντα μου φαίνεται ότι το φταίξιμο θα είναι δικό μου. Όταν είναι δική μου ευθύνη, γιατί όντως είναι δικιά μου ευθύνη, και όταν είναι ευθύνη κάποιου άλλου, γιατί δεν κατάφερα να τον κάνω να αναλάβει την ευθύνη του και να κάνει τα πράγματα όπως θα τα είχα κάνει εγώ, αν ήταν δική μου ευθύνη. Άσε μην το ψάχνεις, νομίζω ότι το μαντράκι το πήδηξα καιρό πριν και τώρα τρέχω χαρούμενη στα καταπράσινα λιβάδια της τρέλας, σαν σκύλος που τον αμολύσανε στο πάρκο μετά από μία εβδομάδα εγκλεισμού. Γιούχου! (τρέξιμο γύρω-γύρω, κατούρημα σε όλα τα δέντρα!) Οι φωνές στο κεφάλι μου λένε ότι δεν μπορώ να κάνω τους άλλους να θέλουν αυτά που θέλω εγώ, γιατί πάνω από όλα σέβομαι την ελεύθερη βούληση τους και εκεί σταματάω, γιατί η ελεύθερη βούληση είναι από τα ιερότερα πράγματα για μένα. Μπορεί μια επιλογή να μην την κατανοώ, αλλά την σέβομαι. Μόνο που όταν κάτι δεν το κατανοώ, μένω με ένα μετέωρο "γιατί;" που κάνει τα λιβάδια, ελώδη και δύσβατα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι εμείς οι φυσικοί ξοδεύουμε την ζωή μας, γαμώτο, ψάχνοντας μανιωδώς απαντήσεις στα ερωτηματικά του κόσμου..
«Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, θα έκανα
πολύ περισσότερα λάθη αυτή τη φορά. Δε θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος. Θα
αφηνόμουν περισσότερο. Θα χαλάρωνα. Για να πω την αλήθεια, ελάχιστα θα ήταν τα
πράγματα που θα έπαιρνα τόσο στα σοβαρά. Θα ήμουν λιγότερο συγκρατημένος. Θα
'κανα περισσότερα ταξίδια. Θ' ανέβαινα σε περισσότερες κορφές, θα κολυμπούσα σε
περισσότερα ποτάμια, θα κοίταζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Θα είχα περισσότερα
πραγματικά προβλήματα και λιγότερα φανταστικά. Αν γινόταν να ξανάρχιζαν
όλα, θα φρόντιζα να έχω περισσότερες τέτοιες στιγμές. Στην πραγματικότητα θα
προσπαθούσα να ζήσω μόνο όμορφες στιγμές - στιγμή τη στιγμή. Σε περίπτωση που
δεν το ξέρετε, απ' αυτό είναι φτιαγμένη η ζωή. Από στιγμές. Μη χάνετε το
τώρα...»
(Επιστολή από έναν 85χρονο λίγο πριν ανοίξει τα φτερά του.)
