Πείραμα

Θα κάνω ένα πείραμα. Θα φύγω για τέσσερις μέρες, μόνη μου, χωρίς υπολογιστή! (Εντάξει, μην το χέσουμε τελείως, μόνο με το κινητό!) Εγώ και οι νεροτσουλήθρες! Βζίνγκ! Γενικά είναι από τις πρώτες μου προτεραιότητες σε ότι αφορά τις επιθυμίες, θυμήσου-ου-ου-ου ΕΔΩ!

θυμήσου-ου-ου-ου, του ρου τού ρου τού ρου

Μέσα σε μισή ώρα έχω πακετάρει ό,τι θα πάρω μαζί μου σε προδιαγραφές χειραποσκευής. Το πιο εύκολο πακετάρισμα της ζωής μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι οι νεροτσουλήθρες. 

2/6/2013 Απολογισμός άμα τη επιστροφή:

Μία χαρά μπορώ να ζήσω χωρίς υπολογιστή, αρκεί να έχω βιβλία. 

Swimsuit lost:                                 0

Swimsuit slightly dislocated:        10

Swimsuit severe dislocated:       153

Dedication

Μάλλον θα φταίνε τα γονίδια πεσκανδρίτσας, μπορεί να φταίει και η κούραση, ίσως και το χλωμό φως που μπαίνει από το παράθυρο. Προσπαθώ να καταπολεμήσω τον έμφυτο ρομαντισμό μου, αλλά σεληνιάζομαι και μένω αβοήθητη, με ελαφριά σιελόρροια, να κοιτάζω με βλέμμα απλανές προς το βουνό...

Μπάσκετ και αποσυντονισμός

«Σήμερα είμαστε όλοι οι Έλληνες Ολυμπιακοί», ήταν μία πολιτικά ορθή δήλωση που πέτυχα στο twitter. Κάτι τέτοια διαβάζω και μου γυρνάνε τα άντερα. Ακόμα και εγώ που όταν με ρωτάνε τί ομάδα είμαι, λέω Ολυμπιακός, έτσι μου ‘ρχεται να αλλάξω και να γίνω Bochum. Βασικά εγώ έγινα Ολυμπιακός επειδή η μαμά μου ήταν Ολυμπιακός, ενώ ο μπαμπάς και ο αδερφός μου Παναθηναϊκός. Και έτσι αναγκάστηκα να γίνω Ολυμπιακός για να κρατήσω τις ισορροπίες. Με εξαίρεση βέβαια το μπάσκετ που όλοι είμασταν Άρης. Επίσης (νόμιζα ότι) ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ και η μαμά ΝΔ, οπότε πάλι για να κρατήσω τις ισορροπίες εγώ έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ! (ποτέ μην λες ποτέ, δεν ξέρεις τί γίνεται). Νόμιζα ότι ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν ο αρχηγός της οικογένειας και τότε κυβέρνηση ήταν ο Α. Παπανδρέου, άρα έκανα την αντιστοίχιση. Ε, η μαμά λογικά θα έπρεπε να είναι ΝΔ, και εγώ ως το τρίτο μέλος για να αποκαταστήσω την τάξη του σύμπαντος και να κρατήσω τις ισορροπίες έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ. Μην το ψάχνεις, η λογική μου, από όταν ήμουν μικρή, ήταν λίγο... αντισυμβατική. 

Οπότε οι συμβιβασμοί με αποσυντονίζουν. Εντάξει ρε παιδί μου, και εγώ θέλω να νικήσει ο Ολυμπιακός, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας αν χάσει, ούτε θα γίνει καλύτερη η μέρα μου αύριο αν κερδίσει. Και αυτό είναι που με θλίβει ιδιαίτερα. Ότι δηλαδή αν κερδίσει, αύριο το κρατικό χρέος θα είναι ίδιο και η κατάσταση για τους έλληνες, ολυμπιακούς ή μή, θα είναι εξίσου σκατά. Δεν χρειάζονται λοιπόν γενικεύσεις, ή αφορισμοί, ή κανόνες του τύπου «ας χαρούμε για την ελληνική ομάδα». Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών και η βία της αστυνομίας απέναντι σε γυναίκες στις Σκουριές με απασχολούν περισσότερο. 

Και μιας και μιλάμε για αποσυντονισμό. Ο διατροφολόγος μου έχει βάλει για βραδυνό cottage cheese με παξιμάδι, αλλά είπα να κάνω μία μικρή παραλλαγή και να φάω βλήτα με σκορδαλιά(!!!) 

Λέξεις

Κουστωδία... Πόση δύναμη μπορεί να έχει μία λέξη; Πόσο βάρος; Όταν είσαι παιδί κάθε τι νέο αποτυπώνεται βαθιά μέσα σου, και ας το ξεχνάς αργότερα. Θυμάμαι το Πάσχα όταν ήμουν κοριτσάκι. Δεν έχει σημασία ποιάς χρονιάς. Όταν είσαι παιδί, δεν έχει σημασία. Λέξεις από τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, που δεν έχεις ιδέα τι σημαίνουν, αλλά μέσα σου βαραίνουν ανεξήγητα και τις κουβαλάς στο υποσυνείδητό σου για όσο ζείς. "Κουστωδία, αναπέμπομεν, λίθος, σαλευθήτωσαν". Λέξεις από την βροντερή φωνή του παπά – Μήτσου, λέξεις ανακατεμένες με την μυρωδιά του λιβανιού και τις μώβ κορδέλες μπροστά από τις εικόνες και τους πολυελαίους, τα κεράκια, το φρέσκο γρασίδι στις αυλές και οι βιολέτες, οι πασχαλιές και τα τριαντάφυλλα. Όλα μαζί, η πολύτιμη ανάμνηση του Πάσχα. Θυμάμαι, μετά την περιφορά του Επιταφίου με τον ζωντανό Θεό να λογίζεται νεκρός μέσα στον τάφο, ένα ανάγνωσμα από μία προφητεία της Π. Διαθήκης. Δεν τα καταλαβαίνεις όλα, αλλά πιάνεις ότι μιλάει για έρημο και ξερά οστά. Μόνο που όταν είσαι στο χωριό, ανάμεσα στους συγχωριανούς σου, τρέχεις όλη μέρα στους δρόμους και σκαρφαλώνεις στα δέντρα, όταν ακούς για θάνατο στην κατάφωτη εκκλησία που μοσχοβολάει ο Επιτάφιος βιολέτα, οι λέξεις αλλάζουν νόημα. Ο θάνατος μοιάζει σαν να μην έχει καμία εξουσία πάνω σου. Ότι είσαι προστατευμένος. Ακόμα και αν δεν πιστεύεις στο Θεό, αρκεί η αίσθηση της συλλογικότητας για να μην φοβάσαι τον θάνατο. Το Πάσχα είναι μια μαγική στιγμή για αυτόν ακριβώς τον λόγο!

Τόσα πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Εν τω μεταξύ αμφισβήτησα, πίστεψα, αισθάνθηκα ζήλο, μετά αμφισβήτησα ξανά, πρόδωσα, απομακρύνθηκα, έζησα στον κόσμο, έβαλα τον Θεό στην άκρη. Με πήρε σβάρνα η δουλειά και την άφησα να με πάρει. Απομακρυσμένη συνειδητά και με πόνο. Τον πόνο του πάθους, χωρίς καμία ελπίδα. Γύρισα και φέτος στο χωριό, χωρίς καμία προσδοκία για το Πάσχα. Δεν περίμενα να νιώσω τίποτα, δεν περίμενα να σκεφτώ. Επέστρεψα για τυπικό εκκλησιασμό. Και μετά πάλι αυτές οι λέξεις με την βροντερή φωνή... «Κουστωδία». Είναι σαν να είμαι ξανά οχτώ χρονών και όλα είναι νέα, καινά. Το Πάσχα είναι μια μαγική στιγμή για αυτόν ακριβώς τον λόγο!

Καλή Ανάσταση για όλους μας!

Ταυτότητα

Θα ήθελα η ταυτότητά μου να μην έλεγε «μαθήτρια λυκείου». Θα ήθελα να έλεγε Ποιήτρια, θα ήθελα να έλεγε Φυσικός, Εξερευνήτρια, Ονειροπόλος.. Θα ήθελα να είχε μια φωτογραφία μου ξημέρωμα στο όρος Σινά να κοιτάζω τον ήλιο να βγαίνει από την έρημο. Ή ένα βράδυ στον αρκτικό κύκλο να κοιτάζω το Β. Σέλας και τον αστερισμό του Κύκνου. Να κοιτάζω έξω, το σύμπαν. Να κοιτάζω μέσα μου, το σύμπαν..

ο αστερισμός του Κύκνου