Στην περιφορά του
επιταφίου χτες είχε πολύ ωραίο ουρανό. Σκοτεινό, καθαρό, γεμάτο χιλιάδες μικρές
πυγολαμπίδες...
Η περιφορά είναι
ένα είδος λύτρωσης. Ένα ολόκληρο χωριό παρέα. Μυρωδιές από λιβάνι και βιολέτα
και έξω από μερικά σπίτια γιασεμιά και σε άλλα νερατζιές και αλλού αγιόκλημα.
Εδώ στο χωριό είναι άνοιξη και κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι η ζωή δεν σταματάει
ποτέ. Ότι τελικά η ζωή νικάει το θάνατο.
Αστεία ιστορία.
Όταν ήμουν μικρή είχαμε με τον αδερφό μου ο καθένας το χάρτινο φαναράκι του για
την περιφορά του επιταφίου. Του Γιώργου ήταν κόκκινο σφαιρικό, σαν κινέζικο, ενώ
το δικό μου ρόμβος, άσπρο με χρωματιστά
πουά. Μια χρονιά στο μέσο περίπου της διαδρομής αντικρύσαμε ένα άλλο φαναράκι
πεσμένο στο δρόμο να λαμπαδιάζει. Το θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι τον
τρόμο που πήρα. Πώς χτυπούσε η καρδιά μου δυνατά λες και θα βγει από το στήθος
μου. Δεν ήθελα και το δικό μου φαναράκι να καεί. Ήμουν εγώ η υπεύθυνη. Αν εγώ
ήμουν αρκετά προσεκτική, όλα θα πήγαιναν καλά. Αν όχι, θα καιγόταν και το δικό
μου. Πόση τρομάρα, από εκείνο το περιστατικό. Με τους παλμούς στα ύψη,
ολοκλήρωσα εκείνη τη διαδρομή, με το φαναράκι σώο. Αδρεναλίνη, καρδιοχτύπι,
έξαψη… Τα επόμενα χρόνια προτιμούσα να καίγομαι με τα κεριά που στάζανε από τη λαμπάδα που
κρατούσα, παρά να ξαναπάρω φαναράκι και να κινδυνέψω να το χάσω. Αυτό ήταν.
Έχασα όλα τα φαναράκια έκτοτε.
Μόνο αφού
μεγάλωσα και ξεπέρασα (κάποιους από) τους παιδικούς μου φόβους κατάλαβα την
απάτη. Ο φόβος με εμπόδιζε να ζήσω τη χαρά της περιφοράς. Ο φόβος του
θανάτου μας εμποδίζει να χαρούμε τη ζωή. Αυτό που φοβόμαστε στην πραγματικότητα
δεν είναι να πεθάνουμε, αλλά να ζήσουμε! Μην κάνουμε κάτι "λάθος" και τότε τί; Ίσως και να φοβόμαστε μερικά από τα πιο
συναρπαστικά πράγματα στη ζωή. Εδώ που τα λέμε η βόλτα με το φαναράκι υπό την επίδραση
της αδρεναλίνης ήταν γα-μά-τη!
Όσο και αν δεν το θέλω, όσο και αν με πονάει, η ζωή συνεχίζεται ακόμα και μετά την απώλεια πολύ αγαπημένων προσώπων. Γίνεται πιο μαλακή, λιγότερο επικριτική, με μεγαλύτερη κατανόηση στον πόνο του άλλου. Όταν έχεις πενθήσει, καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, πόσο μεγάλο καθήκον σου είναι να ζήσεις και να χαρείς. Να ζήσεις και για όσους έχουν φύγει.
Καλή Ανάσταση!
