Μπήκα νωρίς στο
σπίτι απ' τη δουλειά, μόλις που είχε ανατείλει ο Άρης πάνω από τον Υμηττό. Συνήθως δεν με έπιανε πονοκέφαλος, αλλά
είχα διάβασμα και δεν γινόταν να περιμένω να μου περάσει με ξεκούραση, ένα
αναβράζον δισκίο στο χαμηλό ποτήρι αφρίζει μέχρι να ανάψει ο υπολογιστής και να
γίνει κι άλλος ένας καφές.
The Gleaners - Οι Σταχομαζώχτρες, 1857, Jean Francois Millet,
Λάδι σε καμβά Musee d Orsay Paris
Δεν μπορεί να
είναι έτσι η ζωή, άσκοπο πήγαινε-έλα. Λυσσάω στη σκέψη ότι αυτή η
καθημερινότητα θα επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Σαν να έχω μέσα μου ένα άγριο
ζώο που δεν μπορώ να ημερέψω. Κάπου θα ζει η ποίηση, κάπου θα υπάρχει το πάθος.
Ο Θεριστής είναι περίεργος μήνας, μου έχει στερήσει πολλά... Πιάνουν οι ζέστες
και δεν τις μπορώ καθόλου. Επιπλέον έχω διάβασμα. Μπορεί και να είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό από
την σχολική μου ζωή, Ιούνιος ίσον εξετάσεις. Μόνο που, για κάτσε μία στιγμή,
στο σχολείο νόμιζα ότι δεν με τραυμάτιζαν οι εξετάσεις. Φεύ, τέσσερα χρόνια
ψυχοθεραπείας αργότερα καταλαβαίνω ότι μου έχουν γαμήσει το τάμ-τιριρί! Δεν
ξέρω τελικά τί είναι προτιμότερο, να έχεις επίγνωση του εαυτού σου, ή να έχεις
άγνοια. Το δεύτερο είναι σίγουρα μακαριότητα, το πρώτο το γουστάρω περισσότερο
αλλά με έχει τεντώσει σε τέτοιο σημείο, που λέω ότι λίγο ακόμα και θα
σπάσω. Το κερασάκι σε όλα τα υπαρξιακά, που
έτσι και αλλιώς έχω, είναι η αποτυχημένη μου προσπάθεια να στρωθώ να διαβάσω
για τις επερχόμενες εξετάσεις Στατιστικής Μηχανικής, πράγμα που είναι πολύ χειρότερο από το καθεαυτό
διάβασμα, γιατί έχει όλη την προσπάθεια του διαβάσματος με την χαρωπή προσθήκη
του αυτομαστιγώματος και φυσικά την έλλειψη των γνώσεων που απαιτούνται για την
επιτυχή εξέταση. Κοιτάζω τις σημειώσεις μου, τις λυμένες μου ασκήσεις για τις οποίες ξόδεψα ατελείωτες ώρες και δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτα! Τα σύμβολα πήδάνε έξω από το χαρτί και εξαφανίζονται, το δωμάτιο βρίσκεται σε ένα σημείο εκτός του κόσμου. Νιώθω παντελώς χαζή.
Έχω μερικούς υπέροχους ανθρώπους στη ζωή μου, λογικούς, γήινους. Με στρώνουν, με καλιμπράρουν. Μόνο που δεν νιώθουν ότι αυτό που κουβαλάω δεν είναι μόνο αθώα ευαισθησία, δεν είναι αφελές πέταγμα στα σύννεφα. Είναι επιλογή μου να τα νιώθω όλα τόσο βαθιά. Δεν ξέρουν από τί έχω επιζήσει. Η έμπνευση είναι για μένα ανάγκη, όπως ο αέρας που αναπνέω. Αυτό το τρίγκερ (πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί δεν θυμάμαι πως
το λέμε εμείς εκεί) οδηγεί σε επόμενο επίπεδο της ανασφάλειας, συνελόντι ειπείν
ποιά είμαι – πού πάω (ωρέ) – τί κάνω στη ζωή μου. Φαύλος κύκλος που μπορεί να
πνιγεί στο αλκοόλ, ή στον καπνό, μόνο που αφενός δεν καπνίζω, και αφετέρου μέσα
στην τούρλα του καημού έκοψα το αλκοόλ. Σπρώχνω τον εαυτό
μου στα όρια να δω μέχρι που θα γίνει ορατή η έκρηξη…
Blue Oyster Cult - (Don't Fear) The Reaper 1976
