Όποιος αγαπάει παιδεύει

Υπάρχει μία παρανόηση, μία απολύτως εσφαλμένη αντίληψη ότι για να αποδείξεις την αγάπη σου για κάποιον πρέπει να είσαι δυστυχισμένος. Όσο περισσότερο το κλάμα, όσο μεγαλύτερη η δυστυχία, τόσο δυνατότερα τα αισθήματα, τόσο μεγαλύτερη η αφοσίωση. 

Δεν ξέρω πως στο καλό μπορεί να ριζώθηκε στην συνείδηση μας κάτι τέτοιο, ίσως να φταίει και η πολύ κακή γνώση των αρχαίων που οδηγεί στην αναπόφευκτη παρανόηση του «όποιος αγαπάει παιδεύει»; Ίσως για την παρανόηση να ευθύνονται εμπειρίες από την παιδική μας ηλικία, απωθημένες βιαστικά, χωμένες στις λόχμες του υποσυνείδητου, κρυμμένες κάτω από μια τέντα σε ένα από τα δαιδαλώδη στενοσόκακα της εγκεφαλικής Σαγκάης. 

Υπάρχει λοιπόν διάχυτη η απαίτηση ότι αν αξιολογείς μια σχέση ως σημαντική θα πρέπει να υπομένεις δυστυχίες - "δάκρυα καυτά σταγόνες θα με καιν’ ώσπου να ‘ρθεις". Και τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ικανοποίηση του έτερου μέλους. Βασανίζεται, άρα με αγαπάει! - "Κι όλο γίνομαι κομμάτια, πράσινα γλυκά μου ματια!" Σε άρρωστη μετάφραση: Ένας ενήλικας, ένας ολόκληρος άνθρωπος, είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την συναισθηματική του ακεραιότητα, είναι διατεθειμένος να ακρωτηριαστεί για να αποδείξει την αγάπη του, κάτι που φυσικά αποτελεί τιμή για το έτερο συμβαλλόμενο μέρος. Τιμή και χάιδεμα του εγωισμού. «Πόσο σημαντικός είμαι, που ο/η τάδε λιώνει για μένα».  Το πρόβλημα μου δεν είναι ότι είναι εγωιστικό (όλες οι πράξεις εγωιστικές είναι), το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πραγματική ικανοποίηση. Από τηγανίτα... τίποτα. Η ικανοποίηση είναι, ας το πούμε, μόνο "ηθική" και εξαντλείται εντός ωρών. Χρειάζεται να ανατροφοδοτηθεί από νέα βάσανα και ακρωτηριασμούς. Συμβαίνει και στους πιό έξυπνους ανθρώπους. Επιπλέον αυτή η διαδικασία δημιουργεί και μία ιδιότυπη συμφωνία. «Κοίτα να δεις, μπορεί να βασανίζομαι εγώ για εσένα, αλλά στο μέλλον θα απαιτήσω να βασανιστείς και εσύ για μένα, εντάξει;» Και πριν το καταλάβεις ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται στο διηνεκές και δεν ξεφεύγεις από αυτόν με τίποτα. 

Νot! 

Επίκειται συγκλονιστική αποκάλυψη!

Τα δύο φαινόμενα: βασανισμός/αγάπη είναι ανεξάρτητα! 

Μπορεί κάποιος να αγαπάει και να μην βασανίζεται! Ναι, το ξέρω και εγώ δεν θα τα πόνταρα τα λεφτά μου σε αυτό το γκανιάν, αλλά κοίτα να δεις που γίνεται! Στην πραγματικότητα είναι και ο υγιής τρόπος να αγαπάει κανείς. 

Παρδόν; Πώς είπατε; 

Ένα ενήλικας, ένας ολόκληρος άνθρωπος συναναστρέφεται έναν άλλο ενήλικα και ολόκληρο άνθρωπο και περνάνε καλά ο ένας στην παρουσία του άλλου! Γουάου, δεν ξανάγινε! Δεν χρειάζεται να βασανίζεται κανένας, δεν χρειάζεται να στερηθεί κανείς μέρος του εαυτού του. Είναι εφικτό διαφορετικοί άνθρωποι να μην συμφωνούν στα πάντα και παρόλα αυτά να περνάνε ωραία μαζί, αναγνωρίζοντας την διαφορετικότητά τους. 

Δεν χρειάζεται κάποιος να βασανίζεται για να αποδείξει τα συναισθήματά του. Είναι πολύ πιθανότερο η ικανοποίηση που λαμβάνουμε όταν είμαστε μαζί με έναν χαρούμενο άνθρωπο να είναι μεγαλύτερη από όταν είμαστε μαζί με έναν βασανισμένο άνθρωπο, ακόμα και αν βασανίζεται για μας. Οι άνθρωποι που είναι χαρούμενοι τείνουν να είναι πιο δημιουργικοί. Η χαρά είναι αυτοτροφοδοτούμενη, δεν περιλαμβάνει τύψεις, δεν έχει βάρος, ούτε τόκους υπερημερίας. Δεν έχει συμβόλαιο. Απλά ελευθερία!

Η ζωή είναι αρκετά δύσκολη και από μόνη της για να φορτώνουμε επιπλέον ανώφελο βάρος. Θα χρειαστούμε όλες μας τις εφεδρείες για τις πραγματικές δυσκολίες, δεν χρειάζεται να τις δημιουργούμε μόνοι μας από hobby. Αντί να ψάχνουμε για δράματα, για το ποιος μας αδίκησε, μπορούμε απλά να περάσουμε ωραία τη μία και μοναδική ζωή μας. 

Κάντε σήμερα ένα δώρο στους αγαπημένους σας και τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σας. Αφήστε τους να είναι χαρούμενοι και περάστε ωραία μαζί τους!

Εμπνευσμένο και αφιερωμένο σε δύο πολύ γενναίους ανθρώπους.

We ‘ll always have Parnon

Ο Αύγουστος του 2016 με βρήκε σε ένα ξέφωτο, να φοράω πουλόβερ, μπουφάν, παντελόνι του σκι και ορειβατικά μποτάκια, ξαπλωμένη σε μία ψάθα πάνω σε ξερά χορτάρια, έχοντας για προσκέφαλο ένα σακίδιο πλάτης με χαλασμένο φερμούαρ. Γύρω γύρω έλατα και από πάνω μου ένα αλλιώτικο πέλαγος, ανεπανάληπτο. Το μοναδικό φαινόμενο που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις, ούτε συναισθήματα να περικλύσεις, ούτε αρκετά μάτια να το χορτάσεις, ούτε αρκετός χρόνος σε μία, ή χίλιες ζωές για να βαρεθείς. Ο ξάστερος νυχτερινός ουρανός!

Ο ουρανός ενός βουνού, ο ουρανός μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι, που είναι ωστόσο τόσο παράδοξα φωτεινή που μπορεί κανείς να δεί τα πάντα. Όσο συνηθίζει το μάτι στο σκοτάδι, τόσο περισσότερα αστέρια βλέπει. Και αστερισμούς και νεφελώματα και τον γαλαξία της Ανδρομέδας και τον δικό μας υπέροχο Γαλαξία, τον Κύκνο, το Βέλος, και άλλα, και άλλα, και άλλα. Και μετά βλέπει και πράγματα που δεν φαίνονται με το μάτι…

Σε εκείνο το υπέροχο ξέφωτο που θαρρείς πως ο αέρας ήταν ελαφρότερος, το γρασίδι απαλότερο, τα δέντρα πρασινότερα από κάθε άλλο που είχες ποτέ σου βρεθεί με έφεραν τα βήματά μου με αφορμή την 10η Πανελλήνια Συνάντηση Ερασιτεχνών Αστρονόμων που οργάνωσε η Αστρονομική Ένωση Σπάρτης από 29 ως 31 Ιουλίου 2016 στον Πάρνωνα. Η αρχική ιδέα ήταν να ανέβουμε μεγάλη παρέα, δυστυχώς τα καταφέραμε μόνο δύο, αλλά αυτό που δεν καταφέραμε να οργανώσουμε εδώ κάτω, το βρήκαμε εκεί πάνω. Μία μεγάλη χαρούμενη παρέα. 

Αφού μας υποδέχτηκε ο Φαρμακόπουλος, συνελόντι ειπείν η μασκότ της διοργάνωσης, και διευθετήθηκε το χωροταξικό, σαν προσεκτικό λαγωνικό ιχνηλάτησα την περιοχή και διάλεξα δύο δέντρα που θα ήταν το σπίτι μας για το επόμενο τριήμερο, κουβάλησα όλα μου τα υπάρχοντα τα πράγματα μου, ίσιωσα με ένα σκεπάρνι ελαφρώς το χώρο κάτω από το δέντρο μεταφέροντας μαλακό χώμα από την ανηφόρα προς την κατηφόρα την οποία και «μπάζωσα» με πέτρες και κλαδάκια, έστησα την σκηνή, έβαλα το στρώμα, φουσκωτό για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια ύπνου σε carry mat/καταής #πόσολυπάμαιταχρόνιαπουπήγανχαμένα, και με είδε ο Θεός. Μπορεί και να με άκουσε κιόλας! Μετά από τέσσερις ώρες οδήγηση και δύο ώρες μπάζωμα/στήσιμο σκηνής ο μεσημεριανός υπνάκος μπορεί να συνοδευόταν από, να μην το πω ροχαλητό, να το πω ένα θρόισμα που το παίρνει το αεράκι και το ταξιδεύει αέναα στις ρεματιές. Το απόγευμα έφτασε και η Ευγενία με ένα ψυγείο γεμάτο καλούδια, στήσαμε και τη δική της σκηνή και κατεβήκαμε στο ξέφωτο για να ακούσουμε την ομιλία για τις μαγνητικές καταιγίδες από την Δρ. Φιόρη – Αναστασία Μεταλληνού. Ακολούθησε μία εξαιρετική ουρανογραφία μετά μυθολογίας, από τον Θανάση Ευαγγελόπουλο με την ραδιοφωνική φωνή. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να τον ακούω να μιλάει για την Κόμη της Βερενίκης – είναι αστείο πως η εκκλησιαστική εξουσία συμβαδίζει από πάντα με την κοσμική εξουσία – και τον Περσέα που έσωσε την Ανδρομέδα, δηλαδή την ψυχή του. 

Blue Snowball
Πηγή εικόνας

Στη συνέχεια ψάχνοντας να βρούμε τηλεσκόπιο να κοιτάξουμε, πέσαμε – εντελώς τυχαία - πάνω στα παιδιά από την Κέρκυρα που μας φιλοξένησαν, μας έδειξαν αντικείμενα βαθέως ουρανού όπως το Lagoon, Μ11, Μ22 και όλη την προπαίδεια του 11 σε αντικείμενα Messier, το Veil (πανωσέντονο και κατωσέντονο), την αγριόπαπια (χωρίς σάλτσα), την Ανδρομέδα, και το εντυπωσιακό blue snowball. Ήμασταν παντελώς άγνωστοι, δύσκολα έβλεπε ο ένας το πρόσωπο του άλλου και όμως μοιραστήκαμε τους ίδιους αστερισμούς, τις σταφίδες, τα φουντούνια. Γιατί πριν να μοιραστούμε αυτά, μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος.

Ο βραδινός ύπνος στην σκηνή ήταν ελαφρύς, πουπουλένιος, γεμάτος όνειρα για αστέρια, τηλεσκόπια και… πορσελάνινες τουαλέτες με γάργαρα καζανάκια.

Το Σάββατο ήταν άλλη μία ωραία μέρα με χαλάρωση, φιλική κουβεντούλα, βόλτες στο βουνό όπου συστηθήκαμε με ενδιαφέροντες ανθρώπους και, δεν ξέρω αν το ανέφερα, ύπνο! Πολύ ύπνο. Ο καλύτερος μεσημεριανός ύπνος της ζωής μου. Μικρούλης όμως μωρέ, δύο ώρες μπρούμυτα, δύο ώρες ανάσκελα και δύο ωρίτσες στο πλάι. Όταν επιτέλους ξύπνησα, βγήκα από το σκηνή σαν τον Λάζαρο, τυλιγμένη σε ένα σεντόνι και σέρνοντας τα βήματά μου. Ένας καινούργιος άνθρωπος. Που ήθελε απεγνωσμένα καφέ!

Η απέναντι πλαγιά γεμάτη κατασκηνωτές, σκηνές, κόσμο, πήγαινε – έλα, φίλους μας από την Αθήνα, όπως ο Μάνος, η Δήμητρα και τα παιδιά, αλλά και τα παιδιά από την Κέρκυρα που τα είδαμε πια και στο φως της μέρας, τον Σπύρο, την Αμαλία, τον Θανάση, και τον Βασίλη. Βρήκαμε και τα παιδιά από τον ΣΕΑ και φυσικά δεν γινόταν να μην σταματήσουμε μπροστά στο ινδιάνικο Τίπι που μας ξενάγησαν ο Βαγγέλης και η Κυριακή και να φωτογραφηθούμε και να φορέσουμε το ινδιάνικο βραχιόλι μας. Όλοι τους φιλικοί, αυθεντικοί, δημιουργικοί, «εμπνευστικοί». Άνθρωποι που σίγουρα έχουν/με ελαττώματα και ανασφάλειες, αλλά με το ίδιο μεράκι και άρα πνευματικά συγγενείς. 

Αναμνηστική φωτογραφία

Πηγή Φωτογραφίας

Απολαύσαμε άλλες δύο βραδιές με ενδιαφέρουσες ομιλίες, (μία από τον κ. Σιμόπουλο) και παρατήρηση και, δεν θυμάμαι αν είπα, Ύπνο! Η τελευταία νύχτα ήταν και η καλύτερη, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τελειώνει η εξόρμηση, και προσπαθούσαμε άφωνες, ξαπλωμένες σε μία ψάθα να ρουφήξουμε όλα τα αστέρια μέσα από τα μάτια μας, να στείλουμε το φως τους σε κάθε κύτταρο μας, να το πάρουμε μαζί μας για όταν θα έρθουν τα δύσκολα. Εκεί έχασα και το σκουλαρίκι μου με τον Μικρό Πρίγκηπα. Ίσως και να έφυγε για τον αστεροειδή του. Κάπως έτσι με βρήκε ο Αύγουστος, ντυμένη σαν αρκούδα, γιατί είμαι και κρυουλιάρα, πανάθεμά με! Όμορφη όμως, φτού μη με ματιάσω!

image credit Manos Kardasis

Έχω ξαναπάει στο παρελθόν σε εξορμήσεις ερασιτεχνών αστρονόμων και μαγεύτηκα, οπότε ήξερα περίπου τι θα συναντήσω. Τον συγκλονισμό της διάστικτης αβύσσου τον είχα βιώσει πρώτη φορά στον Γράμμο και άλλαξε τη ζωή μου σε βαθμό που δεν θεωρούσα δυνατό. Όμως όταν ξεκίνησα από την Αθήνα την Παρασκευή είχα έναν στόχο, αναζητούσα έμπνευση. Και βρήκα και άλλα που δεν είχα ζητήσει. Βρήκα χαρά, ομορφιά, ελευθερία και γαλήνη. ΌΛΑ μου φάνηκαν ωραία! Φεύγοντας συγκινημένη, ευχαρίστησα το βουνό για την εμπειρία και τα δώρα που μου χάρισε. 

Ο νυχτερινός ουρανός έχει τη μοναδική ικανότητα να μας κάνει να αισθανόμαστε ολόκληροι και μικροί ταυτόχρονα. Είναι το πάθος μου, η δύναμη που με ενεργοποιεί. H έμπνευσή μου!