Έχω τόσο καιρό να γράψω που δεν ξέρω ούτε πώς να αρχίσω, αλλά ούτε και τι να πρωτοπώ. Από την άλλη είναι τόσο μεγάλη η λαχτάρα μου να γράψω που όλη την ώρα μου σκάνε θέματα και εκφράσεις που εκείνη την ώρα μου φαίνονται απολύτως κατάλληλες να εκφράσουν αυτό πού ακριβώς σκέφτομαι, αλλά που όταν αργότερα βρεθώ σε υπολογιστή να γράψω, δεν θυμάμαι. Και συνήθως έχω διάβασμα, ή ασκήσεις να λύσω, ή την τετραπολική ροπή στερεού σώματος να με στοιχειώνει που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ασχοληθεί με πολυτέλειες όπως το γράψιμο. Και όσο συσσωρεύονται αυτά που θέλω να πω, τόσο λιγότερο παραγωγική γίνομαι στο διάβασμα και συνεπώς στις ασκήσεις μου.
Αυτό το τριήμερο ξεκίνησε πολύ φιλόδοξα: θα πήγαινα στο χωριό να δω τους γονείς μου μετά από δύο μήνες, θα διάβαζα τα καινούργια μου βιβλία (Έθιμα ταφής, Το μικρό καφενείο στην άκρη του κόσμου, Ιστορία κωμικοτραγική του ελληνικού κράτους), θα διάβαζα τα έξτρα κεφάλαια για τη Θεωρία Δυναμικού και θα έκανα τις ασκήσεις στην Εξωγαλαξιακή Αστρονομία και τη Μηχανική. Νομίζω ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης με την Τρόικα είναι λιγότερο φιλόδοξο σχέδιο από το δικό μου.
Δεν είναι ότι περίμενα να τα κάνω όλα αυτά, το ήξερα φυσικά από την αρχή ότι ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, αλλά όλες αυτές οι επιθυμίες μου έδιναν τόσο ενθουσιασμό σαν ένα παιδάκι μπροστά σε ένα μπουφέ με γλυκά που δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει. Η αγωνία βέβαια είναι να συμφιλιώσει κανείς την ξεκούραση και την αναψυχή με τα καθήκοντα. Πέρασα όλο το πρωί διαβάζοντας πεδία και το απόγευμα διαβάζοντας βιβλία (μεσημέρι αρνάκι μαμάς) και πάλι δεν είμαι ευχαριστημένη. Όσο και αν αγαπώ την Αστρονομία και στην μελέτη της αφιερώνω σχεδόν όλο τον πολύτιμο χρόνο μετά τη δουλειά, το να της αφιερώνω όλο μου τον χρόνο είναι άδικο. Άδικο για εμένα που δεν ξεκουράζομαι. Άδικο για την Αστρονομία που είμαι πολύ κουρασμένη για να είμαι απόλυτα αποδοτική στη μελέτη της. Άδικο για όλα αυτά που θέλω να πω και να γράψω και δεν το κάνω.
Πιάνω τον εαυτό μου να είναι ευσυγκίνητος, ακόμα και για τα δικά μου τα δεδομένα που κλαίω με το παραμικρό. Και τείνω να καταλήξω ότι συγκινούμαι γιατί με έχω παραμελήσει. Έδωσα προτεραιότητα σε σκοπούς που δεν ήταν δικοί μου, και το έκανα με πάθος και αφοσίωση. Έμαθα πολλά από αυτή μου την πράξη. Είμαι περήφανη για όσα έκανα και όσα αισθάνθηκα. Είμαι περήφανη που δεν έκανα εκπτώσεις στις αρχές μου. Εν τω μεταξύ έχω παραμελήσει να εκφράζομαι και αυτό πρόκειται να αλλάξει. Άφησα στην άκρη το γράψιμο και το τραγούδι, αλλά δεν το αντέχω πια. Δεν μπορώ να είμαι καλή σε τίποτα, αν δεν είμαι ο εαυτός μου. Και καλή με τα δικά μου μέτρα, όχι με τα μέτρα των άλλων. Καλή η λογική, αλλά όσο και να το καταπιέζω, όσο και να μην το παραδέχομαι, η αλήθεια είναι ότι άγομαι και φέρομαι από την καρδιά μου και είναι καιρός να βασιστώ σε αυτή για να δημιουργήσω επιτέλους. Ελπίζω να γράφω περισσότερο από εδώ και πέρα αναζητώντας το προσωπικό μου ύφος.
 |
| Πηγή εικόνας: The Awkard Yeti https://scontent.fath3-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/12932560_995951163813892_4425199322275440664_n.jpg?oh=7808e42b602006db750076c1c3a2574f&oe=58D45ABE |
