Σήμερα το πρωί έβγαλα ένα χαϊδευτικό κωλοδάχτυλο στη συνάδελφό μου και αποφάσισα να γίνω συγγραφέας.
Από καιρό τα σημάδια ήταν εκεί, αλλά χανόντουσαν μέσα στα καθήκοντα της καθημερινότητας και, ας μην γελιόμαστε, την ευκολία να χαζολογάς αέναα στο internet. Σήμερα όλα αυτά είχαν αρθεί γιατί φτάνοντας το πρωί στο γραφείο, είχε καεί ο router του εσωτερικού δικτύου και δεν μπορούσα να δω ούτε internet, ούτε τον δικτυακό σκληρό με όλα τα έγγραφα, ούτε τους εκτυπωτές. Ζαλισμένη από το σοκ δεν μπορούσα να δω ούτε την καφετιέρα. Και αφού δεν είχα τί άλλο να κάνω, αποφάσισα να γράψω.
Μα ήταν δυνατόν; Να έφτανε ποτέ «Η μέρα»; Αυτή που πάντα ανέβαλα με κάθε δοθείσα πρόφαση; Και να ερχόταν με μία τόσο γελοία ευκαιρία; Ένα καμμένο router? Άγνωστες οι βουλές του Χέμινγουεει!
Τα χέρια μας όπως είπα ήταν δεμένα, δεν ήταν δυνατό να γίνει απολύτως καμία δουλειά, θα μπορούσαμε κάλιστα να μην είμαστε στο γραφείο, αλλά είμασταν και αυτό δεν άλλαζε. Ή θα κοιτάγαμε έξω από το παράθυρο περιμένοντας τον χρόνο να περάσει, αφού δεν είχαμε τάπες βαρελιών, ή θα έπιανα το βελονάκι, ή θα έγραφα. Άντε να γράψω. Χτες, κατά σύμπτωση, δήλωσα συμμετοχή σε μια κλήρωση για μια δωρεάν συμμετοχή σε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής, οπότε ήθελα να είμαι προετοιμασμένη στην περίπτωση που κληρωθώ και με πάρουν, να έχω μια ιστορία στο κεφάλι μου.
Ο φίλος μου ο Σίμος μου το είχε πει πολύ καιρό πριν: «δεν ξεκινάς να γράφεις στον βρόντο ότι σου ’ρχεται, πρέπει να φτιάξεις πρώτα έναν σκελετό». Μα εγώ τώρα δεν κρατιέμαι, τώρα μου ήρθε ο οίστρος. Να τον κόψω και να διαβάσω το “Elements of style”; Βαριέμαι! Θα προτιμήσω να κάνω οτιδήποτε παρά αυτό. Έτσι γίνεται πάντα. Αφού στο μυαλό μου έχω καταγράψει ότι θα πρέπει πρώτα να προετοιμαστώ για να γράψω, και θέλω να το κάνω «σωστά», θα το αφήσω στην άκρη όλωσδιόλου. Τί κρίμα να μην το έχω εδώ μαζί μου να διάβαζα σήμερα που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αν ήμουν σπίτι θα προτιμούσα να διαβάσω άλλα βιβλία, να χαζολογήσω. Και τελικά θα άφηνα την συγγραφή για μια άλλη μέρα, με πιο ευνοϊκές συγκυρίες, τους πλανήτες ευθυγραμισμένους, και μετά θα πλακωνόμουν στις εργασίες για το μεταπτυχιακό και θα ξέμενε το γράψιμο στις καλένδες, όπως τόσες και τόσες φορές. Η αναβλητικότητά μου είναι συστημική. Γεννήθηκα πρόωρα με πρόκληση τοκετού, ποτέ δεν μου δόθηκαν οι δύο εβδομάδες που ήθελα και από τότε παίρνω πάντα τον χρόνο που χρειάζομαι για οτιδήποτε, από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο σημαντικά. Φοβάμαι ότι πάω να κάνω κάτι πρόωρα. (4 χρόνια ψυχοθεραπείας μου πήρε να το καταλάβω αυτό!)
Οι μέρες όμως είναι σημαδιακές. Κινούνται πράγματα, μου προκύπτουν διαρκώς νέες ευκαιρίες, ίσως να είμαι και εγώ που πλέον είναι ικανή να τις αναγνωρίσει. Και πολύ σημαντικό είναι το ότι έχουν κλείσει παλιές πόρτες. Πολύ σημαντικό! Γιατί όσο οι πόρτες είναι μισάνοιχτες, κάθεσαι απ’ έξω καρτερώντας να ανοίξουν να διαβείς . Έτσι τρως όλη σου τη ζωή στο πλατύσκαλο. Το να κλείνουν οι πόρτες είναι ευλογία. Σε βοηθούν να αναγνωρίσεις τις ανοιχτές. Σημείωση στον εαυτο μου: Να μην ξεχάσω να γράψω στη νουβέλα μου για τις πόρτες που κλείσανε φέτος.
Η συνάδελφος μου με ρωτάει πως πάει το γράψιμο.
«Πεντακόσιες είκοσι δύο λέξεις» της απαντάω.
«Για όλα έχεις μια απάντηση» μου λέει.
Δεν είναι και τόση δύσκολη η απάντηση, κοιτάζω απλά κάτω στον μετρητή λέξεων και την έχω έτοιμη. Για όλες τις απαντήσεις της ζωής πρέπει να ξέρεις που να κοιτάξεις.
Τώρα πρέπει να κοιτάξω να βρω ένα στικάκι να σώσω το κείμενό μου να το πάρω μαζί στο σπίτι και να το δημοσιεύσω από εκεί.
Μόνο που δεν θα είμαι εγώ η ηρωΐδα του έργου.
Άντε λοιπόν να μπω στον ρόλο του αφηγητή…
