"Όχι, ο χρόνος δεν γιατρεύει όλες τις πληγές. Ο Χρόνος είναι η Πληγή.."
Εlke Ηeidenreich
Στο πένθος ο χρόνος διαχωρίζεται σε σημεία προ και μετά του γεγονότος μηδέν. Σε ένα σύμπαν πριν και μετά. Σε δύο σύμπαντα που απέχουν όσο ο ουρανός από τη γη. Μετά από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν είναι το ίδιο. Αλλάζει όλος ο κόσμος.
Υπάρχουν αναμνήσεις από γεγονότα του «πριν», λόγια, λέξεις, πράξεις, συναισθήματα. Δεν είναι μόνο ένα το πρόσωπο που δεν υπάρχει πια όπως το ξέραμε. Δεν είναι μόνο εκείνος που ταξίδεψε. Είμαι και εγώ και εκείνοι που μείναμε πίσω. Θυμάμαι πώς ήμουν. Δεν είμαι πια. Είμαι μια άλλη. Σαν να ανοιγόκλεισα τα μάτια και να βρέθηκα ξαφνικά σε ένα άλλο σύμπαν. Που δεν βγάζει νόημα. Που δεν είναι δυνατόν να υπάρχει. Παράδοξο. Διαιρέθηκαν τα πάντα με το μηδέν και ακυρώθηκαν. Η ομορφιά στον κόσμο δεν έχει πλέον κανένα νόημα, κανένα λόγο ύπαρξης. Όλα τα άλλα συμβαίνουν σαν να είναι κανονικά. Οι άνθρωποι ζουν σαν να είναι όλα κανονικά. Δεν βλέπουν ότι δεν είναι; Δεν βλέπουν την παραδοξότητα; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος με τέτοια απουσία;
(Yesterday, Beatles, τραγουδάω εγώ)
Παραδόξως όμως ο χρόνος κυλάει. Δηλαδή, ας πούμε ότι κυλάει. Μετράω 3 ημέρες, 15 ημέρες, 96 ημέρες, 600 μέρες και ακόμα δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν. Έχω συνείδηση του εαυτού μου σε χρονικές στιγμές μετά του γεγονότος μηδέν. Του καινούργιου εαυτού μου. Ο παλιός που γέλαγε εύκολα και ήταν αθώος και ξένοιαστος χάθηκε. Και όσο απομακρύνομαι χρονικά από το γεγονός, δεν συμβαίνουν και συνταρακτικές αλλαγές. Δεν απαλύνεται τίποτα. Φυσικά δεν είναι δυνατόν να είσαι όλη την ώρα μέσα στη θλίψη. Είναι βιολογικά αδύνατον. Υπάρχουν μηχανισμοί άμυνας. Ξεχνιέσαι, ασχολείσαι με διάφορα. Αλλά το μηδέν είναι πάντα εκεί. Όταν μένεις μακρυά από το μηδέν υπάρχει η ψευδαίσθηση της κανονικότητας. Όταν πλησιάζεις στο μηδέν, όλα παραμορφώνονται. Ο χρόνος μετά, εμπεριέχει αιώνια το μηδέν.
Ωστόσο όταν καθαρίζει η όρασή μου από τα χιόνια των ασήμαντων πραγμάτων που καταδυναστεύουν τη ζωή μας, αξιολογώ τα σημαντικά, τα δυνατά, τα πολύτιμα και τα αληθινά. Έτσι διακρίνω εκτός από το μηδέν και κάτι ακόμα. Κάτι από το οποίο προσπαθώ να κρατηθώ. Ότι τα αληθινά πράγματα βρίσκονται έξω από τον χρόνο, υπάρχουν από πάντα. Κάποια στιγμή στη ζωή μας, η μοίρα και ο καιρός ορίζουν να διασταυρωθούμε, επιλέγουμε να τα γνωρίσουμε και μας κατακτήσουν και μετά από αυτό υπάρχουν σε ένα ατέρμονο Τώρα, ακόμα και αν δεν βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο. Η αιωνιότητα και η Αγάπη, βρίσκουν απάντηση έξω από τον χρόνο...
Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα
μέσα σ' όλο τον κόσμο.
Γ. Ρίτσος «Γειτονιές του Κόσμου»
