Μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μεσάνυχτα, Μετρό Κατεχάκη, βρέχει. Τυλιγμένη με ένα μάλλινο μωβ κασκόλ, ζεστό πουλόβερ, φούστα, χοντρό καλσόν και παλτό.
Περπατάω προς το αυτοκίνητο κουβαλώντας τα πάντα εκτός από ομπρέλα. Δεν ωφελεί να τρέξω. Τα τακούνια μου γλιστράνε στα νερά και λίγο λίγο γίνομαι μουσκίδι. Δεν αγχώνομαι, δεν βιάζομαι, δεν θέλω να πάω κάπου, δεν έχω σκοπό και δεν με νοιάζει...
Περπατώ αργά μέσα στη βροχή και απολαμβάνω το δράμα.
Περπατάω προς το αυτοκίνητο κουβαλώντας τα πάντα εκτός από ομπρέλα. Δεν ωφελεί να τρέξω. Τα τακούνια μου γλιστράνε στα νερά και λίγο λίγο γίνομαι μουσκίδι. Δεν αγχώνομαι, δεν βιάζομαι, δεν θέλω να πάω κάπου, δεν έχω σκοπό και δεν με νοιάζει...
Περπατώ αργά μέσα στη βροχή και απολαμβάνω το δράμα.
