Επικήδειος

Πέθανε χθές, σε ηλικία 96 ετών η πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο. Δίπλα της αγκαλιασμένα και μονιασμένα ήταν τα παιδιά και τα εγγόνια της. Με περιουσία μεγαλύτερη από του Ωνάση η Ευθυμία Μ. έζησε μία πολυτάραχη, δύσκολη αλλά και ευτυχισμένη ζωή, χρόνια δύσκολα, με φτώχια και κακουχίες, αλλά με υπομονή και καρτερικότητα.
Η αμύθητης αξίας περιουσία της είναι αφορολόγητη και έχει ήδη κληροδοτηθεί και χρησιμοποιείται από τα παιδιά και τα εγγόνια της. Τεράστιες ποσότητες αγάπης, αμύθητα πετράδια καλοσύνης, ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής, συντροφικότητας, συμπόνιας, ένα υπέρλαμπρο παράδειγμα ζωής και μια καρδιά από καθαρό χρυσάφι. Φεύγοντας μας άφησε την ανεκτίμητη ευχή της και άπειρες αναμνήσεις...

Καλή Ανάσταση!

Στα μαρμαρένια αλώνια...

Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει.
Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σείετ' ο απάνω κόσμος,
κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,
κι η πλάκα τον ανατριχιά, πώς θα τονε σκεπάσει,
πώς θα σκεπάσει τον αϊτό, τση γης τον αντρειωμένο.

Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπηλιό δεν τον εχώρει,
τα όρη εδιασκέλιζε, βουνού κορφές επήδα,
χαράκι' αμαδολόγανε και ριζιμιά ξεκούνειε.
Στο βίτσιμα 'πιανε πουλιά, στο πέταμα γεράκια,
στο γλάκιο και στο πήδημα τα λάφια και τ' αγρίμια.
Ζηλεύει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,
κι ελάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του πήρε.

Τρίτη εγεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει.
Πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους.
Να 'ρθει ο Μηνάς κι ο Μαυραϊλής, να 'ρθει κι ο γιος του Δράκου,
να 'ρθει κι ο Τρεμαντάχειλος, που τρέμει η γη κι ο κόσμος.
Κι επήγαν και τον ήβρανε στον κάμπο ξαπλωμένο.
Βογκάει, τρέμουν τα βουνά, βογκάει, τρέμουν οι κάμποι.

"Σαν τι να σ' ήβρε, Διγενή, και θέλεις να πεθάνεις;"
"Φίλοι, καλώς ορίσατε, φίλοι κι αγαπημένοι,
συχάσατε, καθίσατε, κι εγώ σας αφηγιέμαι.

Της Αραβίνας τα βουνά, της Σύρας τα λαγκάδια,
που εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν,
παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν,
κι εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,
με τετραπίθαμο σπαθί, με τρεις οργιές κοντάρι.
Βουνά και κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια,
νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.

Και τόσα χρόνια που 'ζησα δω στον απάνω κόσμο,
κανέναν δεν φοβήθηκα από τους αντρειωμένους.
Τώρα είδα έναν ξιπόλητο και λαμπροφορεμένο,
που 'χει του ρίσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια,
με κράζει να παλέψουμε σε μαρμαρένια αλώνια,
κι όποιος νικήσει από τους δυο να παίρνει την ψυχή του".
                                                             
Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια,
κι όθε χτυπάει ο Διγενής, το αίμα αυλάκι κάνει,
κι όθε χτυπάει ο Χάροντας, το αίμα τράφο κάνει.

XVI

Ένα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.

Singularity, ή περί μοναδικότητας

Τον όρο Singularity που χρησιμοποιώ ευρέως για υπογραφή τον επέλεξα στα δεκατρία μου, σε μία ομολογουμένως εμπνευσμένη στιγμή αυτοσαρκασμού και υπαρξιακού προσδιορισμού, τον κράτησα έκτοτε και δεν μετάνιωσα ούτε μία στιγμή.

Hazard Singularity!

Singularity στην Φυσική σημαίνει μοναδικότητα και ταυτόχρονα ανωμαλία και χρησιμοποιείται για να ορίσει ένα «σημείο» μηδενικού χώρου, αλλά άπειρης βαρύτητας στον χωρόχρονο στο οποίο οι νόμοι της  φυσικής παύουν να ισχύουν και άρρεται η σχέση μεταξύ αιτίας και αιτιατού, ή τέλος πάντων η ροή του χρόνου όπως την βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Φανταστείτε ότι αν πάρετε σβάρνα ένα ποτήρι, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να πέσει και να σπάσει. Τώρα φανταστείτε το σπάσιμο του ποτηριού να συμβεί «πριν» να το ακουμπήσετε, δηλαδή το αιτιατό (σπάσιμο του ποτηριού) να προηγηθεί χρονικά της αιτίας (σπρώξιμο του ποτηριού). Πού ζούν οι ανωμαλίες; Εικάζεται ότι κατοικοεδρεύουν στην καρδιά των μαύρων οπών, αν και (γίνεται όλο και καλύτερο) όπως είπαμε καταργείται ο χωρόχρονος, άρα αυτό το «σημείο» με την ρεαλιστική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Άν σας αρέσουν οι νοητικοί γρίφοι που μπλέκονται και γίνονται κόμπος, αυτός είναι ότι πρέπει.

Αναπόφευκτα ο όρος singularity μου άρεσε πολύ. Ανωμαλία ως εκφυγή από την ομαλότητα, από τα «καθώς πρέπει», τα τετριμένα. Μοναδικότητα, που υπογραμμίζει την μοναδική προσωπικότητα και ύπαρξη του κάθε ανθρώπου. Όλα τα παιδάκια στο Γυμνάσιο ακούγανε Σααααααάκη Ρουβά (τρύπησα το δάχτυλό μου/ αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας) και εγώ αυτοπροσδιοριζόμουν με ανωμαλίες, απροσδιοριστίες και τρύπες κατσαρές. Τί να πείς....

Για την Χαρά, που είναι μοναδική και απλώς ρώτησε.