Singularity, ή περί μοναδικότητας

Τον όρο Singularity που χρησιμοποιώ ευρέως για υπογραφή τον επέλεξα στα δεκατρία μου, σε μία ομολογουμένως εμπνευσμένη στιγμή αυτοσαρκασμού και υπαρξιακού προσδιορισμού, τον κράτησα έκτοτε και δεν μετάνιωσα ούτε μία στιγμή.

Hazard Singularity!

Singularity στην Φυσική σημαίνει μοναδικότητα και ταυτόχρονα ανωμαλία και χρησιμοποιείται για να ορίσει ένα «σημείο» μηδενικού χώρου, αλλά άπειρης βαρύτητας στον χωρόχρονο στο οποίο οι νόμοι της  φυσικής παύουν να ισχύουν και άρρεται η σχέση μεταξύ αιτίας και αιτιατού, ή τέλος πάντων η ροή του χρόνου όπως την βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Φανταστείτε ότι αν πάρετε σβάρνα ένα ποτήρι, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να πέσει και να σπάσει. Τώρα φανταστείτε το σπάσιμο του ποτηριού να συμβεί «πριν» να το ακουμπήσετε, δηλαδή το αιτιατό (σπάσιμο του ποτηριού) να προηγηθεί χρονικά της αιτίας (σπρώξιμο του ποτηριού). Πού ζούν οι ανωμαλίες; Εικάζεται ότι κατοικοεδρεύουν στην καρδιά των μαύρων οπών, αν και (γίνεται όλο και καλύτερο) όπως είπαμε καταργείται ο χωρόχρονος, άρα αυτό το «σημείο» με την ρεαλιστική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Άν σας αρέσουν οι νοητικοί γρίφοι που μπλέκονται και γίνονται κόμπος, αυτός είναι ότι πρέπει.

Αναπόφευκτα ο όρος singularity μου άρεσε πολύ. Ανωμαλία ως εκφυγή από την ομαλότητα, από τα «καθώς πρέπει», τα τετριμένα. Μοναδικότητα, που υπογραμμίζει την μοναδική προσωπικότητα και ύπαρξη του κάθε ανθρώπου. Όλα τα παιδάκια στο Γυμνάσιο ακούγανε Σααααααάκη Ρουβά (τρύπησα το δάχτυλό μου/ αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας) και εγώ αυτοπροσδιοριζόμουν με ανωμαλίες, απροσδιοριστίες και τρύπες κατσαρές. Τί να πείς....

Για την Χαρά, που είναι μοναδική και απλώς ρώτησε.