Γιώργο, φύγε το καλό που σου θέλω, θα φάς πολύ ξύλο!

Αμερικανοτσολιάδες, ελβετόψυχοι, ήρθεν η ώρα σας! 

Όλοι νομίζω το έχουν καταλάβει ότι αυτή η κυβέρνηση μετράει μέρες, μπορεί και ώρες. Και γιατί να μην μετράει άλωστε, αφού το έργο της το ολοκλήρωσε; (Πατέρα Αναπαύσου Συνεχίζω Ολοκληρωτική Καταστροφή). Αφήνει πίσω μία χώρα όχι στο χείλος της καταστροφής, αλλά ήδη σπρωγμένη στον γκρεμό και ενώ πέφτει της κάνουν χαρούμενα νοήματα από πάνω «Μην φοβάσαι, θα σωθείς, έχεις αλεξίπτωτο τον μηχανισμό στήριξης».   Και μετά πάει η χώρα να τραβήξει το αλεξίπτωτο και βλέπει ότι έχουν πακετάρει μέσα το sleeping bag! Μα τόσο άχρηστοι; Να ζούμε να τον θυμόμαστε τον μακαρίτη, μας άνοιξε έναν κρατήρα να, τον κάναν τα παιδιά πισίνα!

Και μιας και αναφερθήκαμε εντελώς τυχαία (?) στην ουδετερότητα, έχω την εντύπωση ότι εκτός από άχρηστη είναι και επικύνδυνη. Η Ελβετία βεβαίως βεβαίως έχει στήσει ολόκληρη ευημερή οικονομία στο γεγονός ότι ουδέποτε πήρε σημαντική απόφαση όταν χρειάστηκε. Πολιτική Πόντιου Πιλάτου. Ή αλλιώς μακριά από τον κώλο μας και όπου είναι ας έμπει. Κατά το πηγαίνω που λέγαμε όταν παίζαμε μήλα, δηλαδή πάντα στα εύκολα. Οπότε με το πρόσχημα της ουδετερότητας και της νομιμοφροσύνης μαζεύουμε όλους τους φυγάδες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και πάω στοίχημα ότι αν δεν είχαν προλάβει να σκοτώσουν τον Καντάφι, εκεί θα κατέληγε να ζεί ήσυχος μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Με την δολοφονία του Καντάφι βέβαια διαφωνώ κάθετα, πρώτο γιατί ο κάθε άνθρωπος ό,τι και να έχει κάνει δικαιούται να δικαστεί και δεύτερον γιατί μου αρέσουν τα ποιήματά του (έλα, πείτε μου όταν καταλάβατε το λογοπαίγνιο με τον Καβάφη, γιατί δεν θέλω χαζούς αναγνώστες). Αλλά από την άλλη μπορώ να καταλάβω και την θέση των ανταρτών που σκεφτήκανε ότι αν δεν τον φάμε τώρα, θα μείνει ατιμώρητος στο τέλος και πρέπει να πεθάνει για παραδειγματισμό. Πράξη που δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι ήταν των ανταρτών τελικά και όχι κάποιας από τις πολλές μυστικές υπηρεσίες χωρών που είχαν κάθε συμφέρον να τον βγάλουν από την μέση. Επικοινωνιακά βέβαια, μία άλλη μέρα ξημερώνει στην Λιβύη. Γκλίν! Τα πουλάκια κελαϊδάνε, οι πεταλούδες πετάνε, όλα είναι ωραία! (Παλαμάκια από το κοινό).

Έτσι μας λένε και για την Ελλάδα. «Σας κουρέψαμε αγαπημένοι Έλληνες, σύνταξη δεν θα πάρετε ούτε στα 70 σας, αλλά χαμογελάστε. Αύριο είναι μία καινούργια ημέρα». Μαζέψου μωρή Σκάρλετ! Δεν σου αφήσανε ούτε την κουρτίνα και εσύ πεταρίζεις τα βλέφαρα;  Τί χαίρεσαι; Που θα μας φορέσουν κηδεμονία γιατί δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας; Μήπως μας φορέσουν ζυγό και μας ζέψουν σαν τα γομάρια να δουλεύουμε στο δικό μας, τονίζω ΔΙΚΟ μας χωράφι, για να παίρνει την σοδειά ο κηδεμόνας τεχνοκράτης να την δίνει στους δανειστές;

Και τί δανειζόσανε κυρά μου; Εγώ δίνω τα λεφτά μου κυρά Λάμπαινα! Τα λεφτά ΜΟΥ! Εδώ είναι προθεσμίες! Σε δάνεισα; Θέλω τώρα το κτήμα στην ρεματιά. Και εσείς να βολευτείτε και εγώ .... τα λεφτά μου!  (Ατάκα κυρ Φώτη τοκογλύφου στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο»). Τί μου θυμίζει; Τί μου θυμίζει;

  

Ναί, σε όλα

Βρέθηκα χτες στο πρώτο νεκροταφείο και εντελώς τυχαία, στρίβοντας σε μία γωνιά πέρασα από έναν σεμνό τάφο, τον τάφο του Θ. Κολοκοτρώνη. Δεν είναι μουράτος και δεν βρίσκεται στην πλέον περίοπτη θέση. Περιττό να αναφέρω ότι πλάνταξα διαβάζοντας την επιγραφή: «Σιγά διαβάτη. Εδώ κοιμάται ο Γέρος του Μοριά. Τον ύπνο του μην του ταράξεις». Και κλάααααμα η κυρία πάνω από το ιερό χώμα. Έχοντας πολύ πρόσφατη την φόρτιση των ημερών, τις ογκώδεις διαδηλώσεις, τον θάνατο διαδηλωτή, τον τραυματισμό τόσων άλλων, την ταπεινωτική θέση της χώρας, μου πέρασε από το μυαλό ότι ο άνθρωπος που δεν φοβήθηκε τίποτα, παρά μόνο το προσκύνημα, μάλλον άδικα αγωνίστηκε. Άδικα θυσιάστηκε αυτός και τόσοι άλλοι. Η Ελλάδα είναι γεμάτη προσκυνημένους που έπιασαν όλα τα πόστα. Αλλά πάλι, όχι, μου θυμίζω ότι κάποιοι υπήρξαν άξιοι αυτής της θυσίας. Ακόμα και αν τώρα δεν μου’ρχονται στον νού. Δεν μπορεί! Κάποιος Έλληνας θα πρέπει να ήταν άξιος να ‘ναι λέφτερος. Δεν μιλάω για τον επαναστάτη της θεωρίας, που άλλα λέει και άλλα κάνει. Μιλάω για τον άνθρωπο της πράξης που ζεί την επανάσταση στην ζωή του κάθε μέρα. Που είναι συνεπής με αυτά που πιστεύει. Να είσαι κότα είναι εύκολο, να είσαι άνδρας είναι δύσκολο. (Θυμήθηκα τώρα έναν θεολόγο που την πρώτη μέρα μπήκε στην τάξη και ζωγράφησε στον πίνακα ένα Α μέσα σε έναν κύκλο. Και δήλωσε ότι η μεγαλύτερη επΑνάσταση είναι η Ανάσταση, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα).

Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία, αλλά πραγματικά δεν έχω τίποτα να είμαι χαρούμενη. Ακούω χαζοχαρούμενα τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και τους παραγωγούς να μας προτρέπουν να μην είμαστε κατηφείς, αλλά να βρούμε πράγματα να χαιρόμαστε. Με τις πορδές δεν βάφεις αυγά, έλεγε η γιαγιά μου η Κωστάντω! Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη όταν τα πάντα γύρω μου καταρρέουν. Δεν χαίρομαι όταν λαμβάνουν άλλοι αποφάσεις για την ζωή μου. Όταν πάμε με πανηγυρίζοντας στον γκρεμό. How do we sleep when the beds are burning?

Τελικά οι άνθρωποι κρινόμαστε από τις πράξεις μας. Ο Μεταξάς, που ήταν και δικτάτορας, εξέφρασε την λαϊκή συνείδηση και είπε «Όχι». Ο Παπανδρέου, o δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός (λέμε τώρα), αντίθετα με την λαϊκή ετυμηγορία είπε «Ναι». Και μην ξεχνάμε ότι ο Μεταξάς δεν πήγε τους Έλληνες εκδρομή. Σε πόλεμο τους πήγε! Θα μου πείς, γιατί ο ΓΑΠ πού μας πάει; Σε λοιμοκτονία! Και άδικο δεν θα έχεις. Μην ξανακούσω κανέναν να λέει «έλα μωρέ, ο δικτάτορας δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, αφού όλος ο κόσμος ήθελε να πάει σε πόλεμο, δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, ένα όχι είπε». Τίποτα σπουδαίο; Ανατρέξτε στα πρακτικά της βουλής, συνεδρίαση της ολομέλειας, Πέμπτη 20/10/2011, ψήφιση πολυνομοσχεδίου, Γ.Α. Παπανδρέου «Ναί, σε όλα!».

Done!

  

Say no to conformism

Λεφτεριά ή θάνατος

Πλέον είναι επίσημο. Είναι πόλεμος! 

Πόλεμος ενός λαού που παλεύει να παραμείνει όρθιος και ζωντανός ενάντια σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, μία δικτατορία που αρνείται να δεί το προφανές, ότι δηλαδή δεν χαίρει της ανοχής του λαού – ούτε λόγος περί του σεβασμού του. 

Εκ του πειράματος αποδυκνύεται και η αφερεγγυότητα των μεταδόσεων των ΜΜΕ.  Στα λίγα πλάνα που είδα πρίν κλείσω το χαζοκούτι ήταν κάδοι σκουπιδιών που καίγονταν, πλάνο εξαιρετικού ενδιαφέροντος, δεν λέω, αλλά πραγματικά πλάνα της πορείας δεν είναι σχεδόν πουθενά. Δεν είναι δυνατόν να είναι σημαντικότερος ένας κάδος από τόσες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου!!! Στο ίδιο πείραμα αποδυκνύεται επίσης ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πέφτουν εν τέλει μόνο όταν το επιτρέψουν τα ξένα κέντρα εξουσίας γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο που προκάλεσαν την πτώση του Μουμπάρακ θα ανοίξουν δρόμο «εκδημοκρατισμού», κωδική ονομασία για τον εξαμερικανισμό. Οι διαδηλώσεις της Ελλάδας από την άλλη δεν εξυπηρετούν τέτοιο συμφέρον και για αυτό τον λόγο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προκαλέσουν την πτώση της χούντας, τουλάχιστον προς το παρόν. Χωρίς κανένας να μας εξασφαλίζει ότι την ενδεχόμενη πτώση θα ακολουθήσει πραγματική δημοκρατική εκπροσώπιση της λαϊκής βούλησης και όχι χειρότερο καθεστώς παρουσιασμένο από τα ίδια μέσα ως εθνοσωτήριο. Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει η σειρά του, όντες μέχρι τότε υποψιασμένοι. Ο πόλεμος αυτή την στιγμή είναι στους δρόμους και σήμερα είχαμε και έναν νεκρό. Και μπροστά στους νεκρούς στεκόμαστε προσοχή. Σήμερα φάνηκε ξεκάθαρα ποιοί έχουν σθένος να αντιμετωπίσουν καταστάσεις μάχης.  

Στο βιβλίο φαντασίας «1984», που όταν το διάβασα εν έτει 1995 μου είχε φανεί σκοτεινό και αποκρουστικό, τείνω να αναφέρομαι πολύ τώρα τελευταία. Σε αυτό το βιβλίο, ένα από τα τρία κράτη του κόσμου η  Ωκεανία, κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς και η ελευθερία της έκφρασης, αλλά ακόμα και της σκέψης έχουν ποινικοποιηθεί. Στην προσπάθεια να ελεγχθεί, έχοντας ως στόχο να καταργηθεί η σκέψη, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία ετοιμάζει την «Νέα Ομιλία». «Ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης (!!!!). Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχνουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς». Σήμερα επίσης έπεσαν πολλά προσωπεία και φάνηκαν ξεβράκωτοι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν λέξεις όπως «πατριωτικό καθήκον» και «συνείδηση» για να εκφράσουν ακριβώς αντίθετες πράξεις. Θέλω να πιστεύω ότι τα επίπεδα συνείδησής μας είναι επαρκή για να κάνουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στην ασυμβατότητα της σημασίας των εννοιών και της χρήσης τους από τους πολιτικούς. Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ήταν εκεί σήμερα ήξεραν την σημασία των λέξεων «καθήκον» και «συνείδηση» για αυτό ήταν εκεί και όχι μόνο γιατί θίγηκαν τα συμφέροντά τους. Δεν πολεμάμε για να παραμείνει το σύστημα όπως είναι, γιατί έχω ακούσει ξένους να μας κατηγορούν για αυτό, αλλά αγωνιζόμαστε για να αλλάξει. (Φοβάμαι να χρησιμοποιήσω την λέξη «αλλαγή» γιατί έχει συνδεθεί με τον πατέρα του φερόμενου ως πρωθυπουργού, μιας και αναφερθήκαμε στο σημαίνον και το σημαινόμενο).  

Προ-απεργιακές σκέψεις

Μεγαλώνοντας οι γονείς μου με φώναζαν καπετάν – Νταβέλη, όχι μόνο επειδή έκανα ζαβολιές και φασαρίες, αλλά κυρίως για την επαναστατική μου διάθεση και την ασυμβίβαστη στάση μου. Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και ήμουν ικανή να διεκδικήσω αυτά που ήθελα και άξιζα. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, πέρα από την ακατάσχετη φλυαρία και περιεαυτολογία, ο χρόνος όλων των παραπάνω ρημάτων είναι παρελθοντικός. Παραλθοντικός γαμώ την καταδίκη μου! Έχω γίνει ένα παράλυτο ραμολυμέντο του καναπέ. Τρώω τα νύχια μου βλέποντας ειδήσεις και τρέμω για την μέρα που θα χρεοκοπήσουμε. Πηδάω πάνω από ένα βουνό σκουπιδιών για να πάω στην δουλειά μου και δεν πολυμιλάω κιόλας, γιατί αισθάνομαι άσχημα που εγώ έχω δουλειά και κάποιοι άλλοι όχι. Δεν μιλάω γιατί έχω να φάω και κάποιοι όχι. Έχω να πληρώσω το νοίκι και κάποιοι άλλοι όχι.

Μέχρι που μου την βάρεσε. Μου ανάψαν τα λαμπάκια. Έγινα αγανακτισμένη. Όχι αγανακτισμένη του Συντάγματος, - λα-λά τί ωραία που βαράνε οι κατσαρόλες. Αγανακτισμένη με τον εαυτό μου που δεν αντιδρά και απώλεσε την επαναστατική του διάθεση. Θύμωσα γιατί η εργασία που θα πρέπει να είναι η παραγωγική δημιουργία του κάθε ανθρώπου, έχει γίνει οικειοθελές κάτεργο. Παρακαλάει ο κόσμος να πάει να δουλέψει δώδεκα ώρες για τρείς και εξήντα. Ούτε λόγος για υπερωρίες. Ούτε λόγος για εργασιακά δικαιώματα. Σιωπή! Φόβος!

Όλες οι σκέψεις είναι απόψε ανάκατες στο μυαλό μου. Αύριο είναι απεργία και πολύς κόσμος που ξέρω θα απεργήσει. Εγώ θα πάω στην πορεία με τις ευλογίες του αφεντικού μου!  Άκουσον – άκουσον! Δεν είμαι άνθρωπος του δρόμου, η αλήθεια να λέγεται. Για πρώτη φορά πήγα σε πορεία φέτος τον Ιούνιο. Αύριο θα είναι η δεύτερη. Την πρώτη φορά φάγαμε χημικά. Τώρα έχουν αγριέψει τα πράγματα. Κυριαρχεί ένα κλίμα τρομοκρατίας. «Όταν διαδηλώνουν πολλοί, κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους» - βλέπε Marfin. Αλλά βαρέθηκα να είμαι υποχείριο της τύχης που αποφάσισαν άλλοι για μένα. Δεν αντέχω να έχω εγώ φαγητό και εσύ όχι. Να έχω εγώ δουλειά και εσύ όχι. Δεν έφταιξα για την κατάσταση και είμαι σίγουρη ότι ούτε εσύ έφταιξες φίλε μου ταξιτζή, δημόσιε υπάλληλε, γιατρέ. Το να θες μία καλύτερη ζωή για εσένα και την οικογένειά σου δεν είναι φταίξιμο. Να πληρώνεσαι για τον κόπο σου, να απολαμβάνεις τον πλούτο που παράγεις με την εργασία σου. Οπότε αύριο, γαμώ την καταδίκη μου, δεν θα διαδηλώσω μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για όλους τους ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν γνώρισα ποτέ, αλλά η ζωή μου εξαρτάται άρρηκτα από την δική τους με τρόπους που δεν μπορώ να φανταστώ.

 ΥΓ. Ελπίζω να είμαι σε θέση να σας γράψω και αύριο, γιατί «οι κακοί» βαράνε.

Φοβάμαι τον φόβο

Πολλά λόγια έχουν ειπωθεί και πολύ μελάνι έχει τρέξει στις δημοσιεύσεις/αναλύσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης γενικότερα και της κατάστασης στην Ελλάδα ειδικότερα. Σε αμέτρητες, πανάκριβες ώρες prime time δελτίων ειδήσεων ακούμε αυτόκλητους ειδικούς επί της κρίσης. Και φυσικά απορώ και εξίσταμαι με την πολυπραγμοσύνη των ημίθεων δημοσιογράφων που φαίνεται να έχουν την ίδια βαθιά κατάρτηση τόσο σε θέματα που αφορούν τον τρόπο κατάσβεσης πυρκαγιών, όσο και σε θέματα παγκόσμιας οικονομίας, χωρίς ωστόσο να υστερούν ούτε στην ανάλυση των νόμων και του συντάγματος. Τους θαυμάζω πραγματικά όλους αυτούς τους ημίθεους όχι μόνο για τις γνώσεις τους, αλλά και για την ταπεινοφροσύνη με την οποία τις περιφέρουν και τις χρησιμοποιούν στους τηλεοπτικούς διαλόγους.

Εγώ πάλι την κρίση την αντιμετωπίζω όπως όλα τα πράγματα. Κυρίως διαισθητικά. Η λογική συνεπικουρεί. Δεν θα προβώ σε οικονομικές αναλύσεις, γιατί είμαι παντελώς άσχετη με τα οικονομικά, απλά θα καταθέσω έναν υπαρξιακό προβληματισμό. Δεν είναι τα οικονομικά προβλήματα που με φοβίζουν περισσότερο από όλα, δεν είναι η ανεργία, δεν είναι οι φόροι. Είναι ο φόβος! Είναι το σκοτεινό χέρι που αγγίζει την καρδιά μου για μία απειλή που δεν βλέπω, αλλά οι ειδήμονες προαναφερθέντες ημίθεοι μου λένε ότι είναι εδώ. Είναι η μή αναστρέψιμη αίσθηση της κατάλυσης του πολιτεύματος από τους ίδιους τους θεματοφύλακές του. Δεν αισθάνομαι πια προστατευμένη από τους νόμους, ούτε από το Σύνταγμα της χώρας μου.

Νιώθω σαν να ζώ μέσα στο βιβλίο 1984* του Τζ. Όργουελ. Το δίκαιο είναι μόνο με το μέρος της εξουσίας. Αλίμονο αν κάποιος τολμήσει να διαφωνίσει. Εννοώ, πραγματικά να διαφωνίσει, όχι να κάθεται παράλυτος στον καναπέ και να μουτζώνει την τηλεόραση. Να βγεί στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει ότι δεν θα πληρώσει τις αντισυνταγματικές έκτακτες εισφορές παντός είδους. Χα! Το μαγικό κουτί «αντιλαμβάνεται» την σκέψη του και τον απειλεί με τα τρομερά δεινά «haircut» και «στάση πληρωμών» και οποιαδήποτε επαναστατική διάθεση λιώνει και την θέση της παίρνει η παγωμάρα και ο φόβος των άγνωστων δεινών. Δεν έχει καμία σημασία αν τα μέτρα είναι άδικα. Αφού δεν υπάρχει κανένας θεσμός να προστατέψει τους αδικημένους. Οι αδύνατοι ας προσέχαμε. Έπρεπε να είμασταν με τους δυνατούς. Οι πολιτικοί μας λένε ότι πρέπει να σωθεί η πατρίδα. Δεν μας λένε όμως ότι πατρίδα τους είναι το συμφέρον και οι τράπεζες. Δεν τους νοιάζει η υπάρξή μου, η ζωή μου, τα όνειρά μου, οι ελπίδες μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Τους νοιάζουν μόνο οι παγκόσμιοι οικονομικοί ιστοί που υφαίνονται στο παρασκήνιο, τους νοιάζουν μόνο τα πανάκριβα στοιχήματα. Τα δικά τους παιχνίδια πρέπει τώρα να τα πληρώσω εγώ! Να τα πληρώσεις εσύ! Και τα πολύτιμα όνειρά μου δεν αρκούν για αυτά που πρέπει να πληρώσω. Δεν φτάνουν μόνο οι ελπίδες μου. Πρέπει να χάσω και την αξιοπρέπειά μου! Να μην μου μείνει τίποτα!

Μου έρχεται στο μυαλό συνεχώς μία φαντασία βιασμού. Στην αρχή ο βιαστής ακουμπάει το πιστόλι στον κρόταφό μου και μου λέει ότι αν δεν τον αφήσω να μου πιάσει το στήθος, θα με σκοτώσει. Εμένα δεν μου αρέσει, αλλά δεν θέλω να πεθάνω και έτσι τον αφήνω. (Σε αυτό το στάδιο είμασταν τον Μάιο του 2010. Είσοδος στο ΔΝΤ). Μετά με απειλεί ότι αν δεν μου πιάσει τον κώλο θα με πυροβολήσει. Εγώ θέλω να αντιδράσω και να του σπάσω τα μούτρα, αλλά είμαι σε μειονεκτική θέση. Τί να κάνω; Τον αφήνω. (Μάιος 2011). Με την ίδια απειλή της δολοφονίας με βιάζει. Κάνω τον σταυρό μου, και μή χειρότερα λέω, ελπίζωντας το κακό να σταματήσει εδώ. (Σε αυτό το στάδιο είμαστε τώρα/ Οκτώβριος 2011). Έχει μπέσα ο βιαστής; Φυσικά και όχι. Αφού μπορεί να με σοδομίσει, γιατί να μην το κάνει; Μπορεί να τον αφήσω, μπορεί και όχι. Τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω ότι στο τέλος θα με πυροβολήσει έτσι και αλλιώς. Γιατί να μην σώσω την όποια αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει;

Όσο τα σκέφτομαι, και όσο τα γράφω, τόσο εξαγριώνομαι. Βράζω, τρέμω από τα νεύρα μου. Τρέμω, αλλά δεν κουνιέμαι. Έχω παραλύσει, ακίνητη στον καναπέ και περιμένω τον πυροβολισμό. Και αυτό, φίλοι μου, είναι τραγικό!

  

*Σημείωση: Το 1984 ή Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα είναι η τελευταία μυθιστορηματική εργασία του Τζορτζ Όργουελ. Θεωρείται βιβλίο-Σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη. Περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου, του Γουίνστον Σμιθ, στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας που βρίσκεται κάτω από ένα δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς στο οποίο όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με δύο άλλες υπερδυνάμεις και θυμίζει τα απολυταρχικά καθεστώτα του Στάλιν και του Χίτλερ και οι άνθρωποί της ζουν υπό ιδιαίτερα καταπιεστικές συνθήκες. Ο Όργουελ έγραψε το βιβλίο το 1948 (από αναριθμητισμό αυτού του έτους προέρχεται και ο τίτλος του έργου) και το εξέδωσε το 1949. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει επηρεάσει σημαντικά τον παγκόσμιο πολιτισμό. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στον Μεγάλο Αδελφό, τον (ανύπαρκτο) πολιτικό ηγέτη της χώρας, «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ». Ο Μεγάλος Αδελφός αποτελεί σήμερα έκφραση που υποδηλώνει καθεστώς παρακολούθησης.

Όταν καπνίζει ο λουλάς

Πολλοί με ρωτάτε και ήρθε η ώρα να δώσω διευκρινήσεις. Αληθεύει το  ότι επί ικανού χρονικού διαστήματος πριν φύγω για το Άμστερνταμ διατεινόμουν ενθουσιωδώς ότι στην πόλη του μαύρου, θα μπαφιαστώ και εγώ λιγουλάκι. Κοινώς ότι ένα μυρωδάτο τσιγαράκι θα το κάνω βρε αδερφέ. Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να διευκρινίσω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν πραγματοποίησα την δήλωσή μου, καθότι αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς τα βρήκα.

Για αρχή περίμενα τα περίφημα coffee shops να είναι σοφιστικέ και εκλεπτισμένα καφέ, με χαλί στο μαονένιο πάτωμα, δερμάτινους καναπέδες, βιβλιοθήκες κατάφορτες δερματόδετους τόμους, και φωτιστικά από πάπυρο. Ένα μέρος στο οποίο θα σύχναζαν τύποι σαν τον Φιλέα Φόγκ. Ένα είδος Αγγλικής λέσχης. Boy, was I wrong! Τα coffee shops δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ημιυπόγειοι τεκέδες, με ρυπαρό πάτωμα, ούτε λόγος για καναπέδες, και άλλοτε πράσινο, άλλοτε μώβ φθορίζων φως. Εκεί θα μπορούσε να συχνάζει ο Ζαγοραίος και ο Βαμβακάρης, των οποίων η μουσική μπορεί να είναι μεγαλοφυής, αλλά ας μήν υποτιμούμε την επήρεια κάτω από την οποία γράφτηκε. Το απόλυτο αντίδοτο του νταλκά! Τί Πλούταρχος και αηδίες!  Άντε πες λοιπόν, το περιβάλλον να το παραβλέψω, αφού είχα δηλώσει ότι θα δοκιμάσω, άντρες είμαστε και τον λόγο μας τον κρατάμε! Όμως δεν ήταν μόνο αυτό.

Μεγάλες προσδοκίες Νο2: Περίμενα ότι η μυρωδιά του μπάφου θα είναι ωραία. Δεν μπορεί να το λένε «μυρωδάτο» χωρίς λόγο, έλεγα. Το φανταζόμουν να μυρίζει σαν ένα κανονικό τσιγάρο, με επιπλέον αρώματα σοκολάτας, κανέλλας, ξύλου και μία επίγευση μήλου. Λάθος! Αυτό μύριζε σαν ξυνισμένος εμετός! Δεν με νοιάζει αν είμαι η προσωποποίηση της συνέπειας. Είπα – ξείπα. Εγώ ξυνισμένο εμετό δεν καπνίζω! Το μύριζα στον δρόμο – παντού όμως – και μου ερχόταν να γεμίσω και εγώ μία χάρτινη σακούλα με φρέσκο μπάφο δικής μου παραγωγής. (Μόλις ετοίμασα μία κατσαρόλα φακές, με μπόλικη δάφνη και έβαλα τόσο σκόρδο που μυρίζει όλο το σπίτι τζατζίκι. Αυτό μετράει για μαστούρα;) Βέβαια, οι άνθρωποι στην Ολλανδία ήταν χύμα. Δεν τους ένοιαζε τίποτα. Μπορεί το «πράγμα» να ήταν ξυνό, (Πακαλόλο το λένε στην Χαβάη, είχε πάει μία γνωστή μου που πέρασε πολύ ωραία και γύρισε με τατουάζ) αλλά πρέπει να κάνει καλή δουλειά, όλοι βρίσκονταν σε μία μαγική νιρβάνα, σε ένα γλυκό σύννεφο, και πολλοί είχαν το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας.

Το κακό είναι ότι με την επιστροφή στην Ελλάδα ανακάλυψα ότι και εδώ οι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο με βλέμμα θολό, με διασταλμένες κόρες, και όσο βαθιά και αν κοιτάξεις δεν βλέπεις ούτε μία σπίθα. Μόνο που εδώ δεν φταίει αυτό που παίρνουμε, αλλά αυτό που δίνουμε. Έχω βαρεθεί να ακούω δηλώσεις για νέα μέτρα, για την κρίση, έχω βαρεθεί να ακούω σάτυρα για τους κακούς πολιτικούς, έχω βαρεθεί να είμαι άβουλο πλάσμα, ανάμεσα σε πολλούς, σαν να έχουμε φάει όλοι ομαδικώς κεκάκια μαριχουάνας. Έχω βαρεθεί να βιώνω την τρομοκρατία και την αβεβαιότητα για το αύριο. Δεν έζησα την Γερμανική Κατοχή, δεν ξέρω κανέναν που να την έζησε για να τον ρωτήσω αν ένιωθε τον φόβο που ζω εγώ σήμερα. Σας ενθαρρύνω να δείτε το ντοκυμαντέρ «Το Δόγμα του Σοκ» για το πως ο εκφοβισμός αποτελεί συνειδητή πολιτική χειραγώγησης.

I am sick and tired of being sick and tired!  Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν ωφελεί να μένουμε στην κριτική και να λέμε ότι η κυβέρνηση μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Κάποιος πρέπει να αναλάβει δράση. Φτάνει η σάτυρα. Τώρα θέλουμε λύσεις!

   

 "Όσοι γινούν πρωθυπουργοί". Στίχοι-μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης

   

Ημερολόγιο καμπίνας

Δεν ξέρω τί στο καλό είχε μέσα σήμερα ο καφές, πάντως αυτός που έφτιαξα εγώ στις 6 το πρωί στο σπίτι είχε μόνο λουμίδη και λίγη ζάχαρη, αυτός που ήπια στο αεροδρόμιο δεν ξέρω, πρέπει να ήταν εξαιρετικά ακριβή ποικιλία καφέ γιατί έκανε 4.90, πάντως ότι και αν είχε μέσα δεν έπιασε και ορίστε τώρα, τρώω τα νύχια μου μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου. Είμαστε ήδη 50 λεπτά επιβιβασμένοι, αλλά πετάμε; Όχι! Περιμένουμε, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που αποφασίσανε ότι θέλουν περισσότεροι ώρα να ελέγξουν σήμερα και να περιμένουμε υπομονετικά στα αυγά μας, λέει. Είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι, που συνήθως μου αρέσουν, αλλά η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Κατ’ αρχάς δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά το βράδυ, είχα εκνευρισμό για το ταξίδι και εκνευρισμό γιατί χρειάστηκα τρείς ώρες για να φτιάξω την βαλίτσα μου, στην διάρκεια των οποίων δοκίμασα και ξαναδοκίμασα τα χειμωνιάτικα ρούχα μου, αφού τα εντόπισα στο πατάρι από την άνοιξη, και δοκίμασα μία δυσάρεστη έκπληξη, καθώς τα περισσότερα μου έμπαιναν μετά βίας όσο και αν ρουφούσα την κοιλιά μου. Να μάθω άλλη φορά να μην το ρίχνω στις μπύρες και τα μεζεδάκια το καλοκαίρι. Πακετάρισα λοιπόν, κάποια προσεκτικά επιλεγμένα ρούχα, που να μην έχουν πολλά κουμπιά, μην τυφλώσω και κανέναν ανυποψίαστο όταν θα πεταχτούν ξαφνικά ,  αααααα απογειωνόμαστε σε πέντε λεπτά λέει ο κυβερνήτης! Κλείνω

Ok, απογειωθήκαμε, φάγαμε και κάτι κεφτεδάκια, πήρα και έναν υπνάκο, τώρα είμαι αρκετά πιο χαλαρή, πάμε παρακάτω.  Πού είχα μείνει; Α, ναι, η βαλίτσα έκλεισε με τα χίλια ζόρια, πήρα μόνο δύο βιβλία, θα το μετανιώσω τόσο πολύ. Γρήγορα γιατί τελειώνει η μπαταρία και δεν φτάνω ακόμα στο περιστατικό που θέλω να αναφέρω.  Στον έλεγχο των χειραποσκευών πετυχαίνουμε με την συνάδελφο έναν πολύ μακρινό γνωστό/τον έχω δεί μία φορά σε ένα συνέδριο ο οποίος θεώρησε πρέπον να μας ρωτήσει αν γίνεται να αλλάξουμε θέσεις στο αεροπλάνο γιατί η γυναίκα του έχει κλειστοφοβία και τους έχουν βάλει χωριστά, πρέπει να μας έκοψε για μ@λ@κες και όταν εγώ αρνήθηκα (αυτό πρέπει να καταγραφεί, συνήθως δεν λεώ όχι εύκολα) με κοίταζε σαν ήμουν εγώ η γαϊδούρα που αρνήθηκα και όχι εκείνος που ώντας γνώστης του προβλήματος πήγε αργά στο check in και τους δώσανε χωριστές θέσεις. Είχα την προνοητικότητα να κάνω web check in για να επιλέξω εγώ τις θέσεις μας και να πετάξω μαζί με την συνάδελφό μου επί 4 ώρες και πρέπει να τις παραχωρήσω; ΔΕΝ ΣΦΑΞΑΝΕ! Βέβαια, όπως μου επισημάνθηκε, αρνήθηκα με πολύ σοβαρό ύφος, και όταν παίρνω εγώ το σοβαρό ύφος, τρομάζω τον κόσμο. Αλλά ας το καταλάβει και αυτός, φοβήθηκα ότι θα έπρεπε να δώσει την θέση μου, την θεσούλα μου, my precious 5d στον διάδρομο και με πολύ χώρο για τα ατελείωτα πόδια μου.

Συνεχίζεται ……………

Commentary: Ημιτελές το ξέρω, αλλά είμαι τόσο πτώμα, τα υπόλοιπα θα τα γράψω σε δεύτερο χρόνο. Ευχαριστώ για την κατανόηση.