Ο Δεκέμβριος είναι παραδοσιακά από τους αγαπημένους μου μήνες. Βρέχει, κάνει κρύο, όταν ήμουν μικρή το τζάκι στο σπίτι μας δεν έσβηνε ποτέ και η φωτιά τριζοβόλαγε, βρέχει, έρχονται οι διακοπές των Χριστουγέννων, και βρέχει! Στο Ωδείο κάναμε απίστευτα χορωδιακά, στο σπίτι παίζαμε με τον αδερφό μου επιτραπέζια στην μοκέτα και για να μην τα πολυλογώ υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μία γλυκιά θαλπωρή, γούτσου-γούτσου, γκίλι-γκίλι.
Τώρα να σας πω την μαύρη αλήθεια, φέτος δεν έχω καμία, μα καμία εορταστική διάθεση. Με είχε πάρει βέβαια και η δουλειά φαλάγγι και δεν προλάβαινα να σκεφτώ και πολλά, αλλά βλέπω πια στον δρόμο φωτάκια, και μου ανάβουν τα δικά μου. Δεν μπορώ να καταπιώ τον πειθαναγκασμό να γιορτάσω, σώνει και καλά, σε ένα καταναλωτικό πανυγηράκι. Δεν μπορεί να ανάψει η διάθεσή μου, όπως τα φωτάκια των απέναντι, που αν συνεχίσω να τα κοιτάζω για λίγο ακόμα, το επιληπτικό επεισόδιο το έχω στο τσεπάκι μου. Και πού; Λόγω της κρίσης, ευτυχώς δεν αρχίσαν οι στολισμοί από τον Οκτώβριο! Δεν μου κάνει όρεξη να γιορτάσω, όταν εργασιακά δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Όταν αυτή η χώρα ολισθαίνει. Τα φωτάκια είναι αντιπερισπασμός. Εδώ έχουμε πόλεμο. Το ξεχνάμε; Ή μας πασπαλίσανε τους κουραμπιέδες ζάχαρη και ξεχάσαμε το χαράτσι; Περνάω καμιά φορά μπροστά από ένα μαγαζί που είναι τίγκα στο φωτάκι και έχει επάνω μου την ίδια μηδαμινή επίδραση που θα είχε και ένα μαγαζί με σιδερικά. Στο ραδιόφωνο παίζουν τα εμπορικά γελοία τραγούδια των Χριστουγέννων, στα οποία ακούγονται ΠΑΝΤΑ καμπανάκια εκλήθρου, λές και το χιόνι έχει φτάσει τα δύο μέτρα και ο μόνος τρόπος για να πας στην δουλειά σου είναι ο πηδαλιουχούμενος τάρανδος.
Και εν τέλει, παραξενεύτηκα, και είπα να ψαχτώ. Μήπως ρε παιδί μου, κάτι δεν πάει καλά με μένα και εκεί που όλοι χαίρονται, εμένα μου τη δίνουν οι γιορτές. (Θυμήθηκα τώρα ένα επεισόδιο στα στρουμφάκια. Ο Δρακουμέλ με κάποιο κόλπο έχει γίνει μωρό, έχει μπεί σε ένα καλαθάκι και περιμένει στο δάσος. Εκεί τον μαζέουν χαρούμενα τα στρουμφάκια, του κουνάνε τις κουδουνίστρες, τον χαϊδολογάνε και του κάνουν χαριτωμενιές. Και καθώς ένα στρουμφάκι του γαργαλάει το λαιμό λέγοντας: «Γκίλι – γκίλι», ο δρακουμέλ πετάει την κουδουνίστρα φωνάζοντας: «Γκίλι – γκίλι στα μούτρα σου σπαστικέ!»).
Μετά από μία σύντομη ενδοσκόπηση παρέα με δύο μελομακάρονα, κατέληξα στο ότι αυτό που απορρίπτω είναι το καταναλωτικό πρότυπο των γιορτών. Σημασία για μένα δεν έχουν ούτε τα φωτάκια, ούτε το δέντρο, ούτε τα στολίδια και για αυτόν τον λόγο δεν στόλισα φέτος δέντρο. (Plus ότι λόγω της μετακόμισης, ο σκοπός είναι να βάλλω τα πράγματα σε κούτες και όχι να τα βγάλω από αυτές). Σημασία έχουν οι άνθρωποι που στολίζουν την ζωή μας και την κάνουν ενδιαφέρουσα. Την χρονιά που τελειώνει άλλαξαν πολλά πράγματα στην ζωή μου. Έφυγαν κάποιοι άνθρωποι όπως η γιαγιά μου και αυτό άλλαξε την αντίληψή μου για το σύμπαν. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και σημείο αναφοράς για την ζωή μου. Πώς είναι στις καρτεσιανές συντεταγμένες το (0,0); Ε, για μένα αυτό το σημείο ήταν η γιαγιάκα μου. Και δεν ήταν η μόνη που έφυγε. Έμαθα να ζω με απώλειες, πολύ οδυνηρές, χωρίς να είναι στο χέρι μου να τις αλλάξω...
Από την άλλη μεριά, ήρθαν στο δρόμο μου κάποιοι πολύ ενδιαφέροντες καινούργιοι άνθρωποι, που η αλληλεπίδραση μαζί τους με κάνει να χαμογελάω, και έχω σκοπό να τους το πω και προσωπικά ότι χαίρομαι που τους γνωρίζω, ειδικά μία καταπληκτική, πανέμορφη κοπέλα, που απορώ πως στον ίδιο χώρο, δεν κάναμε παρέα τόσο καιρό. Bittersweet κοντολογίς ο απολογισμός, αλλά το πως έφτασα εδώ, δεν είμαι σίγουρη ότι το καταλαβαίνω. Α, ναι! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τις γιορτές τις κάνουν τελικά οι άνθρωποι που σημαίνουν πράγματα για εμάς. Και μπορεί η ζωή, οι ευθύνες, οι φόβοι, να μας κρατούν χωριστά, αλλά να είμαστε συναισθηματικά κόντά. Όμως, κάθε λεπτό που περνάει είναι ένα λεπτό που δεν θα ξανάρθει ποτέ. (Ωχ, τώρα ακούγομαι σαν την μαμά μου!) Το να θεωρούμε τον χρόνο ατελείωτο είναι μία ψευδαίσθηση. Έχουμε λιγότερο χρόνο από ότι πιστεύουμε. Ας τον εκμεταλευτούμε, με αφορμή τις γιορτές για να κάνουμε την ζωή μας πιο ποιοτική, πιό γεμάτη.
"Christmas spirit is not what you drink!"
