Η καλή νοικοκυρά είναι τσούλα και κυρά

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα και γιορτάζεται λυσσαλέα με ζεμπεκιές και επιδείξεις  ανεξαρτησίας στα μπαράκια (με τσιγάρο και ποτόοοοοο). Από άκρη σε άκρη της χώρας αυτή τη στιγμή η ανεξαρτησία διατυμπανύζεται και τρίζουν τα κόκκαλα της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Εμείς οι γυναίκες από την μέρα που διαπιστώσαμε ότι έχουμε κλειτορίδα από τη χαρά μας θέλουμε να ανέβουμε και να τραγουδήσουμε στο αψηλότερο βουνό, ν’ ακούγεται στην ερημιά, ο πόνος μας με την πενιά, που επί γεννεές δεκατέσσερις μας θεωρούσαν σκεύη ηδονής και απλές οδοντόκρεμες, οι άνδρες οι κατάπτυστοι, και τώρα θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Βγήκαμε από την κουζίνα και τις κατσαρόλες με τα ντολμαδάκια, πετάξαμε τους κουβάδες ψηλά και αναριχηθήκαμε στην εταιρική κλίμακα. Ξεχάσαμε ότι γυναίκες δούλευαν νυχθημερόν στα εργοστάσια της Αγγλίας και της Αμερικής. Η δουλεία εξακολουθεί και σήμερα, αλλά είναι σε γραφεία. Τί και αν κάψαμε τα σουτιέν μας (ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, ο στηθόδεσμος στηρίζει, ανασηκώνει, ομορφαίνει και απλουστεύει την ζωή), ακόμα ψάχνουμε να βρούμε την ταυτότητά μας. Θέλουμε να είμαστε οι καλύτερες στην δουλειά, θέλουμε να σιδερώσουμε και το βουνό με τα ασιδέρωτα την στιγμή που θα δημιουργηθεί, κάτι που ποτέ δεν συμβαίνει, αλλά είναι στην σκέψη μας και μας στοιχειώνει για μέρες μέχρι τελικά να το κάνουμε και θέλουμε το σπίτι να αστράφτει σαν να πέρασε ο άσπρος σίφουνας άζαξ. (Εγώ δεν μπορώ να το ισχυριστώ αυτό γιατί θεωρώ ότι το δημιουργικό χάος μέσα στο σπίτι, βοηθάει την εντροπία του σύμπαντος). Εντάξει, με το δίκαιο τους μας κατηγορούν οι άνδρες ότι είμαστε μπερδεμένες. 

Άσε που το να είσαι γυναίκα είναι ολόκληρη δουλειά από μόνο του. Έχουμε ένα σωρό ψεκασμούς και θερισμούς να κάνουμε. Γάμπες για κερί, μασχάλες για ξυράφι, κυτταρίτιδα για μασάζ, σωστή full time απασχόληση. Και προς τί; Για να αποδείξουμε ότι είμαστε ανεξάρτητες; Ποιόν κοροϊδεύουμε;  Δηλαδή θέλουμε να πείσουμε τους άνδρες ότι είμαστε ίσοι; Δεν το καταλαβαίνω! Δεν χρειάζεται να πείσω κανέναν ότι 1+1=2, γιατί είναι αξίωμα. Τότε γιατί να χτυπιέμαι από κάτω για την ισότητα; Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει, λέμε στο χωριό μου. Αυτό που είναι ο καθένας φωνάζει, δεν πα, να προσπαθήσεις να το κρύψεις! Αν είσαι συνειδητοποιημένη, χειραφετημένη και ανεξάρτητη δεν χρειάζονται ζεμπεκιές.

«Η κοινωνική ουσία του γυναικείου ζητήματος είνε η κατώτερη ή μειονεκτική θέση υποτέλειας που κατέχει η γυναίκα στην κοινωνία σαν άνθρωπος και σαν πολίτης. Είνε το καθεστώς της υποδούλωσης και καταπίεσης, που επιβλήθηκε στη γυναίκα, την υποβίβασε σε κατάσταση υποτακτικού φορτωμένου με υποχρεώσεις, χωρίς δικαιώματα.»

Έγραφε μία μπροσούρα για το γυναικείο ζήτημα το 1946. Κάποιες γυναίκες αγωνίστηκαν να βγούμε από αυτό το καθεστώς και μετά εμείς αγωνιστήκαμε να ξαναμπούμε! Δώσαμε γή και ύδωρ και να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα γραφείο, φορώντας γόβες, ή να γυρνάμε από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο σε εταιρικά ταξίδια. Είναι το καρότο μεγαλύτερο, το καταλαβαίνω. Έχει μεγαλύτερο κύρος, επίσης το καταλαβαίνω, αλλά αν δεν σε κάνει ευτυχισμένη, δεν το καταλαβαίνω.

Γουστάρεις γιουβαρλάκι; Γούστο σου και καπέλο σου! Γουστάρεις δαντελένια εσώρουχα; Σούπερ! Και εγώ! Αλλά κατά την γνώμη μου όλη η ιστορία περί ισότητας για μένα καταλήγει στο δικαίωμα να ζώ την ζωή μου όπως εκφράζεται από την προσωπικότητά μου και να μπορώ να κάνω τις επιλογές μου με βάση τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά μου και όχι λόγω κάποιων εξωτερικών επιταγών, κοινωνικού κατεστημένου,  φυλετικών στερεοτύπων, ή ακόμα και ιδεολογικών αγκυλώσεων.