Διαταραχές συμπεριφοράς

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα κακό. Τείνουμε να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους, ανάλογα με το πως μας συμπεριφέρονται εκείνοι. Σύμφωνα με την ατομική ψυχολογία του Άντλερ (ούτε αυτό το βιβλίο το έχω βρεί μετά την μετακόμιση. Πού στο καλό πήγανε τόσα βιβλία; Σε παράλληλο σύμπαν;) ο άνθρωπος έχει συνείδηση των λόγων της συμπεριφοράς του, των σημείων στα οποία είναι κατώτερος, και των στόχων για τους οποίους μάχεται στη ζωή του, και είναι ικανός να σχεδιάζει και να καθοδηγεί τις πράξεις του, έχοντας συνείδηση του νοήματός τους για την αυτοπραγμάτωσή του. Εξάλλου όλες οι συμπεριφορικές θεωρίες που σέβονται τον εαυτό τους μας λένε ότι η συμπεριφορά είναι προϊόν μάθησης και προκύπτει είτε ως αντίδραση απέναντι σε ειδικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα (εξαρτημένη μάθηση) είτε ως μίμηση σημαντικών προσώπων της ζωής μας (ταύτιση με πρόσωπα). Κοινώς όταν μας συμπεριφέρονται ωραία, το ίδιο κάνουμε και εμείς και όταν μας συμπεριφέρονται απαράδεκτα γινόμαστε και εμείς γαϊδούρια για να τους δείξουμε. Εύκολο και απλό.

Επειδή όμως εμένα δεν μου αρέσουν ούτε τα εύκολα, ούτε τα απλά, έχω πάρει μία συνειδητή απόφαση η συμπεριφορά μου να είναι αυτή που αρμόζει στην παιδεία και την προσωπικότητά μου, ανεξάρτητα από τους άλλους. Δεν είναι κάτι που το έχω κατακτήσει πλήρως, αλλά βρίσκομαι στην διαδικασία, μπορεί και οι αεροψεκασμοί καταστολής να έχουν συμβάλει σε αυτό, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου ό,τι και να ακούσω. Μην το μπερδεύετε με την γραψαρχιδίνη, ή το γενόσημο σταρχιδιαμόλ. Δεν είναι φλεγματική Βρετανική αδιαφορία, ούτε ελληνικός ωχαδερφισμός, είναι απολύτως συνειδητή, μαχητική επιλογή. 

Η δουλειά είναι ένα πεδίο συγκρούσεων και άσκησης. Πρέπει να διαπραγματευτείς και να επηρεάσεις το περιβάλλον σου, ώστε να το κάνεις να πάλλεται στις δικές σου συχνότητες. (Τώρα μιλάμε καθαρά για επικοινωνία. Το ότι πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας τέλεια και με επαγγελματισμό δεν το διαπραγματεύομαι καθόλου και το θεωρώ δεδομένο). Όχι συχνότητες αυταρχισμού, ή ηγεσίας λόγω θέσης, αλλά αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας που κάνουν και το περιβάλλον ευχάριστο και την εργασία παραγωγική. Στην πραγματικότητα η δουλειά μας, όσο καλές προθέσεις και αν έχουμε, πολλές φορές μας πιέζει, μας αγχώνει και μας ωθεί στα άκρα της υπομονής μας. Όταν τραβάμε ζόρια, καμία φορά την πληρώνουν αθώοι. Επιπλέον, και στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε είναι συγκεκριμένες, είτε δεν έχουν προσδιοριστεί και οριοθετηθεί σαφώς, η ώριμη και συνεπής συμπεριφορά είναι αναμενόμενη, αλλά όχι πάντοτε αυτό που απολαμβάνουμε. Η εμπειρία αγενούς και ίσως και απάνθρωπης συμπεριφοράς είναι με τον έναν ή άλλο τρόπο γνωστή σε όλους μας και μπορεί να πιάνει από πετσί μέχρι μεδούλι. 

Εν τοιαύτη περιπτώση έχουμε τρείς επιλογές. Είτε να χεστούμε, είτε να αδιαφορήσουμε, είτε – ετοιμαστείτε τώρα θα σας σοκάρω – να συμπεριφερθούμε με καλοσύνη! Πάω στοίχημα ότι δεν το είδατε να έρχεται. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση κινδυνεύεις να αντιμετωπιστεί η ανωτερότητά σου ως αδυναμία να εναντιωθείς σε κάτι που σε αδικεί κατάφορα και σε προσβάλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη, αξιοπρέπεια και καλοσύνη. Και ο νοών νοείτο! Από εκεί και ύστερα αν ο άλλος/άλλη δεν το καταλαβαίνει, τότε κρίμα το μυαλό και τις δυνατότητές του...

Η δική μου συμπεριφορά και στάση ζωής εξαρτάται από αυτό που αισθάνομαι και είμαι εγώ, όχι από τους άλλους, ακόμα και αν με θλίβει, με τσατίζει η συμπεριφορά τους, ή με κάνει να απορώ. Επιλέγω να είμαι η Νάντια! Όπως είχε πεί και η μακαρίτισσα η Αντιγόνη «Οὒ τοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»

Μια γιορτή

Girl in Black - Egon Schiele - 1911 - Painting - watercolor Pencil and watercolor on paper - Allen Memorial Art Museum

PABLO NERUDA

Canto General

Πέτρα στην πέτρα, ο άνθρωπος πού ήταν;

Αγέρας στον αγέρα, ο άνθρωπος πού ήταν;

Χρόνος στον χρόνο, ο άνθρωπος πού ήταν;

Τάχα δεν υπήρξες, σπασμένο κομματάκι

του ανολοκλήρωτου ανθρώπου, του άδειου αητού,

που απ' τους σημερινούς δρόμους, που απ' τ' αχνάρια,

που απ' τα φύλλα του νεκρού φθινοπώρου

πορεύεται ταλανίζοντας την ψυχή ώς τον τάφο;

Το χέρι το πτωχό, το πόδι, η φτωχιά ζωή...

Οι μέρες του φωτός

που ξέφτυσε μέσα σου, όπως η βροχή

πάνω στις μπαντερίγιες της γιορτής,

σάμπως δε δώσανε φύλλο φύλλο τη μαύρη τους τροφή

στο άδειο στόμα;

Πείνα, κοράλι του ανθρώπου,

πείνα, ύπουλο φυτό, ρίζα των ξυλοκόπων,

πείνα, σάμπως, δεν ανέβηκε η ευθεία του άγριου βράχου σου

ώς στους απόμακρους τούτους ψηλούς πύργους;

Εγώ σε ανακρίνω, αλάτι των δρόμων,

δείξε μου το κουτάλι, αρχιτεκτονική άσε με

να ξύσω με μια βέργα τις πέτρινες ίνες σου,

ν' αναρριχηθώ σ' όλη την κλίμακα του αγέρα ώς το κενό,

να ξεγδάρω τα σπλάχνα ως ν' αγγίξω τον άνθρωπο.

[...]

Οι θυσίες των μεν of constant sorrows

Τον λένε δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής και είναι απλός! Αν σε ένα σύστημα δεν προσφερθεί ενέργεια (κλειστό), αυτό βαίνει διαρκώς από μία κατάσταση αταξίας σε μία κατάσταση μεγαλύτερης αταξίας. ΟΜΩΣ αν τοπικά κάπου αυξηθεί η τάξη, κάπου αλλού θα αυξηθεί περισσότερο η αταξία. Αν ίσχυε μόνο το πρώτο, τότε θα μπορούσαμε τουλάχιστον να λέγαμε όλοι μαζί το «αι γενεαί αι πάσαι» και ύστερα ένας ένας να πέφτουμε στην θάλασσα(1). Ευτυχώς ισχύει και το δεύτερο και έχουμε έστω μία ελπίδα. Δηλαδή μπορεί η κατάσταση να είναι μαύρη και άραχλη, αλλά όσο ακόμα σκεφτόμαστε και παλεύουμε κάτι μπορεί να γίνει. Και να εξηγηθώ. Νιώθω γύρω μου έναν ενθουσιασμό, μία αριστερή στροφή, μία χαρά ότι έτσι για βγεί αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, όλα αμέσως θα γίνουν καλύτερα. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξηθούν, τα δικαστήρια θα δικάζουν δίκαια, οι εργαζόμενοι δεν θα μοχθούν στην δουλειά, αλλά θα γυρίζουν σπίτι χαρούμενοι σαν από εκδρομή, το φωτάκι της βενζίνης δεν θα ανάβει ποτέ, οι λεκέδες θα εξαφανίζονται με την πρώτη πλύση, τα ρεβύθια θα βράζουν γρήγορα χωρίς να χρειάζεται να τα αφήσεις όλο το βράδυ στο μουσκιό, τα πουκάμισα δεν θα χρειάζονται σίδερο, το μελάνι του εκτυπωτή δεν θα τελειώνει ποτέ, θα ζούμε σε έναν παράδεισο, ΓΙΟΥΠΙ! Μόνο την αριστερή ονειροπόληση μας την χαλάει η εντροπία, γαμώ τον Clausius μου μέσα. Όλα αυτά να γίνουν μόνα τους, από το τίποτα, δεν γίνεται. Και εμείς διαβάσαμε Χάρρυ Πόττερ (όλα τα βιβλία, πολλές φορές, που ένα κόλλημα θες, δεν θες, το τρώς), αλλά δεν κάναμε έτσι!

ο ορισμός του παραδείσου in the Big Rock Candy Mountains

Και τώρα ερχόμαστε στην λέξη κλειδί. Θυσίες! Ω! Ναι! Πόσο δεν θέλουμε να την ακούσουμε αυτή την παλιολέξη. Πόσο την έχουμε εξαρτήσει αντανακλαστικά με τον ΓΑΠ, όπως τα σκυλιά του Pavlov το κουδούνι με το ερέθισμα του πόνου, και όποτε την ακούμε δαιμονιζόμαστε. Γιατί αν κάποιος σου φωνάζει επί δύο χρόνια την ώρα που σε..., κάτσε να το θέσω διακριτικά, σοδομίζει ότι οι θυσίες σου πιάνουν τόπο, καταλήγεις να ακούς για θυσίες και να φοράς τσίγκινο σωβρακάκι. Επειδή όμως, όπως αναλύσαμε παραπάνω, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν από μόνα τους, οι θυσίες είναι ένα αναγκαίο κακό. Ποιός όμως να τολμήσει να μας το πεί; Φταίει αυτός που δεν μας το λέει, ή φταίμε εμείς που πιστεύουμε ότι δεν χρειάζονται; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να κρατάς μικρό καλάθι.

Ξεκινάμε με τόσο ενθουσιασμό. Ένα μεγάλο βήμα έχει γίνει. Γιατί ξεχνάμε ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ; Και κυρίως θέλει οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Νομοτελειακά! Αυτή είναι η δύναμη που γυρίζει τον τροχό. Πάντα αυτή ήταν και μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο. Μόνο που η σωστή θυσία, τοποθετημένη στην σωστή μεριά, για τον σωστό σκοπό μπορεί να γυρίσει τελικά τον ήλιο. Τόσο χρόνια το δίναμε το αίμα μας, τον κόπο μας, αν θέλετε, για να μην κατηγορηθώ για συναισθηματική, για να αυξηθεί η τάξη σε κάποιο άλλο σημείο του συστήματος, να τον απολαύσουν κάποιοι άλλοι και ποτέ εμείς. Και αρνούμαι να συμφιλιωθώ με το προτεσταντικό δόγμα ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας και τώρα πρέπει να τιμωρηθούμε παραδειγματικά. Το να κατηγορείς τα αδέσποτα που έρχονται να φάνε ό,τι πέφτει από ένα τραπέζι είναι πολύ υποκριτικό, ειδικά όταν εσύ είσαι αυτός που ελέγχει τί σερβίρεται και ποιοί είναι οι καλεσμένοι στο τραπέζι. Όταν είσαι Φαραώ και ελέγχεις όλη την παραγωγή της Αιγύπτου, δεν μπορείς να κατηγορείς τους δούλους ότι τρώνε πολλά κρεμύδια! Όταν όμως είσαι εσύ αυτός που είναι ο δούλος, τότε τί κάνεις;

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες, ας μην έχουμε αυταπάτες. Αλλά είναι καιρός και εμείς σαν κοινωνία να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν θέλουμε να διαχειριζόμαστε εμείς τα του οίκου μας και όχι διάφοροι κηδεμόνες, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες. Η Ελλάδα δεν ελευθερώθηκε από μόνη της. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε βόλτα στο πάρκο. Οι μάχες στους βάλτους της Μακεδονίας δεν ήταν κάμπινγκ στην Ελαφόνησο.  Δεν μας κόβω ότι είμαστε διατεθιμένοι, προς το παρόν. Και αυτό με φοβίζει. Φοβάμαι την ιστορία, τα γεγονότα που οδήγησαν από την δημοκρατία της Βαϊμάρης, στο Γ' Ράιχ του Χίτλερ. Φοβάμαι ότι τελικά δεν θέλουμε να βγούμε από την βολή μας. Καλό είναι το σπιτάκι μας, καλή είναι η άθλια ζωή μας, που χάνει ποιότητα κάθε μέρα. Μόνο για τον Θεό, μην μας ζητήσετε θυσίες, στο κάτω κάτω είμαστε βασανισμένοι άνθρωποι, μόνο μπελάδες έχουμε ζήσει σε όλη μας την ζωή. Σας έχω άσχημα νέα! Οι θυσίες είναι αυτές που προσφέρουν ενέργεια στο σύστημα. Και θα γίνουν είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το ερώτημα είναι αν θα τις χρησιμοποιήσουμε για να παράγουμε τάξη στην δική μας περιοχή (οι βασανισμένοι), ή θα τις χρησιμοποιήσουν αυτοί που το κάνουν τόσο καιρό (τράπεζες, εξουσία, κεφάλαιο – ήταν παντελώς αδύνατο να μην χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη) για να συντηρήσουν ένα επίπεδο τάξης στην δική τους περιοχή και εμείς θα γίνουμε χειρότερα. Νομοτελειακά. Δεν λέω ότι δεν γίνεται. Λέω ότι γίνεται! Δύσκολα! Μην τα περιμένουμε από την μία μέρα στην άλλη. Δεν με φοβίζουν οι θυσίες με σκοπό μία καλύτερη κοινωνία...  

(1) Ατάκα του Γιάννη Μαλούχου στην ταινία "Η Αλίκη στο ναυτικό"

Κολοκυθοκόφτες τούμπανα!

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις τρέχουν, εκεί που λέγαμε ότι πάμε για εκλογές φαίνεται να τα βρίσκουν, τα καφράκια μου, και να μας την φορέσουν την κυβέρνηση που ΔΕΝ ψηφίσαμε. Αλλά έτσι είμαστε ούλοι μας. Αχάριστοι! Ναι, και για εσάς μιλάω. Εγώ έκανα κατάθεση ψυχής, ήθελα να ανοίξω δημοκρατικές διεργασίες μέσα σε αυτό το blog και να δεχτώ ΕΔΩ τις προτάσεις σας για την καθιέρωση της φαντασμαγορικής αναλογικής, αλλά εσείς πήρατε την ευαίσθητη καρδούλα μου και την τσαλαπατήσατε. Κουρέλι μου την κάνατε! Σώβρακο που το πήρε ο αέρας από το σύρμα και το έριξε πάνω στις βατοπατλιές και το ξεσκίσανε τα αγκάθια! Αλλά τί να περιμένει κανένας από έναν λαό που άφησε έξω από την βουλή τον Καρατζαφέρη, που έγινε θυσία για εμάς και εμείς τον αδικήσαμε. Καλά να πάθουμε τώρα που θα τσιτσιριστούμε! Ηθελές τα και παθές τα! Τώρα γυρνάει παντού και με δικάζει, λέει πως ήμουν για όλα ένοχος εγώ. Πές ότι θες, καρδιά μου, δεν πειράζει. Ακόμα μία φορά σε συγχωρώ.

Ο Φώτης μιλάει για σεβασμό του μυνήματος της λαϊκής ετυμηγορίας και βάζει στο τραπέζι του χασάπη της χώρας την πρόταση σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ! Μπρόνξ? Αυτό κατάλαβε αυτός από τις εκλογές; Μαζί μιλάμε, χώρια καταλαβαινόμαστε. Η χώρα οδηγείται λοιπόν σε μία «νομιμοποιημένη» κυβέρνηση με το πρόσχημα του «Ευρωπαϊκού» προσανατολισμού (ουδείς ρωτήθηκε) με σαφέστατη μνημονιακή πολιτική. (Ψηφίστε πρόοδο, ψηφίστε αναγέννηση, ψηφίστε ομαλότητα, ψηφίστε Γκόρτσο!) Διαφορετικά θα πάθουμε ένα πιστωτικό γεγονός που το λένε άτακτη χρεοκοπία, δεν θα έχουμε παντεσπάνι να φάμε, τα τάνκς θα ανεβαίνουν ανάποδα την Σταδίου, η μούρη μας θα βγάλει καντήλες, οι κότες θα γεννάνε δικέφαλα κοτόπουλα, ο Παπαδημητρίου θα γίνει κριτικός κινηματογράφου και ο ήλιος θα ξημερώσει από την Δύση, όπως είχε προβλέψει ο Καρατζαφέρης! Ευτυχώς θα μας σώσει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική. Μια πολιτική που θα διασφαλίσει το μέλλον, που θα δώσει ελπίδα για μία καλύτερη μέρα, που θα αναπτύξει την οικονομία για να ορδοποδήσει η χώρα.

Το πλάνο της ανάπτυξης δεν είναι άλλο από αυτό της ελεύθερης αγοράς στην οποία η αξία του προϊόντος αξιολογείται με βάση την εφαρμογή του. Πχ, βγάζεις την πατάτα, πουλάς την πατάτα, πουλάς παράγωγα κινδύνου για την επιδρομή κολοκυθοκόφτη σε καλλιέργεια πατάτας. Ο λαός παίρνει τα φλούδια, οι πολιτικοί τις πατάτες, οι τράπεζες τα παράγωγα και μένει ο κολοκυθοκόφτης και το λουρί της μάνας. Και η οικονομία αναπτύσεται. Σε αυτή την αναπτυσσόμενη οικονομία δεν υπάρχει χώρος για φιλοσοφία. Δεν υπάρχει χώρος για παιδεία. Παιδεία; Τί είναι αυτό; Δεν έχει κέρδος, δεν μπορείς να την πουλήσεις. Η φτωχή μας χώρα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε της παιδείας, ούτε της φιλοσοφίας, ούτε της υγείας. Τα κεφάλια μέσα! Όλοι θα δουλεύουμε μέχρι να ψοφήσουμε. Ούγκ! Και κάποια στιγμή όταν θα ορθοποδήσουμε το ξανασυζητάμε. Αν γίνουμε σαν την καλή μας Γερμανία μιλάμε και για τίποτα πιο εκλεπτισμένο.  

Η πλούσια Γερμανία δύναται να ασχοληθεί με το πολιτισμό. Ή μήπως όχι; Στην Γερμανία της προόδου και της ευημερίας, της φιλελεύθερης αυστηρής πολιτικής, της πετυχημένης εφαρμογής του μοντέλου της ελεύθερης οικονομίας κλείνουν οι ορχήστρες η μία μετά την άλλη. Η Ραδιοφωνική Ορχήστρα της Στουτγγάρδης και η Συμφωνική Ορχήστρα του Μπάντεν Μπάντεν και του Φρέιμπουργκ απειλούνται. Η Ραδιοφωνία της Νοτιοδυτικής Γερμανίας ανακοίνωσε ριζικές μειώσεις στις δύο ορχήστρες. (Εδώ μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες και να εκφράσετε την αντίθεσή σας.). Ούτε καν στην ευημερούσα Γερμανία δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο πέρα από το κέρδος. Δεν πά να το λένε, μουσική, ψυχή, συνείδηση, σκέψη, νόηση. Μην παράγεις νόηση! Es ist verboten! Θα σκέφτεσαι nur ότι θέλουμε εμείς!

Δεν είναι οικονομική η υπόθεση. Είναι θέμα σύγχρονης σκλαβιάς. Να ακούς μουσική είναι επικίνδυνο, μπορεί να νιώσεις κάτι, μπορεί να τολμήσεις να ονειρευτείς, μπορεί και να σηκώσεις κεφάλι. Es ist verboten! Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τίποτα περισσότερο, ούτε εμείς, ούτε καν οι δικοί τους πολίτες, οι Γερμανοί. Η συνωμοσία είναι διεθνής και αφορά ανθρώπους κάθε εθνικότητας. Η Ελλάδα είναι απλώς ο Δούρειος Ίππος. Σήμερα μία αγαπημένη μου φίλη ήταν συγκινημένη γιατί μία κοπέλα που πέθαινε, χάρισε ζωή σε 6-7 ανθρώπους. Συγκινήθηκα και εγώ με την ευαίσθητη ψυχή της! Μέσα από τον θάνατο είναι δυνατόν να ξεπηδήσει ζωή. Μέσα από το πιό βαθύ σκοτάδι του οικονομικού φιλελευθερισμού είναι δυνατόν να ξεπηδήσει μία ελεύθερα σκεπτόμενη ανθρώπινη κοινωνία. Κάποιοι της έχουν δώσει όνομα, αλλά είναι ταμπού για την Ευρώπη και την Αμερική. Πείτε την όπως θέλετε. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα. Είναι θέμα διαμόρφωσης συνειδήσεων... 

Νέο εκλογικό σύστημα

Δεν ξέρω εσείς πως τις βιώσατε τις εκλογές, αλλά εγώ πολύ τις φχαριστήθηκα! Μπορεί να σπάσαμε το κεφάλι μας να βρούμε τί στο καλό να ψηφίσουμε, αλλά χτες το μεσημέρι στο χωριό που καθήσαμε η οικογένεια γύρω από το τραπέζι έχοντας ψηφίσει και οι τέσσερις άλλο κόμμα ο καθένας, περάσαμε ένα από τα καλύτερα μεσημέρια της ζωής μας! (Τελικά η μαμά δεν ψήφισε Χρυσή Αυγή, έτσι λέει με φοβέριζε για να πάρει το αίμα της πίσω για τα χουνέρια που της έχω κάνει). Ωστόσο η αλήθεια παραμένει στο ότι σε αυτές τις εκλογές θα θέλαμε να έχουμε πάνω από μία ψήφο, (Να ‘χα χίλια μάτια, τα μάτια σου να βλέεεεεεπω) γιατί απλά δεν ήμασταν σίγουροι που να την ρίξουμε. Ένας γνωστός μου ήταν ανάμεσα στον Μάνο και στο ΚΚΕ που έχουν μεταξύ τους τόση σχέση όση έχουν τα τρόλει με τα μούσμουλα. Δεν θα έπρεπε κάτι να γίνει για αυτό; Και επειδή γίνεται λόγος για τον άδικο εκλογικό νόμο και την επικείμενη αλλαγή του, ως οικογένεια έχουμε να σας προτείνουμε την αρχή της φαντασμαγορικής αναλογικής. Το μοδέλο που θα αναπτύξω συνοπτικά είναι το προϊόν του brainstorming χτες στο μεσημεριανό και ένα παράδειγμα για το πως άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές επιλογές μπορούν να καταλήξουν σε κάτι πολύ πρακτικό και πάνω απ’ όλα εφαρμόσιμο. Να σας προειδοποιήσω ότι το αμπέλι του πατέρα μου βγάζει δυνατό κρασί!

Προτείνουμε διαχωρισμό της ψήφου σε 51 κβάντα, όπως Γιουροβίζιον, και θα δίνουμε 1,2,3 κλπ κβάντα σε διάφορα κόμματα. Πχ, 1 στο ΠαΣοΚ, 2 στους Κυνηγούς, 3 στους Τροτσκιστές, 4 στην Κοινωνία (όχι την άτιμη, ούτε την πουτ@ν@, την άλλη τους συνεχιστές του Καποδίστρια) and goes saying… Έτσι θα μοιράζουμε την βαρύτητα της ψήφου μας, ανάλογα με την προτίμησή μας, και αυτό το «δεν με εκφράζει απόλυτα» θα μεταφράζεται στο με εκφράζει τόσο, όσο το βάρος που του δίνω. Ε; Μεγαλοφυές; Η αποχή θα μηδενιστεί, το κράτος θα έχει άμεσα κέρδη από τα sms και από την πώληση του τηλεοπτικού χρόνου της μετάδοσης των αποτελεσμάτων και από τα εισιτήρια της βραδιάς των εκλογών και έμμεσα από την αυξημένη παράπλευρη κατανάλωση και άρα απόδοσης φόρων των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων. Την δε βραδιά των εκλογών την φαντάζομαι κάπως έτσι:

Όλη η Ελλάδα είναι μαζεμένη σε παρέες στα σπίτια, οι ντελιβεράδες έχουν βάλει φωτιά στις εξατμίσεις, οι πίτσες, τα σουβλάκια και τα μπυρόνια είναι πάνω στα τραπεζάκια, ή καθ’ οδόν, και  όσοι δεν κατάφεραν να αγοράσουν εισητήριο για το Σύνταγμα βλέπουν ΝΕΤ. (Να τη η ανάπτυξη!) Μπροστά στην Βουλή είναι στημένη μία σκηνή, με φωτορυθμικά, μόνιτορ, ηχητικό εξοπλισμό κομπλέ, και προβολείς. Μετά τις ακριβοπληρωμένες διαφημίσεις (τα ταμεία του κράτους σιγά σιγά γεμίζουν), επιτέλους εμφανίζεται ο Κωστάλας χαμογελαστός, φορώντας μαύρο σμόκιν με παπιγιόν και μας προειδοποιεί με βαθιά αισθαντική φωνή ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών ΜΕ, ή ΧΩΡΙΣ φλάασσσσςς. Το κοινό αδημονεί. Σε ειδικά διαμορφωμένα καναπεδοτράπεζα στον προαύλιο χώρο βρίσκονται τα επιτελεία των κομμάτων με τους αρχηγούς να φοράνε ραμμένα χαμόγελα και ειδικές πάνες βρακάκια γιατί έχουν χεστεί από την αγωνία τους, αλλά το παίζουν cool, αισιόδοξοι, σήμερα μιλάει ο κυρίαρχος λαός και άλλα τέτοια ωραία. Πρίν την παρουσίαση των υποψηφίων, όπως το απαιτεί η παράδοση, στην σκηνή ανεβαίνει ο απερχόμενος εκλεγμένος πρωθυπουργός, δηλαδή ο ΓΑΠ με το ποδήλατό του και το χαρακτηριστικό χαμόγελο της χαζομάρας καμουφλαρισμένης με απορία, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο πατέρας του όταν συνελήφθη ήταν σε ακατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Αυτά είναι τα δράματα! Από τα μεγάφωνα ακούγεται: «Πρόβλημα, ( - πρόβλημα), πές μου πως το λύνεις; αστυνόμος (– αστυνόμος), αστυνόμος Σαϊνης!  Σχέδιο, (– σχέδιο) και αίσθημα ευθύνης, αστυνόμος (– αστυνόμος), αστυνόμος Σαϊνης! ΣΑΪΝΗΣ!» Το κοινό σκίζει τα ρούχα του, χτυπιέται, κοριτσάκια χαρακώνονται, η αστυνομία παρεμβαίνει και το ΕΚΑΒ διακομίζει τις λιπόθυμες στον Ευαγγελισμό.   

Με τυχαία σειρά κατόπιν κλήρωσης, ένας ένας οι πολιτικοί αρχηγοί ανεβαίνουν στην σκηνή για να παρουσιάσουν το τραγούδι τους, ενώ οι σκηνοθέτες, χορογράφοι, παρακολουθούν από τις κουίντες και τις οθόνες με αγωνία. Αφού ολοκληρωθούν οι παρουσιάσεις ανοίγουν οι γραμμές, ο κόσμος ψηφίζει με μήνυμα και στους δέκτες μας παρακολουθούμε στιγμιότυπα από πορείες, ψηφοφορίες στην βουλή, δηλώσεις αρχηγών και το ρεφρέν του κάθε τραγουδιού και μετά αρχίζει η παρουσίαση των αποτελεσμάτων που γίνεται νομό – νομό σε απευθείας σύνδεση.

Good evening from Lamia! One point goes to Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας! Δύο πόντοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τρείς πόντοι στην Χρυσή Αυγή (ήμουν μικρούλα και άπραγη και δροσερή και ωραία, πως το ‘παθα μανούλα μου και αγάπησα εκδορέα;) τέσσερις πόντοι στην Κοινωνική Συμφωνία, πέντε πόντοι στους Πειρατές κλπ, το κοινό χειροκροτεί, ο Σαμαράς δαγκώνει τα νύχια του, ο Βενιζέλος κοιτάζει μοχθηρά, αλλά όταν τον πιάνει η κάμερα το γυρίζει σε ένα βιασμένο χαμόγελο Τσαουσέσκου. Δέκα πόντοι στον Σύριζα και Δώδεκα πόντοι στον Καμμένο. Η κάμερα δείχνει το επιτελείο του Καμμένου που χτυπάει το στήθος του με γροθιές και κοιτάει προς τον ουρανό. Στην αντίστοιχη σύνδεση με Σάμο/Ικαρία, οι δώδεκα βαθμοί πηγαίνουν στο ΚΚΕ και στο επιτελείο ο Παφίλης κουνάει κόκκινα σημαιάκια, ενώ η Αλέκα κάνει ματιές στην κάμερα και στέλνει φιλάκια. Στον ΛΑΟΣ επικρατεί κατήφεια και σε ένα φευγαλέο πέρασμα της κάμερας ο Καρατζαφέρης κουνάει το χαρτί με την στήριξη του Πούτιν σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει την είσοδο στην Βουλή.  Τα μάτια του Βενιζέλου πετάνε σπίθες, και τα σφιγμένα χίλια του μου θυμίζουν την θεία μου την Κατίνα όταν θυμώνει με τα παιδιά της παίρνει ένα ύφος του τύπου: «αν κουνηθείς σε λιάνισα!» Στην Χρυσή Αυγή έχουν όλοι σηκωμάρες με την Βίκυ (Veni vidi Βίκυ ναούμ'). Του Τσίπρα γελάνε και τα αυτιά του, αλλά ο Παπαδημούλης δεν ξέρει αν καλώς κάθεται σε αυτό το επιτελείο, ή έπρεπε να πάει σε άλλο τραπεζάκι. Την τελευταία στιγμή αποφασίζει να κάτσει στα αυγά του, δεν ξέρεις στις επόμενες εκλογές μπορεί και να είναι υπουργός. Το σασπένς κορυφώνεται γιατί η πρωτιά συνεχώς αλλάζει, το ίδιο και τα χρώματα του Σαμαρά. (Ξυπνήσανε οι σκλάβοι Αντωνάκη!)

Οι έδρες κατανέμονται ανάλογα με τους συνολικούς βαθμούς που συγκεντρώνει το κάθε κόμμα. Στο τέλος το πρώτο (κόμμα) λαμβάνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Αλέξη Κωστάλα, που στο κάτω κάτω, έχει κάνει στην ζωή του περισσότερα από τον Παπούλια. Κλείνουμε τα άδεια κουτιά από τις πίτσες, ρευόμαστε και μία νέα μέρα ξημερώνει για την Ελλάδα!

*Στο πλαίσιο της συμμετοχικής διαδικασίας (σνίφ, είμαι πολύ συγκινημένη...) παρακαλώ να συμμετάσχετε σε αυτή την εορτή της δημοκρατίας και να καταθέσετε τις απόψεις σας για το πιο τραγούδι νομίζετε ότι εκφράζει καλύτερα το κάθε κόμμα. Το ρεπερτόριο είναι εντελώς ανοιχτό, από Ξανθή Περάκη μέχρι Sepultura. Το πιο εμπνευσμένο σχόλιο θα κερδίσει εύφημη μνεία σε επόμενη ανάρτηση. Αν είναι εξαιρετικά εγέρθητο και μας ξεσηκώσει θα κερδίσει εύθυμη μνεία!

Το φυσάω και δεν κρυώνει

- Μάνα, αποφάσισες;  

- Σχεδόν παιδί μου. 

Οι γονείς μου ζούν στο χωριό, εγώ ζω και εργάζομαι στην Αθήνα, οπότε δεν τους βλέπω και τόσο συχνά και τους έχω αφήσει τα λουριά αμολητά και έχω χάσει τον πλήρη έλεγχο των κινήσεων τους. Με ανησυχεί ελαφρώς αυτό, αλλά τί στο καλό. Έχω εμπιστοσύνη στην παιδεία τους, δασκάλα η μάνα μου βλέπεις, τα ζυγίζει και τα κρίνει όλα. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι δεν θα ψηφίσουν κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, οσφριζόμενη από ένστικτο τις αδιόρατες αποχρώσεις ενδείξεις που έχει η φωνή τους κάθε φορά που μουτζώνουν την τηλεόραση όταν βγαίνει ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Είχα ψιλοχαλαρώσει λοιπόν μέχρι την χτεσινή κουβέντα. 

- Κλίνω προς τον Καμμένο. 

- Ανάμεσα σε ποιούς, ρε μάνα, κλίνεις προς Καμμένο; 

Και εκεί πέφτει η ατάκα με ένα ελαφρώς υπεροπτικό ύφος 

- Είμαστε (αυτή και ο πατέρας μου) ανάμεσα σε Καμμένο, ΛΑΟΣ και Χρυσή! 

Ένας κουβάς με κρύο νερό πέφτει πάνω στο κεφάλι μου! Το αριστερό μου μάτι πεταρίζει ανεξέλεγκτα. 

- Τί εννοείς μάνα Χρυσή; Αυγή; 

- Ναι αμέ! (Θρίαμβος στη φωνή μιας μάνας που ξέρει ότι για πρώτη φορά έχει σοκάρει το παιδί της που την έχει ταϊσει το σόκ με το κουταλάκι). 

Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν έχω ατάκα έτοιμη να της πω. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και έτρεχα στα λιβάδια και παίζαμε με τον αδερφό μου και οι γονείς μου καθόντουσαν σε μια κουβέρτα και μας κοιτάζανε και χαμογελούσαν. Ή όταν αριστούχος στο σχολείο ήμουν σημαιοφόρος, ή τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο. Τί έκανα λάθος; Πού απέτυχα σαν κόρη; Γιατί οι γονείς μου σκέφτηκαν την Χρυσή Αυγή ως πιθανή εναλλακτική επιλογή τους; Μήπως δεν τους αγάπησα αρκετά; 

- Μαμά; Της λέω και η φωνή μου τρέμει από την συγκίνηση. Αυτοί είναι φασίστες. 

- Μπα; Και οι άλλοι που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια, τί ήταν; (Μα πάντα έτοιμη να την έχει την ατάκα αυτή η γυναίκα;) 

- Άλλο να είσαι αυταρχικός σαν συμπεριφορά και άλλο να είσαι φασίστας. 

- Εκεί, να μάθουν! (φωνάζει από μέσα ο πατέρας μου), να βγεί η Χ.Α. και μετά θα αναγκαστούν αυτοί να πάρουν πιο συνετές αποφάσεις. 

Ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν εξηγείται αλλιώς. Βλέπω πάλι κάποιο από αυτά τα παλαβά όνειρα που είμαι εγκλωβισμένη σε ένα μέρος που δεν το ξέρω και δεν μπορώ να βρω την πόρτα για να βγω και όλο γυρίζω από δωμάτιο σε δωμάτιο και όταν επιτέλους βρίσκω ένα αναλογικό τηλέφωνο δεν έχει καντράν για να κάνω κλήση. 

- Για να τρομάξουν οι άλλοι δηλαδή εσείς θα ψηφίσετε τους φασίστες, αυτούς που μιλάνε για άρια φυλή, που είναι σατανιστές; (Χα! Εδώ σε έχω!) 

- Ναι, αυτούς! (Σοβαρά επιχειρήματα δεν λέω..) 

- Αν τους ψηφίσεις ισχυροποιείς την βία, τον αυταρχισμό. Δεν είναι υπέρ της Ελλάδας αυτό. 

- Αυτοί είναι πατριώτες! 

- Τί λέτε βρε; (Ποιός τους άλλαξε τα μυαλά θα ήθελα να ξέρω. Αυτοί οι δύο κάποτε ήταν πολύ λογικοί και μυαλωμένοι). Πατριώτης ήταν ο παππούς που πολέμησε το '40 στην Αλβανία και έφαγε μία σφαίρα να σου θυμήσω. Ενάντια σε αυτούς που πας τώρα να ψηφίσεις πολέμησε!  

Μου γελάει αμήχανα. Η άτιμη, ξέρει ότι με βρίσκει κάθετα αντίθετη αυτή η άποψη, ποιός ξέρει από που την ξεπατίκωσε, και μου την τρίβει στα μούτρα. Ξέρει ότι ξέρω ότι αυτά που λέει είναι παράλογα, αλλά θριαμβολογεί περισσότερο επειδή κατάφερε να με σοκάρει και λιγότερο από την ιδέα ότι έχει δίκαιο. Γνήσιο οχτάχρονο. Ά ρε, θα ανέβω στο χωριό και θα μου χέσω τον πατέρα! Τσιμπηματάκια δαγκώνουν την καρδιά μου, δεν νιώθω καλά. Αναλύω τις επιλογές μου. Να τους εκβιάσω, να επικαλεστώ το συναίσθημά τους και την αδυναμία που μου έχουν; Τί να κάνω; Αποφασίζω ότι θα κάνω χρήση στυγνής και τετράγωνης λογικής. 

- Καλά, περίμενε να έρθω στο χωριό και θα τα πούμε εμείς! 

- Τί θες να σου μαγειρέψω που θα έρθεις; 

- Κουτοχορτόπιτα! 

Μπορεί να έχω φάει τόσο καιρό στην σκέψη και δώστου φιλοσοφίες για την συνειδητότητα, και την υπευθυνότητα και την σπουδαιότητα της ψήφου, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις από που μπορεί να σου έρθει ο νταμπλάς, αποφάσισα να επιμορφώσω τους γονείς μου και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Εγώ έκαψα ό,τι κύτταρα είχα και δεν είχα στο να σκέφτομαι πoια είναι η καταλληλότερη επιλογή μέχρι να αποφασίσω και αυτοί πάνε αβάδιστα και τον ρίχνουν όπου βρούν;  Είχα σκοπό να περάσω ένα ήρεμο ΣΒΚ διαβάζοντας Έσσε και Αλιέντε, αλλά άλλαξαν τα σχέδια. Μέχρι να ακούσω την υπέρτατη κουλαμάρα από τους γονείς μου ήμουν της άποψης ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός να κρίνει. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Ότι έχει το αυτεξούσιο να αποφασίζει για την μοίρα του. Απλά τώρα αποφάσισα να επέμβω στην διαμόρφωση αυτής της γνώμης. Έτσι και αλλιώς το ραδιόφωνο, η τηλεόραση (καλά θα την κάψω την στιγμή που θα περάσω από το κατώφλι της πόρτας) είναι όργανα προπαγάνδας που σκοπό έχουν να εξαπατήσουν, ανάλογα με τα συμφέροντα που στηρίζουν. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Προστατέψτε το μυαλό σας και το μυαλό των αγαπημένων σας.