Τέχνη και μια ξενιτεμένη συνταγή τιραμισού

Καθώς τελειώνει σιγά σιγά η χρονιά (η ζωή, ο κόσμος) προσπαθώ να βρω τί καλό προέκυψε από την χρονιά που πέρασε και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ, όχι λίγο, γιατί η χρονιά που τελειώνει ήταν μεγάλη πίπα! Με τέντωσε όσο δεν παίρνει, με έφτασε στα όριά μου και τα ξεπέρασε! Φέτος τέντωσα τα νεύρα μου, όσο κανείς άλλος δεν μου τα τέντωσε ποτέ. Αλλά είπαμε, σήμερα θα μιλήσω μόνο για τα θετικά. 

Τα θετικά ήταν ένα ταξίδι στην Γενεύη για μία πρώτη συνάντηση με το μποζόνιο Higgs, ένα ταξίδι στην Βιέννη και ένα ταξίδι στην Βενετία. Τα καλύτερα σημεία της Βιέννης ήταν ένας πρωινός καφές μετά γλυκού στο Demel, βόλτα στην βροχή και ένα τετράωρο στο μουσείο Belvedere με πολύ έμπνευση και συγκίνηση και χρώματα και αχ, δεν μπορώ να το πω με λέξεις... μία ανατριχίλα και σας είπα έμπνευση; 

Εγώ την τέχνη την αντιμετωπίζω διαισθητικά. Άλλωστε αν την αντιμετώπιζα λογικά, τί σκατά τέχνη θα ήταν; 

Μερικά από τα αγαπημένα μου: 

Caesar am Rubicon (der Hund des Künstlers), Wilhelm Trübner, um 1878, Öl auf Leinwand, 48,5 x 61,5 cm, Belvedere, Wien (ο Καίσαρας στον Ρουβίκωνα, ο σκύλος του ζωγράφου, λάδι σε καμβά)

Πόσους κανόνες είσαι διατεθειμένος να σπάσεις για να πάρεις αυτό που θέλεις; 

Die Braut, Gustav Klimt, 165 x 191 cm, Oil on canvas, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna - Loan of private owner 

Ημιτελές, μου προξένησε μεγάλη συγκίνηση. Η απόλυτη παράδοση της κοπέλας. Είμαι ευγνώμων που το έχω ζήσει έστω και μία φορά. 

Gustav Mahler conducts the Vienna Philharmonic, in an oil painting by Max Oppenheimer (1885-1954) 

Σχεδόν ακούς ένα καθηλωτικό tutti της ορχήστρας

The Embrace, Egon Schiele, 1917, oil on canvas, 98 x 169 cm, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna, Austria 

Χωρίς σχόλια, μόνο ανατριχίλα

Four trees, Egon Schiele, 1917, oil on canvas, 110.5 x 141 cm, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna, Austria 

Μαντέψτε με πιο δέντρο συμβολίζει ο ζωγράφος τον εαυτό του

Ferdinand Georg Waldmüller, Anna Bayer, die zweite Gattin des Künstlers, 1850, Öl auf Leinwand, 68 x 55 cm, Belvedere, - (η δεύτερη γυναίκα του ζωγράφου, λάδι σε καμβά)

To πόσο ζηλεύω αυτή την γυναίκα, δεν λέγεται. Φαίνεται σίγουρη, γεμάτη, ευτυχισμένη...

Die Breite Föhre nächst der Brühl bei Mödling, Ludwig Ferdinand Schnorr von Carolsfeld, 1838, Österreichische Galerie im Oberen Belvedere (Πεύκα στο Brühl κοντά στο Mödling)

Μου προκαλεί μεγάλη ηρεμία και ελπίδα και σιγουριά αυτός ο πίνακας

Capricio, M.C. Escher, 1958 

Ένα διανοητικό παιχνίδι, ένας γρίφος της ζωής που δεν λύνεται εξ αιτίας του τρόπου που επιλέγουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα.

Και μία ξενιτεμένη συνταγή τιραμισού: (έτσι ακριβώς όπως την παραθέτει η φίλη μου και δημοσιεύεται με την άδειά της)

Κοριτσάκι γλυκό,

Τι μου κάνεις? Εκτός από γλυκές σκέψεις όπως τιραμισού!!! Εγώ εδώ, μετακόμιση τακτοποίηση σε χρόνο ρεκόρ, μονάχα που τώρα βγαίνει η κούραση! Αλλάζω δάσκαλο διότι είχαμε πάλι σκηνικό “ ξέρεις ποιός είμαι εγώ“ κι έτσι πήγα στον διευθυντή του είπα τα σκηνικά...και αύριο πάω την αίτηση στον δάσκαλο να την υπογράψει! Η νέα μου δασκάλα φαίνεται καλή, αν μη τι άλλο ήρεμη, ήδη μιλήσαμε για την πτυχιακή μου εργασία, και στην ίδια “ μετακόμισε“ ένας άλλος συμμαθητής μου για παρόμοιους λόγους. Με αυτά Ροσσίνι δε θα πάω στην ακρόαση, στεναχωρήθηκα πολύ, κυρίως γιατί πούστικα μου απαγορεύτηκε η συμμετοχή μου στην ακρόαση της Τρίτης...έκλαιγα 2 μέρες και τέλος!!! Έχουν προκύψει άλλες παραστάσεις ωστόσο...και μάλιστα όχι Βενετία...θα σου πω!!!

Ιντερνετ στο σπίτι ακόμα δεν έχουμε, ευτυχώς έχω στο κινητό, αλλά σήμα γιοκ!!!!

Ιδού και το τιραμισού σε ταψί!

6 Αυγά

500 γρ. Μασκαρπόνε

5 Κουτ. Σουπας ζάχαρη

Καφέ εσπρέσσο

Μπισκότα σαβαγιαρ( το σκότωσα?)

Κακάο

Χτυπάς τα ασπράδια να γίνουν στόκος, σε άλλο κεσεδάκι χτυπάς κρόκους με ζάχαρη, όταν ασπρίσει ρίχνεις το μασκαρπόνε και χτυπάς. Τέλος ρίχνεις τα ασπράδια στόκος στο μείγμα και ανακατεύεις με αγάπη.

Έχεις ήδη φτιάξει. 4-5 Καφέδες και τους έχεις ρίξει σε ένα πιάτο με μια κουταλιά ζάχαρη, τα μπισκότα τα μουσκεύεις πολύ γρήγορα στον καφέ. Στρώση μπισκότα , μείγμα , μπισκότα, μείγμα και το κακάο το βάζεις πριν το σερβίρεις. Φτιάξ' το μια μέρα πριν από την κατανάλωσή του!!!!

Μάκια πολλά!!!

Kalliópi 

23/12/2012 update

Το τελικό αποτέλεσμα αφού πασάλειψα όλη την κουζίνα

Ποιός θα τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες;

Κάποτε, πριν όχι και πολλά χρόνια, πίστευα στους θεσμούς. Πίστευα στην ασφάλεια των πολιτών. Πίστευα ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες από κακοποιούς. Έτσι όταν έμαθα τον Δεκέμβρη του 2008 ότι ένας μαθητής έπεσε νεκρός από πυρά αστυνομικού ήμουν σίγουρη ότι πρέπει να είχε κάνει κάτι πολύ «κακό». Κάτι εγκληματικό. Γιατί η αστυνομία κυνηγάει τους εγκληματίες, τους κακούς ανθρώπους. Δεν ήμουν μικρή, αλλά ήμουν αθώα. Στα μάτια μου ο αστυνομικός ήταν ο προστάτης των αδυνάτων, ο υπερασπιστής του δικαίου, ο φύλακας άγγελος μου, που θα με υπερασπιζόταν από οποιαδήποτε επιβουλή. Δεν ήμουν μικρή, αλλά ήμουν αθώα. Έβλεπα επί μέρες την Αθήνα να καίγεται, χωρίς να κατέβω στο κέντρο ούτε μία φορά, μόνο άκουγα τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση να μιλάνε για την αγορά που καταστρέφεται, τους «κακόμοιρους» καταναλωτές που τους στερούνταν η πρόσβαση στα αγαθά, τους «καημένους» καταστηματάρχες που τους καίγανε την περιουσία και επειδή είμαι εκ φύσεως ευαίσθητη, έπαιρνα από τον καναπέ μου το μέρος αυτών που θεωρούσα θιγμένους. Όταν ρώτησα φίλο μου αστυνομικό από την βαλλιστική για το πόρισμα με την ελπίδα να μου επιβεβαιώσει ότι ήταν εξοστρακισμός, απέφυγε να μου απαντήσει. 

Λίγο μετά ήρθε η αφύπνιση... 

Δεν την ζήτησα. Δεν την περίμενα. Ήρθε όμως... Με συγκλόνισε. Με άλλαξε εκ βαράθρων. 

Είναι πολύ δύσκολο, όταν βλέπεις ότι η κοσμοθεωρία που έχεις οικοδομήσει και μέσα στην οποία ζείς είναι λάθος, να πάρεις έναν γκασμά και να την γκρεμίσεις. Μόνο τότε καταλαβαίνεις ότι ήταν φυλακή. Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να εθελοτυφλούν και να γυρίσουν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, να κοιμηθούν κάτω από την στέγη της. Αυτοί είναι φυλακισμένοι. Μπορεί να μην είναι κακοί, μπορεί να είναι απλά αθώοι. 

Αργότερα ήρθε το πρώτο μνημόνιο, το Καστελόριζο και η Μαρφίν. Εγώ δεν ήμουν στην πορεία τη μέρα εκείνη. Φοβήθηκα τόσο πολύ ότι αν διαδηλώσω θα συμβούν πάλι κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Πήγα ένα χρόνο μετά. Ενθουσιασμένη, παθιασμένη, δυναμική. Αθώα. Σταμάτησα να είμαι αθώα μετά τα πρώτα δακρυγόνα. Την ίδια μέρα είδα βίντεο με «λεβέντες» που πρώτα πετούσαν πέτρες και μολότοφ και μετά περνούσαν πίσω από τα φυλάκια της βουλής υπό την προστασία ένστολων αστυνομικών. Εκείνη τη μέρα ένας δημοσιογράφος έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου/λάμψης. Η πίστη μου στους θεσμούς συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το τριαξονικό της αστυνομικής βίας και έμεινε φυτό. Πλέον οι εκ της τηλεόρασης προερχόμενες θεωρίες περί «κακών» διαδηλωτών έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την πειραματικά επιβεβαιωμένη εμπειρία μου. Ήμουν εκεί! Οι αδύνατοι, οι διαμαρτυρόμενοι, οι αδικημένοι ήμασταν εμείς. Τώρα ήξερα.

Από εκείνη την ημέρα κάθε πορεία ήταν μία επιβεβαίωση αυτής της πρώτης εμπειρίας. Και ξανά χημικά, και ξανά κλάματα, και πάλι βήχας και πάλι παρακάλια, αχ Θεέ μου, να αναπνεύσω. Κάθε φορά με την ίδια απορία: ρε παιδιά γιατί; Αδέρφια γιατί; Μα αφού ξέρω τόσους αστυνομικούς. Και είναι καλά παιδιά! Δεν κάνω πλάκα, είναι καλά παιδιά! Αυτός ο διχασμός με τρελαίνει! Τα ίδια πράγματα δεν θέλουμε; Δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, ασφάλεια, ελευθερία. Εμείς τα ζητάμε, εσείς τα υπερασπίζεστε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Γιατί μας βαράτε; Εμείς τα θέλουμε και τα ζητάμε. Άρα είμαστε μαζί. Όμως μας χτυπάτε. Στο ψαχνό. Κάπου υπάρχει ένα άτοπο! Είμαστε μαζί! Δεν είμαστε μαζί;

Εγώ, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι που βασιζόμασταν σε έναν θεσμό ασφάλειας από ένα πατρικό και προστατευτικό προς τους πολίτες του κράτος, πέσαμε από τα σύννεφα με τα μούτρα. Άλλοι στο έδαφος, άλλοι σε ροζ, δρεπανοφόρα συννεφάκια της Χρυσής Αυγής. Μαζεύω τα κομμάτια μου από το μπετόν, σφίγγω τα δόντια που μου μείνανε. Δεν υπάρχουν θεσμοί να στηριχθώ. 

Δεν είμαι πια αθώα...






----------
Παρασκευή μεσημέρι

Το πρωί έμαθα ότι στο χωριό μου 18χρονο πρεζόνι σκότωσε με μαχαίρι την γιαγιά του και τον γείτονα, πατέρα συμμαθητή μου, που έτρεξε να βοηθήσει την γριούλα και η αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Στο χωριό μου όταν σου κλέβουν το σπίτι και πάρεις τηλέφωνο, η αστυνομία δεν έρχεται! Όταν κάποιος σου επιτίθεται η αστυνομία δεν έρχεται. Τα βαποράκια τα ξέρουν. Όταν τα θύματα ενός κακού και αδιάφορου κράτους είναι άνθρωποι γνωστοί σου, συγχωριανοί, ταράζεσαι. Δεν πονάς θεωρητικά, πονάς πραγματικά. Κλαίω από το πρωί. 
Νόμοι, κράτος, ασφάλεια... Τους μισώ γιατί δεν είμαι πια αθώα. 

Δεν ζήτησα Πυγμαλίωνα, Δευκαλίωνα ζήτησα!

Σαν μικρό, αθώο, ρομαντικό και πάνω από όλα ονειροπόλο ψάρι έψαχνα τον καλλιεργημένο, σοφιστικέ και έξυπνο άνδρα/Πυγμαλίωνα* που όταν γνώριζα και ερωτευόμουν θα με μάθαινε τα μυστικά του, θα με διαφώτιζε και θα με βοηθούσε να αναδείξω τις πολυσχιδείς πλευρές της προσωπικότητάς μου και να λάμψω σαν διαμαντάκι. Θα έπαιρνε την tabula rasa Γαλάτεια/Νάντια και θα την έστελνε στα αστέρια της νόησης πρωτίστως και της σωματικής έκστασης αμέσως μετά. Ξανά και ξανά! Και φυσικά θα αλλάζαμε τον κόσμο. Μόλις σταματήσετε να γελάτε, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. 

Pygmalion and Galatea 
NEIZVESTNY Ernst Isopovich, *1925 (Russia)

Τελικά διαβάζοντας αναλυτικότερα τον μύθο κατάλαβα πόσο χαλβάς ήταν, τρομάρα του, ο Πυγμαλίωνας που τα ήθελε όλα έτοιμα στο πιάτο και ξενέρωσα. Ήθελε γυναίκα άγαλμα; Το ρετιρέ ακατοίκητο;  Πάει ο Πυγμαλίωνας, απορρίπτεται! Ο πρίγκηπας ίσως; 

Διπλές, τυφλές, τυχαιοποιημένες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο γοητευτικός πρίγκηπας του παραμυθιού πάσχει από ανυπαρξία. Δόξα τω Θεώ! Κατ’αρχάς, τί δουλειά έχει ένας όμορφος και πλούσιος νέος να κάνει βόλτες μόνος του στο δάσος. Τάσεις φυγής μυρίζομαι, ανοίγει ο πρώτος λάκος στην φάβα. Είναι έξυπνος, (δεν το λένε αυτό τα παραμύθια, αλλά είναι απαραίτητη δική μου προσθήκη) είναι γενναίος, έτοιμος να βγάλει την αγαπημένη του από το αδιέξοδο, είναι δυνατός, ηγετικός και εμπνέει στους συντρόφους του εμπιστοσύνη και πίστη και πάνω απ’ όλα ευαίσθητος. Apellia, τί άλλο να ζητήσεις; 

The tale of brave sir Robin 

Μόνο που συνήθως ο περί ού ο λόγος μορφονιός θα τύχει (comm’on, really?) να πέσει πάνω σε ένα πεντάμορφο, πλην όμως άβουλο πλάσμα, που αφού θα έχει περιμένει υπομονετικά στον πύργο/αργαλειό της για την ημέρα που θα εμφανιστεί αυτός που περιμένει να έρθει από τα αστέρια, δεν θα ΄ν΄τα δυο του χέρια γεμάτα χώματα, να την βγάλει από εκεί και να της αντικαταστήσει μία μιζέρια με μία άλλη. Και όπως το πρότυπο της βασιλοπούλας διαιωνίζεται από την μία γενιά γυναικών στην άλλη, έτσι και ο μύθος του πρίγκηπα φαίνεται να στοιχειώνει τα όνειρά μας στον ύπνο και, δυστυχώς, στο ξύπνιο μας. Και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν είναι του φουκαρά του πρίγκηπα, του οποίου το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι ότι δεν υπάρχει. Η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της χαζοβιόλας της βασιλοπούλας, που ΥΠΑΡΧΕΙ! Χτίζει πύργους και πάει να κλειστεί οικειοθελώς και μένει εκεί εγκλωβισμένη μέχρι να την σώσει η αγάπη του τζιτζιφιόγκου. Πρώτο συστημικό λάθος: Πας και κλείνεσαι φυλακή, αντί να ζήσεις και να ευχαριστηθείς την ζωή σου. Δεύτερο λάθος: Εναποθέτουμε την σωτηρία μας στην αγάπη ενός άλλου γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε και να σώσουμε τον εαυτό μας. Γιατί αν αποτύχω να σώσω τον εαυτό μου, η ευθύνη είναι δική μου και μόνο δική μου και θέλει κότσια! Ενώ αν αποτύχει να με σώσει ο πρίγκηπας, φταίνε οι συνθήκες, η τύχη, ο χαλβάς που δεν τόλμησε να ανέβει στον πύργο – σιγά πια και το ύψος – ο ανάδρομος Ερμής, αλλά πάντως όχι εγώ. Ευτυχώς η Νάντια δεν ήταν ποτέ Ραπουνζέλ, οπότε δεν λαχτάρισε ποτέ πρίγκηπα.

Και ερχόμαστε στον Δευκαλίωνα** που χρησιμοποίησε τις διαθέσιμες πληροφορίες και τους πόρους για να σώσει το τομάρι του και την γυναίκα του από τον κατακλυσμό. Γατόνι ο Δευκαλίωνας! Γιός του μέγιστου επαναστάτη Προμηθέα που αντιστάθηκε στην καθεστηκυία τάξη των Θεών και του φάγαν τα σκώτια, του φάγανε! Ο ίδιος ο Δευκαλίωνας συγκέντρωσε ότι χρειάστηκε για την επιβίωση και Ι-ΣΟ-ΤΙ-ΜΑ με την Πύρρα πάλεψαν, επιβίωσαν και όταν έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους δημιούργησαν ολόκληρο γένος και δη των Ελλήνων. Γύριζαν τον κόσμο με το ιστιοπλοϊκό, ανέβαιναν στα βουνά και δεν κάθονταν στον καναπέ να σερβίρουν χαμομήλι σε λουλουδάτα φλυτζάνια πάνω σε τραπεζάκι με κοφτό σεμεδάκι, όπως η ξενέρωτη Χιονάτη. 

Και ο φουκαράς ο Πυγμαλίωνας τί να απέγινε; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν βρήκε άλλη γυναίκα σε όλόκληρο βασίλειο για να αγαπήσει, παρά μόνο ένα κρύο και άψυχο άγαλμα. Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να ήταν! Και κοτζαμάν θεά του έρωτα αντί να του πεί να ξεστραβωθεί να βρει μια πραγματική γυναίκα, του ζωντάνεψε την Γαλάτεια. Δεν θα την πετύχω πουθενά αυτή την Αφροδίτη; Θα τα πούμε ένα χεράκι!

the Smiths - Last night I dreamt that somebody loved me

--------------

*Πυγμαλίων: 

Η γνωστή ιστορία για τον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα (το «Πυγμαλίων» πιθανολογείται ως εξελληνισμένη μορφή του φοινικικού βασιλικού ονόματος Πουµιάθων, (Pumayyaton)) είναι ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν τελικά από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε η Πάφος, μητέρα του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου. 

Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα. 

**Δευκαλίων: 

Στην ελληνική μυθολογία ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας: ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Ήταν γιος του Προμηθέα και της Πανδώρας ή της Κελαινούς ή της Κλυμένης τουΩκεανού κατά τον Διονύσιο της Αλικαρνασσού. 

Κατά τον Αυγουστίνο Ιππώνος, ο Δευκαλίων και ο Προμηθέας ήταν σύγχρονοι του Μωυσή.[3]

Ο αστεροειδής 53311 Δευκαλίων έχει ονομαστεί προς τιμήν αυτού του ήρωα της ελληνικής μυθολογίας. 

Εκτός από τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν, η Πύρρα και ο Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα[1][4], την Πρωτογένεια[1], τη Μελανθώ, τον Πρόνοο, τονΜαραθώνιο, την Πανδώρα τη νεότερη[5] και τη Νύμφη Θυία[5]. 

Ετυμολογία: Κατά μια εκδοχή, το όνομά του προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων "δεύκος", παραλλαγή του "γλεύκος", που σημαίνει γλυκός, και "ἁλιεύς", ψαράς. Κατά μια άλλη άποψη προέρχεται από το "Δευς" <Ζευς και το "καλίων" δηλαδή αυτός που έχει το κάλλος του Διός. 

Ἠ ἐτυμολογία ἡ ὁποία ἐξηγεῖ τί ἔκανε τὸ πρόσωπο αὐτὸ εἶναι ἡ ἐξής: 

ΔΕΥΩ=μουσκεύω μέ νερό, ἐξ'ού καί ἀρδεύω ἐΚΑΛήφθη ΙΩΝ=αυτός που πορεύεται, ἐκ τοῦ εἶμι=πορεύομαι(ὄχι το εἰμι=εἶμαι), ἡ μετοχή του ἰών 

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών. 

Την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένoι. Ο Δευκαλίωνας λοιπόν πληροφορήθηκε από τον πατέρα του, Προμηθέα, για την επερχόμενη καταστροφή, κατασκεύασε ένα πλοίο, συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. 

Όταν οι βροχές που έστειλε ο Δίας σταμάτησαν, το πλοίο του Δευκαλίωνα προσάραξε πάνω στην κορφή του Παρνασσού (ή στο όρος Αίτνα ή στον Άθω της Χαλκιδικής ή στο όρος Όθρυς στηΘεσσαλία κατά τον Ελλάνικο) και ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία. Προκειμένου να αναγεννηθεί το ανθρώπινο γένος, άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους: οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. 

Από την πρώτη πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες (αρχαία ελληνικά: λας=πέτρα). 

O Στράβων αναφέρει ότι στην ακτή της Φθιώτιδας υπήρχαν δυο μικρά νησιά που είχαν πάρει το όνομά τους από το Δευκαλίωνα και την Πύρρα. 

Στον περίβολο του ναού του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα υπήρχε στα αρχαία χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ένας τάφος, όπου σύμφωνα με την παράδοση ήταν θαμμένος ο Δευκαλίωνας.