ΚΚΕ από το τηλεσκόπιο

Παρακολουθώ τον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ όπως παρατηρεί ένας φυσικός μία μαύρη τρύπα, δηλαδή διακριτικά και από απόσταση. Και ενώ υποπτεύομαι ότι μέσα από τον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας γίνεται το σύστριγγλο, αυτό που φτάνει σε εμένα, τον εξωτερικό παρατηρητή είναι ένας κομψός πίδακας σωματιδίων. Όπως ένα πολύ καλό άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου για τον προσυνεδριακό διάλογο. (Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο "Λάθος Πορεία" εδώ). Τώρα όχι επειδή έχω διαβάσει το βιβλίο του και το κατάλαβα, αλλά αυτός ο άνθρωπος καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα περί «ξύλινης γλώσσας», που καταλογίζουν στο ΚΚΕ. Άσε που διαβάζω σχεδόν καθημερινά τα άρθρα του και πάλι τα καταλαβαίνω (!!!). Κοίτα να δεις που τελικά δεν μιλάνε όλοι σε αυτό το κόμμα σουαχίλι! Και εκτός από το ότι τα καταλαβαίνω, μου αρέσουν κιόλας. Μέσα στην απλοϊκότητα και την ασχετοσύνη μου, με βρίσκουν σύμφωνη. Ένας γνωστός μου, μου είπε ότι μου αρέσουν γιατί εγώ είμαι συναισθηματική και τα άρθρα του Μπογιόπουλου είναι επίσης συναισθηματικά! Μπρόνξ? Τρίβω τα αυτιά μου για να διαπιστώσω αν ακούω καλά, γιατί είμαι και γνωστό κουφάλογο. Ποιό συναίσθημα; Μιλάει για αριθμούς και για ποσοστά! Just the facts ma’am! Συντάσσομαι μαζί του ταξικά. 

Αν και παλιότερα έβγαινε περισσότερο σε διάφορες εκπομπές. Τώρα αφενός δεν προσκαλούνται σε όλα τα πάνελ εκπρόσωποι του ΚΚΕ, αλλά και αφετέρου ακόμα και εκεί που υπάρχει εκπρόσωπος εγώ τουλάχιστον δεν τον έχω πετύχει. Αναρωτιέμαι γιατί ένα τόσο επικοινωνιακό και δημοφιλές στέλεχος βρίσκεται στην αφάνεια. Μπορεί να είναι δική του επιλογή, δεν ξέρω. Εμένα μου φαίνεται πως «τον κόβουν» και απορώ. Ενδεχομένως να υπάρχουν πολλά και αξιόλογα στελέχη εκεί μέσα. Είπαμε μέσα από τον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας υποθέτουμε ότι γίνονται κατακλυσμιαία φαινόμενα. Αν όμως αποκόψεις τον φορέα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (δεν λέω ότι ο μοναδικός φορέας είναι ο Μπογιόπουλος, λέω ότι είναι όμως πολύ αποτελεσματικός), τότε ο εξωτερικός παρατηρητής, όχι μόνο εγώ, αλλά ο κάθε συνειδητοποιημένος άνθρωπος, δεν θα βλέπει τίποτα από όσα συμβαίνουν μέσα στην μαύρη τρύπα. Θα είναι σαν να μην υπάρχει! Θα περιχαρακώνεται και θα συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο. Και μετά θα αναρωτιούνται γιατί ΔΕΝ οικοδομείται λαϊκή, αντικαπιταλιστική συμμαχία. Και δεν θα φταίει ο εξωτερικός παρατηρητής για αυτό, αλλά η ίδια η μαύρη τρύπα. 

Ποιοί είμαστε;

Αυτό το πράγμα που εμείς οι Έλληνες θεωρούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου, ότι είμαστε γενναίοι, ότι δεν προσκυνάμε, ότι γαμάμε και δέρνουμε, δεν είναι πλέον αποδεκτή αυταπάτη από κανένα. Ούτε και από εμένα, που τα νόμιζα όλα αυτά μέχρι πολύ πρόσφατα. Με εξαίρεση το δέρνουμε. 

Ας το παραδεχτούμε. Οι Έλληνες δεν είμαστε γενναίοι. Αυτό που λένε ότι οι Έλληνες δεν πολεμάνε σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες είναι πίτσες μπλέ. Ούτε ότι είναι αητοί χωρίς φτερά. Λίγοι μπορεί να είναι αητοί που κάθισαν σε ένα κοτέτσι και από το καλαμπόκι και το κουτόχορτο, δεν μπορούν ούτε να πάρουν τον κώλο τους από τον καναπέ, πόσο μάλλον να πετάξουν. Αλλά οι περισσότεροι είναι κότες, ραγιάδες και προσκυνημένοι. Και καλύτερα από εδώ και πέρα να μιλάω σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, για να μην εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την ομορφιά. 

Είμαστε κότες, ραγιάδες και προσκυνημένοι! Αλλά, για μισό λεπτό... Πότε είμασταν κάτι διαφορετικό; Μήπως στην αρχαιότητα που όλοι ανέχονταν την ηγεμονία των Αθηνών που μάζευε το κοινό ταμείο για να χτίζει Παρθενώνες και οι άλλες πόλεις τίποτα; Μήπως στο Βυζάντιο, που οι φιλήσυχοι πολίτες ανέχονταν την ηγεμονία των τσιφλικάδων; Μήπως στην Τουρκοκρατία που οι ραγιάδες αδιαμαρτύρητα έσκυψαν τον τράχηλο και έδιναν τον κεφαλικό φόρο στους φοροεισπράκτορες; Οι οποίοι σημειωτέον δεν ήταν μόνο Τούρκοι, αλλά ήταν και Έλληνες. Μια ζωή ράβαμε το στόμα και υπομέναμε καρτερικά τα δεινά μας. Περάσαμε μέσα από την Ιστορία, στους αιώνες των αιώνων, σκυφτοί και απαρατήρητοι. Είναι ο ελληνικός τρόπος επιβίωσης. Μια ζωή γινόμασταν ένα με το περιβάλλον για να μην ξεχωρίζουμε και προκαλούμε την προσοχή. Γιατί όταν είσαι αδύναμος, καλύτερα να περνάς απαρατήρητος, παρά να σε έχουν σταμπάρει οι δυνατοί και να σου ζητάνε ρέστα. Γιατί όποιος πήγε να κουνηθεί, έγινε στάχτη. Τα Ψαρά, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα... Κάτσε μουγκός για να επιβιώσεις. 

Πού είναι λοιπόν το περίεργο στην τωρινή συμπεριφορά μας; Ότι το φυσιολογικό για το ταπεραμέντο μας θα ήταν να είμαστε όλοι στους δρόμους και τώρα πέφτουμε από τα σύννεφα; Είμασταν πάντα προσκυνημένοι. Ζούμε γονατιστοί γιατί δεν είμαστε της γερακίνας γιοί, αλλά της πουτάνας. Τσούζει, ε; Εμένα να δείς! Ράκος έχω γίνει, γιατί νόμιζα ότι θα κάνω την αλλαγή, θα κάνω μεγάλα πράγματα, δεν θα υποδουλωθώ!!! (χειροκροτήματα, σαλπίσματα, χρυσαφιά κομφετί, δόξα!) Αγγούρια! Αν ήμουν της γερακίνας γιός, θα είχα πετάξει τον Στουρνάρα, τους υπαλλήλους της Τρόικας με τις κλωτσιές και θα είχα πάρει στα χέρια μου το μέλλον μου. Αν ήμουν της γερακίνας γιος δεν θα ανεχόμουν να μην στηρίξω τα αδέρφια μου τους Κύπριους. Παιδιά μας βάλατε τα γυαλιά αυτές τις μέρες. Μας δείξατε τί θα πεί αξιοπρέπεια, και θάρρος. Εσείς, και όχι οι ξεπουλημένοι πολιτικοί σας. Εσείς ο Κυπριακός Λαός. Γιατί εμείς οι Ελλαδίτες στις τελευταίες εκλογές ψηφίσαμε Τρόικα εσωτερικού για να μην χάσουμε τα 3 χιλιάδες ευρώ που είχαμε στην άκρη. Και τώρα καθόμαστε φρόνιμα – φρόνιμα στα αυγά μας, όσο στο κράτος σας γίνεται σφαγή, μην τυχόν και πετυχαίνατε κάτι, μην τυχόν και η Κύπρος άλλαζε κάτι στο τραπεζικό κατεστημένο και βλέπαμε όλοι πόσο απελπιστικά ξεβράκωτοι είναι οι ραγιάδες οι Έλληνες. Μαλάκα, ούτε με κεφαλαίο δεν μου βγαίνει να γράφω την λέξη «Έλληνες». Τσούζει, ε; Εμένα να δείς!

Γίνεται οικονομικός πόλεμος και εμείς καθόμαστε στα αυγά μας. Καταναλώνουμε τις εφεδρείες μας και κακαρίζουμε. Και θα κακαρίζουμε μέχρι να μας πάρει όλους ο διάολος. 

Mama, we all go to hell

Φαντασία

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Έχουμε νεύρα

Εκνευρίζομαι όταν: 

Οδηγώ και κοιτάζω στο καθρέφτη και βλέπω ότι ο πίσω οδηγός δεν έχει βγάλει φλάς, αλλά γέρνει αριστερά στη θέση του με άβολο βλέμα. Τώρα εσύ θες να αλλάξεις λωρίδα, ή να κλάσεις; 

Πάω σε γυναικείες τουαλέτες και είναι μουσκεμένο το κάθισμα. Ρε κορίτσια, αυτή την μανία να μουσκεύουμε την λεκάνη, την οποία χρησιμοποιούμε μόνο γυναίκες, δεν την καταλαβαίνω. Αν ο Θεός ήθελε να κατουράμε όρθιες, θα μας έδινε τσουτσούνι! Εκνευρίζομαι όταν προσπαθώ να ισορροπήσω στον αέρα σε στάση καράτε λευκού γερανού για να μην ακουμπήσω στην λεκάνη που έχει αφήσει καταμούσκεμη η προηγούμενη. 

Είμαι τσατίλα

Ακούω επιχειρήματα υπέρ της λιτότητας, της εργασιακής εκμετάλλευσης, της φορολογίας. Όχι από ανθρώπους που τα παίρνουν στο κρανίο, βρίζουν, βγάζουν καπνούς από τα αυτιά, αντιδρούν, αλλά κάτω από την πίεση τελικά υποκύπτουν και πληρώνουν το χαράτσι. Όχι, αυτοί δεν με εκνευρίζουν. Με εκνευρίζουν αυτοί που θεωρούν ότι με αυτή την κρίση είναι φυσιολογικό να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα (εθελοντική) εργασία με (συμβολικό) μισθό. Και να πείθεις και τον εαυτό σου ότι βοηθάς την κοινωνία και την οικονομία. Τώρα βγάζω εγώ καπνούς, πιο πολλούς και από την καπέλα σιστίνα. 

Ακούω συζητήσεις για επενδύσεις και πόσο αναγκαίες είναι για την «ανάπτυξη» και ότι δεν πειράζει να μολυνθεί αέρας/κοπούν χιλιάδες στρέμματα δάσους/ αρρωστήσουν κάτοικοι γιατί η επένδυση θα ωφελήσει. Δεν εκνευρίζομαι με αυτούς που τα λένε. Εκνευρίζομαι με αυτούς που τα πιστεύουν. 

Χαίρομαι όταν: 

Διαβάζω σε ένα blog που ανακάλυψα πρόσφατα (my lovable baby) ότι μία νέα μαμά έχει τις ίδιες αγωνίες με μένα που μπορεί να μην έχω παιδί, αλλά ανησυχώ για την άνιση μάχη με τον χρόνο και το βίωμα της στιγμής. 

Αυτό που ξεκίνησα ως άσκηση, γίνεται τρόπος ζωής. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να ζώ όντως την στιγμή, να είμαι ευχαριστημένη, να στηρίζομαι στον εαυτό μου, να απολαμβάνω τη ζωή, χωρίς να εξαρτάται αυτό από κανέναν άλλο, παρά μόνο από εμένα! 

Βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να αγωνίζονται με όλη τους την δύναμη σε μια μάχη καταδικασμένη! 

Κοιμήσου

"Κοιμήσου στον ήχο του τρεχούμενου νερού

Αύριο θα το περάσουμε, όσο βαθύ κι αν είναι.

Ποτάμι των νεκρών η Λήθη δεν υπάρχει

Απόψε εμείς κοιμόμαστε

Στις όχθες του Ρουβίκωνα - ρίχτηκε πια ο κύβος.

Καιρό μπροστά μας έχουμε,

αργότερα θα κάνουμε τους υπολογισμούς μας

Αργότερα θα έχει βγει ο ήλιος

Και τότε την εξίσωση θα λύσουμε επιτέλους".

από το Φθινοπωρινό Ημερολόγιο. Λ. Μακνέις

Στιγμές ζωής

Το όμορφο, το υπέροχο, το μοναδικό δώρο της ζωής! Επανάσταση για μένα είναι να ζω εγώ την ζωή μου και να μην την ζουν άλλοι για μένα. Να αισθάνομαι και να νιώθω! Να ζω τις μέρες που περνάνε και να ρουφάω απόλαυση από την κάθε στιγμή. Της αναπνοής, των χτύπων της καρδιάς, της συνείδησης των απλών, μαγευτικών, καθημερινών αισθήσεων.

Της αίσθησης της λιακάδας στα βλέφαρά μου, της βροχής στο πρόσωπό μου,  τα δάκρυα στα μάγουλά μου, του αλατιού στα χείλη μου, ενός μάλλινου υφάσματος στα ακροδάχτυλά μου... Το πρόσωπό μου στον καθρέπτη, το χαμόγελο στον εαυτό μου. Μ’ αγαπάω!

Οι δονήσεις στο ξύλινο πάτωμα από ένα τσέλο, ο ήχος από τα κύματα που σκάνε στα βράχια, η αίσθηση του αέρα σε ένα λιβάδι με στάχυα, το να πατάς ξυπόλητη πάνω στην βρεγμένη άμμο, η βύθιση σε ένα ζεστό μπάνιο, το άρωμα από ένα φρεσκοφουρνισμένο τσουρέκι, ο ζεστός καφές, τα κοκκάλινα πλήκτρα του πιάνου, η μυρωδιά του χαρτιού στα καινούργια βιβλία, τα μυτερά μολύβια, ο κρύος χαρτοκόπτης για το κόψιμο των φύλλων των βιβλίων με ποιήματα, η απαλότητα της μάλλινης κουβερτούλας στο διάβασμα στον καναπέ. Ο ήχος της καταιγίδας, η μυρωδιά της βροχής, ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα, οι σηκωμένες τρίχες στο χέρι μου μέσα από την φόδρα του παλτού. Το πάτημα του αλουμινένιου κουτιού αναψυκτικού, το γύρισμα του μύλου του πιπεριού, η μυρωδιά των φρέσκων σεντονιών, το να σε παίρνει ο ύπνος σε ένα ζεστό κρεβάτι, να ξυπνάς και το βουνό να είναι καλυμμένο σύννεφα.  Το περπάτημα στον κρύο αέρα, το υγρό δάσος, η μυρωδιά από τα πεσμένα φύλλα, ο ήχος από τα πατημένα κλαδάκια.

Το γράψιμο, ο χορός, το διάβασμα, η μουσική, το περπάτημα, οι συζητήσεις. Το να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε προκαλούν διανοητικά. Οι ατελείωτες κουβέντες, οι διαφωνίες, οι εντάσεις, τα αστεία, η παρέα, το γέλιο, τα κλάματα, η μοναξιά, η παρέα, η επιβεβαίωση, η απόρριψη, οι απαντήσεις, τα μετέωρα ερωτηματικά, η προσπάθεια, η αναγνώριση, η επιτυχία, η αποτυχία, τα Λάθη, η απόγνωση, η στεναχώρια, τα ιδανικά, ο αγώνας. Το χαμόγελο, το αινιγματικό βλέμμα, το άγγιγμα, το φιλί. Η παρουσία που βλέπεις ξαφνικά και χάνεται ένας χτύπος της καρδιάς σου.

Οι  όμορφες, οι άσχημες και εκείνες οι σπάνιες ευτυχισμένες στιγμές. Η ζωή! Μέσα μου καίει μια φωτιά και δεν με αφήνει να ησυχάσω, να συμβιβαστώ... Η ζωή!

όλα χαμογελάνε

Με θέλουν όλοι για το κορμί μου

Σάλος έχει ξεσπάσει με την νέα νομοθεσία (ν. 3984/2011) βάσει της οποίας η δωρεά οργάνων θεωρείται προεπιλεγμένη, η λεγόμενη εικαζόμενη συναίνεση, που θα ισχύσει από 1/6/2013. Κατόπιν τούτου, το Ινστιτούτο Καταναλωτών της Ελλάδας προχώρησε σε ανακοίνωσή του δηλώνει ότι «Η δωρεά οργάνων είναι μια εθελοντική ανθρωπιστική προσφορά» και προτείνει στους πολίτες να συμπληρώνουν τη σχετική δήλωση ότι «Αρνούμαι να γίνω δότης οργάνων», την οποία θα βρουν στις ιστοσελίδες και στα γραφεία της με τις σχετικές κοινοποιήσεις και οδηγίες. 

Το δίλημμα ήρθε σε μία εποχή εθνικής συμφωνίας και ομόνοιας και απειλεί να τινάξει στον αέρα την μακροχρόνια κοινωνική γαλήνη. 

Προσωπικά, αν και δεν είμαι κατά της δωρεάς οργάνων υπό προϋποθέσεις, είμαι φανατικά υπέρ της αυτοδιάθεσης και θεωρώ ότι η εικαζόμενη συναίνεση εγείρει σοβαρό ηθικό, αλλά και κοινωνικό ζήτημα. 

Λίγος κόσμος γνωρίζει ότι τα προς μεταμόσχευση όργανα συλλέγονται, (αγγλιστί harvested, λες και είναι ροδάκινα) όχι μετά τον σωματικό θάνατο (παύση της καρδιακής λειτουργίας), αλλά πριν από αυτόν. Μετά τον σωματικό θάνατο τα όργανα, με εξαίρεση τον αμφιβληστροειδή και το δέρμα, είναι παντελώς άχρηστα για μεταμόσχευση. Το 1959 εισήχθη ο όρος του εγκεφαλικού θανάτου, που σημαίνει μόνιμη απώλεια όλων των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους (brain stem death) και που συνοδεύεται από παρουσία μόνιμης και διαρκούς άπνοιας. Άνθρωποι με εγκεφαλικό θάνατο δεν αντιμετωπίζονται θεραπευτικά ως ζώντες , αλλά υποβάλλονται σε κατάλληλη υποστήριξη προκειμένου να διατηρηθούν τα όργανα τους στην καλύτερη δυνατή βιολογική κατάσταση, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ζωή σε άλλους ανθρώπους. 

Υπάρχει σαφέστατη διαφορά μεταξύ της φυτικής κατάστασης (vegetative state) και του εγκεφαλικού θανάτου. Η φυτική κατάσταση είναι μια σοβαρότατη εγκεφαλική βλάβη, που όμως δεν σημαίνει θάνατο του ατόμου. Στη φυτική κατάσταση, ενώ διατηρείται ικανοποιητική η λειτουργία του εγκεφαλικού στελέχους, μόνον ο εγκεφαλικός φλοιός έχει παύσει να λειτουργεί. Στην περίπτωση αυτή το άτομο έχει αυτόματη αναπνοή και καρδιαγγειακή λειτουργία, αλλά στερείται συνείδησης. Μόνιμη φυτική κατάσταση (persistent vegetative state) οφείλεται σε σοβαρή βλάβη του εγκεφάλου και αντιστοιχεί σε μια υποτυπώδη μορφή ζωής. Κατ αυτήν, ο ασθενής αν και έχει απολέσει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα του ατόμου, μπορεί με κατάλληλη φροντίδα να διατηρείται στη ζωή. Έχει συμβεί, σε σπάνιες περιπτώσεις ασθενών με οριακή εγκεφαλική βλάβη, να επέλθει ανάνηψη από αυτήν την κατάσταση. Σε καμία περίπτωση, τα άτομα με παρατεινόμενο κώμα ή μόνιμη φυτική κατάσταση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως εγκεφαλικά νεκρά και ακόμη περισσότερο, να θεωρηθούν ως δότες οργάνων. 

Το ηθικό ζήτημα, κατά την γνώμη μου, προκύπτει από το γεγονός ότι η αφαίρεση οργάνων προκαλεί θάνατο (taa, προφανώς!) που ωστόσο θα προέκυπτε έτσι και αλλιώς και από την αφαίρεση του αναπνευστήρα. Ως εδώ καλά. Τώρα θα το πάω λίγο πέρα, προς το πιο μεταφυσικό. Επειδή ουδείς γνωρίζει τί συμβαίνει στον καθένα την φοβερή ώρα του θανάτου του και από ποιές διεργασίες περνάει η αθάνατη ψυχή του, (όποιος έχει κρατήσει χέρι ετοιμοθάνατου τις τελευταίες του στιγμές θα καταλάβει τι εννοώ), προτιμώ να αφήσω Αυτόν που δημιούργησε την ψυχή που αποχωρίζεται από το σώμα να την χειριστεί με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο, χωρίς να παρεμβαίνει ο άνθρωπος. Με άλλα λόγια θεωρώ το πνευματικό όφελος για την αιώνια κατάσταση μιας ψυχής πολύ πιο σημαντικό από το ιατρικό όφελος της διαθεσιμότητας μίας καρδιάς, ή ενός νεφρού. Ωστόσο επειδή σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει εγχειρίδιο, και η κάθε περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με διάκριση. Επίσης θα πρέπει να ακολουθείται ευλαβικά η επιθυμία του κάθε ατόμου για την αυτοδιάθεση του σώματος και των οργάνων του. 

Που με φέρνει στο κοινωνικό ζήτημα. Αν η «δωρεά» οργάνων είναι υποχρεωτική, τότε τίνος είναι τα όργανα; Ποιός έχει την εξουσία και τη δικαιοδοσία στην διαχείρισή τους; Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων; Τα όργανα είναι αναπόσπαστο μέρος μίας αυτόνομης ανθρώπινης οντότητας, ή αποτελούν εξάρτημα της μηχανής σας και ο γιος μου τ’ανταλλακτικό; Τα όργανα έχουν τεράστια αξία! Μήπως έχουν και τιμή; Θεωρούνται οικονομικά αγαθά; Και αν ναι, ποιά είναι τα εμπράγματα δικαιώματα* που τα διέπουν; Νομή; Κυριότητα; Μεταβιβάζονται; Πωλούνται; Πάμε καθόλου καλά; Θα εισάγουμε τα ανθρώπινα όργανα σε καθεστώς αστικού κώδικα; Και μετά τί; Υποθήκη; Ενέχυρο; Ασφάλιστρα κινδύνου; Μήπως βρεθούν τα δικαιώματα επί των μεταμοσχεύσεων των οργάνων μου σε τράπεζα; Άπαξ και ανοίξει αυτό το κεφάλαιο, δεν έχει τέλος. Θα καταντήσει να το διαχειρίζονται αυτοί που διαχειρίζονται και το δημόσιο χρέος, δηλαδή πολιτικοί απατεώνες και αποτυχημένοι οικονομολόγοι, το πράμα μου μέσα! Το ενδεχόμενο να υπάρχουν πρακτικές δολοφονικών επιθέσεων με σκοπό τον εγκεφαλικό θάνατο και την συλλογή των οργάνων το αφήνω για τις τηλεοπτικές σειρές. 

Μία άλλη πτυχή του κοινωνικού ζητήματος είναι ο σεβασμός στην ελεύθερη βούληση. Αν η «δωρεά» οργάνων είναι υποχρεωτική, τότε πώς γίνεται σεβαστή η ελεύθερη βούληση; Δεν έχει το δικαίωμα ο κάθε έκαστος να δρα και να διαθέτει τον εαυτό του, όπως κρίνει και ορίζει ο ίδιος; Η ελεύθερη βούληση δεν μπορεί να θυσιάζεται στο όνομα καμίας φιλανθρωπίας. Η ίδια η έννοια της δωρεάς περιλαμβάνει την προαίρεση, την επιθυμία και την βούληση. Είναι σύμβαση ετεροβαρής χαριστική, επειδή μόνο το ένα μέρος (ο δωρητής) αναλαμβάνει υποχρεώσεις, ενώ το άλλο μέρος δεν οφείλει αντιπαροχή. Η επιβολή υποχρεωτικού χαρακτήρα, αναιρεί την έννοια της δωρεάς. Δεν νομίζω ότι μπορώ να τονίσω αρκετά την αξία που θεωρώ ότι έχει η ελεύθερη βούληση και η έκφρασή της. Μπορεί να μην συμφωνώ μαζί σου, αλλά η έκφραση των θέλω σου μου είναι απολύτως σεβαστή, ακόμα και αν αντιτίθεται με τα δικά μου. 

Δεν εξετάζω αν αυτή τη στιγμή τα διαθέσιμα προς μεταμόσχευση όργανα επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες. Προφανώς και δεν επαρκούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα πάρουμε με το ζόρι. Θυμάμαι τα 18α γεννέθλιά μου. Εκείνο το πρωί, πήγαμε με τον (τότε) καλό μου στον Ευαγγελισμό και για πρώτη φορά έγινα εθελοντής αιμοδότης. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Ήταν από τις πιο αυθεντικές εμπειρίες της ζωής μου! Έκτοτε δίνω αίμα εθελοντικά σε τακτική βάση, πάντα με χαρά και πάντα με την καρδιά μου, αλλά την αξία στην όλη προσφορά την κάνει το εθελοντικό της πράξης. Αν δεν ήταν εθελοντική, αλλά υποχρεωτική θα ήμουν έξω από τον Ευαγγελισμό να φωνάζω: «Δότη πολέμα! Σου πίνουνε το αίμα!»

---- 

* Εμπράγματα δικαιώματα: είναι οι νομικές μορφές εξουσίασης του ανθρώπου επί των οικονομικών αγαθών, δηλαδή τα δικαιώματα που κατά τον κώδικα (Α.Κ. 973) παρέχουν εξουσία άμεση και κατά παντός επί του πράγματος. 

Εμπράγματα δικαιώματα είναι τα: (πλήρης) Κυριότητα, Επικαρπία, Οίκηση, Ψιλή Κυριότητα, Πραγματικές δουλείες, Περιορισμένες προσωπικές δουλείες, Νομή, Ενέχυρο, Υποθήκη, Αναγκαστική απαλλοτρίωση, Αναγκαστική Προσκύρωση, Οριζόντια Ιδιοκτησία, Κάθετη Ιδιοκτησία, Γήπεδο, Οικόπεδο. 

Με την Κυριότητα (πλήρης κυριότητα) να είναι η άμεση, καθολική και απόλυτη εξουσία του προσώπου πάνω στο πράγμα.