Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Αγάπη

Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η ανθρώπινη αγάπη και η συμπαντική αγάπη.

Η ανθρώπινη είναι αυτή που αγαπάς κάποιον γιατί έχεις κάτι να κερδίσεις από αυτόν. Είναι απολύτως φυσιολογική, καθ' όλα αποδεκτή και λειτουργεί ως εξής: αγαπάω κάποιον γιατί καλύπτει κάποια μου ανάγκη, σεξουαλική, συναισθηματική, οικονομική, κλπ. Είναι πραγματική αγάπη, δεν είναι προσποιητή, είναι ανθρώπινη. Αγαπάω τη μαμά μου γιατί μου μαγειρεύει φαγητό, μου πλένει τα σώβρακα, πληρώνει το Ωδείο, με ενθαρρύνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος, με αγκαλιάζει, μου δίνει αντιπυρρετικό όταν είμαι άρρωστη, με κοιτάει στραβά όταν την απογοητεύω (εντάξει τότε δεν την αγαπάω και τόσο πολύ). Αγαπάω τον Τάκη (τυχαίο το όνομα) γιατί με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστή, αναγνωρίζει την μοναδικότητά μου και με στέλνει σε ύψη σωματικής και πνευματικής έκστασης. Όταν όμως δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και κυρίως δεν επιβεβαιώνει τα δικά μου, δεν τον αγαπάω και τόσο πολύ. Αγαπάω τα παιδιά μου γιατί είναι ευγενικά, δεν χτυπάνε τα άλλα παιδιά, είναι καλοί μαθητές, τρώνε τις φακές τους και το σπανάκι τους. (Εντάξει, όταν με ντροπιάζουν με τη συμπεριφορά τους, δεν τα αγαπάω και τόσο πολύ). Φυσιολογική ανθρώπινη αγάπη, τρέφεται και θεριεύει από την αλληλεπίδραση. Σου δίνω, το παίρνεις και μου δίνεις λίγο ακόμα, το παίρνω και δίνω λίγο ακόμα περισσότερο, που ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα και έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πάει λέγοντας. Και κάποια στιγμή όλες οι καύσεις (ακόμα και ο ήλιος) εξαντλούν τα καύσιμά τους και καταλήγουν σκόνη, ή ένα κομμάτι σίδερο, ή σκάνε φαντασμαγορικά και τροφοδοτούν το διάστημα με νέα στοιχεία και δυνατότητες νέων αστέρων.    

Και υπάρχει και η συμπαντική αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον χωρίς να έχει τίποτα να σου δώσει. Δεν καλύπτει απολύτως καμία σου ανάγκη. Είτε γιατί δεν είναι σε θέση, είτε γιατί δεν το χρειάζεσαι. Σε κάθε περίπτωση αυτή η αγάπη είναι σπάνια, μεγαλειώδης και πονάει. Δεν περιορίζεται από τον χρόνο και δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν αλλοιώνεται στην διάρκειά του, υπάρχει μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες, ακόμα και όταν όλοι θα έχουμε γίνει σκόνη.  Νομίζω ότι αυτή την αγάπη περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του, κεφ 13. «...Η αγάπη δεν ζητάει να γίνει το δικό της, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά συγχαίρεται με την αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει..».


Η συμπαντική αγάπη είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο σε ενότητα. Είναι αυτή που ψάχνουν να περιγράψουν με μαθηματικά όλοι οι Φυσικοί, να συνθέσουν όλοι οι Μουσικοί, να γράψουν όλοι οι Ποιητές. Είναι η σκοτεινή ύλη. Είμαι Εγώ. Είσαι Εσύ. Είμαστε Εμείς.  Είναι το Απροσδόκητο, είναι το Απροσδιόριστο, είναι το Μυστηριώδες. Είναι αυτή που ενώνει τη Γη με το υπερπέραν. Είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους που έχουν φύγει αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχή μας. 





5 σχόλια:

  1. Δεν μπορώ να κρίνω τους άλλους και τα συναισθήματά τους, αλλά έχω τη γνώμη πως κι η συμπαντική αγάπη ικανοποιεί κάποια εσωτερική μας ανάγκη και δεν είναι τόσο ανιδιοτελής, όσο πιστεύουμε. Σε κάθε περίπτωση, εφόσον είμαστε άνθρωποι, με αδυναμίες κι ατέλειες, εγώ προτιμώ νομίζω ένα πιο... ανθρώπινο είδος αγάπης, με κουσούρια και αδυναμίες, που όμως καταφέρνει να τα ξεπερνάει σε ένα βαθμό και να προσπαθεί πάντα να φτάσει στο ύψος της ανιδιοτέλειας, κινδυνεύοντας πολλές φορές να πέσει και να σπάσει τα μούτρα της. Και πάλι από την αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και υποπτεύομαι ότι είσαι λίιιιγο προκατειλημμένος απέναντι στον Απ. Παύλο (ο οποίος παρεπιπτόντως ποτέ δεν μίλησε περί συμπαντικής αγάπης. Αυτός μίλησε για τον Αγάπη τελεία και παύλα. Τον όρο συμπαντική τον ανέλυσα εν τάχει εγώ που τον ξεσήκωσα από μια διάλεξη ενός καθηγητή μου) θα ήθελα να σου ζητήσω να μου εξηγήσεις λιγάκι πως εννοείς την υστεροβουλία σε αυτή γιατί θα ήταν άδικο να σου απαντήσω υποθέτοντας μόνο τί έχεις στο μυαλό σου. Ωστόσο επειδή πουθενά δεν έκανα σύγκριση, ούτε είπα ποια προτιμάω εγώ, απλώς για τα πρακτικά να αναφέρω ότι τείνω να προτιμώ αυτή που έχει αλληλεπίδραση, διέγερση βρε αδερφέ, σωματική και διανοητική.

      Διαγραφή
  2. Όχι, δεν έχω τίποτα με τον κύριο (που έχει πεθάνει όμως, οπότε δεν μπορούμε να τον πούμε κύριο). Μια χαρά τα λέει στο συγκεκριμένο απόσπασμα. Απλά υποψιάζομαι πως αυτό που ορίζεις ως συμπαντική αγάπη, μπορεί να μην έχει άμεση ανταπόδοση, αλλά στην πραγματικότητα καλύπτει κάποια βαθύτερη εσωτερική μας ανάγκη κι έτσι προκύπτει και η -ας την πούμε έτσι- ιδιοτέλειά της. Και λέω ότι η πρώτη αγάπη, η ανθρώπινη, δε βασίζεται μόνο στην ιδιοτέλεια, υπάρχουν στιγμές που εξυψώνεται πέρα από αυτήν, που σπάει τα μούτρα της προσπαθώντας να το κάνει, γενικώς έχει τις αντιφάσεις της και γι' αυτό (εμείς ως κε) την αγαπάμε μαζί με αυτές ή μάλλον ακριβώς γι' αυτές, με μια εξίσου ανθρώπινη αγάπη, που όλα τα υπομένει, όλα τα εξηγεί και τα αντέχει. Και θα συμφωνήσω στην τάση σου να προτιμήσεις αυτή που προσφέρει αλληλεπίδραση, διέγερση, εξέλιξη, κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τα γραφόμενά σου υποθέτω ότι θεωρείς ότι όλες οι ανθρώπινες πράξεις υποκινούνται από κάποιου είδος προσδοκώμενο ίδιον όφελος και άρα είναι ιδιοτελείς. Δεν μπορώ να το αντικρούσω αυτό και νομίζω ότι δεν θέλω κιόλας. Και επειδή μάλλον δεν το τόνισα αρκετά, δεν είπα ότι η συμπαντική αγάπη δεν περιέχει ιδιοτέλεια. Για την ακρίβεια δεν καταπιάστηκα καθόλου με τον όρο, έκανα τουμπεκί ψιλοκομμένο περί ιδιοτέλειας.
      Αν και δεν μπορώ να βρω δόκιμο όρο για την αγάπη που δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως προσδοκία. Τί είδους ανάγκη μπορεί να καλύπτει αυτή;

      Διαγραφή
  3. Αυτό που θέλω να πω και μάλλον δεν καταφέρνω πολύ καλά είναι πως όλες οι πράξεις μας υπηρετούν κάποια ανάγκη, χωρίς αυτό να τις μειώνει στο παραμικρό. Κι η ανιδιοτέλεια υπηρετεί την ανάγκη μας να δίνουμε και να παίρνουμε χαρά με αυτόν τον τρόπο. Η ελευθερία μας είναι να παίρνουμε υπόψη τις ανάγκες μας (όχι να τις αγνοούμε και να τις παραμερίζουμε) και η ανιδιοτέλεια να μην τις βάζουμε πάνω από τις ανάγκες του άλλου, αλλά να τις βλέπουμε μέσω αυτού, σε συνάρτηση μαζί του.
    Η αγάπη χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης μπορεί να καλύπτει εξίσου μια εσωτερική μας ανάγκη, όχι απαραίτητα με σωστό τρόπο, πχ την ανάγκη μας να πιαστούμε από μια σχέση που έχει τελειώσει για χι ψι λόγους και να μην αντιμετωπίζουμε τη ζωή που συνεχίζεται γύρω μας και μας φαίνεται στενάχωρη, πιο άχαρη, κτλ.
    Τέλος πάντων, δε θα 'θελα να φανεί ότι κρίνω τα συναισθήματα κάποιου άλλου, οπότε από την πλευρά μου σταματώ εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!