Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Το μυστικό

Ξέρεις,


Απόψε ξύπνησα στις 1 μετά τα μεσάνυχτα και δεν είχα πια ύπνο. Και έπιασα ένα βιβλίο από το κομοδίνο και διάβαζα με πάθος. Χωρίς να με νοιάζει που έχω δουλειά το πρωί και καθώς περνούσαν οι σελίδες, περνούσε και η ώρα. Το συνήθιζα αυτό ξέρεις τα καλοκαίρια της εφηβείας μου. Έπεφτα στο κρεβάτι με ένα βιβλίο και διάβαζα μέχρι να κοιμηθώ. Συνήθως αργούσα να νυστάξω. Καμία υποχρέωση το πρωί, εκτός από το να πάμε οικογενειακώς για μπάνιο. Κατέληγα να διαβάζω ξαπλωμένη κάθετα στο κρεβάτι, με τα πόδια πάνω στον τοίχο, ή στο πάτωμα με τα πόδια στο κρεβάτι, ή ανάποδα και το μαξιλάρι υποπόδιο. Μόλις άλλαζε ταχύτητα η πλοκή, ή κάτι συνέβαινε σημαντικό, άλλαζα και εγώ στάση. Μέχρι να νυστάξω και να κοιμηθώ, ή να τελειώσει το βιβλίο. Και διαβάζω γρήγορα η άτιμη. Αν προσηλωθώ εννοώ. Στο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" δεν κοιμήθηκα καθόλου, το πήρα σερί μέχρι να τελειώσει το βιβλίο το άλλο μεσημέρι, και μόνο τότε με πρησμένα μάτια και βουλωμένη μύτη από το κλάμα, βγήκα από το δωμάτιο να φάω καρπούζι. Έτσι απόψε. 



Πιο σημαντικό και από τη δουλειά, και από τις ευθύνες, και από τα καθήκοντα που θα απαιτούσε η μέρα, ήταν το βιβλίο μου. Η ιστορία εκείνη που με ρούφηξε και με πήγε σε ένα ξεχασμένο χωριό στη Λατινική Αμερική. Σαν μια οπή στο χωροχρόνο. Καταργείται η Αθήνα, η ζέστη, το ξημέρωμα της Τρίτης, οι υποχρεώσεις της. Γίνεται μόνο ένα μικρό ανούσιο πετραδάκι που σε ενοχλεί στο παπούτσι σου. Το χαρτί, το χαρτί είναι ο κόσμος όλος! Και οι εικόνες, κήπος και η ιστορία, πόνος και η φαντασία, πραγματικότητα. Και ο ύπνος, ο φίλος που θα τον συναντήσεις όταν εσύ επιλέξεις να γυρίσεις πίσω στην Αθήνα, απλά γιατί έτσι το θέλησες, όχι γιατί πρέπει να είσαι αύριο ξεκούραστη στο γραφείο. Και με την ανάμνηση αυτού του κόσμου που σε περιμένει στο μυαλό σου, όταν θα ξανανοίξεις το βιβλίο, δεν νιώθεις πια τα πετραδάκια. Είναι το μυστικό σου. Βγάζεις το παπούτσι σου και το τινάζεις και, χωρίς να σε πάρει κανένας χαμπάρι, δημιουργείς...


8 σχόλια:

  1. -Φτάσε όπου δεν μπορείς!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρομπέν το βιβλίο ήταν το "100 χρόνια μοναξιά" και είτε το πιστεύεις, είτε όχι είναι το πρώτο βιβλίο του Μάρκες που διαβάζω. Τον είχα πάρει από φόβο, τί να πω... Κάποτε, σε ένα από τα καλοκαιρινά βράδια της εφηβείας μου είχα ξεκινήσει το "Φθινόπωρο του Πατριάρχη" και αφού διάβασα τις πρώτες τρεις σελίδες χωρίς να βρω πουθενά τελεία, με πενήντα δευτερεύουσες προτάσεις, το παράτησα!!! Και έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία μέχρι το τέλος, μόνο και μόνο από πείσμα. Για μένα ως τώρα ο Μάρκες ήταν όπως ο Αινστάιν για όλο τον κόσμο. Βλέπεις παντού ατάκες του, αλλά φυσικά και δεν έχεις διαβάσει την ειδική θεωρία της σχετικότητας.

    Ζαχαρία, αυτό προσπαθώ... ήταν το πρώτο μου που διάβασα του Καζαντζάκη... Τρέχω και δεν φτάνω! Ευχαριστώ για την ευχή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επειδή δεν σε ¨βλέπω¨ και πολύ καλά... να διαβάσεις ¨ ο μιρκός πρίγκηπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στον δρόμο της αναζήτησης...¨. Μπορεί να βρείς κάτι αξιόλογο εκεί μέσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας αντιπαρέλθω την κριτική για το πως με «βλέπεις».. Έχω να δηλώσω ότι κείμενα του τύπου ο Ιησούς συναντά τον Βούδα, ο μικρός πρίγκηπας συναντά τον Καζαντζάκη, ο Κούδας συναντά τον Αϊνστάιν, ο Μιτεράν συναντά τον Καραμαζώφ, δεν είναι σε καμία περίπτωση εντός των επιλογών μου. Αν κάποιος έχει το μεράκι μπορεί να γράψει μια συγκριτική μελέτη των νοημάτων των τάδε βιβλίων, αλλά μην μου κουνιέται κάποιος με την αναγνωρισιμότητα του μικρού πρίγκηπα και του Καζαντζάκη και πάει να κάνει ερμηνεία και το χειρότερο επέκταση των νοημάτων της δημιουργίας άλλων (Φρίττω!!!). Όποιος είναι μάγκας ας δημιουργήσει ένα χαρακτήρα δικό του που να λέει αυτά που θέλει ο ίδιος.

      Διαγραφή
    2. Και ο Καζαντζάκης πήρε τον Μανώλη(κατά κόσμο Ιησού) και τον έκανε βιβλίο. Αυτό δεν τον έκανε κακέκτυπο κάποιου. Αλλά έδωσε άλλες διαστάσεις.
      Εγώ απλά θα πω πότε Βούδας πότε Κούδας πότε Ιησούς και Ιούδας.
      Αν θίχτηκες για την φράση μου ¨Επειδή δεν σε ¨βλέπω¨ και πολύ καλά¨ ζητάω συγνώμη.

      Διαγραφή
    3. Δεκτή η συγνώμη!
      Που λες, ο Μανώλης δεν είναι ο Ιησούς, είναι ένας άνθρωπος που ταυτίζεται με τον Ιησού. Εντελώς ξεχωριστός χαρακτήρας και ποτέ δεν είπα ότι είναι κακέκτυπο. Στα δικά μου μάτια είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζήσει ακριβώς όπως ο Ιησούς και φορτώνεται το αβάσταχτο βάρος. Σύμφωνα με την ορθόδοξη άποψη, ο Ιησούς πέρασε αυτά τα βάσανα, κατ' απαίτηση του Ιουδαϊκού συστήματος θυσιών, για να μην χρειαστεί να τα περάσει στο εξής κανένας άλλος άνθρωπος. Και για μένα η τραγικότητα του Μανωλιού είναι ακριβώς σε αυτή την παρανόηση. Ανέλαβε να γίνει Χριστός ενώ δεν χρειαζόταν.
      Για τον Κούδα δεν έχω άποψη..

      Διαγραφή
    4. Δεν είναι όντως, αλλά το απαντάς ακριβώς στο τέλος
      ¨Ανέλαβε να γίνει Χριστός ενώ δεν χρειαζόταν.¨

      Διαγραφή

Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!