Στα μύχια βάθη της θαλάσσης
Στη νύχτα των μακρών δελτίων,
Σαν άλογο που ετρόχαζε αίφνης
Σωπαίνει φρέσκο το όνομά σου
Στους ώμους σου, άχ προστάτεψέ με,
Στα κάτοπτρά σου βγές νυχτέρια
Και φύλλινη μονάξια δώς μου
Από της ράχης την ισκιάδα
Το στόμα σου φιλιά ντυμένο
Και από τους χωρισμούς φευγάτο
Το στόμα δώσε μου το φίνο
Τερπνό λουλούδι της φωταύγειας
Από μακριά πολύ μακριά, από
Λησμόνια σε λησμόνια οι ράγιες
Μαζί μου μένουν – της βροχούλας
Κραυγή που υφαίνει η εσπέρα η μαύρη
Το μίτο εσύ θα βρείς της νύχτας,
Τη γκαρνταρόμπα της σαν βγάζει
Η αυγή τους ουρανούς με αστέρια
Γιομάτα ανέμους που φτυαρίζουν
Το βλέμμα μου σκεπάζει απούσα
Η σκιά η βαθιά της θύμισής σου
Παρούσα πάλι μου ξεσκίζει
Στα στήθη την γυμνή καρδιά μου
Madrigal escrito en invierno
P. Neruda
