We ‘ll always have Parnon

Ο Αύγουστος του 2016 με βρήκε σε ένα ξέφωτο, να φοράω πουλόβερ, μπουφάν, παντελόνι του σκι και ορειβατικά μποτάκια, ξαπλωμένη σε μία ψάθα πάνω σε ξερά χορτάρια, έχοντας για προσκέφαλο ένα σακίδιο πλάτης με χαλασμένο φερμούαρ. Γύρω γύρω έλατα και από πάνω μου ένα αλλιώτικο πέλαγος, ανεπανάληπτο. Το μοναδικό φαινόμενο που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις, ούτε συναισθήματα να περικλύσεις, ούτε αρκετά μάτια να το χορτάσεις, ούτε αρκετός χρόνος σε μία, ή χίλιες ζωές για να βαρεθείς. Ο ξάστερος νυχτερινός ουρανός!

Ο ουρανός ενός βουνού, ο ουρανός μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι, που είναι ωστόσο τόσο παράδοξα φωτεινή που μπορεί κανείς να δεί τα πάντα. Όσο συνηθίζει το μάτι στο σκοτάδι, τόσο περισσότερα αστέρια βλέπει. Και αστερισμούς και νεφελώματα και τον γαλαξία της Ανδρομέδας και τον δικό μας υπέροχο Γαλαξία, τον Κύκνο, το Βέλος, και άλλα, και άλλα, και άλλα. Και μετά βλέπει και πράγματα που δεν φαίνονται με το μάτι…

Σε εκείνο το υπέροχο ξέφωτο που θαρρείς πως ο αέρας ήταν ελαφρότερος, το γρασίδι απαλότερο, τα δέντρα πρασινότερα από κάθε άλλο που είχες ποτέ σου βρεθεί με έφεραν τα βήματά μου με αφορμή την 10η Πανελλήνια Συνάντηση Ερασιτεχνών Αστρονόμων που οργάνωσε η Αστρονομική Ένωση Σπάρτης από 29 ως 31 Ιουλίου 2016 στον Πάρνωνα. Η αρχική ιδέα ήταν να ανέβουμε μεγάλη παρέα, δυστυχώς τα καταφέραμε μόνο δύο, αλλά αυτό που δεν καταφέραμε να οργανώσουμε εδώ κάτω, το βρήκαμε εκεί πάνω. Μία μεγάλη χαρούμενη παρέα. 

Αφού μας υποδέχτηκε ο Φαρμακόπουλος, συνελόντι ειπείν η μασκότ της διοργάνωσης, και διευθετήθηκε το χωροταξικό, σαν προσεκτικό λαγωνικό ιχνηλάτησα την περιοχή και διάλεξα δύο δέντρα που θα ήταν το σπίτι μας για το επόμενο τριήμερο, κουβάλησα όλα μου τα υπάρχοντα τα πράγματα μου, ίσιωσα με ένα σκεπάρνι ελαφρώς το χώρο κάτω από το δέντρο μεταφέροντας μαλακό χώμα από την ανηφόρα προς την κατηφόρα την οποία και «μπάζωσα» με πέτρες και κλαδάκια, έστησα την σκηνή, έβαλα το στρώμα, φουσκωτό για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια ύπνου σε carry mat/καταής #πόσολυπάμαιταχρόνιαπουπήγανχαμένα, και με είδε ο Θεός. Μπορεί και να με άκουσε κιόλας! Μετά από τέσσερις ώρες οδήγηση και δύο ώρες μπάζωμα/στήσιμο σκηνής ο μεσημεριανός υπνάκος μπορεί να συνοδευόταν από, να μην το πω ροχαλητό, να το πω ένα θρόισμα που το παίρνει το αεράκι και το ταξιδεύει αέναα στις ρεματιές. Το απόγευμα έφτασε και η Ευγενία με ένα ψυγείο γεμάτο καλούδια, στήσαμε και τη δική της σκηνή και κατεβήκαμε στο ξέφωτο για να ακούσουμε την ομιλία για τις μαγνητικές καταιγίδες από την Δρ. Φιόρη – Αναστασία Μεταλληνού. Ακολούθησε μία εξαιρετική ουρανογραφία μετά μυθολογίας, από τον Θανάση Ευαγγελόπουλο με την ραδιοφωνική φωνή. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να τον ακούω να μιλάει για την Κόμη της Βερενίκης – είναι αστείο πως η εκκλησιαστική εξουσία συμβαδίζει από πάντα με την κοσμική εξουσία – και τον Περσέα που έσωσε την Ανδρομέδα, δηλαδή την ψυχή του. 

Blue Snowball
Πηγή εικόνας

Στη συνέχεια ψάχνοντας να βρούμε τηλεσκόπιο να κοιτάξουμε, πέσαμε – εντελώς τυχαία - πάνω στα παιδιά από την Κέρκυρα που μας φιλοξένησαν, μας έδειξαν αντικείμενα βαθέως ουρανού όπως το Lagoon, Μ11, Μ22 και όλη την προπαίδεια του 11 σε αντικείμενα Messier, το Veil (πανωσέντονο και κατωσέντονο), την αγριόπαπια (χωρίς σάλτσα), την Ανδρομέδα, και το εντυπωσιακό blue snowball. Ήμασταν παντελώς άγνωστοι, δύσκολα έβλεπε ο ένας το πρόσωπο του άλλου και όμως μοιραστήκαμε τους ίδιους αστερισμούς, τις σταφίδες, τα φουντούνια. Γιατί πριν να μοιραστούμε αυτά, μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος.

Ο βραδινός ύπνος στην σκηνή ήταν ελαφρύς, πουπουλένιος, γεμάτος όνειρα για αστέρια, τηλεσκόπια και… πορσελάνινες τουαλέτες με γάργαρα καζανάκια.

Το Σάββατο ήταν άλλη μία ωραία μέρα με χαλάρωση, φιλική κουβεντούλα, βόλτες στο βουνό όπου συστηθήκαμε με ενδιαφέροντες ανθρώπους και, δεν ξέρω αν το ανέφερα, ύπνο! Πολύ ύπνο. Ο καλύτερος μεσημεριανός ύπνος της ζωής μου. Μικρούλης όμως μωρέ, δύο ώρες μπρούμυτα, δύο ώρες ανάσκελα και δύο ωρίτσες στο πλάι. Όταν επιτέλους ξύπνησα, βγήκα από το σκηνή σαν τον Λάζαρο, τυλιγμένη σε ένα σεντόνι και σέρνοντας τα βήματά μου. Ένας καινούργιος άνθρωπος. Που ήθελε απεγνωσμένα καφέ!

Η απέναντι πλαγιά γεμάτη κατασκηνωτές, σκηνές, κόσμο, πήγαινε – έλα, φίλους μας από την Αθήνα, όπως ο Μάνος, η Δήμητρα και τα παιδιά, αλλά και τα παιδιά από την Κέρκυρα που τα είδαμε πια και στο φως της μέρας, τον Σπύρο, την Αμαλία, τον Θανάση, και τον Βασίλη. Βρήκαμε και τα παιδιά από τον ΣΕΑ και φυσικά δεν γινόταν να μην σταματήσουμε μπροστά στο ινδιάνικο Τίπι που μας ξενάγησαν ο Βαγγέλης και η Κυριακή και να φωτογραφηθούμε και να φορέσουμε το ινδιάνικο βραχιόλι μας. Όλοι τους φιλικοί, αυθεντικοί, δημιουργικοί, «εμπνευστικοί». Άνθρωποι που σίγουρα έχουν/με ελαττώματα και ανασφάλειες, αλλά με το ίδιο μεράκι και άρα πνευματικά συγγενείς. 

Αναμνηστική φωτογραφία

Πηγή Φωτογραφίας

Απολαύσαμε άλλες δύο βραδιές με ενδιαφέρουσες ομιλίες, (μία από τον κ. Σιμόπουλο) και παρατήρηση και, δεν θυμάμαι αν είπα, Ύπνο! Η τελευταία νύχτα ήταν και η καλύτερη, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τελειώνει η εξόρμηση, και προσπαθούσαμε άφωνες, ξαπλωμένες σε μία ψάθα να ρουφήξουμε όλα τα αστέρια μέσα από τα μάτια μας, να στείλουμε το φως τους σε κάθε κύτταρο μας, να το πάρουμε μαζί μας για όταν θα έρθουν τα δύσκολα. Εκεί έχασα και το σκουλαρίκι μου με τον Μικρό Πρίγκηπα. Ίσως και να έφυγε για τον αστεροειδή του. Κάπως έτσι με βρήκε ο Αύγουστος, ντυμένη σαν αρκούδα, γιατί είμαι και κρυουλιάρα, πανάθεμά με! Όμορφη όμως, φτού μη με ματιάσω!

image credit Manos Kardasis

Έχω ξαναπάει στο παρελθόν σε εξορμήσεις ερασιτεχνών αστρονόμων και μαγεύτηκα, οπότε ήξερα περίπου τι θα συναντήσω. Τον συγκλονισμό της διάστικτης αβύσσου τον είχα βιώσει πρώτη φορά στον Γράμμο και άλλαξε τη ζωή μου σε βαθμό που δεν θεωρούσα δυνατό. Όμως όταν ξεκίνησα από την Αθήνα την Παρασκευή είχα έναν στόχο, αναζητούσα έμπνευση. Και βρήκα και άλλα που δεν είχα ζητήσει. Βρήκα χαρά, ομορφιά, ελευθερία και γαλήνη. ΌΛΑ μου φάνηκαν ωραία! Φεύγοντας συγκινημένη, ευχαρίστησα το βουνό για την εμπειρία και τα δώρα που μου χάρισε. 

Ο νυχτερινός ουρανός έχει τη μοναδική ικανότητα να μας κάνει να αισθανόμαστε ολόκληροι και μικροί ταυτόχρονα. Είναι το πάθος μου, η δύναμη που με ενεργοποιεί. H έμπνευσή μου!