Supergirl

Βγήκα έξω απόψε με τα ακουστικά στα αυτιά να περπατήσω στο δροσερό βράδυ. Πρέπει να περπατάω μετά το χειρουργείο λέει γιατί πρέπει να ενεργοποιηθεί το λεπτό έντερο. Αυτό είναι κωδικός για το «πετάξαμε τα έντερα μέσα στην κοιλιά όπως - όπως και σε κλείσαμε, οπότε μέχρι να πάρει μπροστά το λεπτό έντερο εσύ θα πρήζεσαι και θα φουσκώνεις σαν μπαλόνι, εκτός και αν περπατάς #χαμογελάκι». Κανένα πρόβλημα. Ξέρετε πόσο εύκολα μπερδεύεται η αντεριά όταν φτιάχνεις κοκορέτσι;

Στο ραδιόφωνο παίζει το supergirl των Reamon που μέχρι και πρόσφατα θα μπορούσα να πω ότι ήταν ο ύμνος μου  “Super girls don’t cry, super girls just fly”! Εγώ ήμουν αυτό το supergirl που άντεχε, που δεν κουραζόταν ποτέ, που μετακινεί τα έπιπλα, που είναι υπεράνω και πολιτισμένη στις προσβολές, που όταν κάποιος που έχει ευεργετήσει, στρέφεται εναντίον της με αχαριστία αυτή λέει "δεν πειράζει" και φεύγει πετώντας. Που δεν θέλει βοήθεια, που τα κάνει όλα μόνη της, που είναι πάντα γελαστή, ψύχραιμη και δυνατή! 

Απεταξάμην! Και τινάζω και την σκόνη από πάνω μου

Μετά το χειρουργείο (έκανα ένα μεγάλο χειρουργείο στην κοιλιά) αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι ΔΕΝ είμαι supergirl. Οϊμέ! Το πρώτο δείγμα ήταν που δεν ήμουν ικανή να κάνω εγχείρηση στον εαυτό μου – dah – και έπρεπε να βασιστώ στον χειρούργο ότι θα μου την έκανε σωστά. Όταν συναντηθήκαμε έξω από το χειρουργείο, εγώ ξαπλωμένη στο φορείο με το σι θρού ρομπάκι να είμαι ανήσυχη, μου είπε «μη φοβάσαι, έχεις εμένα»! Πώς να του πω τώρα «εσένα είναι που φοβάμαι γιατρέ»; Έκατσα και μου το έκανε το χειρουργείο και μετά εκτός από τους πόνους, το επίσης οδυνηρό ήταν ότι βασιζόμουν σε άλλους για βασικές μου ανάγκες. Εντάξει μέσα στο νοσοκομείο δεν μπορούσα ούτε το νερό από το κομοδίνο να πιάσω, ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω. Μιλάω για μετά, για το σπίτι. Βασιζόμουν σε άλλους να στρώνουν το κρεβάτι, να βάζουν τα πιάτα στο και από το πλυντήριο, να φτάνουν τα ψηλά ντουλάπια, τα χαμηλά ντουλάπια, να μου κάνουν αλλαγή στις γάζες, να κουβαλάνε οτιδήποτε είχε βάρος πάνω από ένα ποτήρι, να σηκώνουν από κάτω οτιδήποτε μου έπεφτε από τα χέρια, να μου πλένουν και να μου σιδερώνουν τα ρούχα, να με βοηθάνε να φορέσω τη ζώνη για να στηρίζεται κοιλιά και πλάτη, να με πηγαίνουν με το αυτοκίνητο στον γιατρό. Τα ηλεκτρικά μπαντζούρια πάντως, ε! Μόνη μου πατάω το κουμπί και κατεβαίνουν!

Super Nantia

Αυτή η εικόνα απέχει παρασάγκας από το supergirl όμως. Αμ, η ψυχραιμία; Ανύπαρκτη. Και κλάμα η κυρία. Πολύ περισσότερο από όσο συνήθως. Αλλά τελικά ξέρεις κάτι;

Δεν με νοιάζει!

Μεγάλο σχολείο ο πόνος. Σε κάνει να καταλαβαίνεις ποια πράγματα έχουν πραγματικά σημασία και αξία σε αυτή τη ζωή. Εύκολα το λέμε νοητικά, ότι δεν πρέπει να σκοτιζόμαστε για μικροπράγματα, αλλά όταν θα γίνει η στραβή στη δουλειά θα πάρεις ανάποδες πριν προλάβεις να πεις κύμινο. Θα θυμώσεις στο φανάρι, στην ουρά για τα τυριά, στην τράπεζα. Και τα πράγματα που έχουν στ’ αλήθεια σπουδαιότητα θα περιμένουν σε μια γωνίτσα να τα θυμηθείς. Μόνο που όταν πονάς οι προτεραιότητες τείνουν να αναθεωρούνται και αυτό που ήταν πολύ σημαντικό για σένα – κοίτα να δεις – δεν είναι πια! 

Δεν με νοιάζει που δεν είμαι η παντοδύναμη βασίλισσα της τελειότητας. Δεν με νοιάζει να εμπλακώ σε αντιπαραθέσεις που δεν θα αποφέρουν τίποτα. Τα κρατάω τα χρυσά μου τα λογάκια. Ούτε θα προσπαθήσω να πείσω κανέναν για τις καλές μου προθέσεις. Α, και να ξέρετε ότι είμαι άνθρωπος με ελαττώματα, πάθη και ζηλεύω. Επίσης αφού δεν είμαι supergirl δεν χρειάζεται να τα ανέχομαι όλα. Και όταν χαμογελάω και πολύ και το παίζω ψύχραιμη ενώ θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη, να ξέρεις ότι με έχεις χάσει. Μουα-χα-χα-χα! Φλερτάρω με την ελευθερία των κινήσεων που έχει ένας άνθρωπος που δεν τον νοιάζει τι γνώμη έχουν οι άλλοι για αυτόν. Πώς δεν το είχα πάρει χαμπάρι τόσο καιρό; Ούτε χρειάζεται να αρέσω σε όλους, ούτε καν στους περισσότερους. Και με αυτούς με τους οποίους ταιριάζουν τα χνώτα μας και συνεννογιόμαστε αγαπάω τα ελαττώματά τους, όπως αγαπάνε και αυτοί τα δικά μου. Όπως αγαπάω και εγώ τα δικά μου. 

Γυρίζοντας από το περπάτημα στο ραδιόφωνο είχε το Personal Jesus. Πολύ καλύτερα εδώ. 

Νοητικά το αναζητούσα από πάντα, αλλά αυτή η αλλαγή έγινε βιωματικά και την εφαρμόζω από το χειρουργείο και μετά. Ελπίζω να μου κρατήσει. Το μόνο θέμα είναι ότι μέχρι να επαναλειτουργήσει κανονικά το έντερο, δεν κλάνω! Και αυτό είναι το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό που έχω με ένα καθώς πρέπει supergirl.