Μια φορά θυμάμαι...

Από τα πράγματα που με έχουν πραγματικά σημαδέψει από την παιδική μου ηλικία είναι οι εκδρομές και οι βόλτες με το αυτοκίνητο των γονιών μου, ένα πορτοκαλί Renault 14, ένα κουκλί του σχεδιασμού, που τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν πολύ μπροστά, αλλά στην τρυφερή νηπιακή ηλικία δεν είχα την κριτική ικανότητα να το εκτιμήσω. Είχε εξαιρετικές αναρτήσεις το Ρενώ, ειδικά στους χωματόδρομους γύρω από το χωριό και στα χωράφια που μας έπαιρνε μαζί ο πατέρας μου όταν πήγαινε να ελέγξει τα μπεκ αν ποτίζονται οι ελιές και μας έβαζε να πίνουμε νερό σαν καμπόυδες - έλεγε - σάματις και ξέραμε πώς πίνουν νερό οι καμπόυδες, απλά εμπιστευόμασταν τον μπαμπά τυφλά. Στα χωράφια μπαίνανε από τα ανοιχτά παράθυρα τζιτζίκια

Μόνο τα πόνυ μας λείπανε εμάς, κατά τα άλλα μπαμπάς-μαμά μπροστά και εγώ με τον αδερφό μου να ζμπρωχνόμαστε πίσω

Λοιπόν το κασετόφωνο στο ρενώ έπαιρνε κάτι τεράστιες ορθογώνιες κασέτες στις οποίες έπαιζαν ταυτόχρονα 4 κανάλια και εσύ με ένα κουμπάκι επέλεγες ποιο θα ακούσεις. Πολύ μπροστά το ρενώ λέμε! Μια από αυτές τις κασέτες είχε νέο κύμα Γιώργο Ζωγράφο, Αρλέτα, Καίτη Χωματά και την είχαμε λιώσει. Λιώσει όμως! Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, λαμβάναμε μουσική παιδεία. Σίγουρα ένα νήπιο προτιμάει τις μείζονες κλίμακες και τις εύκολες μελωδίες, εμένα για παράδειγμα μου άρεσαν το "στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι/πετούν τα παλιομάχαιρα" που τραγουδούσε η Χωματά γιατί ήταν τσιριμπίμ τσιριμπόμ η μελωδία και η ενορχήστρωση, άσχετο που οι στίχοι του Καμπανέλλη είναι να σηκώνεται η τρίχα των ενηλίκων, αλλά αφού εμείς τα παιδιά δεν είχαμε τρίχες, απολαμβάναμε την μακαριότητα του πτωχού πνεύματος. Το άλλο αγαπημένο μου ήταν του Γιώργου Ζωγράφου "άκρη δεν έχει ο ουρανός" κυρίως για τον ρυθμό του και τα αρπίσματα της κιθάρας. Και το "ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος" για το ενθουσιώδες vivace, τα πνευστά, την εξαιρετική μελωδία, στο τέλος λιγάκι γινόταν θλιβερό γιατί δακρύζανε ανεξήγητα και ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος, μάλλον λόγω της ελάσσονος κλίμακας... αλλά τελικά ένα γρήγορο εντυπωσιακό τελείωμα δεν σε άφηνε να το πολυ-σκεφτείς. Είπαμε άλλα τα κριτήρια των παιδιών. Για να προσέξω τους στίχους ούτε λόγος, εξάλλου πού να ήξερα τί πα να πει καημός, ή πόλεμος..

Γιώργος Ζωγράφος - Ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος

Το επόμενο τραγούδι της κασέτας ήταν το "άσπρα καράβια τ' όνειρά μας" και όλα καλά!

Κάπου εκεί ανάμεσα έμπαινε και το τραγούδι "μια φορά θυμάμαι" που ήταν μια σκέτη γλύκα με την κιθάρα και τη φωνή της Αρλέτας έτσι το τραγουδούσα ασυναίσθητα "έφυγες εσύ και έχουν ανάψει...",  "θα 'ρθει το πρωί και θα περάσει, θα με λυπηθεί θα με ξεχάσει" και μετά όταν φτάναμε στην θάλασσα, έβγαινα τρέχοντας φορώντας τα πορτοκαλί μου μπρατσάκια ήδη από το σπίτι και βουτούσα μπιχτοκέφαλα στα νερά, πριν καλά καλά στήσει ο πατέρας μου την κόκκινη ομπρέλα με τα λουλουδάκια. 

Έτσι λοιπόν έγινε η Αρλέτα κομμάτι της ανατροφής μου και της μουσικής μου παιδείας και ενώ νόμιζα ότι ούτε που έδινα σημασία στα "βαρετά" τραγούδια της κασέτας, τώρα διαπιστώνω ότι ήταν τα πιο ενδιαφέροντα. 

"Φώναξε με, αγάπη! Φώναξέ με!"

Αρλέτα - Φώναξε με αγάπη

"Είχα ένα αγόρι" 

Σήμερα δεν μπορώ να ακούσω το τραγούδι για αυτόν τον άγριο άνεμο χωρίς να βάλω κλάματα για τα όνειρά του που γίναν' δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά. 

Αρλέτα - Είχα ένα αγόρι

Και μετά το ποτάμι που έγινε αναφιλητό, ερχόταν ένα ακόμα τραγουδάκι που ήταν πολύ αισιόδοξο γιατί μιλούσε για τα φτερά που θα άνοιγα και εγώ σύντομα, μόλις δηλαδή μάθαινα να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια! Υποπτευόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά, αλλά αυτή η τόσο γλυκιά φωνή με το απαλό βιμπράτο με καθησύχαζε ακόμα και αν σε εκείνη την ηλικία ήμουν ανίκανη συναισθηματικά να μελαγχολήσω.

Αρλέτα - Τώρα θ' ανοίξω τα φτερά

Η σημερινή ανάρτηση μου βγήκε λίγο ραδιοφωνική. Με ήχους. Να μπορούσα μόνο να βάλω και τις μυρωδιές από τα χόρτα στην θάλασσα που στην πραγματικότητα βρωμάνε, αλλά για μένα μυρίζουν αθωότητα! "Τα μικρά παιδιά, που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μήλο το χάρτινο τις ελπίδες μας". Ακόμα μπορώ να νιώσω τα μπρατσάκια, το μαγιό (γυαλόβρακο κατά τον πατέρα μου, δηλαδή το βρακί που φοράς και πας στον γυαλό) τα λεπτά φύκια στα πόδια μου, να ακούσω το γέλιο της μάνας μου, να θυμηθώ τις βουτιές που μας έκανε ο μπαμπάς από την πλάτη του. Μια φορά θυμάμαι...

------

Παρόμοια ανάρτηση

Ποιός θυμάται τη βροχή