"Ένα πράγμα με
ταπεινώνει: η μνήμη είναι συχνά το προσόν της μωρίας· ανήκει συνήθως στα
δυσκίνητα πνεύματα, τα οποία καθιστά ακόμα βαρύτερα, παραφορτώνοντας τα με τις αποσκευές
της. Κι εντούτοις, τί θα ήμαστε χωρίς τη μνήμη; Θα ξεχνάγαμε τις φιλίες μας, τους έρωτές μας, τις απολαύσεις μας, τις υποθέσεις μας· η μεγαλοφυΐα δε θα μπορούσε να συγκεντρώσει τις ιδέες της· η πιο
τρυφερή καρδιά θα έχανε τη στοργή της αν έπαυσε να θυμάται· η ύπαρξή μας θα
μετατρεποτανε σε μια διαδοχή στιγμών ενός παρόντος που ρέει ασταμάτητα· δε θα
υπήρχε πλέον παρελθόν. Ω, δυστυχία μας! Η ζωή μας είναι τόσο μάταιη, που μόνο
αντικαθρέφτισμα της μνήμης μας μπορείς να την πεις"*
Time is too slow for those who wait
And time is too swift for those who fear
Time is too long for those who grieve
And time is too short for those who laugh
And love is too slow for those who wait
And love is too swift for those who fear
Love is too long for those who grieve
And love is too short for those that laugh
But for those who love
But for those who really love
But for those who love
Time
Sweet time
Precious time
Lovely time
All the time
Time, time, time, time...
is eternity
Hours fly
Hours fly
Hours fly
But even flowers must die
And then a new day comes
And there's a new day's dawn
And there's a new day's sun
And love stays on
Sweet love stays on
Love stays on
Love stays on
Love, love, love, love
And time, time, time, time...
* το κείμενο παρατίθεται στη σελίδα 189 του βιβλίου "ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ" εκδόσεις Θεμέλιο, ως απόσπασμα κάποιου βιβλίου που διαβάζει ο Πιέρ Μπουτόρ στη γυναίκα του Ντενίζ
