Δέκα

"Ένα πράγμα με ταπεινώνει: η μνήμη είναι συχνά το προσόν της μωρίας· ανήκει συνήθως στα δυσκίνητα πνεύματα, τα οποία καθιστά ακόμα βαρύτερα, παραφορτώνοντας τα με τις αποσκευές της. Κι εντούτοις, τί θα ήμαστε χωρίς τη μνήμη; Θα ξεχνάγαμε τις φιλίες μας, τους έρωτές μας, τις απολαύσεις μας, τις υποθέσεις μας· η μεγαλοφυΐα δε θα μπορούσε να συγκεντρώσει τις ιδέες της· η πιο τρυφερή καρδιά θα έχανε τη στοργή της αν έπαυσε να θυμάται· η ύπαρξή μας θα μετατρεποτανε σε μια διαδοχή στιγμών ενός παρόντος που ρέει ασταμάτητα· δε θα υπήρχε πλέον παρελθόν. Ω, δυστυχία μας! Η ζωή μας είναι τόσο μάταιη, που μόνο αντικαθρέφτισμα της μνήμης μας μπορείς να την πεις"*

Time is too slow for those who wait And time is too swift for those who fear Time is too long for those who grieve And time is too short for those who laugh And love is too slow for those who wait And love is too swift for those who fear Love is too long for those who grieve And love is too short for those that laugh But for those who love But for those who really love But for those who love Time Sweet time Precious time Lovely time All the time Time, time, time, time... is eternity Hours fly Hours fly Hours fly But even flowers must die And then a new day comes And there's a new day's dawn And there's a new day's sun And love stays on Sweet love stays on Love stays on Love stays on Love, love, love, love And time, time, time, time...

* το κείμενο παρατίθεται στη σελίδα 189 του βιβλίου "ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ" εκδόσεις Θεμέλιο, ως απόσπασμα κάποιου βιβλίου που διαβάζει ο Πιέρ Μπουτόρ στη γυναίκα του Ντενίζ