Το φάντασμα των Χριστουγέννων

Κοντεύουμε τα μέσα του Δεκέμβρη και μόλις σήμερα έπιασε να κρυώνει κάπως ο καιρός. Λίγο η ως τώρα θερμοκρασία που μου με έκανε να πιστεύω ότι κινούμαι σε θερμοκήπιο καταμεσής στο θέρος, λίγο οι έννοιες της δουλειάς και τα τρεξίματα, προσγειώνομαι χθες στον πλανήτη γη και διαπιστώνω ότι όλα γύρω στολισμένα, όλα γύρω φωτάκια και χρυσόσκονη, και δέντρα και εμένα κάτι δεν μου πάει καλά. Τα Χριστούγεννα «πρέπει» να είναι γιορτή της ζεστασιάς και της θαλπωρής και της γλύκας και που ακούς γύρω βιολιά και καμπανάκια να χτυπάνε και αγγελάκια να τιτιβίζουν και να ραίνουν τον κόσμο με ροδοπέταλα, και νιώθεις καρδιές να ζεσταίνονται, και άχ τι ωραία που πρέπει να είναι όλα!  ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ; Ε;

Όταν ήμουν μικρή αυτή η γιορτή ήταν το κάτι άλλο. Καταρχάς νηστεύαμε, η μαμά έφτιαχνε μελομακάρονα και την παραμονή κουραμπιέδες και στολίζαμε το δέντρο την μέρα που τελειώνανε τα σχολεία, δηλαδή στις 23 Δεκεμβρίου και γελούσαμε και πειράζαμε ο ένας τον άλλον και παίζαμε με μπαλόνια στο σαλόνι, θυμάσαι Γιώργο τότε που σπάσαμε το καλό βάζο της μαμάς, αυτό που μας είχε πεί ο μπαμπάς ότι αν το σπάσουμε θα μας σπάσει το κεφάλι; Και την ημέρα των Χριστούγέννων πηγαίναμε χαράματα στην εκκλησία και κοινωνούσαμε και εγώ κοίταζα πάντα τον ουρανό γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα έβλεπα το αστέρι της Βηθλεέμ. Όπως σας βλέπω και με βλέπετε. Και γυρίζαμε σπίτι και τρώγαμε σούπα, όλα και όλα στο χωριό το πρωί των Χριστουγέννων μετά την Θ. Λειτουργία τρώμε κοτόσουπα και μετά παίζαμε επιτραπέζια στη μοκέτα, και ποιός μου πήρε μακριά εκείνα τα Χριστούγεννα; Γιατί τα τωρινά Χριστούγεννα δεν είναι πιά τα ίδια; Τώρα όλα αρχίζουν από αρχές Νοεμβρίου, οι βιτρίνες στολίζονται, η αγορά ξεφωνίζει στα μούτρα μας «κατανάλωσε, κατανάλωσε!» και όταν φτάσει εκείνη η ευλογημένη μέρα έχουμε βαρεθεί τόσο πολύ τον Αη Βασίλη και τους ταράνδους που θέλουμε να τους βάλουμε το δέντρο ολόκληρο, εκεί που ξέρετε. Πέρισυ είχα πετύχει μία εκπομπή στο τρίτο πρόγραμμα που έπαιξε 10 διαφορετικές διασκευές του “chestnuts roasting on an open fire”, φταίω και εγώ που κάθησα και άκουγα και δεν άλλαξα σταθμό, και όταν τελείωσε δεν ήθελα να δω κάστανα ποτέ στην ζωή μου.

Από την Κυριακή σκεφτόμουνα ότι δεν έχω καμία όρεξη να στολίσω, και αποφάσισα να το κάνω με βαριά καρδιά χτες το βράδυ, να πάει και το παλιάμπελο! Βέβαια, αν είναι να κάνουμε κάτι, σκοπός είναι να το κάνουμε σωστά, έτσι έβαλα μουσικούλα και σιγά σιγά, αφού μπήκαν τα φωτάκια και μετά οι γιρλάντες πόπ κόρν και τα πρώτα ξύλινα στολίδια, άρχισα να χαλαρώνω και να μπαίνω στην διάθεση της εποχής, και καθώς άδειαζε το κουτί με τα ξύλινα στολίδια και κρεμάστηκαν και τα πάνινα στολίδια και τα ζαχαρωτά, και όσο το έβλεπα το δέντρο τόσο μου άρεσε. Βοήθησε και η Dinah Washington, ε και λίγο η Ella Fitzgerald, έβαλε και το χεράκι του και ο Nat King Cole και σαν να έγινε κάπως πιο ελαφριά η ατμόσφαιρα εκεί που δεν το περίμενα. Αρχίσανε να μου μυρίζουν Χριστούγεννα, χωρίς υποψία χρυσόσκονης στο σπίτι, χωρίς αστραφτερά μπιχλιμπίδια, μόνο κάτι μικρά μεταλικά αγγελάκια που ανάβεις από κάτω κάτι κεράκια και αυτά γυρίζουν γύρω γύρω και κάνουν ντίν ντίν!

Μπορεί να είμαι χαζό και αθώο και να παραμυθιάζομαι εύκολα, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ η έκπληξη που μου επιφύλαξε για την πεσμένη μου διάθεση το χτεσινό στόλισμα του δέντρου, που πήγα χαρούμενη σήμερα στην δουλειά και ας ήξερα ότι θα ήταν πολύωρη και απαιτητική και ας ξέρω ότι και αύριο θα είναι το ίδιο.  Μπορεί να είμαι χαζό και αθώο, αλλά ακόμα ελπίζω ότι φέτος θα το δω τελικά το αστέρι της Βηθλεέμ.