Για να γυρίσει η Ήλιος θέλει δουλειά πολύ!

Γλυκιά και πικρή επίγευση, γαμώ το κέρατό μου, δεν ξέρω τί σκατά νιώθω. Μετά την μεγαλειώδη συγκέντρωση της Κυριακής και το κυνηγητούλι στους δρόμους και τα στενά του κέντρου (όποιος το έχασε, εδώ μπορείνα μάθει πως έγινα Μάρθα Βούρτση) έχω μείνει μικρή και παγωμένη. Ήττα, μόνο ήττα, είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει την κατάστασή μου. Πήγα, είδα, με νικήσανε! Veni, Vidi, Victum! 

Τόσος κόσμος κατέβηκε με προσμονή στους δρόμους, περιμένoντας να ακουστεί η φωνή του. Μάλλον περιμέναμε τα πράγματα να είναι εύκολα. Αφού κατέβηκα ΕΓΩ, σκεφτόμασταν, είναι καιρός να βγούν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος με μπουρνούζι και τις παντούφλες και να πουν: «Παιδιά έχετε δίκαιο, πως δεν το είχαμε καταλάβει τόσο καιρό! Αφού βγήκατε στον δρόμο και τραγουδάτε και μουτζώνετε την Βουλή, ήρθε η ώρα να παραιτηθούμε και να μπούμε στο τζακούζι να νήψουμε τα ..... μας». Αντί για αυτό φάγαμε τα χημικά μας, ουχί άπαξ, αλλά πολλάκις και μας έσπασε ο τσαμπουκάς. Μέναμε όμως εκεί. Μέναμε γιατί ξέραμε ότι δεν υπάρχει αύριο! Ότι μόλις περάσει το μνημόνιο 2, ο χρόνος θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Μέναμε εκεί με την δύναμη της απελπισίας.

Ακολούθησαν καταστροφές και λεηλασίες – ωραία σκηνοθετημένες, δεν λέω – που πέτυχαν διπλό σκοπό. Πρώτον και προφανέστατον έδωσαν έρρεισμα στα Πρετεντεροπαπαγαλάκια να ασχοληθούν μόνο με τα «επεισόδια» και να κάνουν σίριαλ το μπαλάκι των ευθυνών από τον Άννα στον Καϊάφα για τις ευθύνες τις Αστυνομίας, της Πρυτανίας, της Πυροσβεστικής, του WWF, του Αρκτούρου και του Συλλόγου Άνω Πετρομαγούλας για την διάσωση του επτάποδου κολεόπτερου (ΣΑΠΔΕΚ). Δεύτερον, έκαναν όσους δεν κατέβηκαν στην πορεία και είδαν τα «γεγονότα» (αντικειμενικά πάντα) από τα ΜΜΕ να φοβούνται ότι όταν γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις κακά πράγματα  συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους. Δηλαδή, καλά κάναμε και δεν πήγαμε, γιατί θα είχαν συμβεί χειρότερα πράγματα και θα φταίγαμε εμείς. Αποστολή επετεύχθη! Και η πορεία φιμώθηκε και ο κόσμος φοβήθηκε. (Η σωστή ορολογία είναι «αστοί», αλλά πότε μπήκα εγώ σε καλούπια για να το κάνω τώρα;)

Αυτό πάντως με τον φόβο το καταλαβαίνω πλήρως-τελείως. Δεν θα πάω μακριά. Στην αρχή φώναζα συνθήματα, τραγουδούσα, χαμογελούσα, μετά έφαγα τα δακρυγονοασφυξιογόνα και κώλωσα η δικιά σου. Ούτε σύνθημα, ούτε χαμόγελο, ούτε τίποτα! Μούγκα στην στρούγγα! Εξαρτημένο αντανακλαστικό κατά Pavlov. Σου λέει το αυτόνομο νευρικό σύστημα: «Την προηγούμενη φορά μανδάμ που έσκουζες συνθήματα, μετά δεν μπορούσες να ανασάνεις και έκλανες μέντες. Μην ξαναφωνάξεις σε παρακαλώ γιατί τα επινεφρίδια δεν έχουν άλλη αδρεναλίνη, έδωσαν τα ρέστα τους! Μετά τιμής – το Στέλεχος & η Υπόφυση». Ποιά είμαι εγώ που θα πάω κόντρα στο ένστικτο της επιβίωσης; Καμία αγωνίστρια; Όχι, Κότα είμαι! Και ακόμα βήχω...

Ο κυριότερος όμως λόγος που μου κοπήκανε τα χαμόγελα και καθόμουνα σκεφτική σε ένα πεζοδρόμιο στην Σταδίου, ήταν η συνειδητοποίηση πως για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολύ! Και κυρίως ότι οι ζωντανοί πρέπει να χύσουν αίμα. Δεν έρχεται ο ντουνιάς ανάποδα μέσα σε μία μέρα. Υποψιάζομαι ότι θέλει προσεκτικό σχεδιασμό. Sad but true! Η αρχή όμως έγινε. Όσοι ήταν προχτές στο κέντρο, τώρα ξέρουν! Ξέρουμε ότι με το να βολοδέρνουμε αριστερά – δεξιά στα στενά σαν τα πρόβατα, χωρίς σκοπό, δεν παράγει έργο. Εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη ενός σκοπού, μιας οργάνωσης, μίας τάξης, μίας πειθαρχίας (έχω θεματάκια με την υποταγή, το παραδέχομαι). Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι την καλύτερη οργάνωση την είχε το ΠΑΜΕ, αλλά περιμένω σε αυτή την ειδική κατάσταση να εγερθούν και αυτοί πάνω από την κομματική γραμμή και να ενωθούμε όλοι μαζί. Όχι, δεν έχω πυρεττό! Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτές οι περιστάσεις είναι τόσο κρίσιμες που πρέπει να βρούμε τρόπο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας e-nantia στον κοινό εχθρό (*Ααααα! Τώρα κατάλαβες τί σημαίνει το e-nantia, ωραίο λογοπαίγνιο, το ξέρω). Αλλά επειδή δεν έχω κάνει στρατηλάτης, ούτε καταδρομέας και δεν ξέρω πως οργανώνονται οι μάχες, δεν έχω και καμία πρόταση. Το μόνο που τονίζω είναι η ανάγκη οργάνωσης.

Είναι ανάγκη να πούμε στους φίλους μας, που για τους δικούς τους λόγους δεν ήρθαν την Κυριακή, ότι την επόμενη φορά πρέπει να είναι μαζί μας. Ότι οι «καλοί» είμαστε πολλοί. Ότι ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Σίγουρα πάντως από τον καναπέ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Προς Θεού, δεν το παίζω αγωνίστρια. Τώρα ξυπνάω, μόλις το καλοκαίρι άρχισα να κατεβαίνω σε πορείες, η τρίτη μου διαδήλωση ήταν. Δεν ξέρω την τύφλα μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω ασφυξία. Χειρότερη από αυτή που μου προκάλεσαν τα χημικά (ακόμα βήχω).

Νιώθω ότι μου ρουφάνε το αίμα, μου στερούνε το οξυγόνο, μου κλέβουν τις ελπίδες. Δεν θα παραδοδώ αμαχητί, θα τους δυσκολέψω.

Ένα το χελιδόνι - Στίχοι Οδ. Ελύτης, Μουσική Μ. Θεοδωράκης

--

Εάν ο καθένας αρχίσει να σκέφτεται εκτός σχεδίου του συστήματος, τότε δεν θα υπάρχουν αρκετά χέρια, μέθοδοι και κανόνες για να μας τιμωρήσουν όλους.