Εσούρωσα κι αργήσαμε

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να βγάλω μεγάλο νόημα από αυτά που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Θα είχε πλάκα να δω αν μπορεί να βγάλει ο οποιοσδήποτε...

Όταν γύρισα σπίτι απόψε κατά τις 10, εντελώς νηστική (εντάξει κάτι παξιμάδια με τον καφέ δεν ξέρω αν πιάνονται) μου φάνηκε καλή ιδέα όση ώρα περίμενα να βράσουν τα ριγγατόνι να ανοίξω ένα λευκό κρασί Δόρυσσα (ά-παι-χτο) που είχα στο ντουλάπι/κάβα/wish place και τώρα βιώνω μια μακάρια και μοναδική αίσθηση ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε έναν κόσμο που ζουν μονόκεροι.

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ

Ταλικά πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα και πόσο μακριά είναι αυτά που σκεφτόμαστε από αυτά που ζούμε; (Μου είναι κάποως δύσκολο να πληκτρολογώ χωρίς λάθη, οφείλω να ομολογήσω). Πού βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στην συνείδηση, την ελεγχόμενη από το υπερ-εγώ συμπεριφορά και το πραγματικό μας εαυτό; Το καταπλητκικό με μένα είνα ότι ακόμα και σουρωμένη, στα υπαρξιακά το έχω το μαυλό μου!

Το καντήλι που έχω αναμένο μόλις έκανε ένα τσούρ και έσβησε... Είναι πολύ τζαναμπέτικο αυτό το καντήλι.  Άλλοτε γυρνάει ανάποδα, άλλοτε σβήνει στα καλά καθούμενα. Σήμερα απλά τελείωσε το λάδι. Προβλήματα μεγάλα... Η αλήθεια είναι ότι το ένα και μαγάλο πραγματικό πρόλβημα είναι η ανυπαρξία (αν υπάρχει). Πώς αλλάζει η ύλη σε ενέργεια; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αλλά δεν σκοπεύω να σταματήσω να το ψάχνω.

Καλώ  τους φίλους και τις φίλες, που όταν πέφτουν το βράδυ για ύπνο νιώθουν κάτι να τους τσιγκλάει, κάτι να σφίγγεται μέσα τους, κάτι να μην βρι΄σκει απάντηση, αντί να αμιφισβητούν τον εαυτό τους, αντί να αναρωτηθούν για την λογική τους, αντί να σκεφτούν ότι κάτι δεν πάει καλά, να αγκαλιάσουν το απροσδιόριστο (και τρομακτικό εώς χεσίματος) συναίσθημα. Στο όριο που η λογική χάνει την πρωτοκαθεδρία της, αναδύεται ο πραγματικός μας εαυτός που έχει τις απαντήσεις στα μυστήρια του κόσμου. Τα προσεκτικά υπολογισμένα πεπραγμένα μας εγκιβώτισαν όλους σε άκαμπες συνθήκες. Είμαι σε θέση να παραδεχτώ με λύπη μου ότι δεν έχω χάσει ποτέ τον έλεγχο. Ω, δυστυχία! Όπως λέει και ο λατρεμένος μου Dr. Sheldon Cooper "I am the master of my own bladder". Και αν ακόμα και τώρα η απώλεια του ελέγχου με αγχώνει, δεν θα διστάσω να παραδεχτώ ότι θα ευχόμουν να μπορώ να παραδοθώ σε μια ασφάλεια έξω και πέρα από τον έλεγχό μου, αρχήε γενομένης από την συγγραφή -ποιά είναι η λέξη- αυθόρμητων σκέψεων για αυτή ακριβώς την στιγμή!

I never lost control

Αγάπη

Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η ανθρώπινη αγάπη και η συμπαντική αγάπη.

Η ανθρώπινη είναι αυτή που αγαπάς κάποιον γιατί έχεις κάτι να κερδίσεις από αυτόν. Είναι απολύτως φυσιολογική, καθ' όλα αποδεκτή και λειτουργεί ως εξής: αγαπάω κάποιον γιατί καλύπτει κάποια μου ανάγκη, σεξουαλική, συναισθηματική, οικονομική, κλπ. Είναι πραγματική αγάπη, δεν είναι προσποιητή, είναι ανθρώπινη. Αγαπάω τη μαμά μου γιατί μου μαγειρεύει φαγητό, μου πλένει τα σώβρακα, πληρώνει το Ωδείο, με ενθαρρύνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος, με αγκαλιάζει, μου δίνει αντιπυρρετικό όταν είμαι άρρωστη, με κοιτάει στραβά όταν την απογοητεύω (εντάξει τότε δεν την αγαπάω και τόσο πολύ). Αγαπάω τον Τάκη (τυχαίο το όνομα) γιατί με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστή, αναγνωρίζει την μοναδικότητά μου και με στέλνει σε ύψη σωματικής και πνευματικής έκστασης. Όταν όμως δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και κυρίως δεν επιβεβαιώνει τα δικά μου, δεν τον αγαπάω και τόσο πολύ. Αγαπάω τα παιδιά μου γιατί είναι ευγενικά, δεν χτυπάνε τα άλλα παιδιά, είναι καλοί μαθητές, τρώνε τις φακές τους και το σπανάκι τους. (Εντάξει, όταν με ντροπιάζουν με τη συμπεριφορά τους, δεν τα αγαπάω και τόσο πολύ). Φυσιολογική ανθρώπινη αγάπη, τρέφεται και θεριεύει από την αλληλεπίδραση. Σου δίνω, το παίρνεις και μου δίνεις λίγο ακόμα, το παίρνω και δίνω λίγο ακόμα περισσότερο, που ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα και έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πάει λέγοντας. Και κάποια στιγμή όλες οι καύσεις (ακόμα και ο ήλιος) εξαντλούν τα καύσιμά τους και καταλήγουν σκόνη, ή ένα κομμάτι σίδερο, ή σκάνε φαντασμαγορικά και τροφοδοτούν το διάστημα με νέα στοιχεία και δυνατότητες νέων αστέρων.    

Και υπάρχει και η συμπαντική αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον χωρίς να έχει τίποτα να σου δώσει. Δεν καλύπτει απολύτως καμία σου ανάγκη. Είτε γιατί δεν είναι σε θέση, είτε γιατί δεν το χρειάζεσαι. Σε κάθε περίπτωση αυτή η αγάπη είναι σπάνια, μεγαλειώδης και πονάει. Δεν περιορίζεται από τον χρόνο και δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν αλλοιώνεται στην διάρκειά του, υπάρχει μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες, ακόμα και όταν όλοι θα έχουμε γίνει σκόνη.  Νομίζω ότι αυτή την αγάπη περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του, κεφ 13. «...Η αγάπη δεν ζητάει να γίνει το δικό της, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά συγχαίρεται με την αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει..».

Η συμπαντική αγάπη είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο σε ενότητα. Είναι αυτή που ψάχνουν να περιγράψουν με μαθηματικά όλοι οι Φυσικοί, να συνθέσουν όλοι οι Μουσικοί, να γράψουν όλοι οι Ποιητές. Είναι η σκοτεινή ύλη. Είμαι Εγώ. Είσαι Εσύ. Είμαστε Εμείς.  Είναι το Απροσδόκητο, είναι το Απροσδιόριστο, είναι το Μυστηριώδες. Είναι αυτή που ενώνει τη Γη με το υπερπέραν. Είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους που έχουν φύγει αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχή μας. 

Carpe diem κι άγιος ο Θεός

Κάνεις ένα απόγευμα καφέ στην κουζίνα σου και στα καλά καθούμενα πέφτεις νεκρή. Τέλος! 

Δεν κάνω πλάκα! Τέλος! Αυτό ήταν, όλα σου τα όνειρα, όλα σου τα θέλω, όλες σου οι σκέψεις, οι επιθυμίες, τα σχέδια μένουν μετέωρα. Για πάντα! Έτσι στα καλά καθούμενα. Κανείς δεν το περίμενε, κανένας δεν το φανταζόταν. Ούτε εσύ η ίδια. Όλοι μείνανε παγωμένοι. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Μπάμ και κάτω. ΤΕΛΟΣ. 

Δεν θα ξαναδώ τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν θα πιω ποτέ άλλον καφέ, δεν θα ξαπλώσω στην λιακάδα με τα βλέφαρά μου κλειστά, δεν θα μυρίσω τα ζουμπούλια ένα κρύο μεσημέρι του Φλεβάρη, δεν θα ξαναφιλήσω κανένα, δεν θα δαγκώσω ένα άγουρο μήλο, δεν θα φορέσω ένα ζεστό παλτό, δεν θα ξανακούσω μουσική, δεν θα τραγουδήσω, δεν θα χορέψω, δεν θα βουτήξω από ψηλά στην θάλασσα, δεν θα κυλιστώ σε ένα πράσινο λιβάδι, δεν θα αγκαλιάσω τη μαμά μου, δεν θα κάνω πλάκες με τον αδερφό μου, δεν θα ακούσω την κολλητή μου, δεν θα ερωτευτώ. Θα σταματήσω να ζω. 

Πόσο έτοιμη δεν είμαι για αυτό. Και όμως ζω σαν να έχω μπροστά μου μια αιωνιότητα και μια μέρα και τις πετάω.

Στοπ, οι σκέψεις μου ξεφεύγουν...

Μουσείο Μπενάκη, Αύγουστος 1998, πιτσιρίκι σχεδόν, δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα. Βόλτα στην Αθήνα με Αμερικανίδα θεία μου.

Περνάμε από το gift shop του μουσείου και χαλβαδιάζω κάτι κούπες με σκίτσα από τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα που ήταν από τα αγαπημένα μου παιδικά αναγνώσματα. Μία κούπα με τον Μάγκα και μια με τον Τρελαντώνη. Τις κοιτάζω, θέλω πολύ μία, αλλά ο φοιτητικός μου προϋπολογισμός είναι απαγορευτικός. Η επιθυμία μένει μετέωρη.

Το σκέφτομαι που και που. Εκείνη την κούπα που θέλησα. Εντάξει δεν είναι και τόσο τραγικό. Μπορώ να ζω και χωρίς αυτή. Πάμε παρακάτω. 

Ταξίδι στον χρόνο. Νοέμβριος 2013. Κάτι έχω αρχίσει να σακουλιάζομαι από την ζωή και να καταλαβαίνω τα ψιλά νοήματα. Σάββατο πρωί, μουσειότσαρκα. (Έτσι την βρίσκω εγώ παιδάκι μου, είμαι κουλτουριάρα). Το έχω πάρει απόφαση από την προηγούμενη μέρα. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Τώρα επιτέλους μπορώ να ικανοποιήσω την επιθυμία μου. Έχω και μια μικρή αγωνία αν θα τις βρω. Και τελικά, να τες, εκεί μέσα σε μία προθήκη. Είναι το πρώτο που βλέπω μπαίνοντας στο εκθετήριο. Ανακούφιση και χαμόγελο ως τα αυτιά, σχεδόν χοροπηδάω! Διαλέγω να πάρω τον Τρελαντώνη, λέω στην πωλήτρια ότι την σκεφτόμουν αυτή την κούπα 15 χρόνια! Η κοπέλα γελάει με τον ενθουσιασμό μου και μου υπόσχεται ότι αν πάθει κάτι η κούπα θα μου την αντικαταστήσει. 

Τώρα στο εδώ, εδώ στο τώρα... 

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο την βροχή και η ανεκτίμητη κούπα μου κάθεται γεμάτη ζεστό, μυρωδάτο καφέ μπροστά μου. Κλαίω. Κλαίω γιατί πρόλαβα. Που στάθηκα τυχερή, παρά την ηλίθια και αψυχολόγητη αργοπορία μου. Παρά την υποτιθέμενη φιλοσοφία μου ότι θα ζω την κάθε μέρα. Ότι θα ζω στο τώρα. Αγγούρια. Συνέχεια ξεχνάω. Αναλώνομαι με λεπτομέρειες, θυμώνω στα φανάρια, στεναχωριέμαι αν κάποιος μου μιλήσει απότομα στην δουλειά. Λες και είναι πιο σημαντική μια διαφωνία από τα ζουμπούλια. Λες και η μίζερη έκφραση της πνευματικής ανεπάρκειας κάποιου έχει μεγαλύτερη σημασία από τα όνειρά μου. Ούτε καν. Σιγά μην το βάλω στην ίδια ζυγαριά με τα όνειρά μου. Θα ζυγίσω την μιζέρια, στην ίδια ζυγαριά με ένα πορτοκάλι. Και γέρνει προς το πορτοκάλι. Ένα ζουμερό, παγωμένο, ξινό, απολαυστικό πορτοκάλι.

Μία αίσθηση επίτευξης, μια αίσθηση κλεισίματος εκκρεμότητας.

Καιρός

Δεν ξέρω πως είναι το μυαλό των τρελών. Ανάκατες σκέψεις και συναισθήματα και μια ανάσα που προσπαθώ να πάρω και να γελάσω και όταν χορεύω είμαι καλά. Μια μπάσα νότα σε ένα τσέλο, το πάτωμα δονείται. Έχω ξαπλώσει κάτω για να ακούω με την πλάτη μου. Ρε δίεση, ξανά και ξανά. Συνεχόμενα. Κάθε Παρασκευή μεσημέρι στις 2.30. Το δωμάτιο σκοτεινό. Κλείνω τα μάτια και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω. Κουνάω το κεφάλι μου συνέχεια. Ο χρόνος σταμάτησε. Έχει τρικυμία. Θαρρούσα είχε ηρεμήσει η θάλασσα. Έσφαλα. Άραγε θα με αναγνώριζες;

M.Kalomiris - Ballade No.1 for piano / Μπαλάντα Νο.1 για πιάνο

Καταδικάζω..

Επειδή οι καταδίκες είναι προαπαιτούμενο σήμερα για να είσαι δημοκρατικός πολίτης, αποφάσισα και εγώ να καταδικάσω τη Βία! Από όπου και αν προέρχεται...

Καταδικάζω τη βία του εργοδότη που λέει ότι θα μου δώσει 500€ για δουλειά χωρίς ωράριο. Και αν μ’ αρέσει! Νύχτα τα βγάζω, νύχτα τα βάζω, τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Καταδικάζω τη βία του κράτους που βλέπει και δεν με προφυλάσσει από τον βιασμό.

Καταδικάζω τη βία αυτών που προσπαθούν να με πείσουν ότι έτσι είναι η κρίση και ότι πρέπει να δουλεύω σε αυτές τις συνθήκες.

Καταδικάζω αυτούς που με θεωρούν ηλίθιο που δεν μου αρέσει η εκμετάλλευση.

Καταδικάζω τον εργοδότη που με αναγκάζει να δουλεύω Σαββατοκύριακα, χωρίς ξεκούραση.

Καταδικάζω την εταιρεία που μου ήπιε το αίμα και το εργασιακό στρες που με σκότωσε...

Καταδικάζω τη βία του κράτους όταν μου φορολογεί το σπίτι που έχει ήδη φορολογήσει τόσες φορές.

Καταδικάζω τη βία που με αναγκάζει το χειμώνα να μην μπορώ να ζεσταθώ.

Καταδικάζω αυτούς που ρίχνουν δηλητήριο στο νερό μου και καταστρέφουν το χωριό μου.

Καταδικάζω το γεγονός ότι ενώ πληρώνω εισφορές δεν έχω υγεία.

Καταδικάζω το γεγονός ότι ενώ πληρώνω εισφορές δεν έχω παιδεία.
Καταδικάζω όσους μου στερούν την δικαιοσύνη.

Καταδικάζω την βία προς τον ανήμπορο συνταξιούχο, που πρόσφερε μια ζωή και τώρα πεθαίνει σαν το σκυλί στ’αμπέλι.

Καταδικάζω τη βία που με δένει, που μου λέει τί επιτρέπεται να σκέφτομαι και τί όχι.

Καταδικάζω αυτούς που μου στερούν την γλώσσα. 

Καταδικάζω αυτούς που μου επιβάλουν life style.

Καταδικάζω την ποινικοποίηση των ιδεών.

Καταδικάζω την ποινικοποίηση της πάλης.

Καταδικάζω όποιον με λέει «φασίστα» γιατί όταν μου ασκούν βία, θυμώνω.

Καταδικάζω τον βιαστή που μου κλείνει το στόμα και μου λέει να μην φωνάζω.

Καταδικάζω αυτούς που προδίδουν την πατρίδα μου για το κέρδος.

Καταδικάζω αυτούς που λένε ότι αγαπάνε την πατρίδα μου για να τους ψηφίσω, ώστε να την προδόσουν για το κέρδος.

Καταδικάζω αυτούς που λένε ότι αν φωνάξω όταν με βιάζουν είμαι φασίστας.
Καταδικάζω την λογοκρισία.
Καταδικάζω την αυτολογοκρισία.
Καταδικάζω όσους καταπατούν την αξιοπρέπειά μου.
Καταδικάζω όσους προσβάλουν την προσωπικότητά μου.

Καταδικάζω την ψυχολογική βία και τον κοινωνικό στιγματισμό, γιατί όταν η ζωή μου γίνεται κουρέλι, εγώ τρελαίνομαι, αλλά αυτό είναι κάτι που απαγορεύεται. Δια ροπάλου.

Καταδικάζω το ότι πρέπει οπωσδήποτε να είμαι καλά, με τη βία!

Καταδικάζω αυτούς που μπαίνουν στην καρδιά μου και μου κλέβουν τα όνειρα και τα σκοτώνουν.

Ευχαριστημένοι; 

Ιστορία

Κυριακή απόγευμα και δεν μπορώ να διώξω την αλλόκοτη αίσθηση ότι πρέπει να διαβάσω Ιστορία για το διαγώνισμα αύριο. Μισούσα τις Κυριακές τα απογεύματα. Μισούσα που ήμουν αναγκασμένη να διαβάσω Ιστορία. Τότε βέβαια δεν έπινα κρασί, τώρα πίνω και είναι αυτό μια κάποια παρηγοριά. Το Κυριακάτικο απόγευμα είναι τόσο βαρύ όσο τα όνειρα της ζωής που δεν πραγματοποιήθηκαν. Είναι λες και όλη η απογοήτευση του κόσμου χτυπάει την πόρτα σου. Ευτυχώς το κρασί σαν λήθη σκεπάζει ελαφρώς τα φαντάσματα.

Ο μισός μου εαυτός θέλει να συνεχίσει να γράφει, ο άλλος μισός να δει μία season West Wing και ο τρίτος μισός να διαβάσει την βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη. Είναι καιρός να συμφιλιωθώ με την Ιστορία... Ο τρίτος μισός πάντα νικάει.

Με αφορμή τον Joan Miró

" The only thing left in the world for me was poetry" J.M.

Ας το παραδεχτούμε! Το πιο ωραίο και ασφαλές μας καταφύγιο είναι αυτό των προκαταλήψεων και των στεγανών μας. Εμείς τα φτιάξαμε, και νομίζουμε ότι μας προστατεύουν. Ζω μέσα σε μια πληθώρα από τέτοια κουτάκια και τα τιμώ μόνο και μόνο γιατί όταν τελικά βρω την δύναμη και την αποφασιστικότητα να τα σπάσω, βιώνω μια πρωτόγνωρη έκπληξη και ανταμοιβή!

Μια τέτοια προκατάληψη για μένα ήταν γενικά το ρεύμα της τέχνης που έπεται του εξπρεσιονισμού και ειδικά εν όψει της επίσκεψής μου στην Βαρκελώνη αρχές Σεπτέμβρη, ο Joan Miró. Νόμιζα ότι ήταν ένας υπερεκτιμημένος, δήθεν καλλιτέχνης, δεν τον είχα σε μεγάλη υπόληψη, λίγο πολύ όπως τον σουρεαλισμό, τον κυβισμό και την αφηρημένη τέχνη γενικότερα, και όχι εντελώς άδικα εδώ που τα λέμε, κυρίως λόγου του τρόπου που η μεγαλοαστική και νεοπλουτιστική τάξη αντιμετωπίζει την τέχνη στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι της παρούσας ανάρτησης. 

Εκείνη η μέρα λοιπόν ξεκίνησε με εμένα και τον γρύλο μου να παίρνουμε το πρωινό μας και στη συνέχεια να κάνουμε επίσκεψη στο Museu Nacional D’ Art de Catalunya (MNAC) που τόσο εγώ όσο και ο γρύλος μου ξέρουμε και μας αρέσει. Άσε που υπάρχουν δύο πίνακες εκεί μέσα που λαχταρούσα να ξαναδώ. (O ένας ήταν ο February του Joaquim Vancells και ο άλλος το Tadem του Ramon Casas). Ακόμα και αν τώρα είδα τους ίδιους πίνακες, άλλα με άλλη οπτική από αυτή που τους είχα δει πριν τρια χρόνια, η βασική λειτουργία ήταν κυρίως εγκεφαλική, γνωστή και ασφαλής. Το οπτικό ερέθισμα των πινάκων περνάει από τον εγκέφαλο, αναλύεται, κρίνεται, δημιουργούνται συναισθήματα και σκέψεις. Όχι όμως και ανώδυνη. Η ομορφιά της τέχνης και η ομορφιά του κόσμου είναι κάτι που με πονάει. Με πονάει αφάνταστα. Ίσως θα πρέπει να κόψω τις πινακοθήκες για λίγο καιρό και να μην βάζω τον εαυτό μου σε αυτή την διαδικασία. 

Το πρόγραμμα όμως λέει ότι έπεται επίσκεψη στην κοντινή πινακοθήκη, ένα εκπληκτικό κτίριο που έχει κατασκευαστεί ειδικά για να στεγάσει το ίδρυμα Joan Miró και η αλήθεια είναι ότι η πρωινή επίσκεψη στο MNAC προγραμματίστηκε ως προθέρμανση και σκέφτομαι ότι μπορώ να κόψω τις πινακοθήκες, αμέσως μόλις δω και εκείνη και αν δεν μου αρέσει φεύγω. Έτσι και αλλιώς τους μοντερνισμούς εγώ και κυρίως ο γρύλος μου τις αντιμετωπίζουμε με επιφυλακτικότητα. Ο Joan όμως μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη!

Εδώ μια μικρή παρένθεση: δεν φιλοδοξώ να παρουσιάσω εδώ το έργο του καλλιτέχνη, είμαι πολύ μικρή για να το κάνω. Αααα και εννοείται ότι στην έκθεση περιδιάβαινα με σύντροφο μια από τις καλύτερες φίλες μου και το audio guide του μουσείου. Μην κάνετε τον κόπο να πάτε χωρίς audio guide, εκτός και αν έχετε καλλιτεχνική αίσθηση και πείρα, που εγώ παραδέχομαι ότι δεν διαθέτω. Άρα χρειάζομαι τον ξεναγό που θα μου δώσει ιστορικά και καλλιτεχνικά στοιχεία, πότε έγινε ο πίνακας, ή το γλυπτό. Από τί έχει επηρεαστεί, ποιές ήταν οι συνθήκες της ζωής του καλλιτέχνη στην κάθε του περίοδο κλπ. Δεν ήταν ούτε σουρεαλιστής, ούτε ντανταϊστής, ούτε, ούτε. Επηρεάστηκε και εκφράστηκε μέσα από διάφορα κινήματα, αλλά ήταν απλά ο Miró. Κλείνει η παρένθεση. 

Μια από τις βασικές μου ανάγκες είναι να καταλαβαίνω. Όταν ζω κάτι έχω ερωτήσεις. Και Απαιτώ απαντήσεις. Χωρίς απαντήσεις τρελαίνομαι, δεν μπορώ. Χρειάζομαι απαντήσεις! Στην τέχνη η νοητική μου διεργασία είναι αυτή που μου παρέχει τις απαντήσεις. Με το που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα, ο Μιρό μου έκοψε το κεφάλι και το πέταξε μακριά! Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Δεν ξέρετε πόσο τρομακτικό είναι αυτό για ένα control freak. Ο γρύλος μου είχε λουφάξει κάπου τρομαγμένος. 

Αναγκάστηκα λοιπόν να νιώσω. Αρχηγέ Miró πώς μας το έκανες αυτό; Και εμείς Ναντιούλα μου, πώς το πάθαμε; Και επειδή αυτή η αίσθηση δεν περνούσε από το κεφάλι, είπαμε ήταν αποκομμένο, δεν μπορώ να δώσω και χαρακτηρισμούς σε αυτό που είδα. Με ρωτούσε ένα άτομο που εκτιμώ πολύ, αν μου έβγαζε παιδικότητα, ή θλίψη, ή κάτι άλλο. Εμένα στην παρούσα φάση μου βγάζει θλίψη ακόμα και ένα τηγάνι παέγια... Ο Miró μου βγάζει μόνο αίσθηση και ένστικτο. Ένστικτο πάνω στην οποίο μπορώ να βασιστώ. Και ως εκ τούτου ασφάλεια (??? άντε γεια!) Ίσως επειδή τα έργα του είχαν τρομερή αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση. Τώρα που έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την επίσκεψη και έχει επανέλθει η λογική μπορώ να φιλτράρω και να ερμηνεύσω τα ερεθίσματα μέσα από αυτή, αλλά βγαίνοντας από το μουσείο τρεις ώρες αργότερα ήμουν ανίκανη ακόμα και να μιλήσω. Δεν έβρισκα λέξεις για να προσδιορίσω το βίωμα. «Ήξερα» εκείνη τη στιγμή ότι υπάρχει κάποιο αισθητήριο πέραν του εγκεφάλου, μυστικό και κρυμμένο που είναι ικανό να σε οδηγήσει μέσα από πεπλεγμένες, άγνωστες ατραπούς στο φως. Την αναπολώ εκείνη την πρωτόγνωρη, άπιαστη αίσθηση! Τολμώ να την αποκαλέσω σχεδόν αισιοδοξία, ότι το ένστικτό μου είναι σωστό. Ό,τι έχω βιώσει και «καταλάβει» με την ψυχή μου, καλώς το έχω καταλάβει!

Painting (The white glove) Year finished 1925 Media Oil on canvas Measurements 113 x 89,5 cm Credits Fundació Joan Miró, Barcelona Comments The free, undefined forms of some of his works during this period provide a counterpoint to other pieces with more schematic figurations. Such is the case with The White Glove, in which the careful selection of the elements in the composition and their balanced arrangement on an undefined background place them on a more general level, representing ideas rather than concrete objects.

Painting (The white glove)
Year finished 1925
Media Oil on canvas
Measurements 113 x 89,5 cm
Credits Fundació Joan Miró, Barcelona
Comments The free, undefined forms of some of his works during this period provide a counterpoint to other pieces with more schematic figurations.
Such is the case with The White Glove, in which the careful selection of the elements in the composition and their balanced arrangement on an undefined background place them on a more general level, representing ideas rather than concrete objects.

Original title Le sourire d'une larme
Title The smile of a tear
Year finished 1973
Media Acrylic on canvas
Measurements 200 x 200 cm
Credits Fundació Joan Miró, Barcelona. On loan from Gallery K. AG
Comments There is an apparent incompatibility in the title The smile of a tear. The two concepts express opposing sentiments that are poetically softened by their grammatical juxtaposition. There is also a contrast between the upper half of the picture, in which the original texture of the canvas is clearly exposed, and the lower half with its strong colouring; or between the freer treatment above, with squirls and patches of white, and the organised distribution of the colours below, as if recalling the artificial divisions between fields.
The link between the two parts is a black tear standing on the horizon.

Άρνηση 96

Έλα κορίτσι μου, το πάλεψες γενναία. Αλλά επειδή δεν παλεύεται όσο γενναία και αν είσαι, μπορείς απλά να το ξεχάσεις. Να το αρνηθείς, να το αποκόψεις από την πραγματικότητα. 

Θα μπω σε λειτουργία βασικών παραμέτρων, μπας και γλιτώσω τις βενζοδιαζεπίνες. Μπορεί και αυτό να είναι μια λύση. 

Για προσπάθησε. Μία βαθιά ανάσα. Ξεκινάμε. Περπατάμε. Ένα βήμα, άλλο ένα βήμα, δεν πειράζει και αν λυγίσεις. Λύγισε καρδούλα μου, έχεις το δικαίωμα. Δεν θα ξεχάσεις τα πάντα. Δεν θα ξεχάσεις για πάντα. Για λίγο μόνο, μέχρι να γλιτώσεις. Μην το παλεύεις άλλο. 

Δεν θέλω να γλιτώσω, δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να κοιτάζω την πραγματικότητα στα μάτια και να κλαίω μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες. 

Κλάψε καρδούλα μου, έλα άλλο ένα βήμα. Κοίτα εκεί στην θάλασσα τα πουλάκια. Και κοίτα πώς ο αέρας φυσσάει το ψηλό χορτάρι. Πόσο σου αρέσει αυτή η αίσθηση! Αλμυρός αέρας και θρόισμα. Για δες την θάλασσα. 

Η θάλασσα είναι παρηγοριά. Δεν θέλω να παρηγορηθώ, δεν μου αξίζει να παρηγορηθώ. Δεν πρέπει να προδώσω.

Πάμε άλλο ένα βήμα. Μύρισε τον αχνιστό καφέ. Ο πρώτος καφές του φθινοπώρου. Πόσο σου αρέσει το Φθινόπωρο και η βροχή! Γεύσου τον καφέ. Έλα, μια γουλιά από την άσπρη, λεπτή προσελάνη. Πάρτο απόφαση, για το καλό σου.

Κατάλαβέ το! Η ομορφιά του κόσμου μου είναι αβάσταχτη! Αδυσώπητη και με πονάει! Δεν αντέχω την ομορφιά του άδειου κόσμου! Θέλω μια γκρίζα πραγματικότητα να περιδιαβαίνω συνεχώς απασχολημένη, κάνοντας δουλειά χωρίς ψυχή. «Καλημέρα σας, τί κάνετε; Μην ανησυχείτε, τα έχω κανονίσει όλα. Πολύ ευχαρίστως! Μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου, για οτιδήποτε χρειαστείτε». Τα κάνω καλά τα βασικά. Επαγγελματίας, με χαμόγελο! Άψογο, γοητευτικό. Το δυνατό μου σημείο. Το δυνατό μου σημείο είναι πικρό, όπως και ο καφές μου και όποιος δεν μπορεί να το δει είναι άσχετος από ανθρώπους. Δουλειά, μόνο δουλειά. Ούτε λεπτό να σκεφτείς, ακούς! Για να δούμε πως είναι η ζωή, χωρίς ψυχή. Και μόλις πας να θυμηθείς..

Εισπνοή, εκπνοή! Χαμόγελο..

Κρυώνω

Γκλούπ. Πώς να γράψεις δίχως έμπνευση; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και πολλά να πω..  Μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Ότι θα είμαι αυθεντική. Αυθεντική τώρα που σιωπώ και κλαίω. Αυθεντική και άν θελήσω ποτέ να γελάσω. Όχι άλλη υποκρισία. Όχι «είμαι καλά» με το ζόρι.  

κάποιος που αγάπησα μου έδωσε ένα κουτί γεμάτο "σκοτάδι":

μου πήρε καιρό να καταλάβω πως και αυτό υπήρξε δώρο...

Ό,τι και αν έρχεται στον δρόμο μου, ευχάριστο ή δυσάρεστο, καλώς να έρθει. Δεν έχω ανάστημα να το πολεμήσω, δεν έχω δύναμη να του αντισταθώ, δεν είμαι δα και τίποτα σημαντικό να μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Είμαι τόσο μικρή και δεν έχω καμία εξουσία πάνω σε τίποτα. Είναι απλό...  «ό,τι και αν λέω, μέσα μου κάθεται μια γυναικούλα χλωμή, που κυττάζει τα βουνά και τη θέλασσα και την αγάπη και το θάνατο και κλαίει». Μπορώ να είμαι αυθεντική και να δέχομαι τον πόνο χωρίς να τον αρνιέμαι και να τον διώχνω, γιατί θα είναι σαν να καταργώ την υπόστασή μου. Σαν να προσπαθώ να γίνω κάποια άλλη. Είμαι εγώ. Πονάω και κρυώνω. Εγώ.    

Oskar Kokoschka, Portrait of Kathe Richter,
Lithograph on wove paper 

Σιωπή

Γράφω, γιατί αλλιώς να σκάσω μου ‘ρχεται.  Και μπρος μου το πέλαο το ανεπανάληπτο. Ή μήπως η άβυσσος και την κοιτάω αναποφάσιστη;  Την κοιτάω απαρηγόρητη και δεν βρίσκω φτερά. Πάλι δεν βρίσκω λόγια..

Όταν ξύπνησα τα κύματα σκάγανε στην ακρογιαλιά. Όλο το βράδυ ατελείωτος αριθμός από κύματα σκάγανε στην ακρογιαλιά. Με αυτά κοιμήθηκα, με αυτά ξύπνησα.  Η σιωπή είναι μυστήριο πράγμα για μένα. Δεν την έχω συνηθίσει, δεν την εξέρω. Οι σκέψεις που κατακλύζουν το κεφάλι μου, έβγαιναν έξω μέχρι τα τώρα ορμητικές και τραγουδιστές. Άλλοτε με λόγια, άλλοτε τραγουδιστά, άλλοτε με σκέψεις που απευθύνονταν  μυστικά προς εκεί που τις καταλάβαιναν. Και από εκεί έρχονταν πάλι άλλες σκέψεις. Ακόμα και χωρίς λόγια. Κύματα που σκάνε στα βότσαλα. 


August (Αύγουστος) - Notis Mavroudis & Panagiotis Margaris

Μπορεί τα λόγια να είναι από ανασφάλεια, προσπάθεια να αναλύσω όλα όσα δεν πιάνω με την πρώτη. Να τα αναλύσω, μπας και τα καταλάβω. Καλύτερα να πω, να τα νιώσω. Και άλλα, εν τω μεταξύ, πράγματα καθημερινά, γέμιζαν τις σκέψεις μου και άφηνα τα σημαντικά και αργότερα. Για αργότερα που θα είχα χρόνο. Έτσι νόμιζα. Πικρό χαμόγελο. Και μετά μόνο σιωπή. Μόνο κενό να στέλνω τις σκέψεις μου. Και οι σκέψεις σιγά σιγά δεν βγαίναν πια. Ήρθε η ώρα να σταματήσω να μιλάω. Τώρα ακούω τη σιωπή. Η σιωπή μου έχει πει περισσότερα εδώ και δυο μήνες, από ότι όλοι οι άνθρωποι σε μια ζωή.   

Wandrers Nachtlied II                      Νυχτερινό τραγούδι περιπλανώμενου ΙΙ

Über allen Gipfeln	Πάνω απ’ τις κορφές των λόφων
Ist Ruh,	ησυχία
In allen Wipfeln	Στις κορφές των δέντρων
Spürest du	νιώθεις
Kaum einen Hauch;	μόλις μιαν ανάσα
Die Vögelein schweigen in Walde.	Τα πουλάκια σώπασαν στο δάσος.
Warte nur, balde	Περίμενε μόνο, σύντομα
Ruhest du auch.	θα σωπάσεις και εσύ

Johann Wolfgang von Goethe
πρόχειρη μετάφραση, δική μου

                                                         

Ευγνωμοσύνη

Και αφού σ' εξοντώσουν θα 'ναι ακόμη ωραίος
Ο κόσμος εξαιτίας σου
                                      η καρδιά σου - καρδιά
Πραγματική στη θέση εκείνης που μας πήρανε
Ακόμη θα χτυπά και μία ευγνωμοσύνη
Από τα δέντρα που άγγιξες θα μας σκεπάζει
Ω λυτή αστραπή και πως σε ξαναδένουν
Που πια δεν έχω αέρα δεν έχω ζώου συντροφιά
Ή ξυλοκόπου καν ένα χαμένο αστροπελέκι
Ακούω νερά να τρέχουν
                                      ίσως να 'ναι από Θεού
(Κι εγώ να βλασφημώ) ή να 'ναι από το στόμα
Κάποιου μοναχικού που σίμωσε της κορυφής τα Μυστικά Κλειδιά
Και τ' άνοιξε
                     γι ' αυτό απευθύνομαι σε Σένα
Βράδυ Μεγάλης Τρίτης με αντίκρυ μου το πέλαγος
Το ανεπανάληπτο - για να του πεις αντίο κι ευχαριστώ.

Ο μικρός (επαναστάτης) Ναυτίλος - Ο. Ελύτης

Σε τιμώ, τιμώ την πορεία σου

 

Όνειρο

Βρίσκομαι  κλεισμένη σε ένα παλιό, ερειπωμένο σπίτι. Μπορεί να είναι και κάτω από την επιφάνεια της γης, δεν είμαι σίγουρη. Περνώ από δωμάτιο σε δωμάτιο, είναι σαν λαβύρινθος. Εγκατάλειψη. Χωρίς έπιπλα, με μαδημένους, ασβεστωμένους τοίχους, κομματάκια ασβέστη πεσμένα κάτω, ένα παλιό σκονισμένο στρώμα πεταμένο σε μία γωνιά, μπάζα, αντίλαλος από τα βήματά μου, τριγύρω ψυχή.. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ κάτω. Έχει καιρό να κατοικηθεί αυτό το μέρος. Είναι άγριο, είναι θαλασσί. Τριγυρίζω τα δωμάτια ψάχνοντας για διέξοδο. Αγωνιώ, αλλά δεν βιάζομαι. Ένα ξεχαρβαλωμένο πιάνο.

Φτάνω σε ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει σε μία πλακόστρωτη εσωτερική αυλή. Μακρόστενη. Και άλλα παράθυρα κοιτάνε στην αυλή, όλα κλειστά.  Παράθυρα ψηλά, με τετράγωνα τζάμια, σαν αυτά που ζωγράφιζα στο νηπιαγωγείο.

Στην άλλη άκρη της μακρόστενης αυλής, είναι ένα παράθυρο ίδιο με το δικό μου, ανοιχτό. Και εκεί ξαφνικά εμφανίζεται ένας άνθρωπος ίδιος με μένα. Σχεδόν! Έχουμε τα ίδια μάτια. Και κοιτάει μέσα στη ψυχή μου, και κοιτάζω μέσα στην δική του.  Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ μου. Και ελευθερώνομαι απ' την άβυσσο. Και ξυπνάω. Είμαι είκοσι χρονών. Μένει καιρός μέχρι να γίνω τριάντα...

  

Έρημος

Υπάρχουν οι οάσεις. Είναι τα σημεία που συγκεντρώνονται οι άνθρωποι. Κατοικούν, υδρεύονται, δροσίζονται. Οι οάσεις είναι αναγκαία σημεία. Κάποιοι τσατίζονται. Μαλώνουν. Κοινωνικές συμπεριφορές. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι είναι αποδεκτοί. Όλοι χαμογελάνε. Αναγκαστικά. Εξ ανάγκης. Αν θέλεις να ζεις στην όαση πρέπει να χαμογελάς. Πρέπει να είσαι δυνατός. Είσαι, δεν είσαι. Μπορείς να κάνεις την θυσία και να παριστάνεις ότι είσαι δυνατός. Αποκόβεσαι από τον εαυτό σου και συνδέεσαι με τους άλλους που απαιτούν να είσαι δυνατός. Και γίνεσαι λίγο καλύτερα... Στις οάσεις ζουν πολλοί άνθρωποι. Η φυλακή της ζωής μου.

Όταν το μάταιο βασίλειο μου γίνεται στάχτη, υπάρχει η Έρημος. Δεν έχει νερό, δεν έχει χαμόγελα. Δεν έχει τίποτα. Εκεί δεν απαιτεί κανένας τίποτα. Εκεί είμαι εγώ και η Έρημος. Μόνο σκέψεις και αναμνήσεις. Κάθε σκέψη για εσένα... Κάθε βήμα σκεφτόμουν μόνο εσένα...Και ας είναι σαράντα χρόνια η περιπλάνηση. Και ας είναι πέντε δευτερόλεπτα. Ο χρόνος εξάλλου υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς. Μόνο σκέψεις και αναμνήσεις. Κάθε βήμα μόνο εσένα...Ο ήλιος, τα φίδια, η πείνα, η δίψα, η Αγία Έρημος. Εγώ μόνη. Ούτε δυνατή, ούτε αδύνατη. Όπως είμαι. Μόνη, με το στόμα κολλημένο, ανήμπορη, αδύναμη,  μηδαμινή, ταπεινωμένη, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τίποτα. Χωρίς νίκες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδα... 

  

"Μη με αφήνεις εδώ που δεν μπορώ να σε βρω..."

“There was a water-drop, it joined the sea,
A speck of dust, it was fused with earth;
what of your entering and leaving this world?
A fly appeared, and disappeared.

....

I cannot hide what stands out a mile

I cannot tell the mysteries of Time

My intellect dredges from thoughts’ ocean

A pearl which I fear to thread.”

the Ruba'iyat of Omar Khayyam

Although I claim dominions over all I see

It means nothing to me

There are no victories

  

Με μικρά χί

"Με μικρά χι τσεκάριζα πυρπολημένους τόπους
στον γαλατένιο άτλαντα του κορμιού σου επάνω.
Ήταν αράχνη το στόμα μου που έστηνε τον ιστό της χιαστί.
Μέσα σου, επάνω στην πλάτη σου, διψαλέο, περίτρομο.
Σου έλεγα παραμύθια και θρύλους στις όχθες του εσπερινού,
κουκλί μου λυπημένο και γλυκό,
για να σου τήνε πάρω έτσι τη λύπη.
Για 'ναν κύκνο, για 'να δέντρο, για κατιτί αλαργινό κι αλέγρο.
Για την ώρα των σταφυλιών, για τον καιρό της ώριμης οπώρας.
Ζούσα αραγμένος σε λιμάνι ώσπου σ' αγάπησα,
και τη μοναξιά μου την τραβέρσωναν τα όνειρα και η σιωπή.
Δεσμώτης ήμουν ανάμεσα σε θάλασσα και θλίψη.
Βουβός, αλλοπαρμένος,
ανάμεσα σε ασάλευτους βαρκάρηδες του πόρτου.
Από τα χείλια ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται.
Κάτι φτεροκοπάει, του τρόμου κάτι και της λησμονιάς.
Έτσι, να, σαν δίχτυα που δεν δύνονται να κρατήσουν το νερό,
μαμούνι μου εσύ, παρά σταγόνες κάποιες μόνο
στους βρόχους τους τρεμουλιαστές.
Κι ωστόσο, πάντα κάτι τραγουδάει
σ' αυτά εδώ τα έπεα πτερόεντα.
Κατιτίς τραγουδάει,
κατιτίς αναθρώσκει ως το άπληστο στόμα μου.
Να ήτανε λέει να σου ψάλλουνε μεγαλυνάρια
μ' όλα τα λόγια της χαράς.
Διθυράμβους ν' ακούσεις, να σ' ανάψουνε και να πετάξεις
σαν καμπαναριό στα χέρια ενός θεότρελου.
Τρυφερή μου εσύ, λυπημένη - τι τρέχει, ξαφνικά? Τι έγινε?
Καλά, καλά δεν πρόλαβα
στην κορφή του ωραίου όρους ν' ανέβωκι η καρδιά μου έκλεισε σα νυχτολούλουδο"            

P. Neruda   

Zerfließe, mein Herze, in Fluten der Zähren - αναλύσου καρδιά μου σε ποταμούς δακρύων

Mi metto là sul ciglio del  colle e aspetto, e aspetto gran tempo

Οι μουσικοί και οι χορωδοί της ΕΛΣ πριν την παράσταση την Τρίτη 11/6 δηλώνουν συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και το κοινό του Ηρωδείου χειροκροτά

Ο Ιπτάμμενος Ολλανδός αναζητά την λύτρωση

Συμπαράσταση από το προαύλιο της ΕΡΤ

Πείραμα

Θα κάνω ένα πείραμα. Θα φύγω για τέσσερις μέρες, μόνη μου, χωρίς υπολογιστή! (Εντάξει, μην το χέσουμε τελείως, μόνο με το κινητό!) Εγώ και οι νεροτσουλήθρες! Βζίνγκ! Γενικά είναι από τις πρώτες μου προτεραιότητες σε ότι αφορά τις επιθυμίες, θυμήσου-ου-ου-ου ΕΔΩ!

θυμήσου-ου-ου-ου, του ρου τού ρου τού ρου

Μέσα σε μισή ώρα έχω πακετάρει ό,τι θα πάρω μαζί μου σε προδιαγραφές χειραποσκευής. Το πιο εύκολο πακετάρισμα της ζωής μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι οι νεροτσουλήθρες. 

2/6/2013 Απολογισμός άμα τη επιστροφή:

Μία χαρά μπορώ να ζήσω χωρίς υπολογιστή, αρκεί να έχω βιβλία. 

Swimsuit lost:                                 0

Swimsuit slightly dislocated:        10

Swimsuit severe dislocated:       153

Dedication

Μάλλον θα φταίνε τα γονίδια πεσκανδρίτσας, μπορεί να φταίει και η κούραση, ίσως και το χλωμό φως που μπαίνει από το παράθυρο. Προσπαθώ να καταπολεμήσω τον έμφυτο ρομαντισμό μου, αλλά σεληνιάζομαι και μένω αβοήθητη, με ελαφριά σιελόρροια, να κοιτάζω με βλέμμα απλανές προς το βουνό...

Μπάσκετ και αποσυντονισμός

«Σήμερα είμαστε όλοι οι Έλληνες Ολυμπιακοί», ήταν μία πολιτικά ορθή δήλωση που πέτυχα στο twitter. Κάτι τέτοια διαβάζω και μου γυρνάνε τα άντερα. Ακόμα και εγώ που όταν με ρωτάνε τί ομάδα είμαι, λέω Ολυμπιακός, έτσι μου ‘ρχεται να αλλάξω και να γίνω Bochum. Βασικά εγώ έγινα Ολυμπιακός επειδή η μαμά μου ήταν Ολυμπιακός, ενώ ο μπαμπάς και ο αδερφός μου Παναθηναϊκός. Και έτσι αναγκάστηκα να γίνω Ολυμπιακός για να κρατήσω τις ισορροπίες. Με εξαίρεση βέβαια το μπάσκετ που όλοι είμασταν Άρης. Επίσης (νόμιζα ότι) ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ και η μαμά ΝΔ, οπότε πάλι για να κρατήσω τις ισορροπίες εγώ έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ! (ποτέ μην λες ποτέ, δεν ξέρεις τί γίνεται). Νόμιζα ότι ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν ο αρχηγός της οικογένειας και τότε κυβέρνηση ήταν ο Α. Παπανδρέου, άρα έκανα την αντιστοίχιση. Ε, η μαμά λογικά θα έπρεπε να είναι ΝΔ, και εγώ ως το τρίτο μέλος για να αποκαταστήσω την τάξη του σύμπαντος και να κρατήσω τις ισορροπίες έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ. Μην το ψάχνεις, η λογική μου, από όταν ήμουν μικρή, ήταν λίγο... αντισυμβατική. 

Οπότε οι συμβιβασμοί με αποσυντονίζουν. Εντάξει ρε παιδί μου, και εγώ θέλω να νικήσει ο Ολυμπιακός, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας αν χάσει, ούτε θα γίνει καλύτερη η μέρα μου αύριο αν κερδίσει. Και αυτό είναι που με θλίβει ιδιαίτερα. Ότι δηλαδή αν κερδίσει, αύριο το κρατικό χρέος θα είναι ίδιο και η κατάσταση για τους έλληνες, ολυμπιακούς ή μή, θα είναι εξίσου σκατά. Δεν χρειάζονται λοιπόν γενικεύσεις, ή αφορισμοί, ή κανόνες του τύπου «ας χαρούμε για την ελληνική ομάδα». Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών και η βία της αστυνομίας απέναντι σε γυναίκες στις Σκουριές με απασχολούν περισσότερο. 

Και μιας και μιλάμε για αποσυντονισμό. Ο διατροφολόγος μου έχει βάλει για βραδυνό cottage cheese με παξιμάδι, αλλά είπα να κάνω μία μικρή παραλλαγή και να φάω βλήτα με σκορδαλιά(!!!)