Η Δύναμη της Παρασκευής

Και αφού όλοι συμφωνήσαμε ότι το πιο οδυνηρό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι το laser στο μπικίνι, ας πάμε τη ζωή μας ένα βήμα πέρα από την αναχώρηση από τη δουλειά την Παρασκευή.

Η Πέμπτη είναι ημιπανηγυρική μέρα. Προετοιμάζομαι ψυχολογικά για την Παρασκευή. Όταν ήμουν μαθήτρια το Σάββατο το πρωί είχα ιδιαίτερο έκθεσης, που σήμαινε μόνο ένα πράγμα. Έπρεπε να καθήσω Παρασκευή απόγευμα να γράψω έκθεση. Καλύτερα να μου έκανες το μπικίνι με laser, παρά να με έβαζες να γράψω έκθεση.  Τόσο πολύ την μισούσα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της καθηγήτριας μου, το φιλότιμο διάβασμα του Παπανούτσου, της κυριακάτικης Καθημερινής, καθώς και άλλων ιερών τεράτων και δοκιμιογράφων  δεν γινόταν τίποτα. Είχα παρεμβολές από  συγγραφείς σαν τον Μυριβήλη, τον Καζαντζάκη, Λουντέμη, Σωτηρίου, λίγο από Βενέζη. Μυθιστορήματα διάβαζα ακόμα και κρεμασμένη ανάποδα, αλλά δοκίμια έκοβα φλέβες. Οπότε Παρασκευή απόγευμα κλεινόμουν στο δωμάτιο και δεν έβγαινα αν δεν τελείωνα την βρωμοέκθεση, συνήθως κατά τις 3 το πρωί. Οπότε η Παρασκευή δεν ήταν πανηγύρι, ήταν κάτεργο που με στοίχειωσε από τα εφηβικά μου χρόνια.

Σήμερα όμως η Παρασκευή δεν ήταν σαν τις άλλες. Ήταν από τις σπάνιες εκείνες μέρες που μία ώρα πριν το τέλος του ωραρίου έχεις όλες σου τις λίστες με τις εκρρεμότητες τσεκαρισμένες. Τουλάχιστον αυτές με τα επείγοντα και σημαντικά και αυτές με τα επείγοντα, αλλά μη σημαντικά. Οπότε μπορείς να χαλαρώσεις και μέσα στην τουαλέτα να φιλοσοφήσεις. Ήταν από εκείνες τις σπάνιες στιγμές ηρεμίας και εσωτερικής γαλήνης, που νιώθεις ότι είσαι ο κυρίαρχος της στιγμής σου, the master of my own bladder.  

Και αυτή η αίσθηση συνεχίστηκε οδηγώντας με ψυχραιμία, παραχωρώντας προτεραιότητες (!!!???) παρκάροντας με ψυχραιμία, παίρνοντας με χάρη καρότσι στο σούπερ μάρκετ. Εναρμονισμένη με το εδώ και το τώρα. The master of ... whatever. Συνεχίζοντας την μακροχρόνια παράδοση των Παρασκευιάτικων καταναγκαστικών έργων, πηγαίνω σούπερ μάρκετ μετά το γραφείο. Δεν θυμάμαι ποια ακριβώς στιγμή σταμάτησε το σούπερ μάρκετ να είναι joyride, αλλά προσπαθώ να το αντιπαρέλθω και να πάρω και καμιά τσαχπινιά που μου αρέσει. Κάποιο μπαχαρικό, ή κάποιο κρασί, ή λίγο καπνιστό τυρί, ή τσάι με κρόκο Κοζάνης. Σήμερα και ενώ κοιτάζω τα σακουλάκια με τις σαλάτες, προσπαθώ να διαλέξω και κρατάω στο χέρι μου μια Καπριτσιόζα, ένας κύριος πίσω μου παίρνει από το ράφι μια σαλάτα «Αρμονία», την κοιτάζει και την βάζει πίσω μαζί με τις Καπριοτσιόζες. Μια μικρή διαταραχή στην Δύναμη, αλλά τίποτα που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μετά παίρνει μια «Αγροτική» την κοιτάζει και την βάζει πίσω στις Καπριτσιόζες. Η τάξη του σύμπαντος βρίσκεται σε κίνδυνο.  H εντροπία αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Με ταχύτητα Τζεντάι, παίρνω τις σαλάτες «αυτή πάει εδώ και αυτή πάει εδώ» και γυρίζω προς τον κύριο, γκλούπ, είναι ένας κούκλος γαμώτο.... γαμώ τη Δύναμη που δεν με προειδοποίησε πριν ανοίξω το στόμα μου! Drat! Τί να πω; Δεν είναι αυτό που νομίζεις; Δεν είμαι ψυχωτική, είμαι απλά νευρωτική; Βάζω την κωλοκαπριτσιόζα στο καρότσι μου και απομακρύνομαι με ταχύτητα δίνης. “Happens to every guy sometimes this does”. Δεν μας χέζεις ρε Yoda! Καταλήγω να αγοράσω μαχλέπι!

Machlepi this is, I sense