Πάντα θα έχουμε ανάγκη από ουρανό

Έπιασα τον εαυτό μου να είναι ανήσυχος σήμερα γυρίζοντας από τη δουλειά. Και ξαφνικά ακούστηκε μέσα μου μια φωνή - που ΔΕΝ ήταν της μάνας μου - και μου είπε:

Τί έχει μεγαλύτερη σημασία; Τα μικρά πράματα, ή τα όνειρά σου;

Και επειδή η απάντηση ήταν προφανώς τα όνειρά μου θα επικεντρωθώ σε αυτά, στο πόσο είναι κομμάτι μου, πόσο με προσδιορίζουν, πόσο είμαι κοντά σε αυτό που είμαι πραγματικά, όταν ασχολούμαι με τα πράγματα που με παθιάζουν. Και ένα από αυτά είναι η Αστρονομία! Ναι, ΠΑΛΙ η Αστρονομία!

Δεν ξέρω αν το αισθάνονται όλοι, να κοιτάζουν τον ουρανό και να είναι σαν να κοιτάζουν μέσα στον εαυτό τους, σε μένα πάντως συμβαίνει. Όχι σε επίπεδο ρομάντζου, αλλά σε κάτι βαθύ, υπαρξιακό και ανεξερεύνητο. Άλλοτε σκέφτομαι ότι κοιτάζοντας εκεί ψηλά, είναι σαν να κοιτάμε στο παρελθόν, γιατί το φως κάνει πολλά χρόνια, χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια χρόνια από τα μακρινά αστέρια να φτάσει σε εμάς. Έτσι βλέπουμε τα αστέρια όπως ήταν όταν ξεκίνησε το φως από αυτά. Μπορεί στο μεταξύ κάτι να έχει αλλάξει. Είναι σαν ένα κοσμικό γράμμα. Το στέλνω σήμερα με τα νέα μου στον παραλήπτη, αλλά όταν θα το παραλάβει σε μερικές μέρες, θα έχουν μεσολαβήσει και άλλα γεγονότα στη ζωή μου. Η εικόνα που θα έχει εκείνος για το δικό μου "τώρα", θα είναι στην πραγματικότητα το δικό μου παρελθόν.  Όσο πιο μακριά κοιτάμε, τόσο πιο πίσω στον χρόνο βλέπουμε. Όταν ξεκίνησε το φως από τον Deneb, που είναι ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού του Κύκνου, στην Ελλάδα οι Αχαιοί περίμεναν στην Αυλίδα τον άνεμο να φυσήξει ώστε να ξεκινήσουν για την Τροία.

Και εγώ κάθομαι και σκάω! Και εγείρεται ένα ερωτηματικό. Επαναδιατυπώνω λοιπόν. Και εγώ κάθομαι και σκάω;  

Τί σημασία μπορούν να έχουν οι δυσκολίες και τα προβλήματα όταν ξέρω ότι αυτό το φωτάκι εκεί πάνω θα λάμπει ακόμα και όταν εγώ θα έχω γίνει σκόνη...  Και επειδή δεν έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο μόνο για να δουλεύουμε, να πληρώνουμε φόρους και στο τέλος να πεθάνουμε, υπάρχουν τα αστέρια να μας θυμίζουν ότι αυτό που σε παθιάζει, σε προσδιορίζει κιόλας. Όχι αυτό που σε χαλάει, όχι αυτό που σε μειώνει. Το κοιτάς, τινάζεις από πάνω σου την σκόνη, που μπορεί να είναι και αστερόσκονη και περπατάς.

Βρέθηκα ένα καλοκαιρινό βράδυ, κατά τις 3.30 το πρωί, να περπατάω σε ένα λιβάδι χωρίς καθόλου φώτα και το μόνο φως να είναι αυτό των αστεριών, ούτε καν της σελήνης και έβλεπα κανονικότατα χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο ουράνιος ήταν τόσο σκοτεινός και ταυτόχρονα τόσο γεμάτος αστέρια, που έβλεπες  ακόμη και τα πολύ πολύ αμυδρά.  Και καθώς πήγαινα προς την σκηνή μου, ψηλά απέναντι μου ήταν η Ανδρομέδα και εμένα μου φάνηκε ότι μου έδειχνε τον δρόμο.  

Η Ανδρομέδα, κατά την Ελληνική μυθολογία ήταν κόρη του Κηφέα και της Κασσιοπείας που σύμφωνα με το μαντείο του Άμμωνα έπρεπε να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα της. 'Ετσι την έδεσαν σε έναν βράχο και την εγκατέλειψαν να την κατασπαράξει το Κήτος.

Andromeda, Paul Gustav Dore, 1869, oil on canvas

Ω, ναι! Εδώ είμαστε. Πόσο δεμένοι και εγκλωβισμένοι αισθανόμαστε ώρες-ώρες... Πόσο φοβόμαστε ότι θα μείνουμε δεμένοι για πάντα, και πόσο λαχταράμε την Ελευθερία! Ξάπλωσα λίγο ακίνητη και προσπάθησα να δω με μιας όλο τον ουρανό. Ήθελα να την αποτυπώσω εκείνη τη στιγμή για να την κρατήσω στη μνήμη μου για πολλά χρόνια. Δεν έχουν σημασία οι συνθήκες της ζωής μου, τα σκαμπανεβάσματα, ο δρόμος ακόμα και αν είναι σκοτεινός είναι ο δικός ΜΟΥ. Εγώ τον περπατάω, άλλοτε με βήματα αποφασιστικά, άλλοτε με λίγο αβέβαια, αλλά κάθε σημείο της διαδρομής είναι δικό μου, το τιμώ και το σέβομαι. Κάθε ένα βήμα, με φέρνει όλο και πιο κοντά στην Ανδρομέδα...