Η ζωή εν τάφω

Κάνει κρύο και πέφτει ψιλόβροχο, περπατάω σε ένα περιβόλι με σταυρούς, κρατώ στο χέρι μου ένα λουλούδι. Βρέχει και στα μάγουλά μου. Ανάμεσα από τα χαλικάκια, γύρω από έναν μαρμάρινο σταυρό έχουν φυτρώσει παπαρούνες. 

Θυμάμαι ο θεολόγος στην Β' Λυκείου μας έλεγε ότι ο σκοπός του Θεού είναι να σωθούν όλοι. Αν υπάρχει μια γραμμή, όλοι θα μετρηθούν από πάνω, έστω και για λίγο. Λίγο αιρετικό μου φάνηκε αυτό που είπε, σε άμεση αντίθεση με όσα είχα ακούσει μέχρι τότε για την τιμωρία, για τον φόβο τί θα μου συμβεί αν δεν είμαι όπως "πρέπει να είμαι". Με ικανοποίησε αυτή η προσέγγιση. Μου φάνηκε αντίστοιχη ενός Θεού Αγάπης. Μόνο έτσι νικιέται ο φόβος, η ενοχή, η ανελευθερία. Όλοι θέλουν την Ανάσταση, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Η ζωή όμως είναι ολόκληρη και ο θάνατος κομμάτι της. Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Όταν θα είμαι μόνο πνεύμα δεν θα γνωρίζω περιορισμούς και ας με θυμούνται οι δικοί μου με γλυκιά νοσταλγία. Όσο όμως έχω σώμα, θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα με αυτό και απ' αυτό. Όσα μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει και η καρδιά μου να χτυπήσει θα είναι δικά μου για πάντα.

Κάποτε κάποιος μου χάρισε ένα κουτί σκοτάδι. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι και αυτό ήταν δώρο...

"Do not stand at my grave and weep.

I am not there. I do not sleep.

I am a thousand winds that blow.

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain.

I am the gentle autumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die."

Mary Elizabeth Frye, 1932