Free as a bird

Με έχει πιάσει μια τρελή χαρά και αισιοδοξία τον τελευταίο μήνα που δεν ξέρω πώς να την μαζέψω. Τέτοιος ενθουσιασμός που ξυπνάω στις 4 το πρωί και δεν ξανακοιμάμαι πριν τις 5.30-6. Και όλη αυτή την ώρα σκέφτομαι πόσο ωραία είναι η ζωή και τί θέλω να κάνω από εδώ και πέρα και ο ύπνος δεν με παίρνει. Ο εγκέφαλός μου έχει ανακαλύψει ένα μυστικό εργοστάσιο και παράγει αμφεταμίνες κατά βούληση. Έλεος! Είπαμε ενθουσιασμός, αλλά νυστάζω εαυτέ μου, νυστάζω! Στο τσάκ είμαι να αρχίσω κανένα καινούργιο Μουρακάμι, μπας και με ξεκάνει και μπορέσω να κοιμηθώ.

Η αλήθεια είναι ότι μετά από πολλή επιμονή και πολύ κόπο ολοκλήρωσα σπουδές σε μια επιστήμη που με παθιάζει, αλλά που με στοίχειωνε χρόνια τώρα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν άθλος και αισθάνομαι σαν να σηκώθηκε από πάνω μου μία ταφόπλακα, ω-ναι ταφόπλακα, και να εκτοξεύτηκα ανάλαφρη στην στρατόσφαιρα. Εδώ πάνω το αεράκι είναι δροσερό, τα αστέρια είναι ποιό λαμπρά, ο ορίζοντας είναι τεράστιος, το γρασίδι είναι πρασινότερο. Από εδώ πάνω όλα είναι δυνατά, όλα φαίνονται πραγματοποιήσιμα, οτιδήποτε σκεφτώ (μου φαίνεται ότι) μπορώ να το κάνω. Έτσι θα πρέπει να αισθάνονται τα πουλιά!

Pink Floyd - echoes

Το "πρόβλημα" είναι ότι δεν ξέρω τί να πρωτοκάνω. Πάντα ήθελα να μάθω και ντράμς και μάλιστα την προηγούμενη εβδομάδα ονειρεύτηκα ότι έκανα μαθήματα με μια φίλη μου ντράμερ, αλλά την ίδια βραδιά το όνειρο περιείχε και διάφορες άλλες κουλαμάρες που δεν μπορώ να τις αναφέρω με τίποτα εδώ, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να λάβω υπόψιν μου τις κεκαλυμμένες νύξεις του υποσυνειδήτου μου. Σε κάθε περίπτωση, το πήραμε το μήνυμα, και αποφάσισα να δώσω στα "θέλω" μου λίγο περισσότερη σημασία από ότι στο καθήκον όπως έκανα τόσα χρόνια. (Θα τα πίνω για μένα, θα τα σπάω για μένα, θα πληρώνω για μένα και ούτω κάθεξής). Η συμμετοχή σε μια φιλόδοξη ομάδα επικοινωνίας και εκλαϊκευσης της Αστροφυσικής είναι εντελώς κοίταγμα των "θέλω" μου. Check!

Το άλλο που γυροφέρνω χρόνια στο μυαλό μου είναι η συγγραφή και επειδή μου το έχουν πει διάφοροι ετερόκλητοι και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, άρχισα να το σκέφτομαι. Η απόφαση λήφθηκε το καλοκαίρι και τώρα ωρίμασε αρκετά μέσα μου, ώστε να αρχίσω να σκέφτομαι ιστορία. Δηλαδή την ιστορία την έχω βρεί, απλά δεν ξέρω ακόμα πως να την γράψω. Και επειδή στην βράση κολλάει το σίδερο, τώρα που είμαι ψηλά στον ουρανό θα αρχίσω, γιατί άλφα ποτέ δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει και βήτα θα δώσω μια αίσθηση ενθουσιασμού....

μισή ώρα αργότερα

Ο καλός φίλος Σίμος, χρόνια στο συγγραφικό κουρμπέτι και με εξαιρετικά βιβλία, μου πρότεινε βιβλία για γράψιμο - πρέπει να είναι ήδη καθ' οδόν - και φλερτάρω και με την ιδέα σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, θα δούμε πού θα με βγάλει. Ο δρόμος, λένε όσοι τον έχουν πάρει, είναι συναρπαστικός! Δεν ανυπομονώ για το τέλος, ανυπομονώ για την διαδρομή!

Guernica

Guernica, 26 April 1937

 ΚΑΤΑΡΙΕΜΑΙ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ ΣΑΣ

Guernica, Pablo Picasso, 1937 Museo Reina Sofia, Madrid, Spain

Άγριο, σήμερα, στα βήματα σου

μιά σιωπή, μιά έκπληξη ελπίδων

σάν αγέρας μείζονος κλίμακος: σά φως, σά φωστήρας,

μια σελήνη, ένα φεγγαράκι κουρέλια

πού πάει χεράκι μ’ άλλα φεγγάρια

μέ άλλη δόξα σελήνης

άπό σήμαντρου εις σήμαντρον!

                                    Γενέθλια μάννα, γροθιά

βρώμης πού έσκλήρυνε ήτοι,

                                    πλανήτη

κατάξερε και αιμοβόρε των ηρώων!

Ποιός —μά τους δρόμους!— ποιος,

ποιος, ποιος; Στον ίσκιο, στο αίμα, ποιος;

Στην αστραπή, ποιος,

                                    ποιος; Πέφτει

στάχτη πέφτει

σίδερο

και πέτρες και θάνατος και θρήνος και φλόγες,

ποιος, ποιος, μαννούλα μου, ποιος πέφτει και που;

Πατρίδα οργωμένη, από τις στάχτες σου μέσα ορκίζομαι

ότι θά γεννηθείς σαν άνθος υδάτινο αιώνιο,

ορκίζομαι πώς άπ’ το διψασμένο σου στόμα

στον αέρα θά πιδακίσουν πάλι ροδοπέταλα

του άρτου, τό αγιασμένο στάχυ που έπατήθη.

Καταραμένοι νά ‘ναι,

κατάρατοι και έπικατάρατοι όσοι μέ φίδια

και πελέκια θά ‘ρθουν στό χώμα σου,

καταραμένοι όσοι αδημονούν

νά ‘ρθει η μέρα εκείνη γιά ν’ ανοίγουν την πόρτα

του σπιτιού στό δράκο ή στον αράπη.

Και τί κερδίσατε; Φέρτε, φέρτε τό λαμπτήρα,

Guernica Detail

δείτε τό μουλιασμένο χώμα, δείτε τά μαύρα οστά

που τά ‘φαγαν οί φλόγες, τη φορεσιά φωνάζω φέρτε

της τυφεκισμένης εδώ Ισπανίας.

                                                            Bombardeo/ Maldición

Pablo Neruda, Στα χθόνια Δώματα [έκδοση ΥΨΙΛΟΝ, 2007, μετάφραση Γ. Κεντρωτή, σελίδες 186-187].

Ταβάνι βιτρώ στο Κοινοβούλιο της Γκερνίκα, Αύγουστος 2014

Η ζωή εν τάφω

Κάνει κρύο και πέφτει ψιλόβροχο, περπατάω σε ένα περιβόλι με σταυρούς, κρατώ στο χέρι μου ένα λουλούδι. Βρέχει και στα μάγουλά μου. Ανάμεσα από τα χαλικάκια, γύρω από έναν μαρμάρινο σταυρό έχουν φυτρώσει παπαρούνες. 

Θυμάμαι ο θεολόγος στην Β' Λυκείου μας έλεγε ότι ο σκοπός του Θεού είναι να σωθούν όλοι. Αν υπάρχει μια γραμμή, όλοι θα μετρηθούν από πάνω, έστω και για λίγο. Λίγο αιρετικό μου φάνηκε αυτό που είπε, σε άμεση αντίθεση με όσα είχα ακούσει μέχρι τότε για την τιμωρία, για τον φόβο τί θα μου συμβεί αν δεν είμαι όπως "πρέπει να είμαι". Με ικανοποίησε αυτή η προσέγγιση. Μου φάνηκε αντίστοιχη ενός Θεού Αγάπης. Μόνο έτσι νικιέται ο φόβος, η ενοχή, η ανελευθερία. Όλοι θέλουν την Ανάσταση, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Η ζωή όμως είναι ολόκληρη και ο θάνατος κομμάτι της. Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Όταν θα είμαι μόνο πνεύμα δεν θα γνωρίζω περιορισμούς και ας με θυμούνται οι δικοί μου με γλυκιά νοσταλγία. Όσο όμως έχω σώμα, θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα με αυτό και απ' αυτό. Όσα μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει και η καρδιά μου να χτυπήσει θα είναι δικά μου για πάντα.

Κάποτε κάποιος μου χάρισε ένα κουτί σκοτάδι. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι και αυτό ήταν δώρο...

"Do not stand at my grave and weep.

I am not there. I do not sleep.

I am a thousand winds that blow.

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain.

I am the gentle autumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die."

Mary Elizabeth Frye, 1932