Βλέπω το φεγγάρι στη Δύση, είναι πίσω από ένα σύννεφο και μοιάζει δαγκωμένο. Μοιάζει πληγωμένο, μοιάζει σκοτεινό... Το φεγγάρι μετακινήθηκε. Το μέλλον είναι όλο δικό του! Το σύννεφο διαλύθηκε Το φεγγάρι θα είναι πάντα εκεί Το σύννεφο δεν υπάρχει πια!
Είχε κίνηση και ήμουν το τρίτο αυτοκίνητο πίσω από ένα λευκό Hyundai που πάρκαρε. Και τις είδα μόλις καθήσανε στο σκαλάκι μπροστά από ένα μαγαζί με κουρτίνες. Δέκα το βράδυ, το μαγαζί κλειστό. Με το που καθήσανε δάγκωσαν και οι δυο ταυτόχρονα την πίτα με σουβλάκι που κρατούσε η κάθε μια στο χέρι της. Κοριτσάκια, το πολύ είκοσι χρονώ, με σορτς και χρωματιστά σταράκια. Εγώ είδα δυο κορίτσια που είχαν πιάσει τη ζωή και της ρουφούσαν το μεδούλι με θόρυβο. Σλλλλλλρπ!
Εγώ αδυνατούσα. Μεγάλη μέρα σήμερα, απαιτητική. Πολλές ώρες δουλειά και ένταση δεκαπλάσια από όση συνήθως. Έχω εξουθενωθεί. Τα μάτια μου μένουν ανοιχτά με δυσκολία. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το Urgent των Foreigner. Είναι από εκείνες τις μέρες που ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις κάτι θετικό και νά το, είναι εκεί και κάθεται στο σκαλάκι και απολαμβάνει τη ζωή, και απλά δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου. Δεν είναι απαισιοδοξία, είναι αναγνώριση της κατάστασης. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ενθουσιαστεί με το μεδούλι, θα οδηγούσα χαρούμενη. Είπα όμως να αφουγκραστώ το σώμα μου. Η αντίδρασή του είναι μια ήπια καταστολή. Κατεβάζει ρελέδες, και είναι αποδεκτό. Το να προσπαθήσω να ενθουσιαστώ με το ζόρι, θα ήταν παραβίαση. Μπορεί θετική, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ήταν παραβίαση. Ίσως το να ρουφάω το μεδούλι της ζωής δεν είναι μια πειθαναγκαστική ευδαιμονία. Μπορεί να είναι η γενναιότητα να αναγνωρίζω ανά πάσα στιγμή την συναισθηματική μου κατάσταση και να μην τη φοβάμαι.
