Είχε κίνηση και ήμουν το τρίτο αυτοκίνητο πίσω από ένα λευκό Hyundai που πάρκαρε. Και τις είδα μόλις καθήσανε στο σκαλάκι μπροστά από ένα μαγαζί με κουρτίνες. Δέκα το βράδυ, το μαγαζί κλειστό. Με το που καθήσανε δάγκωσαν και οι δυο ταυτόχρονα την πίτα με σουβλάκι που κρατούσε η κάθε μια στο χέρι της. Κοριτσάκια, το πολύ είκοσι χρονώ, με σορτς και χρωματιστά σταράκια. Εγώ είδα δυο κορίτσια που είχαν πιάσει τη ζωή και της ρουφούσαν το μεδούλι με θόρυβο. Σλλλλλλρπ!
Εγώ αδυνατούσα. Μεγάλη μέρα σήμερα, απαιτητική. Πολλές ώρες δουλειά και ένταση δεκαπλάσια από όση συνήθως. Έχω εξουθενωθεί. Τα μάτια μου μένουν ανοιχτά με δυσκολία. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το Urgent των Foreigner. Είναι από εκείνες τις μέρες που ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις κάτι θετικό και νά το, είναι εκεί και κάθεται στο σκαλάκι και απολαμβάνει τη ζωή, και απλά δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου. Δεν είναι απαισιοδοξία, είναι αναγνώριση της κατάστασης. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ενθουσιαστεί με το μεδούλι, θα οδηγούσα χαρούμενη. Είπα όμως να αφουγκραστώ το σώμα μου. Η αντίδρασή του είναι μια ήπια καταστολή. Κατεβάζει ρελέδες, και είναι αποδεκτό. Το να προσπαθήσω να ενθουσιαστώ με το ζόρι, θα ήταν παραβίαση. Μπορεί θετική, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ήταν παραβίαση. Ίσως το να ρουφάω το μεδούλι της ζωής δεν είναι μια πειθαναγκαστική ευδαιμονία. Μπορεί να είναι η γενναιότητα να αναγνωρίζω ανά πάσα στιγμή την συναισθηματική μου κατάσταση και να μην τη φοβάμαι.
Νάντια, καλημέρα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας κόσμος γυναικών:
Είπα όμως να αφουγκραστώ το σώμα μου. Η αντίδρασή του είναι μια ήπια καταστολή. Κατεβάζει ρελέδες, και είναι αποδεκτό. Το να προσπαθήσω να ενθουσιαστώ με το ζόρι, θα ήταν παραβίαση. Μπορεί θετική, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ήταν παραβίαση. Ίσως το να ρουφάω το μεδούλι της ζωής δεν είναι μια πειθαναγκαστική ευδαιμονία. Μπορεί να είναι η γενναιότητα να αναγνωρίζω ανά πάσα στιγμή την συναισθηματική μου κατάσταση και να μην τη φοβάμαι.
Θυμήθηκα τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας στην οποία ήμουν μπροστά σε αντίθεση με τη γέννηση του πρώτου που έγινε με καισαρική, τη δεύτερη φορά είχαμε κανονικό τοκετό: αφού η μαμή αφαλόκοψε το παιδί, το έπλυνε και το ετοίμασε για το κρεβατάκι του ενώ εμείς ―εγώ, η γυναίκα μου και η μαιευτήρας― παρατηρούσαμε τον πλακούντα, μου ζήτησε να υπογράψω το πιστοποιητικό γέννησης πράγμα που έκανα αμέσως και μετά έφυγαν όλοι αφήνοντάς μας ―τη γυναίκα μου, εμένα και το γιο μου― μόνους μας· τότε —οι πόνοι του τοκετού είχαν αρχίσει από πολύ νωρίς εκείνο το απόγευμα— η γυναίκα μου μού είπε: «Μπορείς, σε παρακαλώ, να με βοηθήσεις να σηκωθώ για να πάω στο μπάνιο; Θέλω να κάνω ένα ντους κι είμαι πολύ κουρασμένη…» — να ένας ακόμα κόσμος γυναικών…
Την επόμενη φορά ελπίζω να σου γράψω για έναν κόσμο ανδρών…
Αυτός που σου ’χε παλιά γράψει για τον Ηρόδοτο, την Αίγυπτο και για το πώς ουρούσαν άντρες και γυναίκες εκεί στην αρχαιότητα
Αγαπητέ σχολιαστή του Ηρόδοτου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σας ζήσουν τα παιδιά σας, και να τα δείτε όπως ποθούν εκείνα! Νομίζω πως στο τέλος θα συμφωνήσουμε πως δεν υπάρχει κόσμος ανδρών και γυναικών και ότι στο τέλος ο κόσμος είναι του καθενός να τον δει μέσα από την υποκειμενική του αντίληψη.
Σ’ ευχαριστώ και σου αντεύχομαι ―αν έχεις και συ παιδιά (τα δικά μου είναι μεγάλα, έχουν πατήσει τα εικοσιπέντε)― το ίδιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί οι δυο κόσμοι υπάρχουνε, Νάντια, εγώ, προσωπικά, είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό. Άλλο αν δεν είναι κατ’ ανάγκην εχθρικοί σε αέναη πορεία αλληλοεξόντωσης (τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ δεν μπόρεσα να τον καλοκαταλάβω ποτέ· και τις ανδροφάγες φεμινίστριες επίσης).
Αλλά γι’ αυτό θα τα πούμε μιαν άλλη φορά…
Να ’σαι καλά,
ο ίδιος του προηγούμενου σχολίου