Τα γνώριμα πράγματα

Φθινόπωρο, έχω μπεί σε ένα πρόγραμμα και πολύ το απολαμβάνω. Μου αρέσει να κάθομαι τα βροχερά σαββατοκύριακα στο σπίτι και να διαβάζω ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία, με μία κούπα καυτό καφέ, απαλή μουσική και να σκέφτομαι αυτά που έχω διαβάσει, να δουλεύει το μυαλό μου, να κρίνω, να συγκρίνω, να εμπνέομαι. Καινούργια βιβλία, αλλά και παλιά, αγαπημενα. Το αγαπημένο μου βιβλίο το έχω διαβάσει πάνω απο είκοσι φορές, ολόκληρο. Μπλιάχ! Αηδία, θα πεί κάποιος, «δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;»

Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνει κανείς, δουλειές, τεμπελιές, χόμπυ και η αλήθεια είναι επίσης ότι μου αρέσει να διαβάζω πάντα και κάτι καινούργιο, αλλά υπάρχει κάτι παρηγορητικό και όμορφο στα απλά πράγματα που μας αρέσουν. Όταν έχουμε συννεφιές, θέλουμε κάτι να ζεστάνει την καρδούλα μας. Κάτι γνώριμο και βασικό, να το ξαναδούμε, να το ξαναδουλέψουμε και να το εξελίξουμε. Έχεις κάτι γνώριμο απέναντί σου, κάτι δικό σου, αυτό που ξέρεις ότι «σου κάθεται» και το προσπερνάς γρήγορα για να κάνεις κάτι πιό σημαντικό, γιατί οι δικές σου οι ικανότητες είναι για εξεζητημένα πράγματα και δεν ωφελεί τώρα να δίνω σημασία σε κάτι που το κάνω κάθε μέρα χίλιες φορές.

Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, πιστεύω εγώ, είναι και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή μας. Πάμε στη δουλειά μας, περνάει η μέρα μας, γυρίζουμε σπίτι, βλέπουμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, γελάμε, γκρινιάζουμε, και έφτασε ξαφνικά η πρωτοχρονιά, τρώμε κουραμπιέδες και μπακλαβά και αναρωτιόμαστε πως πέρασε η χρονιά, πως πέρασε η δεκαετία, η ζωή μας και δεν το πήραμε χαμπάρι. Την ώρα που ζούμε την κάθε μας μέρα σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι βασικο συστατικό της ζωής μας, ή περιμένουμε μονίμως την μοναδική ημέρα που θα συγκλονίσει την ύπαρξή μας και αφήνουμε τις μέρες να φεύγουν χωρίς να μας ζεσταίνει η λιακάδα, χωρίς να μας χαιδεύει η βροχή, χωρίς να απολαμβάνουμε τα γνώριμα πράγματα; Ο ήλιος, ανατέλει, δύει, και πάλι από την αρχή. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη ζωή μας και να είμαστε ευγνώμονες για κάθε μας αναπνοή. Να βρούμε το θάρρος να βάλουμε στην πεζή μας καθημερινότητα μία νότα έμπνευσης, να πάρουμε ρίσκα, να προσθέσουμε δραστηριότητες που μας οικοδομούν, μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου. Βήχω και γράφω. Ετοιμάζεται να βρέξει και δεν έχω πάρει ομπρέλα μαζί μου. Τί πειράζει; Το χώμα μυρίζει βροχή , ο ουρανός είναι γκρίζος και μου έχει δώσει ο Θεός άλλη μία μέρα σε αυτή τη ζωή για να ζήσω, να παλέψω και να είμαι ευγνώμων για τα γνώριμα πράγματα που κάνω κάθε μέρα, εξελίσω και αγαπώ.

Casta Diva

Επειδή ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και είμαι παντελώς ανίκανη να συντάξω κάποιο κείμενο που να έχει έστω και το παραμικρό δείγμα διανοητικής υγείας, και έχω περάσει όλη την ημέρα στον καναπέ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα ήθελα να έμπαινα σε έναν άλλον κόσμο (κάπως έτσι αρχίζει ο κόσμος τα ναρκωτικά). Καμιά φορά η πραγματικότητα είναι τόσο πεζή που χρειάζεσαι να βγείς λίγο από αυτή, ή να την δείς με άλλο μάτι. Μπορεί να κάθεσαι μπροστά στον ωραιότερο πίνακα ζωγραφικής του κόσμου, με την μύτη σου κολημένη πάνω του, να είσαι μέσα σχεδόν στον πίνακα και να μην βλέπεις τίποτα. Άντε καμία πινελιά.  Και να είναι απολύτως απαραίτητο να κάνεις μερικά βήματα πίσω για μπορέσεις να δείς όλη την εικόνα. Καμία φορά αισθάνομαι ότι έχω πέσει τόσο πολύ με τα μούτρα, που δεν μπορώ να αξιολογήσω σωστά. Περνάει η ζωή μου και αντί να κοιτάζω όλη την εικόνα, είμαι εγκλωβισμένη σε μία γωνία που δείχνει τετράγωνα πλακάκια στο πάτωμα. Όχι ρε γαμώτο, ούτε κάν τον ουρανό; Λίγο ουρανό, λίγο όνειρο, λίγη μαγεία!

Και επειδή απόψε έχει πανσέληνο, θα αφεθώ για λίγο στην μαγεία του φωτός της. Μυστηριώδες και απόκοσμο. Στο φώς της πανσελήνου προσεύχεται “Casta Diva” η Νόρμα, ιέρεια των Γαλατών, στην όπερα του Bellini, για μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση και χωρίς ελπίδα.

Τί τίτλο να βάλω τώρα;

Wow! Τελείωσε αυτή η εβδομάδα; Ευχόμουν και έλπιζα να είμαι ζωντανή όταν θα έρθει η Παρασκευή βράδυ, αλλά ταυτόχρονα είχα και τον παράλογο φόβο ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ Η ΡΗΜΑΔΑ! Ή τουλάχιστον δεν θα ερχόταν πρίν τσεκαριστεί μία λίστα τόσο μακριά όσο ο υπερσιβηρικός, κάτι που για να γίνει ομολογουμένως χρειάστηκαν πολλές ώρες της μέρας, αλλά και της νύχτας μου. (Ωραίο τραγούδι παίζει ο Kosmos τώρα: Take five, Dave Brubeck) Δεν είναι μόνο ότι το σώμα μου δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει, το ανησυχητικό είναι ότι το μυαλό μου προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα όταν εγώ του λέω να σταματήσει να προσπαθεί και να κοιμηθεί. Την Τρίτη το βράδυ προσπαθούσα να αφαιρέσω από το υπερβολικό ημίτονο του 5z, μία ταχύτητα για να βρώ το όνομα ενός αστέρα, και κοιτάζω γύρω γύρω για να δώ κάποιον και δεν μπορώ να τον δω πουθενά! “Abort, abort, the function was terminated by user”, αλλά αυτό συνεχίζει να τρέχει και να σπαταλάει τους πόρους του συστήματος. Ωραία ξεκούραση, ε;

Μπορεί να μην πάρω ποτέ νόμπελ φυσικής, αλλά εξακολουθώ με το ίδιο πάθος να θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Για αυτό χαμογελάω συνέχεια. Το χαμόγελο κάνει τον κόσμο μου ομορφότερο. Όχι το ψεύτικο, παγερό, αγοραστό χαμόγελο που βγαίνει από τις επιταγές των people skills, αλλά το γνήσιο εγκάρδιο χαμόγελο που βγαίνει από όλη σου την ύπαρξη και ζεσταίνει τους γύρω σου, και κάνει την καθημερινότητά τους λίγο καλύτερη. Μπορεί να μην καταφέρω να αλλάξω την ανθρωπότητα, αλλά έστω και άν έχω βοηθήσει έναν άνθρωπο, έχω κάνει κάτι. Έτσι δεν είναι;

 

Η Ζωντανίνα

Όλοι όταν είμασταν παιδάκια είχαμε τους φόβους μας, τα τέρατά μας, τους μπαμπούλες μας. Εγώ είχα, μεταξύ άλλων, την Ζωντανίνα. Μόνο που η Ζωντανίνα, αυτές τις μέρες είναι πιό επίκαιρη από ποτέ! Μα ποιά είναι η Ζωντανίνα τέλος πάντων;

Η Ζωντανίνα, είναι ένα μυθικό, μονόθφαλμο τέρας, εντελώς φανταστικό, μη σας πω. Έχει ένα γαλάζιο γουρλωτό μάτι που γυρίζει γύρω γύρω και κοιτάζει. Δημιουργήθηκε στο υποσυνείδητό μου στην Τρίτη Δημοτικού, στη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου και ευθύνονται γι’ αυτό αποκλειστικά ο Ελύτης και ο Θεοδωράκης. Θυμάστε το τραγούδι «τα-νταμ, τα-νταμ, θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχού-ου-ου-ούς, θέλει κι η Ζωντανί-να πίνουν το αίμα-α τους, να-να-να, θέλει κι η Ζωντανί-να πίνουν το αί-ε-μα-α τους»; Τί πίνουν, τί δίνουν, μικρή διαφορά, μηδαμινή θα έλεγα. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η Ζωντανίνα. Τον συνειρμό τροφοδότησε ο πρωτομάστορας που αναφέρεται παρακάτω στο τραγούδι, γιατί ως γνωστόν ο πρωτομάστορας έχτισε τη γυναίκα του στης Άρτας το γεφύρι, και ποιος να μπει και ποιος να βγει, το δαχτυλίδι να ’βρει; Ο πρωτομάστορας στο γεφύρι, και αντίστοιχα η Ζωντανίνα σε ένα βαθύ πηγάδι. Ορίστε! Λύθηκε το μυστήριο. Η Ζωντανίνα είναι ένα μονόφθαλμο τέρας που πίνει αίμα και ζεί σε ένα βαθύ πηγάδι, τον Άβυσσο, που βρωμάει κλεισούρα και σκοτάδι. Άμ, το τραγούδι λεβέντης ερωβόλαγε; «Με σφαλιστά τα μαύρα του τα μάτια...» Πού πας βρε κακομοίρη με κλειστά τα μάτια; Θα φάς καμία τούμπα. Και εγώ κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια, αλλά άν πάω να κάνω χωρίς μάτια θα πέσω σε καμία μάντρα και θα τσακιστώ!

Το κακό είναι ότι δεν είχα αφήσει καμία σχολική γιορτή παραπονεμένη, χωρίς κάποιο μή παρανενοημένο τραγούδι.  Στο τραγούδι, τα κλεφτόπουλα, εγώ είχα καταλάβει: «Του Τούφε, κιού του λέει, γειά σου Κίτσο μου λεβέντη». Το κιού είναι επιφώνημα ενθάρρυνσης προς τον Τούφε, που όπως φαίνεται παρακάτω είναι λεβέντης. Πώς λέμε «Μπράβο λεβέντη μου!»; Μπορούμε αντιστοίχως να πούμε και «Κιού σου, λεβέντη μου!»

Και για να ξεφύγω από τα σχολικά τραγούδια, έχω κάνει παρανόηση με πλήθος λέξεων όπως το σαλαμέρι: «Θα σε πάρω να φύγουμε σ’ άλλη γή, σαλαμέρι», καθώς επίσης και με το χαπί: «Θα σου φύγω, στο χαπί». Το χαπί στην φαντασία μου ήταν κάτι γρήγορο, όπως λέμε πίτς φυτίλι. Ένα ακόμα: "Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρι κι από τα μάτια σβήνει η στεριά". Δεν μιλάμε για μία απλή μαούνα, το πλοίο έχει ΚΑΙ σαλπάρι, όπως λέμε κατάρτι, μία βελτίωση της ναυπηγικής που επιτρέπει στο πλοίο να εξαφανίζεται πολύ γρήγορα από την στεριά. Φυσικά δεν μου έλειψαν οι πλήρως ασυνάρτητες παρανοήσεις: «χτυπάς, βροχή, καρδιά, με βία», η βροχή μαστιγώνει και χτυπάει την καρδιά με βία, εύκολο, αφού βρέχει στην φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου, έ, έτσι όπως βρέχει την μαστιγώνει κιόλας. Όταν δυσκολεύομαι να βγάλω συμπέρασμα  από ένα τραγούδι, ζητάω την βοήθεια άλλων τραγουδιών. Και το κορυφαίο όλων: «Και ν’ακούγιεται την νύχτα σαν παράπονο, σαν μπενιάρη πιπερή από μπουζούκια». Δεν προσπαθώ να το εξηγήσω. I rest my case.

Πείτε μου, έχω καταλάβει τίποτα σωστά στην ζωή μου; Εκτός και αν είχατε και εσείς φανταστεί την Ζωντανίνα.

Συμπεράσματα:

1.Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

2.Η φαντασία των παιδιών οργιάζει.

3.Ζήτω ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης!

Το Ζέν και το δίκαιο

Αφήστε με να γκρινιάξω λίγο για τη δουλειά σήμερα. Το πρωί αισθανόμουν πολύ ωραία, εξάλλου είχε μία υπέροχη βαριά καταχνιά που προμήνυε ότι έρχεται μπόρα και όποτε οσμίζομαι στον αέρα βροχή ηρεμώ. Είχε σκοτεινιάσει τόσο πολύ και είχε και μία απόκοσμη ησυχία. (Ποιά χέρια πήραν, πήραν τα κεριά;)   Έτσι χαμογελούσα μακάρια και έψηνα τον καφέ μου στο γραφείο συζητώντας με ευχάριστη παρέα για γλυκά και παιδικές αναμνήσεις. Ποιός θα μου το έλεγε ότι δεν ήταν γραφτό να τον πιώ ζεστό τον καφέ μου σήμερα; Ε, ρε και με το που κάθησα στην καρέκλα μου, χτύπησε το τηλέφωνο και με έκανε ΤΟΥΡΜΠΟ! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί και πώς, εξάλλου όλοι μπορούμε να θυμηθούμε παρόμια περιστατικά. Και τότε ήταν που ανοίξαν οι ουρανοί με πάταγο! Δεν ξέρω ποιός σιδερένειος δαίμονας κατρακυλιστά όρμησε πάνω μου! Αστραπές, κεραυνοί, μπουμπουνίδια και όλα αυτά που συνήθως μου αρέσουν, αλλά σήμερα δεν μπορούσα να τα ευχαριστηθώ γιατί μόλις μου είχε ανέβει η πίεση και η εσωτερική μου συγκρότηση πήγε περίπατο. Η πίεση μου είχε ανέβει γιατί έχασα τον έλεγχο και το μελίχειο ύφος μου και απάντησα δυναμικά, με αποφασιστικότητα και σε τόνους υψηλότερους του κανονικού. Μπορεί συνήθως να τα καταφέρνω με το καλό, αλλά όταν χρειαστεί μπορώ να τα καταφέρω ΚΑΙ με το κακό.  

Η βροχή συνέχιζε με μανία για πολλή ώρα και ευχόμουν να μην είχε κανείς την ατυχία να είναι στον δρόμο, ή κάτω από κανένα δέντρο αυτή την ώρα, ενώ σκάνε κεραυνοί αριστερά και δεξιά. Και όταν με το καλό ηρέμησα, τα έβαλα με τον εαυτό μου που μου επέτρεψα να θυμώσω τόσο πολύ. Κάπου είχα διαβάσει ότι κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα αν δεν συναινέσουμε και εμείς σ’ αυτό. «Μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου λέει ό,τι χαζομάρα θέλει. Είναι ανάγκη εγώ να εκνευρίζομαι; Είμαι μία ευαίσθητη ποιήτρια» ψιθυρίζει ο ζέν εαυτός μου. Και ο τσαμπουκαλής απαντά: «Μα, άν αυτά που λέει με θίγουν; Με προσβάλουν; Μου αρκεί να ξέρω εγώ ότι αυτά που λέγονται δεν είναι αληθή ή πρέπει να δώσω και στον άλλον σαφώς να καταλάβει μέχρι πού τον παίρνει;».  Διλλήματα. Όταν με αδικούν δεν ξέρω τί να κάνω. Από τη μία θέλω να λουφάξω κουλουριασμένη σε μία γωνίτσα και να φάω δρακουλίνια και από την άλλη να επιτεθώ και να εκμηδενίσω τον αντίπαλο. Ναί και εγώ με τρομάζω ώρες – ώρες. Στην θεωρία μου αρκεί να ξέρω ότι έχω δίκαιο.  Στην πράξη όμως δεν μου αρκεί, αλλά θέλω να το παραδέχονται και οι άλλοι. Άει στο καλό, πάω να ψήσω ένα καφέ να τον πιώ ζεστό, φορ κράινγκ άουτ λάουντ. Ανακατεύω το μπρίκι και σκέφτομαι: «Έχω πάντα δίκαιο. Και όταν έχω άδικο, δικαίως το έχω!» Και μου χύνεται ο καφές! 

Δημιουργικό χάος

Όσο ξαναδιαβάζω την ανάρτηση «οι κουραστικές μέρες», τόσο πιστεύω ότι το κρασί που ήπια χτες το βράδυ είχε μέσα παραισθησιογόνα. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιος ενθουσιασμός. Γενικά η αντίδραση του οργανισμού μου στην κούραση είναι περίεργη. Ο εγκέφαλος μου, οι αισθήσεις μου περνούν σε μή κανονικές συνθήκες λειτουργίας και δουλεύουν διαφορετικά και νομίζω και όχι καλά. Τώρα που το σκέφτομαι ο υπολογιστής μου δεν έχει σύστημα αυτόματης διόρθωσης και δεν παίρνω χαμπάρι τα ορθογραφικά μου. Μα ποτέ δεν μου δούλεψε αυτό το σύστημα! Όπως θα καταλάβατε το μυαλό μου κάνει περίεργες συνάψεις και συνειρμούς. Μπορεί να κάνουμε κουβέντα για την λέξη πχ σοκολάτα (πώς φαίνεται ότι θέλω γλυκάκι), και μετά εγώ να είμαι για κανά δύο λεπτά σιωπηλή, το πολύ τρία, (αν μείνω σιωπηλή πάνω από πέντε λεπτά μήν με μετακινήσετε και καλέστε αμέσως ασθενοφόρο!) και ξαφνικά να πώ: «Πάντως, εγώ θεωρώ ότι η συμβολή του τροχού στην εξάπλωση του πολιτισμού είναι κεφαλαιώδους σημασίας» (ντόινγκ!) Πάντα αρχίζω με το «πάντως» όταν θέλω να πω κάτι άσχετο. Άσχετο για τον άλλον που δεν είναι μέσα στο κεφάλι μου, για εμένα που έχω φτάσει εκεί μετά από μία μακρά, είναι αλήθεια, αλυσίδα συνειρμών δεν είναι καθόλου άσχετο.

Ο αδερφός μου που με διαβάζει από την Πάτρα, (γιούχου! Ευχαριστώ αδερφέ!) μου είπε σηκώνοντας τους ώμους, ότι έχω χαοτική σκέψη, λέει και ότι δυσκολεύεται να με παρακολουθήσει. Μα το χάος είναι για εμένα έναυσμα δημιουργίας. Δεν μπορώ να είναι τα πράγματα βαλμένα στην σειρά, με τάξη σαν στρατιωτάκια. Τα θέλω σκορπισμένα εδώ και εκεί ελεύθερα και με προσωπικότητα. Μία στοίβα βιβλία στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι μου, ανακατεμένα τα cd μου με τις όπερες και με τον Χατζηδάκη και τα βιβλία της φυσικής με τους ιμπρεσσιονιστές της Βιέννης και λίγη σκονίτσα, να μην μιλήσω για το γραφείο μου.

Θέλω να πιστεύω ότι όταν λείπω από το σπίτι ο Heisenberg μιλάει με τον Monet και πίνουν καφέ στον καναπέ και γλυστράνε ήσυχα και αθόρυβα στην θέση τους, μόλις γυρίζει το κλειδί στην πόρτα.

Impression

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι σε ένα πράσινο λιβάδι και έχει λιακάδα και μυρίζει χορτάρι και φυσάει ένα ανεπαίσθητο αεράκι που ίσα ίσα μου κουνάει το τσουλούφι στο μέτωπο. Και γύρω μου, πάντου γύρω μου μικρά κίτρινα λουλουδάκια, και μώβ λουλουδάκια σιωπηλά. Και κάπου εκεί κοντά ακούγιεται ένα γέλιο. Γέλιο κελαρυστό και αθώο και όμορφο. Αυτό το γέλιο είναι ο ωραιότερος ήχος που άκουσα ποτέ. Αυτό το γέλιο και κάτι ακόμα.

Heifetz-Beethoven  Romance No. 2 in F  Major   (Op. 50)

Οι κουραστικές μέρες

Μου αρέσουν πολύ οι κουραστικές μέρες. Οι μέρες που ξυπνάω το πρωί και τρέχω έξαλλη στη δουλειά και δεν σηκώνω κεφάλι μέχρι να τελειώσει το ωράριο και μετά θέλω να κάτσω λίγο ακόμα, αλλά πρέπει να φύγω τρέχοντας γιατί έχω άλλη δουλειά και μετά γυρίζω σπίτι ε-ξου-θε-νω-μέ-νη! Τώρα θα ήθελα τρελά να σας εξηγήσω για τις ορθοκανονικές βάσεις, αλλά θα γίνω κουραστική. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ενθουσιάστηκα σήμερα με τις ορθοκανονικές βάσεις και με τρώει ο κώλος μου να σας εξηγήσω. Καλά! Θα το κάνω! 

Ας πούμε ότι μία ορθοκανονική βάση είναι χονδρικά όλες οι διαστάσεις που μπορούν να περιγράψουν έναν χώρο. Στον χώρο των τριών διαστάσεων έχουμε μήκος, πλάτος και ύψος. Άλλο το μήκος, άλλο το πλάτος, άλλο το ύψος, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Δηλαδή δεν μπορείς να πείς ότι το ύψος είναι 5 πλάτος. Το ύψος είναι σκέτο ύψος, δεν μπορεί να αντικατασταθεί ούτε από το μήκος, ούτε από το πλάτος. Ανεξάρτητες διαστάσεις, μην το ξεχνάτε αυτό! Αν σου λείπει μήκος, όσο πλάτος και να έχεις δεν έχεις μήκος. Αν δεν έχω μήκος, τότε δεν έχω περιγράψει όλο τον χώρο. Εντάξει, έχω περιγράψει ένα επίπεδο, δύο διαστάσεις, αλλά όχι όλο τον χώρο, τρείς διαστάσεις. Η βάση μου δεν είναι πλήρης, της λείπει μία διάσταση.

Ωραία, τώρα πάμε στην ζωή. Είδατε; Κάπου αλλού το πήγαινα! Είναι ορθοκανονική βάση και περιγράφεται από πολλές διαστάσεις, εργασία, οικογένεια, αναψυχή, φίλους, έρωτα, Θεό. Όλες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους για να μου δώσουν τον χώρο Ζ (διάλεξα το γράμμα Ζ από την ζωή), αλλά η μία διάσταση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την άλλη. Πρέπει να τις έχω όλες για να έχω καλύψει πλήρως τον χώρο Ζ (την ζωή μου είπαμε ντε! Από εδώ και πέρα θα το γράφω με δείκτη Ν από το Νάντια, Ζ_Ν). Εξ΄ού και το τρέξιμο από το πρωί ως το βράδυ. Για την πλήρωση του ρημαδοχώρου Ζ.  Νομίζω ότι συμβαίνει σε όλους σε κάποια φάση του δικού τους Ζ. Κυνηγάμε πολύ να αυξήσουμε την μία διάσταση, είτε αυτή είναι η δουλειά, είτε η οικογένεια, είτε ακόμα και ο Θεός και όταν δεν κοιτάμε, οι άλλες μπορεί να μηδενιστούν. Αν μηδενιστεί ακόμα και μία από αυτές, τί είπαμε παραπάνω; Σωστά! Χάνουμε την πληρότητα. Και τότε ακόμα και αν έχουμε όλες τις άλλες διαστάσεις, πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα είναι μισό, θα υπάρχει μία ανισορροπία, μία αίσθηση ανεκπλήρωτου και δεν θα βρίσκεται τίποτα να το καλύψει. Το Ζ_Ν είναι μία μόνιμη αναζήτηση της πληρότητας.

Αρκετά με τις φιλοσοφίες για απόψε. Νομίζω ότι αισθάνομαι ένα κενό στο γάστριο, ελληνιστί πεινάω και μάλλον ένα κενό στo κρανίο από τα καμμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Μου αρέσουν όμως πολύ οι κουραστικές μέρες.

ΥΓ. Βγάζει τώρα αυτό κανένα νόημα, ή μόνο εγώ το καταλαβαίνω; Γιατί νομίζω ότι αρχίζουν να πέφτουν τα επίπεδα συνείδησής μου. Μάλλν ήμε πωλύ κουρασμένι. Θα κοιμηθό χρις να βγάλλο τα ρούχαμ.
 

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

Ε, χμ, αυτή την ανάρτηση την κάνω λίγο δειλά γιατί αποκαλύπτει την ευαισθησία μου και εγώ, ε... και εγώ θα 'πρεπε να μην το δείχνω και τόσο πολύ. Είναι ένα ποίημα από τον αγαπημένο μου Χιλιανό ποιητή, τον Πάμπλο Νερούδα, στους εκλογικούς καταλόγους τον είχαν καταχωρημένο ως Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο. Βρέ μανία με τις εκλογές! Αν σας αρέσει θα σας ξαναβάλλω Νερούδα στο μέλλον, με το ρέγουλο όμως. Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις λέγεται.

Φθινόπωρο, απόγευμα, μελαγχολία, σιωπή....

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα,
ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Εκλογές στο χωριό

Aκόμη και αν είχα μία, μόνο μία αμφιβολία για το άν θα έπρεπε να ψηφίσω στις τοπικές εκλογές, τελικά τα γεγονότα με αντάμειψαν πλουσιοπάροχα. Την ημέρα των εκλογών γίνονται στο χωριό τόσα ευτράπελα και τόσα αστεία που δεν μετάνιωσα καθόλου που έκανα 200 χιλιόμετρα με το ΚΤΕΛ για να ψηφίσω.

Κατ’ αρχάς να σας ενημερώσω ότι τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζουμε στο χωριό είναι απόλυτα αξιοκρατικά: ποιός μπήκε μισό μέτρο μέσα στο χωράφι του γείτονα, καλά εννοείται ότι μετράνε τα σόγια (το σόι μου, γαμώ) ποιανού ο γάιδαρος έφαγε το κλήμα, ποιός έταξε να σου βάλει το παιδί στον Δήμο, ποιός βουλευτής  σε πήρε τηλέφωνο να σου πεί ποιόν να ψηφίσεις, λές και ο βουλευτής είναι ο τσιφλικάς που έχει τις ψήφους μας τσιφλίκι του, ποιός φοβέρισε, ποιός πλήρωσε... Σας ευχόμαστε ευτυχισμένο το 1910! Τα σκηνικά που διαδραματίζονται είναι απείρου κάλλους. Σάββατο απόγευμα, παίζουμε με τον αδερφό μου σκάκι μπροστά στο τζάκι, χτυπάει το κουδούνι και είναι μία κυρία που δεν την έχω ξαναδεί στην ζωή μου με τον υποψήφιο γιό της, και μας ζητάει την ψήφο μας!!! «Είστε πολυάσχολοι; Είναι ο χρόνος σας πολύτιμος και δεν θέλετε να τρέχετε στις πλατείες για να ενημερωθείτε για τους υποψηφίους; Τώρα και στην πόρτα σας! Υποψηφόπουλος! Ερχόμαστε στον χώρο σας, αβάδιστα και σας ενημερώνουμε. Παρέχονται δωρεάν σταυρωμένα ψηφοδέλτια για να μην κουράζεστε μέσα στο παραβάν – το καρπιαίο σύνδρομο κάνει θραύση στις μέρες μας. Με το βλέμμα στραμμένο στον απλό ψηφοφόρο». Πείτε τώρα την αλήθεια! Πόσο τιμάται αυτή η εμπειρία; Εμάς μας έφτιαξε το απόγευμα. Κατά τα άλλα, ΟΛΟΙ οι γείτονες είναι υποψήφιοι. Ο απέναντι, ο πίσω, ο δίπλα, ο πάρα δίπλα. Πόσους να ευχαριστήσεις;  Μου στέλνουν μύνημα: «Ψηφίζουμε Αλή Μπαμπά, έχει μόνο 40 κλέφτες». (Χιουμοράκι; Χιουμοράκι;)

Η μέρα των εκλογών ξημέρωσε με μία υπέροχη λιακάδα. Μμμ, ωραία μέρα για μαύρισμα! Στους αγρούς το κουτόχορτο έχει φτάσει σε ικανό ύψος και είναι έτοιμο για συγκομοιδή και άμεση κατανάλωση. Εσείς οι άνθρωποι της πόλης μήν μου στεναχωριέστε! Θα το φάτε και εσείς πρωτότυπα κατεργασμένο και σερβιρισμένο από τους σέφ του είδους, τους δημοσιογράφους. Επικρατεί μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και μία αναταραχή. Υποσχέσεις πάνε και έρχονται μαζί με τα ψηφοδέλτια, όλοι ειναι χαρούμενοι, όλοι έχουν επιρροή, όλοι αισθάνονται σημαντικοί. Και όπως είπε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα, αύριο ξημερώνει μία νέα ημέρα και όλη η Ελλάδα ανοίγει οπωσδήποτε μία νέα σελίδα που οπωσδήποτε δεν θα μοιάζει με καμία από τις σελίδες που ανοίχτηκαν κατά καιρούς und so weiter. Δεν το παίζω ήρωας, εγώ ψηφίζω αγνή, παρθένα ναφθαλίνη, η σταθερότητα της οποίας με διαβεβαιώνει ότι δεν χρειάζεται να περιμένω εκπλήξεις.

To κακό είναι ότι θα πάει και δεύτερη Κυριακή και άντε ξανά-μανά χιλιόμετρα.

Γκόρτσος!

Σκεφτόμουνα αρχικά αυτή η ανάρτηση να έχει θέμα «Πυρηνική Φυσική», αλλά μία πρόχειρη έρευνα αγοράς που διεξήγαγα σήμερα, έδειξε ότι μόνο το 2,3% των αναγνωστών θα ήθελε να διαβάσει κάτι τέτοιο, το υπόλοιπο 97,7% θέλει κάτι ελαφρύ και ευκολοχώνευτο και επειδή προσπαθώ να εδραιωθώ στην αγορά, άντε θα σας κάνω το χατίρι. Πρέπει να αφουγκράζομαι το κοινό μου. Nantia delivers! Τώρα το θέμα είναι τί παραδίδω, μην αρχίσουμε τις ελεγχόμενες εκρήξεις εδώ και φτάσουμε σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού. Κατόπιν λοιπόν απαιτήσεως πολλών αναγνωστών είπα να βάλω και λίγη ποίηση στο blog. Ιδού:

Ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι

Κ’ η πιπεριά τσακίστηκε και μού κοψε το χέρι!

Τώρα που είπα μού κοψε το χέρι τί θυμήθηκα! Τις εκλογές! Σας έχει τύχει να πάτε να ψηφίσετε και μετά να βγεί αυτός που ψηφίσατε και δεν θα το πω ακριβώς πανηγυρίζατε, αλλά μία χαρά την πήρατε; Και μετά να περάσει καιρός και να σκέφτεστε ότι καλύτερα να το κόβατε το χέρι σας, παρά να την ρίχνατε την ρημάδα την ψήφο; Ε; Εγώ το έχω σκεφτεί! Και επειδή δεν θέλω να αυτοακρωτηριαστώ κάθησα και το σκέφτηκα αυτή τη φορά πιό ψύχραιμα. Εννοείται ότι δεν θα απέχω από την εκλογική διαδικασία, όσο και αν είναι σοβαρό επιχείρημα το ότι κάποιοι υποψήφιοι δεν είναι καθόλου αξιόλογοι, ειδικά στον μικρό επαρχιακό δήμο που έχω τα εκλογικά μου δικαιώματα. Πιστεύω όμως ότι είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για τους ανθρώπους που εκλέγονται, είτε εν τη παρουσία, είτε εν τη απουσία μας και οπωσδήποτε δεν θέλω να γίνεται η εκλογή ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για την μοίρα του τόπου μου εν τη απουσία μου.  Αυτός που ζώ είναι ο κόσμος μου και αν δεν του δώσω εγώ σχήμα, θα το κάνει κάποιος άλλος. Και δεν γουστάρω να το κάνει άλλος βρέ αδερφέ, γιατί τους κάνει τους κόσμους τετράγωνους και εμένα μου αρέσουν οι ελλείψεις! Δεν μπορώ να κλαίγομαι ότι χρειάζονται πράγματα στον τόπο μου και να μην κάνω κάτι για αυτό. Πρέπει να διεκδικήσω αυτά που θέλω, one way or another. Βέβαια ο νύν δήμαρχος καμαρώνει γιατί λέει θα έρθουν Άραβες να κάνουν τουριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Λές να γίνουμε Ντουμπάι; Γκόρτσος! Γκόρτσος!  Ας θυμηθούμε λιγάκι και τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες κύριε Ντάντη μου (ο Ντάντης, του Ντάντεως) και να ψηφίσουμε κατά συνείδηση.

Και κάπου εδώ τελειώσαμε για σήμερα κυρίες και κύριοι, γιατί πρώτον μετά από 10 ώρες στην δουλειά δεν είναι εύκολο να διαβάζει κανείς βαριά πράγματα, κατανοητόν, και δεύτερον έχω μία πελώρια λαχτάρα για κινέζικο που λέω να κατευνάσω με φίλους και μοσχάρι σετσουάν με κάσιους.

Κβαντομηχανική, ή περί κουτιών.

Μην μου τρομάζετε με τον τίτλο! Μείνετε μαζί μου. Κβαντικά φαινόμενα υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν δεν ξέρεις ποιά μπορεί να είναι η έκβαση μίας κατάστασης. Πχ όταν ρίχνεις ένα ζάρι τί μπορεί να έρθει; Σωστά, 1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6. Υπάρχει κάποιος λόγος να προτιμήσει το ζάρι κάποιο από τα ενδεχόμενα; Όχι. Όλα είναι ισοπίθανα. Πρίν λοιπόν την διεξαγωγή του πειράματος, στην συγκεκριμένη περίπτωση την ρίψη του ζαριού, μπορούμε να πούμε ότι το ζάρι βρίσκεται ταυτόχρονα σε 6 διαφορετικές ιδιοκαταστάσεις και μας τρώει η απορία τί στο καλό θα συμβεί μόλις ρίξουμε το ζάρι. Άλλο ανάλογο, τί στο καλό θα συμβεί άν ζητήσω αύξηση; Οι πιθανές μικροκαταστάσεις είναι να γίνει δεκτή η πρότασή μου με αλλαλαγμούς χαράς, (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;)  ή να φύγω με κατεβασμένα αυτιά έχοντας ακούσει....

Βέβαια μπορεί να φοβάμαι την έκβαση του πειράματος. Μπορεί να θέλω οπωσδήποτε να έρθει 4 και να φοβάμαι ότι θα έρθουν όλα τα υπόλοιπα, ώστε να μην ρίχνω τελικά το ζάρι, ξεχνώντας ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να έρθει το ρημάδι το 4 που θέλω τόσο πολύ.  Κατερίνα, ψαράκι μου, για εσένα το λέω, ρίξτο μή φοβάσαι.

Μπορεί να έχετε ακούσει το μακάβριο παράδειγμα με την γάτα του Schroedinger. Η γάτα βρίσκεται κλεισμένη σε ένα κουτί, μαζί με μία κάψουλα υδροκυανύου και έναν ραδιενεργό πυρήνα. Αν ο πυρήνας διασπαστεί, η κάψουλα θα ανοίξει και η γατούλα θα πεθάνει. Αν ο πυρήνας δεν διασπαστεί, η κάψουλα θα μείνει ακέραιη, το ίδιο και η γάτα. Πρίν ανοίξουμε το κουτί δεν ξέρουμε σε τί κατάσταση είναι μέσα η γάτα. Ζωντανή, ή νεκρή; Νεκρή, ή ζωντανή; Μπορείτε να φανταστείτε ότι στη θέση της γάτας είναι η ελληνική οικονομία. Λέμε λοιπόν ότι η γάτα βρίσκεται κβαντισμένη, είναι ταυτόχρονα και νεκρή και ζωντανή η φουκαριάρα. Ο κοινός νούς, θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι γελοίο. Είναι σύνηθες η γάτα να είναι είτε νεκρή, είτε ζωντανή. Όχι και τα δύο! Τί το περάσαμε εδώ; Αυτά που μας λές Νάντια δεν γίνονται! Η αλήθεια είναι ότι η γάτα βιώνει μόνο μία πραγματικότητα. Ο όρος βιώνει είναι αδόκιμος στην περίπτωση που η γάτα είναι νεκρή, αλλά εγώ είμαι αισιόδοξο άτομο. Εμείς που είμαστε απ’ έξω δεν ξέρουμε ποιά είναι η κατάσταση της γάτας και ερχομαστε αντιμέτωποι με το παράδοξο να είναι ταυτόχρονα και στις δύο καταστάσεις. Τα πράγματα αλλάζουν όταν ανοίξουμε το κουτί. Τότε μαθαίνουμε τί έχει συμβεί τελικά.

Όταν θα ανοίξουμε το κουτί θα έρθουμε αντιμέτωποι με μία μοναδική και μή αντιστρεπτή πραγματικότητα, η γάτα ή θα νιαουρίζει, ή θα βρωμάει. Η διεξαγωγή του πειράματος είναι αυτή που μας έβγαλε από την αβεβαιότητα, από την αγωνία μας και μας έδωσε ένα σαφές αποτέλεσμα. Είναι το αποτέλεσμα αυτό που θέλαμε, ή έγινε αυτό που φοβόμασταν;

Πρίν ρίξουμε το ζάρι δεν ξέρουμε τί θα έρθει και μπορεί να το κρατάμε στο χέρι μας και να το κουνάμε πέρα δώθε, τόσο μέχρι να βαρεθούμε και οι ίδιοι. Δεν είναι καλύτερα να το κάνουμε το πείραμα, και να βγούμε επιτέλους από την αβεβαιότητα της κβαντικής φυσικής, στην βεβαιότητα της κλασσικής μηχανικής; Μικρή συμβουλή: Αν το πείραμα μπορεί να επηρεαστεί, καλό θα είναι να φροντίσουμε ώστε οι συνθήκες του πειράματος να ευνοούν το ενδεχόμενο που προτιμούμε και να ρίξουμε ευχόμενοι να έρθει το ένα και μοναδικό 4. Τώρα αν έρθουν όλα τα υπόλοιπα, έ τί να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς το 4.

 Εμπνευσμένο από τον φίλο μου τον Tommaso, φυσικό υψηλών ενεργειών στο Cern που με έπεισε να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και να ανοίξω το κουτί τον περασμένο Ιούνιο.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκα στην Λαμία Φθιώτιδας και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό την Σκάρφεια με αγνό γάλα και κουραμπιέδες. Στο χωριό έμαθα να διαβάζω, να παίζω, να παρατηρώ τον κόσμο και τον νυχτερινό ουρανό, να φωνάζω, να τραγουδάω, να παθιάζομαι και να αγαπάω δυνατά. Έμαθα να ζω. Με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο έφυγα από το χωριό μου για να σπουδάσω Φυσική στην Αθήνα, στην οποία ζω έκτοτε. Δεν σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι.