Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Τα γνώριμα πράγματα

Φθινόπωρο, έχω μπεί σε ένα πρόγραμμα και πολύ το απολαμβάνω. Μου αρέσει να κάθομαι τα βροχερά σαββατοκύριακα στο σπίτι και να διαβάζω ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία, με μία κούπα καυτό καφέ, απαλή μουσική και να σκέφτομαι αυτά που έχω διαβάσει, να δουλεύει το μυαλό μου, να κρίνω, να συγκρίνω, να εμπνέομαι. Καινούργια βιβλία, αλλά και παλιά, αγαπημενα. Το αγαπημένο μου βιβλίο το έχω διαβάσει πάνω απο είκοσι φορές, ολόκληρο. Μπλιάχ! Αηδία, θα πεί κάποιος, «δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;»

Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνει κανείς, δουλειές, τεμπελιές, χόμπυ και η αλήθεια είναι επίσης ότι μου αρέσει να διαβάζω πάντα και κάτι καινούργιο, αλλά υπάρχει κάτι παρηγορητικό και όμορφο στα απλά πράγματα που μας αρέσουν. Όταν έχουμε συννεφιές, θέλουμε κάτι να ζεστάνει την καρδούλα μας. Κάτι γνώριμο και βασικό, να το ξαναδούμε, να το ξαναδουλέψουμε και να το εξελίξουμε. Έχεις κάτι γνώριμο απέναντί σου, κάτι δικό σου, αυτό που ξέρεις ότι «σου κάθεται» και το προσπερνάς γρήγορα για να κάνεις κάτι πιό σημαντικό, γιατί οι δικές σου οι ικανότητες είναι για εξεζητημένα πράγματα και δεν ωφελεί τώρα να δίνω σημασία σε κάτι που το κάνω κάθε μέρα χίλιες φορές.

Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, πιστεύω εγώ, είναι και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή μας. Πάμε στη δουλειά μας, περνάει η μέρα μας, γυρίζουμε σπίτι, βλέπουμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, γελάμε, γκρινιάζουμε, και έφτασε ξαφνικά η πρωτοχρονιά, τρώμε κουραμπιέδες και μπακλαβά και αναρωτιόμαστε πως πέρασε η χρονιά, πως πέρασε η δεκαετία, η ζωή μας και δεν το πήραμε χαμπάρι. Την ώρα που ζούμε την κάθε μας μέρα σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι βασικο συστατικό της ζωής μας, ή περιμένουμε μονίμως την μοναδική ημέρα που θα συγκλονίσει την ύπαρξή μας και αφήνουμε τις μέρες να φεύγουν χωρίς να μας ζεσταίνει η λιακάδα, χωρίς να μας χαιδεύει η βροχή, χωρίς να απολαμβάνουμε τα γνώριμα πράγματα; Ο ήλιος, ανατέλει, δύει, και πάλι από την αρχή. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη ζωή μας και να είμαστε ευγνώμονες για κάθε μας αναπνοή. Να βρούμε το θάρρος να βάλουμε στην πεζή μας καθημερινότητα μία νότα έμπνευσης, να πάρουμε ρίσκα, να προσθέσουμε δραστηριότητες που μας οικοδομούν, μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου. Βήχω και γράφω. Ετοιμάζεται να βρέξει και δεν έχω πάρει ομπρέλα μαζί μου. Τί πειράζει; Το χώμα μυρίζει βροχή , ο ουρανός είναι γκρίζος και μου έχει δώσει ο Θεός άλλη μία μέρα σε αυτή τη ζωή για να ζήσω, να παλέψω και να είμαι ευγνώμων για τα γνώριμα πράγματα που κάνω κάθε μέρα, εξελίσω και αγαπώ.

3 σχόλια:

  1. Εσύ και τα όμορφά σου! Να προσθέσω κάτι. Η π ι ο όμορφη περίοδος της ζωής μου ήταν σε κάποια φάση, ένα καλοκαίρι, που ξυπνούσα το πρωί, τεντωνόμουν, χαμογελούσα και έλεγα "Τί καλά! Ξημέρωσε!"! Και το βράδυ έπεφτα στο κρεβάτι μου χωρίς ανόητα άγχη, σκέψεις και αγωνίες, μόνο μ΄ένα "Τί καλά που ήρθε πάλι η νύχτα να ξεκουραστούμε και να ησυχάσει η γη"! Χαιρόμουν την κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας απλώς και μόνο επειδή...υπήρχαν! Απλώς και μόνο επειδή τις ζούσα! Το πώς ήταν λεπτομέρεια. Το σπουδαίο, το μοναδικό, το πανέμορφο γεγονός ήταν το ότι ξημέρωνε μια νέα μέρα και το ότι έφτανε άλλη μια νύχτα! Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, δε βλέπω τί άλλο θα μπορούσε να είναι πάνω σ'αυτή τη γη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σχόλιο πρώτο: Πού την είδες, χρυσό μου, τη βροχή; Στον καταραμένο τον τόπο δεν βρέχει, κι εδώ έχει μπει σχεδόν ο Δεκέμβρης κι ακόμα κρύο δεν νιώσαμε!

    Σχόλιο δεύτερο και μέσα στο μελόδραμα :P :Πριν έναν χρόνο (το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου έχω επέτειο) πέρασα του Χριστού τα Πάθη και τα ξέρεις. Όταν ένας άνθρωπος καθηλώνεται αναγκαστικά και χωρίς τη θέλησή του σε ένα κρεβάτι για περίπου 5 μήνες συνολικά, με μοναδική πραγματική παρέα τον εαυτό του, έχει πολύ χρόνο για σκότωμα και προφανώς για σκέψεις. Έχω τσακωθεί εγώ με τον εαυτό μου, ξέρεις πόσες φορές; Ουουου!!! Λοιπόν που λες, εγώ είμαι μέγα σκασίμι (κι αυτό το ξέρεις φαντάζομαι) και σε γενικές γραμμές (πλην της ουράς του γαϊδάρου που είχα πλέον απηυδήσει!) πέρασα το όλο πακέτο γυρνώντας του πλάτη και αντιμετωπίζοντας το σαν να μην ήταν πρόβλημα της Χριστίνας, αλλά κάποιου άλλου, τρίτου, που τον συμπονούσα και τον στήριζα μέχρι να το ξεπεράσει και να το προσπεράσει. Και τη δεύτερη φορά που αυτός ο άλλος (είδες εδώ πολύπλευρη προσωπικότητα η φίλη σου, ξέφυγα από τον διχασμό, πέρασα στον τριχασμό!) ξαναέφαγε το πακέτο και δεν είχα τις εκπλήξεις των πόνων (τους ήξερα όλους προσωπικά)και δεν ανησυχούσα γιατί όλα ήταν αναμενόμενα, είχα περισσότερο εγκεφαλικό χώρο για να σκεφτώ άλλα πράγματα. Μακρηγορώ, αλλά θα με συγχωρέσεις νομίζω.. Ξέρεις λοιπόν τι αποφάσισα για τη ζωή μου (οι υπόλοιποι μπορείτε να αποφασίσετε ό,τι θέλετε για τη δική σας, ο καθείς έχει τις προσωπικές του ευθύνες); Πως είναι ευλογία το άνοιγμα των ματιών μας κάθε πρωί, η κάθε ανάσα που παίρνουμε, το κάθε μας βήμα, η κάθε μπουκιά τροφής μου ρίχνουμε στο στομάχι μας, η ελεύθερή μας βούληση και η ανεξαρτησία μας. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν είναι δεδομένο και για τον λόγο αυτό πρωτίστως θα έπρεπε να τα διαφυλάττουμε σαν πολύτιμους λίθους, να τα προσέχουμε και να τα εκτιμούμε. Συνεπώς, εμείς που τα έχουμε όοοολα αυτά, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Έχουμε όλα όσα χρειάζεται ένα θνητό πλάσμα πάνω στον πλανήτη όχι απλώς για να επιβιώσει αλλά και για να μπορέσει να πολεμήσει για όλα τα έξτρα του (ναι, ναι, καλά το διάβασες, όλα τα υπόλοιπα, λεφτά, έρωτες, δόξα είναι έξτρα). Κι όλα αυτά που σου απαριθμώ, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι φιλοσοφίες, ούτε εσφαλμένη αισιοδοξία-είναι ρεαλισμός. Χρειάζεται ίσως να στερηθείς κάτι από τα "δεδομένα" σου για να διαπιστώσεις πως τελικά μέχρι χθες ήσουν ευλογημένος.
    Κάθε ανάσα είναι μια εμπειρία, το σκέφτηκες ποτέ;
    Οπότε τελικά, θα συμφωνήσω πως πρέπει να είμαι ευγνώμονες για τα γνώριμα πράγματα, ή μάλλον ΚΑΙ για τα γνώριμα πράγματα...
    Σε φιλώ και σταυρώνω τα δάχτυλά μου να ρίξει καμιά βροχούλα, γιατί αυτός ο καιρός με σκοτώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα μπορούσα να πώ χιλιάδες πράγματα, πολυ καλύτερα από εμένα τα έχει πεί ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο "Να ζείς, να αγαπάς και να μαθαίνεις" και με έχει καλύψει. Παρόλα αυτά θα προσθέσω γρήγορα ότι:
    Υπάρχουν πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα, όπως οι χτύποι της καρδιάς μας, για όποιον και αν χτυπάει. Θεωρούμε δεδομένη την κάθε μας αναπνοή. Ας μην μπορούσαμε να αναπνεύσουμε και τότε θα την εκτιμούσαμε περισσότερο. (Πρίν από κάνα δίμηνο είχα πάθει μία ουρολοίμωξη και συνειδητοποίησα πόσο ανακουφιστικό, αλλά όχι πάντα δεδομένο είναι το κατούρημα). Θεωρούμε δεδομένη την δουλειά μας. Θεωρούμε δεδομένο ότι οι άνθρωποι που σημαίνουν κάτι για εμάς θα είναι πάντα εκεί για να τους πούμε τα πράγματα που νιώθουμε, να περάσουμε χρόνο μαζί τους, αλλά μπορεί και να κάνουμε λάθος. Μπορεί όταν θελήσουμε εμείς να περάσουμε χρόνο μαζί τους να είναι πολύ αργά. Οπότε εν ολίγοις Carpe Diem γιατί καλά αν μπορούμε να ανακτήσουμε κάτι που έχουμε χάσει. Άν δεν μπορούμε να το ξαναβρούμε, τότε τί γίνεται;
    Α, και να μην ξεχάσω. Σε θεωρώ εκπληκτικό άτομο και αισθάνομαι πολύ τυχερή που είσαι φίλη μου και εκτιμώ την κάθε στιγμή που περνάμε παρέα. Και να ξέρεις ότι σε αγαπάω!

    Αυτό με την βροχή ήταν συγγραφική αδεία, και ευσεβείς πόθοι ταυτόχρονα. Την τελευταία φορά που έβρεχε εγώ αντί να το απολαμβάνω ήμουν αποροφημένη με χαζομάρες στην δουλειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!