Το Ζέν και το δίκαιο

Αφήστε με να γκρινιάξω λίγο για τη δουλειά σήμερα. Το πρωί αισθανόμουν πολύ ωραία, εξάλλου είχε μία υπέροχη βαριά καταχνιά που προμήνυε ότι έρχεται μπόρα και όποτε οσμίζομαι στον αέρα βροχή ηρεμώ. Είχε σκοτεινιάσει τόσο πολύ και είχε και μία απόκοσμη ησυχία. (Ποιά χέρια πήραν, πήραν τα κεριά;)   Έτσι χαμογελούσα μακάρια και έψηνα τον καφέ μου στο γραφείο συζητώντας με ευχάριστη παρέα για γλυκά και παιδικές αναμνήσεις. Ποιός θα μου το έλεγε ότι δεν ήταν γραφτό να τον πιώ ζεστό τον καφέ μου σήμερα; Ε, ρε και με το που κάθησα στην καρέκλα μου, χτύπησε το τηλέφωνο και με έκανε ΤΟΥΡΜΠΟ! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί και πώς, εξάλλου όλοι μπορούμε να θυμηθούμε παρόμια περιστατικά. Και τότε ήταν που ανοίξαν οι ουρανοί με πάταγο! Δεν ξέρω ποιός σιδερένειος δαίμονας κατρακυλιστά όρμησε πάνω μου! Αστραπές, κεραυνοί, μπουμπουνίδια και όλα αυτά που συνήθως μου αρέσουν, αλλά σήμερα δεν μπορούσα να τα ευχαριστηθώ γιατί μόλις μου είχε ανέβει η πίεση και η εσωτερική μου συγκρότηση πήγε περίπατο. Η πίεση μου είχε ανέβει γιατί έχασα τον έλεγχο και το μελίχειο ύφος μου και απάντησα δυναμικά, με αποφασιστικότητα και σε τόνους υψηλότερους του κανονικού. Μπορεί συνήθως να τα καταφέρνω με το καλό, αλλά όταν χρειαστεί μπορώ να τα καταφέρω ΚΑΙ με το κακό.  

Η βροχή συνέχιζε με μανία για πολλή ώρα και ευχόμουν να μην είχε κανείς την ατυχία να είναι στον δρόμο, ή κάτω από κανένα δέντρο αυτή την ώρα, ενώ σκάνε κεραυνοί αριστερά και δεξιά. Και όταν με το καλό ηρέμησα, τα έβαλα με τον εαυτό μου που μου επέτρεψα να θυμώσω τόσο πολύ. Κάπου είχα διαβάσει ότι κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα αν δεν συναινέσουμε και εμείς σ’ αυτό. «Μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου λέει ό,τι χαζομάρα θέλει. Είναι ανάγκη εγώ να εκνευρίζομαι; Είμαι μία ευαίσθητη ποιήτρια» ψιθυρίζει ο ζέν εαυτός μου. Και ο τσαμπουκαλής απαντά: «Μα, άν αυτά που λέει με θίγουν; Με προσβάλουν; Μου αρκεί να ξέρω εγώ ότι αυτά που λέγονται δεν είναι αληθή ή πρέπει να δώσω και στον άλλον σαφώς να καταλάβει μέχρι πού τον παίρνει;».  Διλλήματα. Όταν με αδικούν δεν ξέρω τί να κάνω. Από τη μία θέλω να λουφάξω κουλουριασμένη σε μία γωνίτσα και να φάω δρακουλίνια και από την άλλη να επιτεθώ και να εκμηδενίσω τον αντίπαλο. Ναί και εγώ με τρομάζω ώρες – ώρες. Στην θεωρία μου αρκεί να ξέρω ότι έχω δίκαιο.  Στην πράξη όμως δεν μου αρκεί, αλλά θέλω να το παραδέχονται και οι άλλοι. Άει στο καλό, πάω να ψήσω ένα καφέ να τον πιώ ζεστό, φορ κράινγκ άουτ λάουντ. Ανακατεύω το μπρίκι και σκέφτομαι: «Έχω πάντα δίκαιο. Και όταν έχω άδικο, δικαίως το έχω!» Και μου χύνεται ο καφές!