Αρχικοί χρόνοι

Τρέχω – έτρεχα – έτρεξα – θα τρέχω – θα τρέξω – έχω τρέξει – είχα τρέξει – θα έχω τρέξει

Κουράζομαι – κουραζόμουν – κουράστηκα – θα κουράζομαι – θα κουραστώ – έχω κουραστεί – είχα κουραστεί – θα έχω κουραστεί

Τον τελευταίο καιρό δεν προλαβαίνω να οριζοντιώσω το κορμί μου και 30 δευτερόλεπτα αργότερα κοιμάμαι μακάρια. Οι κακιές γλώσσες λένε ότι οι μικρές σεισμικές δονήσεις που καταγράφονται από το αστεροσκοπίο της Πεντέλης προέρχονται από το διάφραγμά μου. 

Το πιό περίεργο από όλα είναι ότι έχω θέσει τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση οικειοθελώς. Επίτηδες τρέχω και επίτηδες κουράζομαι προσπαθώντας να βρώ τα όρια των αντοχών μου. Μία φίλη μου λέει, ότι δεν τα βρίσκω γιατί τα έχω περάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, εγώ διαφωνώ. Όσο τα πλησιάζουμε, τόσο αυτά απομακρύνονται και δεν τα φτάνουμε ποτέ, αλλά η αναζήτησή τους μας αναπτύσει και μας μεγαλώνει. Όσο πιό πολύ κουράζομαι, τόσο καλύτερα αισθάνομαι, όχι γιατί αντιμετωπίζω ενοχικά την απραγία (εντάξει, μπορεί και να αισθάνομαι λιγααααάκι ένοχη όταν χαζολογάω), αλλά γιατί η δράση με κινητοποιεί. Η γνώση ότι όταν κάνω πράγματα που με δυσκολεύουνε, αναπτύσω ικανότητες που δεν είχα πρίν. Μου αρέσει ο πόνος βρε παιδί μου, όχι φυσικά ο πόνος του να βάλω το χέρι μου στο μάτι της κουζίνας, αλλά ο κάματος. Κουράστηκα, δημιούργησα, παρήγαγα, έγινα καλύτερη και τώρα κάθομαι και το φιλοσοφώ. Όταν δε, βοηθάω και κάποιον άλλον με τις πράξεις μου, τότε αγάλλομαι. Και πρίν φορέσω το φωτοστέφανο και πάω να θρονιαστώ σε κανένα εικονοστάσι, να ξεκαθαρίσω απολύτως ειλικρινά, ότι δεν αγάλομαι από ανυστεροβουλία, αλλά από καθαρό εγωισμό! ΕΓΩ βοήθησα κάποιον να κάνει την δουλειά του, εμένα ευχαρίστησε! Ε, και φυσικά όταν το συνειδητοποιώ αυτό, δεν χαίρομαι και τόσο, αλλά προσπαθώ να τρέξω ακόμα περισσότερο, ώστε να κουραστώ τόσο πολύ, που να μην προλαβαίνω να σκεφτώ ΤΙΠΟΤΑ, μπάς και ησυχάσω.

Υ.Γ. Αυτό που θα ήθελα περισσότερο από όλα τώρα είναι να ήμουν στο Σύνταγμα στην συγκέντρωση των αγανακτισμένων πολιτών. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι επίφαση δημοκρατίας και η αντίσταση μπορεί να είναι τόσο σωματική με την φυσική μας παρουσία στις συγκεντρώσεις, όσο και με την θέση μας απέναντι στα υποτιθέμενα αδιέξοδα της δημαγωγίας. Είμαι εδώ, αλλά είμαι εκεί.

Τα αδύνατα ζευγάρια (ή περί Κβαντομηχανικής μέρος ΙΙ)

Προφυλάξεις: Να διαβαστεί με επιφυλακτικότητα και επιείκεια. Άν έχετε τσούξει κανένα ποτηράκι θα το καταλάβετε καλύτερα. Να ΜΗΝ διαβάσετε αυτό το κείμενο άν έχετε εμφανίσει ποτέ συμπτώματα διπολικής διαταραχής, γιατί ενδέχεται να τα επιτείνει, έχετε υπόταση, επιληψία, ή γλαύκωμα κλειστής γωνίας.

Αυτό τον καιρό μαθαίνω να σκέφτομαι δυιστικά, ένεκα η κβαντομηχανική βλέπεις. Όχι ότι τα καταφέρνω και πολύ καλά, γιατί η ιδέα του μη συγκεκριμένου δεν είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει να σκέφτεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Και τι εννοώ: Μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο, το φως είναι είτε ανοιχτό, είτε σβηστό. Τώρα πρέπει να μάθω να σκέφτομαι ότι το φως μπορεί να βρίσκεται σε δύο καταστάσεις, να είναι και ανοιχτό και σβηστό, με κάποιο συντελεστή βαρύτητας που καθορίζει το σύστημά μας, γραμμικός συνδυασμός καταστάσεων σου λέει μαντάμ! Δύο σωματίδια που περιστρέφονται μπορεί να είναι παράλληλα, μπορεί να είναι αντιπαράλληλα, αλλά εμείς τα φουκαριάρικα δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε σε ποιά κατάσταση βρίσκονται ακριβώς, αλλά παρηγοριόμαστε με το να υπολογίζουμε την πιθανότητα να βρίσκονται παράλληλα ή αντιπαράλληλα. Μα και αυτά τα διαολεμένα σωματίδια δεν λένε να «αποφασίσουν» τί στο καλό θέλουν να είναι. Από την άλλη, θέλοντας και μή τα σωματίδια λέγονται συζευγμένα, αφού αλληλεπιδρούν. Ούφ, πονοκέφαλος. (μου αρέσει όμως, τραβάτε με και ας κλαίω!)

Αυτό που δεν ξέρουμε ακριβώς τί γίνεται, αυτή η αβεβαιότητα σε ποιά κατάσταση βρίσκεται ακριβώς το σύστημα με τρελαίνει. Μεγαλωμένη με τετράγωνη λογική, ευκλείδια γεωμετρία και κατσικίστιο γάλα, έμαθα ότι ένα και ένα κάνουν δύο, (λένε μές στο καφενείο). Δεν μπορείς εσύ κύριε Heisenberg να έρχεσαι τώρα και να μας λές ότι ένα και ένα μπορεί να κάνει είτε μηδέν, είτε ένα, είτε δύο. Θα μας τρελάνεις τελείως; Και όμως! Τα νοητικά μου γυμνάσια αυτό τον καιρό είναι πάνω σε αυτές τις αρχές, των παράλληλων πολλαπλών ενδεχομένων. Και καλά όταν τα ενδεχόμενα είναι μόνο δύο. Θυμάστε την γάτα στο κουτί; Είτε ζωντανή, είτε νεκρή; Γιούχου! Ευκολάκι! Ας βάλουμε τώρα και έναν σκύλο και ένα ποντίκι και έναν ελέφαντα στο κουτί και πάμε όλοι μαζί να βρούμε εκ νέου τις πιθανές καταστάσεις. Εδώ σε θέλω κάρβουνα να περπατάς στον κάβουρα!

Όπως πολύ καλά καταλάβατε οι σημερινές ασκήσεις μου πέσανε κομματάκι βαριές. Θέλω να σας εισάγω ομαλά στο βίντεο που ακολουθεί. (αν περιμένετε «ομαλά» μετά από όσα έχετε ήδη διαβάσει, μπαίνετε στο νόημα, μπράβο) Ο κύριος που παράγει μουσική είναι ένας, ή δύο; Παίζει βιολί, ή τσέλο, ή μήπως δύο βιολιά, ή μήπως δύο τσέλα; Είναι δύο που παίζουν ταυτόχρονα, ή ένας ετεροχρονισμένα; Αυτό που καταγράφουν οι αισθήσεις μου είναι άθροισμα διαφορετικών πιθανών καταστάσεων. Και ακούγεται τόσο ωραία!

The Impossible Duet Handel Halvorsen Passacaglia for Cello and Violin

Απορρύθμιση και ιδιωτικοποίηση

Ένα από τα καλά του ακατέβατου 39 και άνω πυρεττού από διημέρου είναι ότι μπορώ να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ συνεχώς, χωρίς να αισθάνομαι τύψεις που δεν μπορώ να κάνω τίποτα, και να διαβάζω και να βλέπω πράγματα που με ενδιαφέρουν. Ένα από τα κακά είναι ότι δεν είμαι και απολύτως σίγουρη ότι τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που διαβάζω και βλέπω, μπορεί να φταίει και η κομπρέσσα που δροσίζει το πυρωμένο μου μέτωπο (άχ, βάχ, όταν θέλω μπορώ να γίνω μελοδραματική).

Λοιπόν, εν τάχει, γιατί αρχίζει να περνάει η επίδραση του 27^ου αντιπυρεττικού και αρχίζουν τα ρίγη, δείτε αυτό και θα με θυμηθείτε.

Το δογμα του σοκ: Η ανοδος του καπιταλισμου της καταστροφης

Ντοκιμαντέρ των Michael Winterbottom, Mat Whitecross, βασισμένο στο βιβλίο της Naomi Klein (με ελληνικούς υπότιτλους) 

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε ενδιαφέροντα άρθρα εδώ:

http://rigasili.blogspot.com

May the 4th be with you!

Τάαα  - Τάν! Τα τα τα ΤΑ ταν!

«Είναι μία περίοδος εμφυλίου πολέμου. Τα διαστημόπλοια των επαναστατών, ορμώντας από μία μυστική βάση, έχουν κερδίσει την πρώτη τους μάχη ενάντια στην σατανική Γαλαξιακή Αυτοκρατορία»

Σας θυμίζει τίποτα; Για εμένα οι ομοιότητες με την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα είναι τόσες πολλές που κόβω το κεφάλι μου ότι ο ΓΑΠ ξεπατίκωσε ιδέες από τον George Lucas. Για αρχή στο τέλος του επεισοδίου Ι και με πρόφαση την απειλή των κλώνων/αδυναμία δανεισμού, παραχωρείται προσωρινά (και καλά) όλη η εξουσία από την γερουσία/βουλή στον καγκελάριο/τρόικα με γνώμονα το κοινό καλό. Είκοσι χρόνια μετά στο επεισόδιο IV (καλά, πόσο μπροστά ήταν ο Lucas, που γύρισε πρώτα τα επεισόδια IV – V – VI και 20 χρόνια μετά τα I – II – III, respect!) η αυτοκρατορία έχει επεκταθεί σε όλο τον γαλαξία και κυβερνάει με σιδερένεια πυγμή. Τί σας κάνει να πιστεύετε ότι με την χώρα μας θα είναι διαφορετικά; I rest my case your honor!

Το έχουμε δεί λοιπόν το μέλλον μας και μάλιστα στον κινηματογράφο. Και πάνω που αρχίσανε οι μαζικές διαδηλώσεις, το γεγονός του θανάτου των 4 ανθρώπων στην πυρκαγιά της Marfin, καθήλωσε τους πάντες σε ψυχολογική τρομοκρατία. "Είδατε τί γίνεται όταν διαδηλώνετε; Κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους! Καθίστε στον καναπέ σας και μόκο!"   Από τα «προσωρινά» μέτρα αμφιβάλλω αν θα βγούμε ποτέ. Επίσης αμφιβάλλω για το κατά πόσο ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ αναπόφευκτη. Μας το είχανε έτοιμο το χαπάκι του ΔΝΤ με ειδική επικάλυψη για εύκολη κατάποση. Εμένα ρε παιδιά, γιατί μου φάνηκε σαν υπόθετο;

Εμπρός λαέ, μην σκύβεις το κεφάλι, η μόνη λύση είναι Γουίλιαμ και Χάρρυ!

Μία χαρά το είχαν σκεφτεί οι πανούργοι συγκλητικοί της αρχαίας Ρώμης. Άρτος και θεάματα. Και επειδή τελευταία με τον άρτον ημών τον επιούσιον τείνουμε να έχουμε ελαφρώς έλλειψη, μας ρίξανε στο θέαμα μπάς και σταγκώσουμε και σταματήσουμε να γκρινιάζουμε. Μεγαλοφυές! Δεν θα μπορούσε να πέσει αυτός ο γάμος σε καλύτερη συγκυρία. Ένας χρόνος πέρασε στο μνημόνιο και αντί για μνημόσυνο εμείς πήγαμε σε γάμο. Και τί γάμος! Μιλάμε για την φαντασμαγορία και το τεχνικολόρ! Μόνο ο Μόουζες – Τσάρλτον Χέστον – που άνοιγε την Ερυθρά Θάλασσα ήταν πιό εντυπωσιακός από το καπέλο βιολί που φορούσε μία πριγκήπισα πίσω από την βασίλισσα Ελισάβετ. Εγώ λόγω πένθους για την γιαγιά δεν πήγα στην τελετή και μου έμεινε το καπέλο με φτερά στρουθοκαμήλου και ολίγον από γιούκα στην ντουλάπα. Η θεία Ελίζαμπεθ είναι πύρ και μανία μαζί μου και διαρρηγνύει το χρώματος έγκ-νογκ συνολάκι της. Αν και εγώ που σνόμπαρα την υπόθεση, οφείλω με συστολή να ομολογήσω, ότι τελικά το παρακολούθησα το πανηγυράκι και έμεινα έκθαμβη με την Πίπα! Μα τί Πίπα ήταν αυτή! Θα μου πείς, κάθε πίπα που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να είναι καλή – δεν θα διαφωνήσω, αλλά η συγκεκριμένη ήταν το κάτι άλλο! Ειδικά από πίσω.

Έγινε λοιπόν και ο γάμος, χαρήκαμε άπαντες, αλήθεια γιατί χαρήκαμε; Άλλαξε στη ζωή μας κάτι προς το καλύτερο; Μειώθηκε το χρέος μας; Αυξήθηκαν οι μισθοί μας; Η απάντηση είναι ένα πανηγυρικό ΟΧΙ. Τότε τί πάθαμε; Λάβδανο μας ρίχνουν στο νερό και δεν αντιδράμε; Φοβόμαστε μην τυχόν χάσουμε τί; Το επτακάναλο ηχοσύστημα; Α, παρένθεση, όλα τα κανάλια εκπέμπουν πλέον ψηφιακά μέχρι και το Τηλεάστυ, μόνο το 90,2 που εκπέμπει με τεχνολογία Σοβιετικής  Ένωσης δεν εντοπίζεται από τον αποκωδικοποιητή. Θα μου πείς βλέπεις 90,2; Και η απάντηση είναι ναι βλέπω, αλλά με φειδώ γιατί μου εντυπώνονται οι φράσεις και μετά μιλάω περίεργα. Προτιμώ βέβαια να ακούω τους πορωμένους του ΚΚΕ, που τουλάχιστον τα πιστεύουνε αυτά που λένε, παρά τον ΓΑΠ να μου λέει, άκουσον – άκουσον, ότι είναι αντιεξουσιαστής και να μην πέφτει φωτιά να τον κάψει! Κλείνει η παρένθεση.

Με τον φόβο λοιπόν να μην χάσουμε την καλοπέρασή μας έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά, (καμιά φορά και τα πόδια) και επιτρέπουμε αθόρυβα να γίνονται εκλήματα κατά της χώρας. Ούτε στα εργασιακά δικαιώματα που καταστρατηγούνται θα αναφερθώ, ούτε στην άδικη φορολογία. Μόνο στο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Και αμέσως ακούω στριγγές φωνές γραβατωμένων ειδικών: «Ε, μα δεν γίνεται αλλιώς, τί θέλετε δηλαδή, να χρεωκοπήσουμε; Αυτό θέλετε; Όλοι εσείς που είστε ενάντια στο μνημόνιο, τί προτιμάτε δηλαδή; Να γίνει... (παύση για να εντείνεται η αγωνία και μουσική από το Ψυχώ) να γίνει στάση πληρωμών;». Και μόλις ακούει ο κόσμος την καταραμένη φράση «στάση πληρωμών» κάθεται παγωμένος όπως τα γατάκια όταν τα πιάνει η γάτα από το λαιμό και πανικόβλητος λές και έσκασε το Κοζλοντούι και τελειώσανε τα γάλατα από τα σούπερ μάρκετ πρίν προλάβεις να πάρεις ούτε μία κούτα. «Όοοοοχι αυτό! Οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι στάση πληρωμών! Ας πουλήσουμε τα λιμάνια, ας δώσουμε τα νοσοκομεία, γρήγορα! Όσο -  όσο!»

Δεν θα πώ τί είναι πιό σημαντικό. Ο καθένας έχει δικαίωμα να βάζει για την ζωή του τις προτεραιότητες που επιλέγει. Δεν είμαι εδώ για να δώσω έτοιμες απαντήσεις. Κυρίως γιατί δεν τις έχω. Μόνο μία ερώτηση θα κάνω που την απευθύνω στον εαυτό μου: Είναι ελεύθερη μια χώρα που δεν ελέγχει την ενέργειά της, το νερό της, την παιδεία της και την υγεία της; Ε;

Don’t be told what you want

Don’t be told what you need