Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Αλαλούμ


Επειδή η μέρα ξεκίνησε με ένα ζόρισμα, ένα βάχ, ένα βουβό λυγμό που ξεκίναγε από τον λαιμό και κατέληγε στους γοφούς σε κλός, και δεν έφυγε όλη μέρα, όσο και να τιναζόμουνα (και είναι ανάγκη να τα ρίχνεις πάνω μας;) είπα να το ρίξω λιγάκι στην τρελή, όπως κάνω άλωστε πολύ πετυχημένα τα τελευταία ν-χρόνια. Αμ, δε! Πρίτς! Το ζοριλίκι εκεί! Δεν ήτο όμως δυνατόν να αφήσω να παρέλθει η 29η Φεβρουαρίου, χωρίς να αφήσω το στίγμα μου, καθότι την σημειολογία εμείς την έχουμε περι πολλού. Εμείς όταν λέω, εννοώ εγώ και η άλλη μου προσωπικότητα η ρομαντική που της έχω πατήσει το κεφάλι κάτω και δεν την αφήνω να πάρει ανάσα, μέχρι να σταματήσει να χτυπιέται η άτιμη και να ψοφήσει, γιατί χαϊρι μαζί της δεν είδα.  Αλλά ύπουλα η μπαμπέσα έκανε τον ψόφιο κοριό και μόλις αμόλησα λιγάκι τα λουριά, νάτη πετάχτηκε από 'ξαρχής και μού 'κανε ένα μαλλί... Δεν έχουν μπέσα, αράπη μου, οι ευαισθησίες, δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη! Πρέπει να τις σκοτώνεις όταν είναι μικρές! Αν δεν το καταφέρεις, μόνο η ποίηση σε σώζει...


Απόψε, σήμερα και χθες


1 σχόλιο:

  1. Ο αναδρομος τα φταιει ολα, ακου με που σου λεω... Δεν τα λεει οποια κι οποια... Τα λεω εγω που εδω κ δυο βδομαδες ρεζιλευομαι ανετοτατα κλαιγοντας απερισπαστα κ ασταματητα σχεδον παντου! Αυτα... Περαστικα μας κ στο αγυριστο αυτη η καταθλιψη πια.. Ουφ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!