Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου

Το ξημέρωμα της μέρας με βρήκε σε έντονα φορτισμένη συναισθηματική κατάσταση. Η ευμάρεια και η αδιαφορία των τελευταίων δεκαετιών μας είχαν αποξενώσει από το νόημα της αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στον ξένο κατακτητή, που έστω, εκφράστηκε από τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ι. Μεταξά. (Κάποια στιγμή θα αναπτύξω το θέμα δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε και πως τελικά δολοφονήθηκε από αυτά. Συνεχιστές του διατείνονται ότι είναι οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής). Σήμερα η εμπειρία του οικονομικού και συναισθηματικού εκβιασμού μας αναγκάζει να αναλογιστούμε εκείνο τον πόλεμο, εκείνα τα γεγονότα και εκείνα τα συμπεράσματα.

Κάποτε για μένα η ελληνική σημαία συμβόλιζε όλα τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα. Τον γαλάζιο ουρανό και την ελληνική θάλασσα, τον λευκό αφρό, τον θάνατο στο όνομα της Ελευθερίας, την Αλήθεια, την Οδό και την Ζωή. Τελευταία αυτή η σημαία έχει γίνει άλλοθι ανθρώπων που ενσαρκώνουν την μισαλλοδοξία, την υπεροχή μιας φυλής έναντι μιας άλλης, ενώ ταυτόχρονα έχει γίνει κερκόπορτα για να καταργηθεί η Ελευθερία και η Αλήθεια και να τρομοκρατηθούν οι άνθρωποι που τις υπηρετούν. Άρχισα λοιπόν ασυνείδητα όταν βλέπω ελληνική σημαία να φοβάμαι ότι αυτός που την κρατάει είναι φασίστας και να αποστρέφομαι από αυτή. Και τότε με έπιασε μια αβάσταχτη θλίψη. Πώς να απαρνηθώ το σύμβολο του γένους μου, τη σημαία για την οποία έχει χυθεί τόσο πολύ αίμα; Για να μην πάει λοιπόν άδικα χυμένο αυτό το αίμα αποφάσισα να την χρησιμοποιώ και εγώ. Να την βάλω στο μπαλκόνι μου. Όχι με μίσος, ή με αλλόκοτη υπερηφάνεια μιας υποτιθέμενης ελληνικής ανωτερότητας. Με το βάρος των οστών όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία αυτής της χώρας και με την οσμή του αίματος που έχει ποτίσει αυτά τα χώματα. Αρνούμαι να παραχωρήσω την χρησικτησία αυτής της κληρονομιάς σε υπανθρώπους που ξέρουν μόνο να εκφοβίζουν και να χρησιμοποιούν τις φοβίες και τα κατώτερα ένστικτα ενός εξαθλιωμένου και απογυμνωμένου αξιοπρέπειας πλήθους για τα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τα συμφέροντά τους στέκονται εμπόδιο στα όνειρά μου!  

Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα μια αταξικής κοινωνίας. Όπου ο κάθε άνθρωπος θα έχει τα μέσα να καλύψει όλες του τις υλικές, ψυχικές και πνευματικές ανάγκες. Μια κοινωνία στην οποία κανένας άνθρωπος δεν θα πέφτει θύμα υλικής ή συναισθηματικής εκμετάλευσης από τον συνάνθρωπό του. Που θα αμοίβεται δίκαια και εύλογα για την εργασία του. Μία κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης που ο κάθε πολίτης θα μπορεί να εκφράσει λεύτερα τις συναισθηματικές, καλιτεχνικές και θρησκευτικές του ανησυχίες, χωρίς να κρίνεται. Να γίνονται σεβαστές οι πεποιθήσεις και η διαφορετικότητά του. Να μπορεί να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του και η έκφραση των μοναδικών απόψεων και ιδεών, στο χωνευτήρι της ελευθερίας να παράγει πολιτισμό και φώς.

Είμαι Ελληνίδα. Είμαι Χριστιανή. Αφενός λόγω τύχης, αφετέρου λόγω επιλογής. Δεν τα αξίζω, μου έχουν χαριστεί. Πολεμάω συνειδησιακά με τους δαίμονες και τα ελαττώματα του γένους μας, με τις προκαταλήψεις και τις εσφαλμένες αντιλήψεις των ομόθρησκων μου και του εαυτού μου. Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, έχει την δυνατότητα να θρέψει τους ανθρώπους όλων των φυλών που έχουν ζητήσει καταφύγιο στο έδαφός της, που έχουν στηρίξει τα όνειρα και τις ελπίδες τους για μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν. Εγώ έχω στηρίξει τα όνειρά μου, την ζωή μου στην Ελλάδα. Δεν αντέχω από κανένα κεφαλαιοκρατικό σύστημα να μου τα στερεί στο όνομα του κέρδους. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή των Θερμοπυλών και γαλουχήθηκα με τα ιδανικά του μαχητή που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον αγώνα, όσο ανέλπιδος και αν είναι. Η ασπίδα στην Σπαρτιατική φάλαγγα δεν χρησίμευε τόσο στην προστασία του μεμονωμένου στρατιώτη, όσο για την κάλυψη του διπλανού πολεμιστή. Η παραμονή και ο αγώνας μας στην Ελλάδα με όσα μέσα διαθέτουμε (εργασία, ιδέες, παραγωγική δύναμη) δεν βοηθάει μόνο το άτομό μας, αλλά και τον διπλανό μας. Αρνούμαι να πετάξω την ασπίδα μου, να εγκαταλείψω το πεδίο της μάχης και να αφήσω εκτεθειμένο τον διπλανό μου για να σώσω το τομάρι μου. ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς  Θα μείνω εδώ με λέξεις και λαούς και δρόμους που με προσμένουνε ξανά, και που χτυπούν με χέρια έναστρα την πόρτα μου.

τελευταίο ανακοινωθέν ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών

".. ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης.."

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι!

"Θα ήθελα να είναι η ζωή μου ένα πλουσιοπάροχο ποτάμι που κυλάει χαρμόσυνα πάνω στη γη" Α. Μοντιλιάνι

Υπάρχει ένας πόλεμος που συμβαίνει ανάμεσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου και με κάνει να αναρωτιέμαι πώς στο καλό αυτά τα δύο απομακρύνθηκαν τόσο πολύ...  Ωραίο πράγμα η τετράγωνη λογική γιατί σε βοηθάει να λύνεις προβλήματα, αλλά καμία φορά μπορεί να σε καταπιέσει αφάνταστα και να σε οδηγήσει να αρνηθείς πράγματα που λαχταράς να ζήσεις, να ακρωτηριάσεις κομμάτι του εαυτού σου που είναι μία εσωτερική, αυθεντική παρόρμηση για καταστάσεις που δεν μπορείς να εξηγήσεις με την λογική. Και μπορεί να διατείνομαι στο υπότιτλο του ιστολογίου ότι «αισθάνομαι, άρα υπάρχω», αλλά η αλήθεια είναι ότι επί μακρόθεν προσπαθούσα η υπαρξή μου να προσδιορίζεται μόνο από την σκέψη. Δεν είναι κακό, είναι λειψό! Έτσι τελευταία βρήκα το θάρρος να προτρέψω τον εαυτό μου να κάνει μία ειλικρινή προσπάθεια να ξαναπροσεγγίσει αυτό το ένστικτο και την διαίσθηση και αποφάσισα να δρω περισσότερο με γνώμονα αυτά που νιώθω, παρά τα όσα σκέφτομαι. (Αυτό το καλοκαίρι πήρα γενναίες αποφάσεις). Δεν ξέρω αν είναι περίοδος του διαισθητικού μέλιτος, αλλά η εμπειρία με έχει ανταμείψει πολλές φορές. 

Ζω στην Αθήνα εδώ και 16 χρόνια από το Σάββατο που μας πέρασε. Για δεκαπέντε χρόνια την μισούσα. Τελευταία άρχισα να είμαι θετικά διακείμενη απέναντί της και μόλις σήμερα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή. Αυτή η πόλη είναι όμορφη και γεμάτη εκπλήξεις. Πιάνω τον εαυτό μου πολύ περισσότερες φορές να απολαμβάνει την στιγμή και αναφέρομαι σε εντελώς απλές καταστάσεις. Την λιακάδα στα βλέφαρά μου, τον ήχο των τακουνιών μου στο πεζοδρόμιο, το θρόισμα των δέντρων, το άρωμα της βροχής στο χώμα.. Εκείνη την στιγμή βέβαια χτυπάνε τα λογικά καμπανάκια κινδύνου και η φωνή της λογικής ουρλιάζει στο κεφάλι μου: “Alert, alert! Μαζέψου! Κανόνισε να βρεθείς στο Δρομοκαϊτειο και να δούμε ποιός θα έρχεται να σου φέρνει δρακουλίνια». Να πώ ότι δεν θορυβούμαι με την φωνή της λογικής θα πω ψέματα, εξάλλου είχα συνηθίσει να της δίνω μέχρι τώρα, αυτής τον κύριο λόγο. Χάνει την πρωτοκαθεδρία της και αντιδράει. Αλλά η ζωή με την λογική είναι άχαρη (τσίχλα δίχως ζάχαρη). Εκεί λοιπόν, σε πείσμα της δικής μου, ολοδικής μου λογικής επιτρέπω στον εαυτό μου να αισθανθεί.

Σήμερα το απογευματάκι βρέθηκα στο κέντρο. Έπρεπε να πάω από το Σύνταγμα στο Θησείο. Συνήθως κατεβαίνω από Μοναστηράκι και από εκεί την Ανδριαννού. Για κάποιο λόγο τα βήματά μου με πέρασαν από την Πλάκα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα στενά και στους Αέρηδες ενώ θα έπρεπε να στρίψω δεξιά και να κατηφορήσω προς το Μοναστηράκι, εντελώς ανεξήγητα ανέβηκα αριστερά μέσα σε ένα δρόμο μόνο με σπίτια που με έβγαζε σε κάτι που από μακριά φαινόταν αδιέξοδο με κάγκελα. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω και να πάω από τον γνωστό περπατημένο δρόμο, αλλά τελικά συνέχισα στον άγνωστο δρόμο που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ.

Βγήκα σε έναν χωματόδρομο, άδειο από κόσμο, ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους της  Αγοράς και του Αρείου Πάγου. Ξαφνιασμένη και μουδιασμένη κάθισα σε ένα παγκάκι όχι για να σκεφτώ, αλλά για να νιώσω. Και τότε έφτασαν σε μένα φωνές από μακρινούς αιώνες. Φωνές που κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, μακρινή παρακαταθήκη από άλλους ανθρώπους που πάτησαν το ίδιο χώμα και είχαν την ίδια απορία με εμένα (απορία < αρχαία ελληνική ἀπορία < ἄπορος < ἀ- στερητικό + πόρος (πέρασμα). Η κατάσταση κατά την οποία ο φιλόσοφος δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε κάποιο φιλοσοφικό ερώτημα, επειδή έχει φτάσει σε αντίφαση ή επειδή δύο αντίθετες προτάσεις φαίνονται εξίσου πειστικές). Ερωτήσεις για το τί είναι Ομορφιά, τί είναι Αλήθεια, τί είναι Έρωτας και ποιά η φύση του. Και μέσα από τα ψιθυρίσματα των φύλλων άκουσα μία παρέα να μιλάει περί έρωτος, αν είναι ωραίος και αν είναι καλός, ή μήπως ούτε ωραίος είναι, μήτε καλός. Ενώ τον βράχο του Αρείου Πάγου κάλυπτε μία διαβεβαίωση. Υπάρχει η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή!

Εδώ είναι οι απαντήσεις μας. Για όλα. Μέσα στον ήλιο μας, μέσα στις καρδιές μας, μέσα στην κληρονομιά μας, μέσα στα όνειρά μας. Επιλέγω να μην ακούω πλέον τις εκπομπές του φόβου και της στυγνής λογικής που μιλάνε για ρίσκα, για δάνεια, για συνθήκες για μαυρίλα. «Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι»¹ Επιλέγω να ακούσω τα λόγια με τα οποία πάλλεται ο αέρας γύρω μου. «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. (…) Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει»²

Φοβάμαι αυτά που νιώθω. Έχω συνηθίσει κυρίως να σκέφτομαι. Τί είναι αυτό που μου συμβαίνει; Και εκεί, κάτω από την μπλούζα μου, ο σφυγμός μου που πάλλεται μου λέει: «Μην φοβάσαι, είσαι σε καλό δρόμο! Αρκεί που είσαι στον δρόμο...»

1. Ασκητική. Νίκος Καζαντζάκης

2.   Ρωμιοσύνη. Γιάννης Ρίτσος

Στρουμφοκαμηλισμός

Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο σαν τα βιβλία του Dan Brown. Εν αρχήν ην ένας κοινός άνθρωπος και ο άνθρωπος ην εν τω ΜΜΕ και Θεός ην ο λόγος των ΜΜΕ. Και ότι εν τω τύπω, ή εν τη τηλεοράση, ή κάτωθεν του ραδιοφώνου εμεταδόθη, ην καλό λίαν! Και οι έταιροι άνθρωποι επίστευον εν τω σκοπό αυτού και προσκυνούσι αυτό.  Αλλ’ επ’ εσχάτων η αλήθεια αποκαλυφθήσαι τε πάλι υπό των ΜΜΕ και όλοι βάλλουσιν προς αυτόν και εκραύγαζον: «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Και εσταυρώθη υπ’ εννόμων (is this sarcasm?) και πάντες έγνωσαν την ανομίαν αυτού και έθηκαν επ’ αυτού σημείον και γενικήν κατακραυγήν. The end.

(Μετάφραση μετά συντόμου ερμηνείας)

Στην αρχή ήταν ένας κοινός άνθρωπος σαν όλους μας και ο άνθρωπος προβάλλονταν στα ΜΜΕ και ότι έλεγαν τα ΜΜΕ ήταν σαν Θεός. Και ότι υπήρχε στις εφημερίδες, ή στην τηλεόραση, ή μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο ήταν πολύ καλό! Και όλοι οι άλλοι άνθρωποι πίστευαν στον σκοπό αυτού του ανθρώπου και τον προσκυνούσαν. Αλλά στο τέλος η αλήθεια θα αποκαλυφθεί σε εσάς ξανά από τα ΜΜΕ (ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είχε καλό σκοπό) και τότε όλοι θα στραφούν εναντίον του φωνάζοντας: «γρήγορα, γρήγορα, να τον σταυρώσουμε». Και αυτός σταυρώθηκε από αυτούς που τηρούσαν όλους τους νόμους (αναρωτιέστε αν αυτό είναι σαρκασμός;) και όοοολοι γνώρισαν την λαμογιά του και του ρίξανε πίσσα και πούπουλα και τον κράξανε. Το τέλος.

Εμένα αυτή η ιστορία μου θυμίζει, έτσι εντελώς πρόχειρα, την ιστορία του Τσουκάτου, ή του Άκη, που κάποτε ήτανε πουλί και τον αγάπαγαν πολλοί, αλλά τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η αγνή και άσπιλη κοινωνία δεν αντέχει να τον έχει ανάμεσά της και τον καθιστά απόβλητο και περίγελο. Και για τους πολιτικούς ορθώς έχει επέλθει μία άλφα αποκαθήλωση, μία αναγωγή στην πραγματικότητα. Όταν η αποκαθήλωση αφορά κατά τα άλλα σοβαρούς ανθρώπους, που είχαν παρουσιαστεί ότι ενσαρκώνουν την θέληση για την ζωή, που αποτελούν παράδειγμα και φάρο ελπίδας για πολλούς ανθρώπους, που το φιλανθρωπικό τους έργο είναι παγκόσμιο, τότε τί γίνεται; Αναφέρομαι στον επί σειρά ετών παγκόσμιο πρωταθλητή ποδηλάτου τον Lance Armstrong.

Η Αμερικανική Υπηρεσία Ελέγχου Αντιντόπινγκ εξέδωσε χτες ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία: «ο Άρμστρονγκ συμμετείχε στο το πιο εξελιγμένο, επαγγελματικό και επιτυχημένο πρόγραμμα ντόπινγκ που έχει δει ποτέ ο αθλητισμός»! 

Δεν γνωρίζω την υπόθεση, δεν την έχω παρακολουθήσει, δεν είχα ασχοληθεί ούτε τότε που ο κόσμος συγκλονιζόταν από ρίγη συγκίνησης για τον αθλητή που νίκησε τον καρκίνο, είτε επειδή είναι δύσκολο να μου αποσπάσει κάποιος την προσοχή, είτε επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως επιφυλακτική απέναντι σε οποιαδήποτε επικρατούσα τάση. Σήμερα όμως στέκομαι προβληματισμένη απέναντι στην ευκολία που το σύστημα κανιβαλικά κατασπαράζει ένα είδωλο που το ίδιο δημιούργησε. Το αν έκανε ή όχι ο Άρμστρονγκ χρήση αναβολικών, ουδόλως με απασχολεί, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι ο περίφημος γύρος της Γαλλίας είναι τόσο σκληρός αγώνας που δεν μπορεί κάποιος να τον τερματίσει χωρίς την χρήση αναβολικών, πολλώ δε μάλλον να τον κερδίσει επτά φορές. Πόσο μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε στην ιδέα του «καθαρού» αθλητισμού όταν η τεχνολογία και η χημεία των αναβολικών ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από αυτές του ελέγχου, από αρχαιοτάτων χρόνων, ας το παραδεχτούμε. Από την στιγμή που η χαρά της φυσικής άσκησης έχει υπερκεραστεί και ο αθλητισμός έχει εμπορευματοποιηθεί, η βελτίωση των επιδόσεων με τεχνικά μέσα είναι κάτι αναμενόμενο. Τελικά μας νοιάζει η χαρά της άσκησης, η επίδραση που η αδρεναλίνη και οι φυσικά παραγόμενες από την άσκηση ενδορφίνες έχουν πάνω στο σώμα και την διάθεσή μας, ή θέλουμε μετάλλια, καθότι ως γνωστόν the winner takes it all? Και από την στιγμή που θέλουμε μετάλλια, με πόσα αποθέματα υποκρισίας διατεινόμαστε ότι είναι άσπιλα και αμόλυντα; Αυτό είναι στρουμφοκαμηλισμός!

Η επιλογή για εμένα είναι προφανής. Ο αθλητισμός είναι ένα υπέροχο κομμάτι της ζωής, αλλά όχι αυτοσκοπός. Αθλούμαι για να περνάω καλά και να δημιουργώ σχέσεις ομάδας. Για την επικρατούσα τάση η επιλογή είναι προφανής, αν και ακριβώς αντίθετη από την δική μου. Για την αγνή και άσπιλη κοινωνία μας η επιλογή είναι το υπερθέαμα, το τεχνικολόρ. Οι αθλητές εισέρχονται στο στάδιο/αρένα, το πλήθος ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένο και ο αθλητής/μονομάχος για όσο αντέχει να κερδίζει είναι ο αγαπημένος του αυτοκράτορα. Μετά από μερικά χρόνια/παγκόσμια πρωταθλήματα επέρχεται επιταχυνούμενη λόγω αναβολικών η φθορά του σώματος. Και τότε ο αθλητής/μονομάχος καταλήγει είτε νεκρός στο στάδιο, είτε απόκληρος και κατατρεγμένος από την άτιμη την κενωνία. Το ίδιο κοινό που λίγο πριν τον ζητοκραύγαζε, τώρα του έχει στρέψει τα νώτα, όπως τον Τζούντας Μπεν Χούρ. Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο.

Tο άρμα φοράει πέταλα Pirelli

Για λόγους ασφαλείας και καθ΄υπόδειξιν της αστυνομίας

«Για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας, απαγορεύονται κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία».

Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λές! Ελληνιστί, es ist verboten! VER-BO-TEN leme! Οι συνεχείς ανακοινώσεις στο Μετρό περί των κλειστών σταθμών, δημιουργούσαν ένα κλίμα τρομοκρατίας, φόβου και ανασφάλειας. Το αίσθημα που σου δημιουργούνταν ήταν να πας στο σπίτι σου και να κρυφτείς κάτω από το κρεβάτι και όχι να βγεις έξω και να διαμαρτυρηθείς. Έτσι εξηγείται η χαμηλή προσέλευση, για τις δεδομένες συνθήκες, του πλήθους στην πορεία διαμαρτυρίας την μέρα της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα που ήρθε αρωγός εις τας κοινάς προσπαθείας βεβαίως, βεβαίως. Πες το ντε παιδάκι μου να σε καταλάβουμε! Οι νομοταγείς Έλληνες, σεβόμενοι τις υποδείξεις των οργάνων της τάξης, πήγαν φρόνιμα στις δουλειές τους (δουλειές, λέμε και καμία χαζομάρα να περνάει η ώρα).

Χάρτης απαγόρευσης διαδηλώσεων

Τώρα να πω ότι εμείς οι Έλληνες καταλαβαίνουμε και πολλά από απαγορεύσεις, θα κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Γιατί αν θυμηθώ τον νόμο Παπαθεμελή για το ωράριο στα νυχτερινά κέντρα, που κατέβασε χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, ή τον νόμο Αβραμόπουλου (Θού Κύριε φυλακή τω στόματί μου) για την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, έχω αποδείξει το ότι εμείς, όταν θέλουμε κάτι ούτε απαγορεύσεις μας τρομάζουν, ούτε τίποτα! Αρκεί να θέλουμε. Συμπέρασμα; Δεν θέλουμε.- Sad but true!

Άκουσα επίσης από τα χείλη πολύ προσφιλών μου ανθρώπων, που δεν πήγανε στην πορεία, όλους τους λόγους για τους οποίους δεν πήγανε. Φαινόμενο που από μόνο του είναι άξιο παρατήρησης και μελέτης. Αν είσαι βέβαιος για αυτό που κάνεις, τότε για πιό λόγο αισθάνεσαι την ανάγκη να το δικαιολογήσεις στους άλλους; Αλλά στην πραγματικότητα, και ας το παραδεχτούμε χωρίς πάθος, ο λόγος είναι ο φόβος. Φόβος ότι θα χάσουμε την δουλειά μας, την βολή μας, το αίσθημα της ασφάλειας, θα γίνουν ανακατατάξεις και τότε εμείς πού θα βρεθούμε; Και αν βρεθούμε χειρότερα από ότι είμαστε σήμερα; Καλά είμαστε και εδώ. Μπορεί τελικά να μην χειροτερέψουν άλλο τα πράγματα. Το ίδιο υποθέτω σκεφτόντουσαν και οι άνθρωποι το 1455, δύο χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Μόνο που δεν φαντάζονταν πόσο πολύ θα κρατήσει τελικά. Δεν πειράζει. Κουράγιο παιδιά, άλλα 398 χρόνια μας μείνανε! Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τον άγνωστο παράδεισο από την γνωστή κόλαση. Δεν αμφισβητώ την τιμιότητα, τις αρχές και τα ιδανικά όσων δεν πήγαν. Λέω απλά ότι υπερίσχυσαν άλλες πεποιθήσεις, που μπορεί να μην ήταν αληθινές, ή μπορεί να προέρχονται από εξαπάτηση¹, βλέπε ΜΜΕ. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Απολύτως σεβαστό!  Αλλά εν κατακλείδι όταν τελικά δεν κάνεις κάτι, ο μόνος λόγος είναι ότι δεν το θέλεις αρκετά ώστε να παρακάμψεις τις αυταπάτες σου. Γιατί αν θες ένα καλύτερο αύριο, βγαίνεις και το διεκδικείς.

1.  Μια αυταπάτη ορίζεται συνήθως ως μια σταθερή ψεύτικη πεποίθηση και χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα για να περιγράψει μια πεποίθηση που προέρχεται είτε ψεύτικη, φαντασιόπληκτη είτε από την εξαπάτηση. Στην ψυχιατρική, ο καθορισμός είναι απαραιτήτως ακριβέστερος και υπονοεί ότι η πεποίθηση είναι παθολογική (το αποτέλεσμα μιας ασθένειας ή μιας διαδικασίας ασθένειας). Στο πιο πρόσφατο διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των διανοητικών διαταραχών, μια αυταπάτη ορίζεται ως: Μια ψεύτικη πεποίθηση βασισμένη στο ανακριβές συμπέρασμα για την εξωτερική πραγματικότητα που είναι σταθερά συνεχής παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί αλλιώς και παρά αυτά που αποτελεί την αναμφισβήτητα και προφανή απόδειξη ή τα στοιχεία στο αντίθετο. Η πεποίθηση δεν είναι ένα που γίνεται αποδεκτό συνήθως από άλλα μέλη του πολιτισμού ή της υποομάδας του προσώπου (π.χ., δεν είναι ένα άρθρο της θρησκευτικής πίστης). Υπάρχει κάποια διαμάχη πέρα από αυτόν τον καθορισμό, όπως "παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί αλλιώς" υπονοεί ότι ένα πρόσωπο που θεωρεί κάτι το περισσότερο άλλοι όχι είναι υποψήφιος για την απατηλή σκέψη.

Στην συγκέντρωση τώρα, είδα μαγαζιά ανθρώπων. Είδα το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είδα έφεδρους αξιωματικούς με στολές παραλλαγής, μικροσυνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την γνώμη μου ατάκτως ερριμμένες, η Αξιωματική Αντιπολίτευση πού ήταν; Οεο;  Μπλόκ του ΠΑΜΕ που έμειναν στην πλατεία για πολλή ώρα, μέχρι την πτώση των πρώτων μαζικών δακρυγόνων, οπότε και αποχώρησαν επίσης μαζικά και κατέβαζαν τον λαό τους με ασφάλεια στην Ερμού φωνάζοντας συνθήματα για να περάσει η περιφρούρηση ξανά προς τα πάνω σφαίρα, με τις κόκκινες σημαίες ανά χείρας για να καλύψει τα νώτα των τελευταίων. Και είδα και άπειρους ανθρώπους, άπειρους όχι στον αριθμό, αλλά στην γνώση, (σαν και την αφεντιά μου) που δεν ήταν ενταγμένοι σε συγκεκριμένο μπλόκ, αλλά περιφερόταν από εδώ και εκεί, βαριά η ανάσα, πέτρα η καρδιά, κούφιες οι ώρες, ψεύτρα η βραδυά...ντίμπι ντίμπι ντίμπι ντάι! Και όλοι αυτοί έψαχναν να ακούσουν ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει για να το φωνάξουν, μόνο που δεν ακούστηκε. Οπότε όσο είμαστε διασπαρμένοι, χωρίς σκοπό (ντίμπι ντίμπι ντίμπι ντάι) δεν πρόκειται να πετύχουμε και τίποτα. Ε, εντάξει καθησυχάσαμε και την συνείδησή μας ότι κάτι κάναμε, βρε αδερφάκι μου, και κατά τις 5.30 αφού πέσανε και τα απαραίτητα δακρυγόνα, κατεβήκαμε Μοναστηράκι να πάρουμε το ΜΕΤΡΟ, που σήμερα ήταν εξπρές, είχε μόνο μία μικρή στάση στην Πανόρμου (για κατούρημα), και το Μοναστηράκι – Εθνική Άμυνα το έκανε σε 5’! Τώρα που είπα αδερφάκι μου, με πήρε έντρομος από την Πάτρα να μου πει ότι είχε κακό προαίσθημα και να μην πάω στην πορεία και με συγκίνησε ο μπαγάσας, αλλά δεν γινόταν να μην πάω, δεν θα μπορούσα να μην πάω, δεν γίνεται να κρύβομαι πια κάτω από το κρεβάτι, το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

Καλές οι ασκήσεις πειθαρχίας και ετοιμότητας, αλλά στα δικά μου μάτια για να επιτύχουν κάτι οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, θα πρέπει να υπάρξουν κάποιοι που να είναι αρκετά αποφασισμένοι και αρκετά απελπισμένοι που να μην φύγουν όταν θα πέσουν δακρυγόνα, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους. Για να πετύχουμε κάτι θα πρέπει να έχουμε ή νεκρούς, ή καθολική απεργία διαρκείας. Παντού! Να μην κινείται τίποτα. Εγώ θα προτιμούσα την απεργία διαρκείας, αλλά δεν έχει συμβεί πουθενά ως τώρα, και φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε να έχουμε νεκρούς, που έχει συμβεί στην Αργεντινή. Όμως  η κοινωνία δεν έχει απελπιστεί αρκετά ακόμα, οπότε εδώ είμαστε και δεν θα βγω ψεύτρα. Ετοιμαστείτε για νέα σκληρότερα μέτρα! ΜΕ τον Μπαζελίνο!

ΥΓ. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω λεζάντα στις ειδήσεις  «Η επιμήκυνση είναι πάνω στο τραπέζι». Χα! Τί σας έλεγα;

Μπορούμε να πράττωμεν και θα το ημπορέσουμε στο διηνεκές!