Στρουμφοκαμηλισμός

Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο σαν τα βιβλία του Dan Brown. Εν αρχήν ην ένας κοινός άνθρωπος και ο άνθρωπος ην εν τω ΜΜΕ και Θεός ην ο λόγος των ΜΜΕ. Και ότι εν τω τύπω, ή εν τη τηλεοράση, ή κάτωθεν του ραδιοφώνου εμεταδόθη, ην καλό λίαν! Και οι έταιροι άνθρωποι επίστευον εν τω σκοπό αυτού και προσκυνούσι αυτό.  Αλλ’ επ’ εσχάτων η αλήθεια αποκαλυφθήσαι τε πάλι υπό των ΜΜΕ και όλοι βάλλουσιν προς αυτόν και εκραύγαζον: «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Και εσταυρώθη υπ’ εννόμων (is this sarcasm?) και πάντες έγνωσαν την ανομίαν αυτού και έθηκαν επ’ αυτού σημείον και γενικήν κατακραυγήν. The end.

(Μετάφραση μετά συντόμου ερμηνείας)

Στην αρχή ήταν ένας κοινός άνθρωπος σαν όλους μας και ο άνθρωπος προβάλλονταν στα ΜΜΕ και ότι έλεγαν τα ΜΜΕ ήταν σαν Θεός. Και ότι υπήρχε στις εφημερίδες, ή στην τηλεόραση, ή μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο ήταν πολύ καλό! Και όλοι οι άλλοι άνθρωποι πίστευαν στον σκοπό αυτού του ανθρώπου και τον προσκυνούσαν. Αλλά στο τέλος η αλήθεια θα αποκαλυφθεί σε εσάς ξανά από τα ΜΜΕ (ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είχε καλό σκοπό) και τότε όλοι θα στραφούν εναντίον του φωνάζοντας: «γρήγορα, γρήγορα, να τον σταυρώσουμε». Και αυτός σταυρώθηκε από αυτούς που τηρούσαν όλους τους νόμους (αναρωτιέστε αν αυτό είναι σαρκασμός;) και όοοολοι γνώρισαν την λαμογιά του και του ρίξανε πίσσα και πούπουλα και τον κράξανε. Το τέλος.

Εμένα αυτή η ιστορία μου θυμίζει, έτσι εντελώς πρόχειρα, την ιστορία του Τσουκάτου, ή του Άκη, που κάποτε ήτανε πουλί και τον αγάπαγαν πολλοί, αλλά τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η αγνή και άσπιλη κοινωνία δεν αντέχει να τον έχει ανάμεσά της και τον καθιστά απόβλητο και περίγελο. Και για τους πολιτικούς ορθώς έχει επέλθει μία άλφα αποκαθήλωση, μία αναγωγή στην πραγματικότητα. Όταν η αποκαθήλωση αφορά κατά τα άλλα σοβαρούς ανθρώπους, που είχαν παρουσιαστεί ότι ενσαρκώνουν την θέληση για την ζωή, που αποτελούν παράδειγμα και φάρο ελπίδας για πολλούς ανθρώπους, που το φιλανθρωπικό τους έργο είναι παγκόσμιο, τότε τί γίνεται; Αναφέρομαι στον επί σειρά ετών παγκόσμιο πρωταθλητή ποδηλάτου τον Lance Armstrong.

Η Αμερικανική Υπηρεσία Ελέγχου Αντιντόπινγκ εξέδωσε χτες ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία: «ο Άρμστρονγκ συμμετείχε στο το πιο εξελιγμένο, επαγγελματικό και επιτυχημένο πρόγραμμα ντόπινγκ που έχει δει ποτέ ο αθλητισμός»! 

Δεν γνωρίζω την υπόθεση, δεν την έχω παρακολουθήσει, δεν είχα ασχοληθεί ούτε τότε που ο κόσμος συγκλονιζόταν από ρίγη συγκίνησης για τον αθλητή που νίκησε τον καρκίνο, είτε επειδή είναι δύσκολο να μου αποσπάσει κάποιος την προσοχή, είτε επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως επιφυλακτική απέναντι σε οποιαδήποτε επικρατούσα τάση. Σήμερα όμως στέκομαι προβληματισμένη απέναντι στην ευκολία που το σύστημα κανιβαλικά κατασπαράζει ένα είδωλο που το ίδιο δημιούργησε. Το αν έκανε ή όχι ο Άρμστρονγκ χρήση αναβολικών, ουδόλως με απασχολεί, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι ο περίφημος γύρος της Γαλλίας είναι τόσο σκληρός αγώνας που δεν μπορεί κάποιος να τον τερματίσει χωρίς την χρήση αναβολικών, πολλώ δε μάλλον να τον κερδίσει επτά φορές. Πόσο μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε στην ιδέα του «καθαρού» αθλητισμού όταν η τεχνολογία και η χημεία των αναβολικών ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από αυτές του ελέγχου, από αρχαιοτάτων χρόνων, ας το παραδεχτούμε. Από την στιγμή που η χαρά της φυσικής άσκησης έχει υπερκεραστεί και ο αθλητισμός έχει εμπορευματοποιηθεί, η βελτίωση των επιδόσεων με τεχνικά μέσα είναι κάτι αναμενόμενο. Τελικά μας νοιάζει η χαρά της άσκησης, η επίδραση που η αδρεναλίνη και οι φυσικά παραγόμενες από την άσκηση ενδορφίνες έχουν πάνω στο σώμα και την διάθεσή μας, ή θέλουμε μετάλλια, καθότι ως γνωστόν the winner takes it all? Και από την στιγμή που θέλουμε μετάλλια, με πόσα αποθέματα υποκρισίας διατεινόμαστε ότι είναι άσπιλα και αμόλυντα; Αυτό είναι στρουμφοκαμηλισμός!

Η επιλογή για εμένα είναι προφανής. Ο αθλητισμός είναι ένα υπέροχο κομμάτι της ζωής, αλλά όχι αυτοσκοπός. Αθλούμαι για να περνάω καλά και να δημιουργώ σχέσεις ομάδας. Για την επικρατούσα τάση η επιλογή είναι προφανής, αν και ακριβώς αντίθετη από την δική μου. Για την αγνή και άσπιλη κοινωνία μας η επιλογή είναι το υπερθέαμα, το τεχνικολόρ. Οι αθλητές εισέρχονται στο στάδιο/αρένα, το πλήθος ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένο και ο αθλητής/μονομάχος για όσο αντέχει να κερδίζει είναι ο αγαπημένος του αυτοκράτορα. Μετά από μερικά χρόνια/παγκόσμια πρωταθλήματα επέρχεται επιταχυνούμενη λόγω αναβολικών η φθορά του σώματος. Και τότε ο αθλητής/μονομάχος καταλήγει είτε νεκρός στο στάδιο, είτε απόκληρος και κατατρεγμένος από την άτιμη την κενωνία. Το ίδιο κοινό που λίγο πριν τον ζητοκραύγαζε, τώρα του έχει στρέψει τα νώτα, όπως τον Τζούντας Μπεν Χούρ. Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο.

Tο άρμα φοράει πέταλα Pirelli