Για λόγους ασφαλείας και καθ΄υπόδειξιν της αστυνομίας

«Για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας, απαγορεύονται κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία».

Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λές! Ελληνιστί, es ist verboten! VER-BO-TEN leme! Οι συνεχείς ανακοινώσεις στο Μετρό περί των κλειστών σταθμών, δημιουργούσαν ένα κλίμα τρομοκρατίας, φόβου και ανασφάλειας. Το αίσθημα που σου δημιουργούνταν ήταν να πας στο σπίτι σου και να κρυφτείς κάτω από το κρεβάτι και όχι να βγεις έξω και να διαμαρτυρηθείς. Έτσι εξηγείται η χαμηλή προσέλευση, για τις δεδομένες συνθήκες, του πλήθους στην πορεία διαμαρτυρίας την μέρα της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα που ήρθε αρωγός εις τας κοινάς προσπαθείας βεβαίως, βεβαίως. Πες το ντε παιδάκι μου να σε καταλάβουμε! Οι νομοταγείς Έλληνες, σεβόμενοι τις υποδείξεις των οργάνων της τάξης, πήγαν φρόνιμα στις δουλειές τους (δουλειές, λέμε και καμία χαζομάρα να περνάει η ώρα).

Χάρτης απαγόρευσης διαδηλώσεων

Τώρα να πω ότι εμείς οι Έλληνες καταλαβαίνουμε και πολλά από απαγορεύσεις, θα κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Γιατί αν θυμηθώ τον νόμο Παπαθεμελή για το ωράριο στα νυχτερινά κέντρα, που κατέβασε χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, ή τον νόμο Αβραμόπουλου (Θού Κύριε φυλακή τω στόματί μου) για την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, έχω αποδείξει το ότι εμείς, όταν θέλουμε κάτι ούτε απαγορεύσεις μας τρομάζουν, ούτε τίποτα! Αρκεί να θέλουμε. Συμπέρασμα; Δεν θέλουμε.- Sad but true!

Άκουσα επίσης από τα χείλη πολύ προσφιλών μου ανθρώπων, που δεν πήγανε στην πορεία, όλους τους λόγους για τους οποίους δεν πήγανε. Φαινόμενο που από μόνο του είναι άξιο παρατήρησης και μελέτης. Αν είσαι βέβαιος για αυτό που κάνεις, τότε για πιό λόγο αισθάνεσαι την ανάγκη να το δικαιολογήσεις στους άλλους; Αλλά στην πραγματικότητα, και ας το παραδεχτούμε χωρίς πάθος, ο λόγος είναι ο φόβος. Φόβος ότι θα χάσουμε την δουλειά μας, την βολή μας, το αίσθημα της ασφάλειας, θα γίνουν ανακατατάξεις και τότε εμείς πού θα βρεθούμε; Και αν βρεθούμε χειρότερα από ότι είμαστε σήμερα; Καλά είμαστε και εδώ. Μπορεί τελικά να μην χειροτερέψουν άλλο τα πράγματα. Το ίδιο υποθέτω σκεφτόντουσαν και οι άνθρωποι το 1455, δύο χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Μόνο που δεν φαντάζονταν πόσο πολύ θα κρατήσει τελικά. Δεν πειράζει. Κουράγιο παιδιά, άλλα 398 χρόνια μας μείνανε! Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τον άγνωστο παράδεισο από την γνωστή κόλαση. Δεν αμφισβητώ την τιμιότητα, τις αρχές και τα ιδανικά όσων δεν πήγαν. Λέω απλά ότι υπερίσχυσαν άλλες πεποιθήσεις, που μπορεί να μην ήταν αληθινές, ή μπορεί να προέρχονται από εξαπάτηση¹, βλέπε ΜΜΕ. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Απολύτως σεβαστό!  Αλλά εν κατακλείδι όταν τελικά δεν κάνεις κάτι, ο μόνος λόγος είναι ότι δεν το θέλεις αρκετά ώστε να παρακάμψεις τις αυταπάτες σου. Γιατί αν θες ένα καλύτερο αύριο, βγαίνεις και το διεκδικείς.

1.  Μια αυταπάτη ορίζεται συνήθως ως μια σταθερή ψεύτικη πεποίθηση και χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα για να περιγράψει μια πεποίθηση που προέρχεται είτε ψεύτικη, φαντασιόπληκτη είτε από την εξαπάτηση. Στην ψυχιατρική, ο καθορισμός είναι απαραιτήτως ακριβέστερος και υπονοεί ότι η πεποίθηση είναι παθολογική (το αποτέλεσμα μιας ασθένειας ή μιας διαδικασίας ασθένειας). Στο πιο πρόσφατο διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των διανοητικών διαταραχών, μια αυταπάτη ορίζεται ως: Μια ψεύτικη πεποίθηση βασισμένη στο ανακριβές συμπέρασμα για την εξωτερική πραγματικότητα που είναι σταθερά συνεχής παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί αλλιώς και παρά αυτά που αποτελεί την αναμφισβήτητα και προφανή απόδειξη ή τα στοιχεία στο αντίθετο. Η πεποίθηση δεν είναι ένα που γίνεται αποδεκτό συνήθως από άλλα μέλη του πολιτισμού ή της υποομάδας του προσώπου (π.χ., δεν είναι ένα άρθρο της θρησκευτικής πίστης). Υπάρχει κάποια διαμάχη πέρα από αυτόν τον καθορισμό, όπως "παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί αλλιώς" υπονοεί ότι ένα πρόσωπο που θεωρεί κάτι το περισσότερο άλλοι όχι είναι υποψήφιος για την απατηλή σκέψη.

Στην συγκέντρωση τώρα, είδα μαγαζιά ανθρώπων. Είδα το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είδα έφεδρους αξιωματικούς με στολές παραλλαγής, μικροσυνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την γνώμη μου ατάκτως ερριμμένες, η Αξιωματική Αντιπολίτευση πού ήταν; Οεο;  Μπλόκ του ΠΑΜΕ που έμειναν στην πλατεία για πολλή ώρα, μέχρι την πτώση των πρώτων μαζικών δακρυγόνων, οπότε και αποχώρησαν επίσης μαζικά και κατέβαζαν τον λαό τους με ασφάλεια στην Ερμού φωνάζοντας συνθήματα για να περάσει η περιφρούρηση ξανά προς τα πάνω σφαίρα, με τις κόκκινες σημαίες ανά χείρας για να καλύψει τα νώτα των τελευταίων. Και είδα και άπειρους ανθρώπους, άπειρους όχι στον αριθμό, αλλά στην γνώση, (σαν και την αφεντιά μου) που δεν ήταν ενταγμένοι σε συγκεκριμένο μπλόκ, αλλά περιφερόταν από εδώ και εκεί, βαριά η ανάσα, πέτρα η καρδιά, κούφιες οι ώρες, ψεύτρα η βραδυά...ντίμπι ντίμπι ντίμπι ντάι! Και όλοι αυτοί έψαχναν να ακούσουν ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει για να το φωνάξουν, μόνο που δεν ακούστηκε. Οπότε όσο είμαστε διασπαρμένοι, χωρίς σκοπό (ντίμπι ντίμπι ντίμπι ντάι) δεν πρόκειται να πετύχουμε και τίποτα. Ε, εντάξει καθησυχάσαμε και την συνείδησή μας ότι κάτι κάναμε, βρε αδερφάκι μου, και κατά τις 5.30 αφού πέσανε και τα απαραίτητα δακρυγόνα, κατεβήκαμε Μοναστηράκι να πάρουμε το ΜΕΤΡΟ, που σήμερα ήταν εξπρές, είχε μόνο μία μικρή στάση στην Πανόρμου (για κατούρημα), και το Μοναστηράκι – Εθνική Άμυνα το έκανε σε 5’! Τώρα που είπα αδερφάκι μου, με πήρε έντρομος από την Πάτρα να μου πει ότι είχε κακό προαίσθημα και να μην πάω στην πορεία και με συγκίνησε ο μπαγάσας, αλλά δεν γινόταν να μην πάω, δεν θα μπορούσα να μην πάω, δεν γίνεται να κρύβομαι πια κάτω από το κρεβάτι, το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

Καλές οι ασκήσεις πειθαρχίας και ετοιμότητας, αλλά στα δικά μου μάτια για να επιτύχουν κάτι οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, θα πρέπει να υπάρξουν κάποιοι που να είναι αρκετά αποφασισμένοι και αρκετά απελπισμένοι που να μην φύγουν όταν θα πέσουν δακρυγόνα, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους. Για να πετύχουμε κάτι θα πρέπει να έχουμε ή νεκρούς, ή καθολική απεργία διαρκείας. Παντού! Να μην κινείται τίποτα. Εγώ θα προτιμούσα την απεργία διαρκείας, αλλά δεν έχει συμβεί πουθενά ως τώρα, και φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε να έχουμε νεκρούς, που έχει συμβεί στην Αργεντινή. Όμως  η κοινωνία δεν έχει απελπιστεί αρκετά ακόμα, οπότε εδώ είμαστε και δεν θα βγω ψεύτρα. Ετοιμαστείτε για νέα σκληρότερα μέτρα! ΜΕ τον Μπαζελίνο!

ΥΓ. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω λεζάντα στις ειδήσεις  «Η επιμήκυνση είναι πάνω στο τραπέζι». Χα! Τί σας έλεγα;

Μπορούμε να πράττωμεν και θα το ημπορέσουμε στο διηνεκές!