Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι!

"Θα ήθελα να είναι η ζωή μου ένα πλουσιοπάροχο ποτάμι που κυλάει χαρμόσυνα πάνω στη γη" Α. Μοντιλιάνι

Υπάρχει ένας πόλεμος που συμβαίνει ανάμεσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου και με κάνει να αναρωτιέμαι πώς στο καλό αυτά τα δύο απομακρύνθηκαν τόσο πολύ...  Ωραίο πράγμα η τετράγωνη λογική γιατί σε βοηθάει να λύνεις προβλήματα, αλλά καμία φορά μπορεί να σε καταπιέσει αφάνταστα και να σε οδηγήσει να αρνηθείς πράγματα που λαχταράς να ζήσεις, να ακρωτηριάσεις κομμάτι του εαυτού σου που είναι μία εσωτερική, αυθεντική παρόρμηση για καταστάσεις που δεν μπορείς να εξηγήσεις με την λογική. Και μπορεί να διατείνομαι στο υπότιτλο του ιστολογίου ότι «αισθάνομαι, άρα υπάρχω», αλλά η αλήθεια είναι ότι επί μακρόθεν προσπαθούσα η υπαρξή μου να προσδιορίζεται μόνο από την σκέψη. Δεν είναι κακό, είναι λειψό! Έτσι τελευταία βρήκα το θάρρος να προτρέψω τον εαυτό μου να κάνει μία ειλικρινή προσπάθεια να ξαναπροσεγγίσει αυτό το ένστικτο και την διαίσθηση και αποφάσισα να δρω περισσότερο με γνώμονα αυτά που νιώθω, παρά τα όσα σκέφτομαι. (Αυτό το καλοκαίρι πήρα γενναίες αποφάσεις). Δεν ξέρω αν είναι περίοδος του διαισθητικού μέλιτος, αλλά η εμπειρία με έχει ανταμείψει πολλές φορές. 

Ζω στην Αθήνα εδώ και 16 χρόνια από το Σάββατο που μας πέρασε. Για δεκαπέντε χρόνια την μισούσα. Τελευταία άρχισα να είμαι θετικά διακείμενη απέναντί της και μόλις σήμερα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή. Αυτή η πόλη είναι όμορφη και γεμάτη εκπλήξεις. Πιάνω τον εαυτό μου πολύ περισσότερες φορές να απολαμβάνει την στιγμή και αναφέρομαι σε εντελώς απλές καταστάσεις. Την λιακάδα στα βλέφαρά μου, τον ήχο των τακουνιών μου στο πεζοδρόμιο, το θρόισμα των δέντρων, το άρωμα της βροχής στο χώμα.. Εκείνη την στιγμή βέβαια χτυπάνε τα λογικά καμπανάκια κινδύνου και η φωνή της λογικής ουρλιάζει στο κεφάλι μου: “Alert, alert! Μαζέψου! Κανόνισε να βρεθείς στο Δρομοκαϊτειο και να δούμε ποιός θα έρχεται να σου φέρνει δρακουλίνια». Να πώ ότι δεν θορυβούμαι με την φωνή της λογικής θα πω ψέματα, εξάλλου είχα συνηθίσει να της δίνω μέχρι τώρα, αυτής τον κύριο λόγο. Χάνει την πρωτοκαθεδρία της και αντιδράει. Αλλά η ζωή με την λογική είναι άχαρη (τσίχλα δίχως ζάχαρη). Εκεί λοιπόν, σε πείσμα της δικής μου, ολοδικής μου λογικής επιτρέπω στον εαυτό μου να αισθανθεί.

Σήμερα το απογευματάκι βρέθηκα στο κέντρο. Έπρεπε να πάω από το Σύνταγμα στο Θησείο. Συνήθως κατεβαίνω από Μοναστηράκι και από εκεί την Ανδριαννού. Για κάποιο λόγο τα βήματά μου με πέρασαν από την Πλάκα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα στενά και στους Αέρηδες ενώ θα έπρεπε να στρίψω δεξιά και να κατηφορήσω προς το Μοναστηράκι, εντελώς ανεξήγητα ανέβηκα αριστερά μέσα σε ένα δρόμο μόνο με σπίτια που με έβγαζε σε κάτι που από μακριά φαινόταν αδιέξοδο με κάγκελα. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω και να πάω από τον γνωστό περπατημένο δρόμο, αλλά τελικά συνέχισα στον άγνωστο δρόμο που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ.

Βγήκα σε έναν χωματόδρομο, άδειο από κόσμο, ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους της  Αγοράς και του Αρείου Πάγου. Ξαφνιασμένη και μουδιασμένη κάθισα σε ένα παγκάκι όχι για να σκεφτώ, αλλά για να νιώσω. Και τότε έφτασαν σε μένα φωνές από μακρινούς αιώνες. Φωνές που κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, μακρινή παρακαταθήκη από άλλους ανθρώπους που πάτησαν το ίδιο χώμα και είχαν την ίδια απορία με εμένα (απορία < αρχαία ελληνική ἀπορία < ἄπορος < ἀ- στερητικό + πόρος (πέρασμα). Η κατάσταση κατά την οποία ο φιλόσοφος δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε κάποιο φιλοσοφικό ερώτημα, επειδή έχει φτάσει σε αντίφαση ή επειδή δύο αντίθετες προτάσεις φαίνονται εξίσου πειστικές). Ερωτήσεις για το τί είναι Ομορφιά, τί είναι Αλήθεια, τί είναι Έρωτας και ποιά η φύση του. Και μέσα από τα ψιθυρίσματα των φύλλων άκουσα μία παρέα να μιλάει περί έρωτος, αν είναι ωραίος και αν είναι καλός, ή μήπως ούτε ωραίος είναι, μήτε καλός. Ενώ τον βράχο του Αρείου Πάγου κάλυπτε μία διαβεβαίωση. Υπάρχει η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή!

Εδώ είναι οι απαντήσεις μας. Για όλα. Μέσα στον ήλιο μας, μέσα στις καρδιές μας, μέσα στην κληρονομιά μας, μέσα στα όνειρά μας. Επιλέγω να μην ακούω πλέον τις εκπομπές του φόβου και της στυγνής λογικής που μιλάνε για ρίσκα, για δάνεια, για συνθήκες για μαυρίλα. «Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι»¹ Επιλέγω να ακούσω τα λόγια με τα οποία πάλλεται ο αέρας γύρω μου. «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. (…) Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει»²

Φοβάμαι αυτά που νιώθω. Έχω συνηθίσει κυρίως να σκέφτομαι. Τί είναι αυτό που μου συμβαίνει; Και εκεί, κάτω από την μπλούζα μου, ο σφυγμός μου που πάλλεται μου λέει: «Μην φοβάσαι, είσαι σε καλό δρόμο! Αρκεί που είσαι στον δρόμο...»

1. Ασκητική. Νίκος Καζαντζάκης

2.   Ρωμιοσύνη. Γιάννης Ρίτσος